Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„𝑍𝑎𝑝𝑟𝑧𝑒𝑐𝑧𝑎𝑛𝑖𝑒 𝑖𝑠𝑡𝑛𝑖𝑒𝑛𝑖𝑎 𝑟𝑧𝑒𝑐𝑧𝑦 𝑤𝑦𝑘𝑟𝑎𝑐𝑧𝑎𝑗𝑎̨𝑐𝑦𝑐ℎ 𝑝𝑜𝑧𝑎 𝑛𝑎𝑠𝑧𝑎̨ 𝑤𝑖𝑒𝑑𝑧𝑒̨ 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑟𝑜́𝑤𝑛𝑖𝑒 𝑛𝑖𝑒𝑏𝑒𝑧𝑝𝑖𝑒𝑐𝑧𝑛𝑒 𝑗𝑎𝑘 𝑖𝑐ℎ 𝑝𝑟𝑜𝑚𝑜𝑤𝑎𝑛𝑖𝑒.”

„Diabelska góra” to trzeci tom przygód z Norą Kelly, która z zawodu jest archeologiem. Nie czytałam poprzednich dwóch tomów tej serii, ale w ogóle mi to nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie, bardzo mnie zaciekawiło i nabrałam ochoty na poznanie wcześniejszych przygód bohaterów powieści, również brata Nory oraz agentki FBI Corinne Swanson.
Tym razem Nora otrzymuje zlecenie na przeprowadzenie prac archeologicznych w amerykańskiej bazie wojskowej. Uważa, że to kpina i brak poszanowania jej dotychczasowego dorobku naukowego. Stanowcza odmowa skutkuje utratą pracy dosłownie w jednej chwili. Jednak ekscentrycznemu miliarderowi Lucasowi Tappan bardzo zależy na tym, aby prace archeologiczne doszły do skutku, a najbardziej, aby do jego zespołu dołączyła Nora Kelly. Dlatego nie daje za wygraną i wszelkimi sposobami próbuje ją przekonać, żeby jednak zdecydowała się na współpracę i pomogła w ustaleniu co faktycznie wydarzyło się na miejscu domniemanej katastrofy w Roswell.

Czy poszukiwania uwiarygodnią teorię o UFO, a może skierują badaczy na zupełnie inne tory?

„𝑁𝑖𝑒𝑧𝑤𝑦𝑘ł𝑒 𝑡𝑤𝑖𝑒𝑟𝑑𝑧𝑒𝑛𝑖𝑎 𝑤𝑦𝑚𝑎𝑔𝑎𝑗𝑎̨ 𝑛𝑖𝑒𝑧𝑤𝑦𝑘ł𝑦𝑐ℎ 𝑑𝑜𝑤𝑜𝑑𝑜́𝑤.”

Pierwsze odkrycie Nory Kelly jest bardzo przyziemne i uruchamia całą machinę tajemniczych powiązań wywiadu i FBI.

Powieść pełna zwrotów akcji i niespodzianek. Zaskakuje i podnosi ciśnienie. Ta skomplikowana układanka, pomimo mnogości wątków, jest przyjemna w odbiorze. Zarówno struktura powieści jak i styl autorów, dają możliwość w pełni cieszyć się tą intensywną lekturą.

Nie jest to szablonowy thriller i daleko też powieści do zwykłego kryminału. „Diabelska góra” ociera się o fantastykę i dotyka emocji jakie towarzyszą ludziom w dramatycznych dla nich chwilach. Autorzy sprawnie budują napięcie i zadziwiająco nie męczą czytelnika szybkim tempem, które faktycznie momentami jest zawrotne. Serwują tylko nieliczne chwile oddechu. Zadbali też o wiele ciekawostek technicznych, które zostały przedstawione w obrazowy, jasny sposób. Widać, że Preston & Child włożyli dużo pracy w dobry research, odświeżenie wielu informacji o wydarzeniach, które miały miejsce kilkadziesiąt lat temu. Precyzyjnie zbudowali alternatywną rzeczywistość, która pomimo braku realizmu wcale nie jest daleka od tego, co faktycznie mogło się wydarzyć.

