Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zazwyczaj pisząc kilka słów o książce, staram się mieć jakieś jedno istotne założenie, które potem konsekwentnie udowadniam. Tym razem trudno mi się skupić na jednej rzeczy, bo zbyt wiele spostrzeżeń wybija się na pierwszy plan i domaga się rozwinięcia.
Jednym z nich jest to, że smutek, zmęczenie życiem, stany lękowe nie mają płci. I pięknie to autor pokazał, bo przywykliśmy do myślenia o melancholii i strachu w kontekście kobiecości. A faceci też się boją, też ich dusze chorują i nie ma w tym nic nadzwyczajnego. Tak choruje Irek. Po cichu, zawstydzony i nastawiony na szybkie wyleczenie. Potężny fizycznie, ale wewnątrz kruchy, skrzywdzony i rozbity na milion kawałków. Pociechy szukający w bezpieczeństwie, którego doświadczał tylko przy babce. Obserwujemy, jak rodzi się w nim uczucie odsłaniające ogromne pokłady wrażliwości chłopaka aspirującego do bycia szczecińskim gangusem.
Okazuje się też, że mężczyźni są skłonni poświęcić swoje życie, zostawić je za sobą, zrezygnować z niego i się wypisać na długie lata, by się ratować. (Tchórzostwo w wydaniu męskim? Niemożliwe!) Tylko czy przed samym sobą można uciec? Czy da się odciąć od przeszłości i tego, czym jesteśmy i skąd wyszliśmy? Tak jak obrasta bagażem skuter Buliego, tak i my całe życie obrastamy w ludzi, wspomnienia i uczucia. Buli przekonał się, że prędzej czy później musimy wrócić, bo przeszłość upomni się o nas. I kolejny raz zostawia za sobą kawałek życia, by ruszyć z odsieczą obcej w sumie osobie, a przy okazji wreszcie zakończyć coś, co ciążyło nad nim jak fatum, a czego się bał przez te wszystkie lata. Paradoks polega na tym, że nie miał odwagi ratować siebie, ale dla innych był w stanie przenosić góry.
Są w tej książce i kobiety. Toksyczne, zagubione, przegrane, zasiedziałe, przyrośnięte do swoich miejsc w fotelu i w życiu. Kobiety, które w trwającej latami hibernacji czekają... By wyjść i zrobić wreszcie to, co powinno się dokonać dawno i na co latami czekały, ale bez mężczyzny, bez siły napędowej, bez hasła do działania, nie były w stanie. Czyż nie jest tak w życiu, że kobieta potrzebuje bodźca do działania? Kolejny raz okazuje się, że sami dla siebie nie działamy. Działamy z ludźmi i dla ludzi.
I taka niech będzie moja teza i myśl przewodnia, którą autor pięknym językiem, choć prostym i trafiającym w serce, klarownym, pozbawionym udziwnień a jednak metaforycznym zobrazował. Jesteśmy zwierzętami stadnymi, więc działamy najefektywniej dla innych i w trosce o innych. I chyba płeć nie ma tu aż tak wielkiego znaczenia, bo i kobieta, i mężczyzna tak samo może się bać, ale tak samo też może wykazać się siłą i odwagą.
Zostało już tylko polecić tę książkę i całą resztę bardzo charakterystycznej twórczości autora, gdzie wątki kryminalne mieszają się z tymi po ludzku zawikłanymi obyczajowymi, gdzie okazuje się, że lit. piękna może być po prostu zrozumiała i napisana tak, by poruszyć duszę bez względu na płeć.

Zazwyczaj pisząc kilka słów o książce, staram się mieć jakieś jedno istotne założenie, które potem konsekwentnie udowadniam. Tym razem trudno mi się skupić na jednej rzeczy, bo zbyt wiele spostrzeżeń wybija się na pierwszy plan i domaga się rozwinięcia.
Jednym z nich jest to, że smutek, zmęczenie życiem, stany lękowe nie mają płci. I pięknie to autor pokazał, bo...

"Tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono" - te słowa Wisławy Szymborskiej to najlepsza puenta opisująca treść książki. Zostajemy tu bowiem jako czytelnicy postawieni przed wyborem i zmuszeni do zastanowienia się, po której ze stron byśmy się opowiedzieli, gdybyśmy kiedykolwiek mieli zdecydować o życiu innych.
Czy upieralibyśmy się, by odłączyć aparaturę podtrzymującą życie matki i jej nienarodzonego dziecka, czy może za wszelką cenę chcielibyśmy ratować przynajmniej to dziecko?
Gdzie w tym wszystkim miejsce na żałobę po kobiecie, która przecież nie żyje? A jednak wciąż jest jak inkubator dla dziecka, jednak wciąż jej ciało napędzają maszyny. Gdzie miejsce na radość, jaka powinna towarzyszyć narodzinom pierwszego dziecka?
To jest trudny i mocny w swej wymowie tekst. Zmuszający do myślenia, do walki ze swoimi przekonaniami, do stawania w opozycji z bohaterami. Ale też tekst, który daje nadzieję, że miłość może narodzić się tam, gdzie jej się kompletnie nie spodziewamy i nawet wtedy, gdy jej nie chcemy.
Polecam!

"Tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono" - te słowa Wisławy Szymborskiej to najlepsza puenta opisująca treść książki. Zostajemy tu bowiem jako czytelnicy postawieni przed wyborem i zmuszeni do zastanowienia się, po której ze stron byśmy się opowiedzieli, gdybyśmy kiedykolwiek mieli zdecydować o życiu innych.
Czy upieralibyśmy się, by odłączyć aparaturę podtrzymującą życie...

Kolejny raz autorka zabiera nas w nostalgiczną, ale jakże emocjonującą podróż do świata, który wojna oraz komunizm zmiotły na zawsze. Przepięknie, z czułością, znawstwem i dbaniem o każdy detal oddana została dziewiętnastowieczna rzeczywistość. W tym tomie akurat jest to rzeczywistość swego rodzaju oddechu pomiędzy kolejnymi zrywami powstańczymi, ale mimo to dzieje się dużo.
Dwie młode kobiety, dwie historie, które, jak zawsze u Ewy Sobieniewskiej, splotą się w końcu w jedną, bo Ewa ma niebywały talent do tkania misternych i skomplikowanych opowieści, gdzie zarówno postaci z pierwszego tomu, czyli ze "Srebrnego wrzeciona" jak i zapewne te z przyszłych tomów, spotykają się i wpływają wzajemnie na swoje losy.
Podziwiam maestrię konstrukcji fabularnej, dopracowane i rozległe uniwersum, które jest niby osadzone w historii, niby oparte na realnych przecież miejscach i postaciach, a jednak trzeba było nie lada kunsztu, by tak to opisać, że człowiek ma wrażenie, iż to wszystko prawda, a nie wyobraźnia autorki.
Natomiast o postaciach można byłoby stworzyć osobną książkę. Postępowanie każdej jest doskonale umotywowane, mocno osadzone w przeszłości. Przeszłość bowiem miesza się z teraźniejszością i przyszłością. Dla Eufrozyny przeszłość jest źródłem frustracji, bólu i nieustannej pokuty za to, co zrobiła źle.
Młodziutkiej Elizie przeszłość jawi się jako nieustanne pasmo szczęścia. Jedna i druga marzy jednak o szczęśliwej przyszłości, a czytelnik z całego serca im w tym sekunduje.
Podsumowując, z tomu na tom autorka rozwija przed nami barwny dywan jakże ciekawej przeszłości, utkany losami nietuzinkowych kobiet dążących do szczęścia i wspaniałych, silnych mężczyzn, którzy popełniają błędy, ale mają odwagę się do nich przyznać i próbować je naprawić.
Polecam gorąco!

Kolejny raz autorka zabiera nas w nostalgiczną, ale jakże emocjonującą podróż do świata, który wojna oraz komunizm zmiotły na zawsze. Przepięknie, z czułością, znawstwem i dbaniem o każdy detal oddana została dziewiętnastowieczna rzeczywistość. W tym tomie akurat jest to rzeczywistość swego rodzaju oddechu pomiędzy kolejnymi zrywami powstańczymi, ale mimo to dzieje się...