Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Toni Morrison i nie powiedziałabym, że udane. Z racji tego, że było w tej powieści tyle treści, nie wiem, co ostatecznie było jej główną osią fabularną. W czasie lektury miałam wrażenie, że niepotrzebnie poznajemy rozdziały z perspektywy tylu osób, choć muszę przyznać, że pokazanie tej samej sytuacji z perspektywy dwóch osób, było fajnym zabiegiem –
uwiarygadniało tę historię. Nie spodobało mi się zakończenie. Nie chcę spojlerować, ale bardzo nie lubię, kiedy ten wątek pojawia się w powieściach i staje się „magicznym” rozwiązaniem wszystkich problemów postaci. Pojawiały się w tej książce kwestie, które nie zostały wyjaśnione. Postaci też miały kilka cech na krzyż i nic więcej. W ogólnym rozrachunku „Skóra” wydaje mi się niedopracowaną powieścią. Był potencjał, np. w języku, ogólnym zamyśle czy tematyce, ale po drodze coś nie kliknęło. Trochę tak, jakby autorkę poganiało wydawnictwo, żeby jak najszybciej skończyła to, co pisze, bo trzeba to jak najszybciej sprzedać. Gdybym nie wiedziała, że to jest jedna z późniejszych książek Morrison, pomyślałabym, że to jest jej debiut. Dam jeszcze szansę wcześniejszej twórczości autorki, bo może to wypadek przy pracy.

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Toni Morrison i nie powiedziałabym, że udane. Z racji tego, że było w tej powieści tyle treści, nie wiem, co ostatecznie było jej główną osią fabularną. W czasie lektury miałam wrażenie, że niepotrzebnie poznajemy rozdziały z perspektywy tylu osób, cho...

Rozwiń

Zwiń

Sama nie wiem, co mam myśleć o tej powieści, bo dla mnie jest strasznie nierówna.

Z jednej strony mamy bardzo fajnie poprowadzony wątek obyczajowy z widoczną reprezentacją meksykańską. Widać, że jest to pozycja own voices, że autorka sporo czerpała z własnych doświadczeń, co tylko uwiarygodniło tę część powieści. Przyznaję, że nie wiedziałam nic o historii kolei w środkowych stanach USA, że budowały ją również osoby pochodzące z Meksyku. W powieści ewidentnie wybrzmiało to, że większość osób mieszkających w USA, też o tym nie wie. To tylko potwierdza fakt, jak często „niewygodna”, niewpasowująca się w pożądany, często szkolny kanon historia, jest wymazywana i zapominana.

Podobały mi się również wątki tajemnicy i zagadki rodzinno-kryminalnej. To szperanie w starych aktach, drzewach genealogicznych wydaje mi się bardzo interesujące na co dzień, więc tym bardziej chciałam o tym czytać w „Po godzianch na Milagro Street”.

Nie przeszkadzał mi wątek paranormalny. Zazwyczaj w książkach, które nie są sygnowane jako fantasy czy chociażby powieści z elementami realizmu magicznego, to taki zabieg literacki mi przeszkadza. Wytrąca mnie z czytania. Powoduje, że cała książka mniej mi się podoba i najczęściej ją bez żalu odkładam. Natomiast w przypadku tej konkretnej powieści, wątek nawiedzonego baru zagrał i to bardzo dobrze. Nadal to nie jest mój ulubiony odautorski koncept i pewnie nie zostanę jego fanką, ale w konstrukcji powieści się bronił, bo był jej osią i został sprawnie wplecony w fabułę.

Z drugiej strony, główni bohaterowie tej powieści są dość stereotypowi.

Ona – wywodząca się z biednej rodziny ciemnoskóra, gruba Meksykanka bez wykształcenia, głośna, niedająca sobie w kaszę dmuchać barmanka, brylująca w mediach społecznościowych, a przy tym lekkomyślna, gburowata i w sumie dość samolubna postać. On – biały, bogaty profesor historii, ale bez kompleksu białego zbawcy, na bakier z technologiami, ciepła klucha z sześciopakiem nosząca serce na dłoni.

Dla mnie bardziej te postaci nie mogły być skontrastowane ze sobą, przez co nie za bardzo w nie uwierzyłam. W dodatku oboje zachowywali się miejscami strasznie dziecinnie i niedojrzale, aż dziwne to dla mnie było, że 29-latka i 32-latek się tak zachowują.

Jednak nawiększy problem mam z romansowo-erotykową stroną tej powieści. Po co to było? Nie zrozumiałam zamysłu autorki. Jeszcze żeby te sceny miały sens, ale w większości przypadków, te sceny były z dupy wzięte. Ja w ogóle nie czułam chemii pomiędzy bohaterami. Odniosłam wrażenie, że autorka na siłę próbuje napisać erotyk. Dodam, że czasami zastanawiałam się nad tym czy to, co opisywała autorka to był w ogóle konsensualny seks czy coś wręcz przeciwnego. Przez to wszystko, dużo gorzej odbieram tę powieść.

Myślę, że gdyby autorka zdecydowała się na zwyczajną obyczajówkę, czyli zostawiła w niej wszystko poza niepotrzebnymi wątkami skupionymi wokół seksu, to książka byłaby lepsza i spotkałaby się z życzliwszym odbiorem.

Sama nie wiem, co mam myśleć o tej powieści, bo dla mnie jest strasznie nierówna.

Z jednej strony mamy bardzo fajnie poprowadzony wątek obyczajowy z widoczną reprezentacją meksykańską. Widać, że jest to pozycja own voices, że autorka sporo czerpała z własnych doświadczeń, co tylko uwiary...

Rozwiń

Zwiń

Na początku myślałam, że z przyjemnością napiszę o tej pozycji kilka ciepłych słów, bo uważałam ją za swoje odkrycie, a w mediach książkowych nie było o niej zbyt głośno.

W zasadzie gdyby nie ostatnie 100 stron, to pewnie tak by było, bo w akcję byłam wciągnięta. Styl autorki jest przyzwoity, generalnie chciało mi się do tej książki wracać i ją czytać. Niestety wkroczyła to tej książki sensacja, ba, tam w pewnym momencie to sensacja goni sensację i nie wiadomo tylko, czy śmiać się czy płakać.

Ja rozumiem, że pewna doza wybuchów i pościgów w thrillerze czy kryminale jest dopuszczalna i w zasadzie pożądana, ale trzeba znać umiar. W przeciwnym wypadku historia zmienia się w absurdalną, niewiarygodną i groteskową, i to nie w tym dobrym znaczeniu.

Nie uwierzyłam ani w historię, ani w zagadkę. Tak naprawdę, to im dalej w las, tym książka była dla mnie mniej strawna. Ostatnie strony to już tylko przelatywałam wzrokiem.

Czy sięgnę po kontynuację (a z zakończenia można wywnioskować, że może być dalszy ciąg)? Z całą pewnością nie, bo nie mam ochoty wracać do tej opowieści. Natomiast będę się bacznie przyglądać twórczości autorki, bo ciekawi mnie, co jeszcze napiszę. Widzę potencjał, ale zdecydowanie potrzeba jeszcze wyczucia i warsztatu pisarskiego.

Na początku myślałam, że z przyjemnością napiszę o tej pozycji kilka ciepłych słów, bo uważałam ją za swoje odkrycie, a w mediach książkowych nie było o niej zbyt głośno.

W zasadzie gdyby nie ostatnie 100 stron, to pewnie tak by było, bo w akcję byłam wciągnięta. Styl autorki jest przyzwo...

Rozwiń

Zwiń