Świetnie się bawiłam podczas czytania. Podobała mi się lekkość języka, pomimo licznych informacji z zakresu fizyki, techniki, archeologii i geologii. I nie ma znaczenia, że w powieści są elementy science fiction. Przecież o to chodzi w pisaniu dobrej beletrystyki, żeby tworzyć nieszablonowo i wprawiać w osłupienie czytelnika, tak aby „𝑝𝑜𝑐𝑧𝑢ł 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑧𝑑𝑒𝑧𝑜𝑟𝑖𝑒𝑛𝑡𝑜𝑤𝑎𝑛𝑦 𝑗𝑎𝑘 𝑘𝑢𝑙𝑎 𝑛𝑎 𝑠𝑡𝑜𝑙𝑒 𝑏𝑖𝑙𝑎𝑟𝑑𝑜𝑤𝑦𝑚”.

Polecam!
Za egzemplarz książki do recenzji dziękuję Wydawnictwu Agora

Link do FB:
https://www.facebook.com/aniasztukaczytania/
Zapraszam:)

„𝑍𝑎𝑝𝑟𝑧𝑒𝑐𝑧𝑎𝑛𝑖𝑒 𝑖𝑠𝑡𝑛𝑖𝑒𝑛𝑖𝑎 𝑟𝑧𝑒𝑐𝑧𝑦 𝑤𝑦𝑘𝑟𝑎𝑐𝑧𝑎𝑗𝑎̨𝑐𝑦𝑐ℎ 𝑝𝑜𝑧𝑎 𝑛𝑎𝑠𝑧𝑎̨ 𝑤𝑖𝑒𝑑𝑧𝑒̨ 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑟𝑜́𝑤𝑛𝑖𝑒 𝑛𝑖𝑒𝑏𝑒𝑧𝑝𝑖𝑒𝑐𝑧𝑛𝑒 𝑗𝑎𝑘 𝑖𝑐ℎ 𝑝𝑟𝑜𝑚𝑜𝑤𝑎𝑛𝑖𝑒.”

„Diabelska góra” to trzeci tom przygód z Norą Kelly, która z zawodu jest archeologiem. Nie czytałam poprzednich dwóch tomów tej serii, ale w ogóle mi to nie przeszkadzało, wr...

Rozwiń

Zwiń

Uwielbiam twórczość autorki. Zawsze z niecierpliwością wyczekuję kolejnej powieści. Wszystkie jej książki po prostu pochłaniam. C.J. Tudor tworzy nieszablonowe, intrygujące opowieści. Każda z nich jest inna i na swój sposób wyjątkowa.
W przypadku najnowszej książki otrzymujemy trzy klaustrofobiczne historie ludzi, których z pozoru nic nie łączy. W miarę odkrywania kolejnych wątków czytelnik jest coraz bardziej zaskakiwany i wraz z bohaterami powieści uwikłany w przerażające i mrożące krew w żyłach sceny. Strach, niepokój, powodują, że z coraz większym zdziwieniem i zainteresowaniem przewraca się strony „Debitu”.

„𝐴𝑙𝑏𝑜 𝑗𝑒𝑠𝑡𝑒𝑠́ 𝑑𝑜𝑏𝑟𝑦, 𝑎𝑙𝑏𝑜 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑧̇𝑦𝑤𝑎𝑠𝑧. 𝑍𝑖𝑒𝑚𝑖𝑎 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑝𝑒ł𝑛𝑎 𝑚𝑎𝑟𝑡𝑤𝑦𝑐ℎ 𝑑𝑜𝑏𝑟𝑦𝑐ℎ 𝑙𝑢𝑑𝑧𝑖.”

Hannah wraz z grupą studentów zostaje uwięziona w autobusie, który po wypadku utknął w zaspie śnieżnej na środku pustkowia. Brak łączności ze światem zewnętrznym i zło czające się na zewnątrz, zmusza grupę nieznajomych do współpracy. Czy jednak mogą sobie zaufać?
Meg budzi się z pięcioma nieznajomymi w wagoniku kolejki linowej, który zatrzymał się w drodze do tajemniczego Azylu. Pasażerowie zostają wystawieni na ciężką próbę. Temperatura spada a napięcie rośnie.
Carter jest mieszkańcem Azylu. Powtarzające się od jakiegoś czasu awarie prądu mogą doprowadzić do bardzo niebezpiecznej sytuacji. Mocno nadwyrężone relacje międzyludzkie mieszkańców ośrodka zostają wystawione na ciężką próbę.

Czy uda im się przetrwać?

„(…) 𝑛𝑎𝑑𝑧𝑖𝑒𝑗𝑎 𝑝𝑟𝑧𝑦𝑝𝑜𝑚𝑖𝑛𝑎 𝑝𝑖𝑎𝑠𝑒𝑘. 𝐼𝑚 𝑚𝑜𝑐𝑛𝑖𝑒𝑗 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑔𝑜 𝑠́𝑐𝑖𝑠𝑘𝑎, 𝑡𝑦𝑚 𝑠𝑧𝑦𝑏𝑐𝑖𝑒𝑗 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑠𝑦𝑝𝑢𝑗𝑒 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑚𝑖𝑒̨𝑑𝑧𝑦 𝑝𝑙𝑎𝑐𝑎𝑚𝑖.”

„Debit” wciągnął mnie od pierwszych stron. Autorka jak zwykle niesamowicie buduje napięcie i dawkuje emocje w taki sposób, że nie sposób się od powieści oderwać. Zresztą to cechy wszystkich jej książek. Ale na tym podobieństwa „Debitu” z poprzednimi powieściami się kończą.

Nie będę zdradzała zawiłości historii, relacji międzyludzkich i zaskakujących powiązań osób i miejsc. Wszystko łączy apokaliptyczna wizja świata trawionego przez groźnego wirusa w scenerii mroźnej, śnieżnej zimy. I mimo, że autorka w posłowiu zapewnia, że pomysł na książkę zrodził na długo przed pandemią koronawirusa, to jednak trudno nie dopatrywać się tu pewnych analogii. Z drugiej strony wyobrażenia często zbliżają się do rzeczywistości, więc.. No właśnie. Niby wszystko jest w porządku, a jednak w pewnym momencie podczas czytania poczułam znużenie. Żadnemu bohaterowi jakoś specjalnie nie kibicowałam, a rosnące napięcie osiągnęło punkt kulminacyjny zbyt wcześnie, dlatego ostatnie kilkadziesiąt stron czytałam już z wymuszonym zainteresowaniem. Pojawiające się niedorzeczności oraz sprzeczności dopełniły dzieła i ostatecznie nie do końca mnie ta powieść usatysfakcjonowała. Chociaż muszę przyznać, że jest dobra (w końcu do pewnego momentu czytałam bez opamiętania ), więc dla osób które lubią mocne, zatrważające klimaty z mnóstwem zagadek i specyficznymi bohaterami, ta powieść będzie ekscytująca. Chyba, że ktoś jest już zmęczony tematami pandemii, a w powieściach szuka odskoczni od rzeczywistości, albo też unika fantastycznych wątków w książkach sensacyjnych i thrillerach psychologicznych, wtedy „Debit” może się okazać zbyt przytłaczająca lekturą.

Na ogromny plus zaliczam fakt, że ze strony na stronę robi się naprawdę coraz straszniej, a C.J. Tudor w powieści w świetny sposób przedstawiła dylemat wagonika poruszając w ten sposób ważne kwestie moralne oraz etyczne i dając tym samym duże pole do refleksji.

Czekam na kolejną powieść autorki. Jestem pewna, że jeszcze nie raz pozytywnie mnie zaskoczy.

📚Moja ocena: 6,5/10
Za egzemplarz książki do recenzji dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca

Link do FB:
https://www.facebook.com/aniasztukaczytania/
Zapraszam:)

Uwielbiam twórczość autorki. Zawsze z niecierpliwością wyczekuję kolejnej powieści. Wszystkie jej książki po prostu pochłaniam. C.J. Tudor tworzy nieszablonowe, intrygujące opowieści. Każda z nich jest inna i na swój sposób wyjątkowa.
W przypadku najnowszej książki otrzymujemy trzy klaust...

Rozwiń

Zwiń

Każdy ma prawo do szczęścia. Jednak sięgając po nie można napotkać trudności. Czasami zbyt ciężkie do udźwignięcia. Wtedy wyciągamy ręce po oddech, żeby przetrwać.

„Dintojra” to zbiór jedenastu opowiadań; kilku nowych i siedmiu, które już wcześniej ukazały się w antologiach lub czasopismach.

I tak jak to bywa z opowiadaniami, jedne mniej drugie bardziej poruszyły we mnie jakąś strunę uruchamiając przy tym lawinę emocji.

„𝑆𝑖𝑒𝑑𝑧𝑒̨ 𝑤𝑖𝑒̨𝑐 𝑛𝑎 𝑠𝑘𝑟𝑎𝑗𝑢 𝑎𝑑𝑟𝑒𝑛𝑎𝑙𝑖𝑛𝑦 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑝ł𝑦𝑤𝑎𝑗𝑎̨𝑐𝑒𝑗 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑧 𝑟𝑜𝑧𝑠𝑧𝑒𝑟𝑧𝑜𝑛𝑒 𝑧́𝑟𝑒𝑛𝑖𝑐𝑒 𝑖 ł𝑎𝑠𝑘𝑜𝑐𝑧𝑎̨𝑐𝑒𝑗 𝑛𝑒𝑟𝑤𝑦, 𝑐𝑧𝑢𝑗𝑒̨ 𝑛𝑎𝑝𝑖𝑒̨𝑐𝑖𝑒.”
Całość jest pięknie napisana. Tak właśnie subtelnie łaskocze swoją doskonałością w doborze słów, zdań i znaczeń. Jestem pod wrażeniem stylizacji językowej. Jednak nie zawsze teksty intrygują, czasami po prostu są. Płynie się przez nie niespiesznie z lekką dozą niepewności, smutku, rozczarowania. A wtedy gdy wydaje się, że niewiele znaczą, potrafią po chwili dosłownie wbić czytelnika w fotel i zaskoczyć swoją przewrotnością.

Opowiadaniom nie można odmówić wysublimowanego stylu, głębi i poruszania istotnych problemów społecznych. To opowieści o sprawach zwyczajnych i trudnych. O uczuciach, bezradności, lękach, dezorientacji i samotności. O poszukiwaniu swojego „ja”, swojej tożsamości w tym dusznym, przytłaczającym świecie, w którym nieustannie toczy się walkę o przetrwanie.

„Dintojra” znaczy zemsta, a „𝑐𝑧𝑎𝑠𝑎𝑚𝑖 𝑛𝑎𝑗𝑤𝑖𝑒̨𝑘𝑠𝑧𝑎̨ 𝑧𝑒𝑚𝑠𝑡𝑎̨ 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑝𝑜 𝑝𝑟𝑜𝑠𝑡𝑢 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑧̇𝑦𝑐́.” I kiedy próbujemy żyć zderzamy się z duchami przeszłości, z oszałamiającymi emocjami, z ciemnością umysłu, ze wspomnieniami, z bólem, niepokojem i rozczarowaniem. „Dintojra” to również rzecz o kruchości chwil, o tym, że doceniamy coś prawdziwie, gdy to stracimy. A najgorzej, kiedy oddalamy się od szczęścia w obawie przed stratą.

Wędrówka przez opowiadania rozpoczyna się od słów: „𝑁𝑖𝑒 𝑤𝑖𝑎𝑑𝑜𝑚𝑜, 𝑐𝑜 𝑧𝑟𝑜𝑏𝑖𝑐́ 𝑧 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑠𝑧ł𝑜𝑠́𝑐𝑖𝑎̨, 𝑧𝑤ł𝑎𝑠𝑧𝑐𝑧𝑎 𝑐𝑢𝑑𝑧𝑎̨.” Przeszłość ma znaczenie, kształtuje każdego z nas. Nie można się od niej uwolnić ot tak po prostu. Kieruje nami często poza naszą świadomością. Każdy z nas walczy z zaborcami umysłu. I dopiero kiedy zrozumiemy przeszłość, zrozumiemy kim jesteśmy. Wtedy można wiele zmienić i ruszyć dalej. Bo wiedzieć kim się jest to podstawa.

W zbiorze opowiadań znajdziemy takie historie jak opowieść Danki próbującej zrozumieć siebie poprzez swoją przeszłość, Pana Wacława – właściciela sex shopu, który na swój sposób walczy z samotnością. Napotkamy też opowiadanie o więźniarkach pandemii żyjących w lęku, że jutra może już nie być, czy historię aktorki w kryzysie.

„Dintojra” to również dogłębna analiza przytłaczających kompleksów, niskiej samooceny, przemocy, rozmyślania nad zmarnowanym życiem, stratą, koszmarze alkoholizmu, a także historia kobiety biegnącej po uzdrowienie i kobiety Na Skraju Załamania Nerwowego, która „𝑝𝑜𝑧𝑜𝑠𝑡𝑎𝑤𝑖ł𝑎 𝑎𝑚𝑏𝑖𝑐𝑗𝑒 𝑔𝑑𝑧𝑖𝑒𝑠́ 𝑚𝑖𝑒̨𝑑𝑧𝑦 𝑟𝑒𝑔𝑎ł𝑒𝑚 𝑧 𝑘𝑠𝑖𝑎̨𝑧̇𝑘𝑎𝑚𝑖”.

Natomiast przedostatnie opowiadanie „Gwałt. Głosy” (w 2015 roku zostało wystawione w Teatrze Powszechnym w Warszawie), to najmocniejszy tekst z całego zbioru. Wymowny. Trudny emocjonalnie. Wyjątkowy. Rezonuje w głowie na długo po przeczytaniu.

Opowiadania zamykają się mocnym akcentem - tytułową dintojrą.

Trudno jest mi jednoznacznie ocenić książkę, która jest dla mnie trochę nierówna. W większości to wcześniejsze opowiadania autorki bardziej do mnie przemówiły i zapadły mi w pamięć. Przypuszczam, że dla każdego inny tekst będzie poruszający i ważny, ze względu na różne doświadczenia życiowe. Te opowiadania pomimo wielu przenośni, metafor, dwuznaczności, są bardzo zwyczajne, ludzkie, codzienne. Można w nich odnaleźć siebie.

Kiedy wyciągnęłam średnią ocen z poszczególnych opowiadań, okazało się, że to pozycja, którą mogę polecić i serdecznie polecam, bo „Dintojra” jest pewną historią „𝑡𝑎𝑘𝑎̨ 𝑧 𝑔𝑎𝑡𝑢𝑛𝑘𝑢 𝑚𝑖𝑒̨𝑑𝑧𝑦 𝑟𝑒𝑎𝑙𝑛𝑦𝑚 𝑧̇𝑦𝑐𝑖𝑒𝑚 𝑎 𝑛𝑖𝑒𝑟𝑧𝑒𝑐𝑧𝑦𝑤𝑖𝑠𝑡𝑦𝑚 𝑚𝑎𝑟𝑧𝑒𝑛𝑖𝑒𝑚.”

Za egzemplarz książki do recenzji dziękuję Wydawnictwu Znak Literanova

Link do FB:
https://www.facebook.com/aniasztukaczytania/
Zapraszam:)

Każdy ma prawo do szczęścia. Jednak sięgając po nie można napotkać trudności. Czasami zbyt ciężkie do udźwignięcia. Wtedy wyciągamy ręce po oddech, żeby przetrwać.

„Dintojra” to zbiór jedenastu opowiadań; kilku nowych i siedmiu, które już wcześniej ukazały się w antologiach lub czasopism...

Rozwiń

Zwiń

„-𝑃𝑟𝑧𝑒𝑑𝑒 𝑤𝑠𝑧𝑦𝑠𝑡𝑘𝑖𝑚 𝑚𝑢𝑠𝑖𝑠𝑧 𝑝𝑎𝑚𝑖𝑒̨𝑡𝑎𝑐́, 𝑧̇𝑒 𝑖𝑠𝑡𝑛𝑖𝑎ł 𝑐𝑧𝑎𝑠 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑑 𝑐𝑧𝑎𝑠𝑒𝑚.” – tymi słowami rozpoczyna się ta nostalgiczna opowieść o świecie żywych i umarłych. Odmalowana w scenerii Karaibów historia o młodości, dojrzewaniu i miłości ponad wszystko. Powieść, która jest przenikliwa, magiczna i… mocno specyficzna.

Emmanuel Darwin, został wychowany przez rastafariankę, dlatego zawsze przestrzegał zakazu zbliżania się do zmarłych, uczestniczenia w pogrzebach, a już tym bardziej pracy na cmentarzu. Przecież „𝑛𝑖𝑔𝑑𝑦 𝑛𝑖𝑒 𝑤𝑖𝑎𝑑𝑜𝑚𝑜, 𝑐𝑜 𝑝𝑟𝑧𝑦𝑛𝑖𝑒𝑠𝑖𝑒 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑑𝑜 𝑑𝑜𝑚𝑢 𝑧 𝑐𝑚𝑒𝑛𝑡𝑎𝑟𝑧𝑎.” Jednak trudna sytuacja materialna i problemy ze znalezieniem zatrudnienia, nie dają mu zbyt wielu możliwości wyboru. Darwin „𝑛𝑖𝑒 𝑤𝑖𝑒𝑟𝑧𝑦 𝑤 𝑑𝑢𝑐ℎ𝑦 𝑖 𝑑𝑒𝑚𝑜𝑛𝑦. (…) 𝑎𝑙𝑒 𝑢𝑤𝑎𝑧̇𝑎, 𝑧̇𝑒 𝑢𝑚𝑎𝑟𝑙𝑖 𝑝𝑜𝑤𝑖𝑛𝑛𝑖 𝑝𝑜𝑧𝑜𝑠𝑡𝑎𝑐́ 𝑧 𝑢𝑚𝑎𝑟ł𝑦𝑚𝑖, 𝑎 𝑧̇𝑦𝑤𝑖 𝑧 𝑧̇𝑦𝑤𝑦𝑚𝑖.”

W Morne Marie – starym, kilkusetletnim domu na szczycie wzgórza mieszka Yejide St Bernard. Tajemnicza, młoda kobieta nie ma zbyt dobrych relacji ze swoją matką Petronellą. „𝑇𝑜, 𝑐𝑜 𝑐𝑧𝑢𝑗𝑒 𝑑𝑜 𝑚𝑎𝑡𝑘𝑖, 𝑛𝑖𝑔𝑑𝑦 𝑛𝑖𝑒 𝑏𝑦ł𝑜 𝑝𝑟𝑜𝑠𝑡𝑒. 𝑁𝑖𝑒 𝑤𝑖𝑒, 𝑐𝑧𝑦 𝑤 𝑗𝑒𝑗 𝑠𝑒𝑟𝑐𝑢 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑑𝑜𝑠́𝑐́ 𝑚𝑖𝑒𝑗𝑠𝑐𝑎 𝑛𝑎 𝑛𝑜𝑟𝑚𝑎𝑙𝑛𝑦 𝑧̇𝑎𝑙, 𝑔𝑑𝑦 𝑗𝑒𝑗 𝑢𝑐𝑧𝑢𝑐𝑖𝑎 𝑠𝑎̨ 𝑡𝑎𝑘𝑖𝑒 𝑠𝑘𝑜𝑚𝑝𝑙𝑖𝑘𝑜𝑤𝑎𝑛𝑒.”

I kiedy Petronella umiera, pozostawia Yejide nieprzygotowaną do wypełnienia roli, jaką od pokoleń realizowały kobiety z jej rodziny - umiejętnie przeprowadzały dusze mieszkańców miasta w zaświaty.

Czy tych dwoje młodych ludzi z zupełnie różnych środowisk, z innym podejściem do życia i śmierci, połączy nić porozumienia?

Czy można uciec od swojego przeznaczenia, od swojej przeszłości i żyć naprawdę? Żyć tak jak się chce, a nie według oczekiwań? Miłość i odpowiedzialność – da się je połączyć?
„𝑀𝑜𝑧̇𝑒 𝑛𝑎 𝑡𝑦𝑚 𝑝𝑜𝑙𝑒𝑔𝑎 𝑑𝑜𝑟𝑜𝑠ł𝑜𝑠́𝑐́? 𝑇𝑟𝑧𝑒𝑏𝑎 𝑟𝑜𝑏𝑖𝑐́ 𝑟𝑧𝑒𝑐𝑧𝑦, 𝑜 𝑘𝑡𝑜́𝑟𝑦𝑐ℎ 𝑛𝑖𝑔𝑑𝑦 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑛𝑖𝑒 𝑚𝑦𝑠́𝑙𝑎ł𝑜, 𝑝𝑜𝑑𝑒𝑗𝑚𝑜𝑤𝑎𝑐́ 𝑡𝑟𝑢𝑑𝑛𝑒 𝑑𝑒𝑐𝑦𝑧𝑗𝑒, 𝑔𝑑𝑦 𝑛𝑖𝑒 𝑧𝑜𝑠𝑡𝑎ł𝑜 𝑛𝑖𝑐 𝑖𝑛𝑛𝑒𝑔𝑜 𝑜𝑝𝑟𝑜́𝑐𝑧 𝑡𝑟𝑢𝑑𝑛𝑦𝑐ℎ 𝑑𝑒𝑐𝑦𝑧𝑗𝑖.„

Piękne, urzekające opisy w lirycznej, ocierającej się o realizm magiczny powieści, przenoszą czytelnika w zupełnie inny, baśniowy świat pełen bólu, rozterek, zagubienia i bardzo ludzkich emocji. Opowieść rozgrywa się niespiesznie, momentami leniwie, potęgując w ten sposób przyjemne wyczekiwanie i delikatne mrowienie w karku zwiastujące coraz bardziej zaskakujące rozwiązania ukryte w poetyckich słowach. Oprócz powieści obyczajowej i psychologicznej, w „Kiedy byłyśmy ptakami” odnajdziemy również wątki kryminalne.

Powieść urzekająca swoją głębią, w której żałoba przetykana jest poczuciem winy, krzywdy, ale i miłości, która otula delikatnie, dodaje siły i odwagi. Książka o tym, że świat żywych i umarłych nieustanie się przenika. Należy pozwolić duszom odejść z tego świata - to niezwykle istotne dla nich i dla tych, którzy tu jeszcze zostają.

„Kiedy byłyśmy ptakami” może być odczytywana dosłownie i totalnie w przenośni, dlatego nawet wyjątkowo racjonalny czytelnik odnajdzie w niej oryginalną i wciągającą opowieść o głębokim żalu, skrywanych sekretach, godzeniu się ze stratą i przeszłością, oraz o nowym początku.

Autorka pozwala czytelnikowi na swobodne spojrzenie wstecz przez ciąg przodków i ich potomków. Uwypukla siłę więzi rodzinnych, prawd przekazywanych z pokolenia na pokolenie. W ten sposób umiejętnie odnosi się do koncepcji Jana Assamanna o pamięci kulturowej, która jest utrwalana w rytuałach dla utrzymania równowagi społecznej, kształtowania i umacniania tożsamości. Z drugiej strony Ayanna Lloyd Banwo pokazuje, że pomimo silnych więzi rodzinnych, pomimo zadań jakie przed człowiekiem zostały postawione, w istocie jest on samotny w świecie dopóki nie odnajdzie swojej bratniej duszy.

„𝑊𝑎𝑟𝑡𝑜 𝑝𝑎𝑚𝑖𝑒̨𝑡𝑎𝑐́, 𝑧̇𝑒 𝑛𝑖𝑒𝑘𝑡𝑜́𝑟𝑒 𝑟𝑧𝑒𝑐𝑧𝑦 𝑧̇𝑦𝑗𝑎̨ 𝑑ł𝑢𝑔𝑜 𝑖 𝑝𝑜𝑧𝑜𝑠𝑡𝑎𝑗𝑎̨ 𝑝𝑖𝑒̨𝑘𝑛𝑒 𝑛𝑖𝑒𝑧𝑎𝑙𝑒𝑧̇𝑛𝑖𝑒 𝑜𝑑 𝑡𝑒𝑔𝑜, 𝑐𝑜 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑤𝑜𝑘𝑜́ł 𝑛𝑖𝑐ℎ 𝑑𝑧𝑖𝑒𝑗𝑒.”

Powieść jest debiutem, dlatego można wybaczyć pewne niedociągnięcia, a raczej brak konsekwencji w niektórych (nielicznych) fragmentach. Nie zmienia to faktu, że „Kiedy byłyśmy ptakami” to piękna i przesiąknięta eterycznością proza . Ten bardzo dobry i wciągający tekst, niesie za sobą pewną ulotność chwil i momenty prawdziwego zaskoczenia, co może nam przynieść życie z każdym silniejszym powiewem wiatru rozpoczynającym burzę. Burzę, która zawsze wszystko zmienia.

„𝑃𝑜 𝑠́𝑚𝑖𝑒𝑟𝑐𝑖 𝑙𝑒𝑝𝑖𝑒𝑗 𝑏𝑦𝑐́ 𝑧𝑛𝑖𝑒𝑛𝑎𝑤𝑖𝑑𝑧𝑜𝑛𝑦𝑚 𝑛𝑖𝑧̇ 𝑧𝑎𝑝𝑜𝑚𝑛𝑖𝑎𝑛𝑦𝑚.”

📚Moja ocena: 7,5/10
Serdecznie polecam!
Za egzemplarz książki do recenzji dziękuję Echa imprint literacki Wydawnictwo Czarna Owca

Link do FB:
https://www.facebook.com/aniasztukaczytania/
Zapraszam:)

„-𝑃𝑟𝑧𝑒𝑑𝑒 𝑤𝑠𝑧𝑦𝑠𝑡𝑘𝑖𝑚 𝑚𝑢𝑠𝑖𝑠𝑧 𝑝𝑎𝑚𝑖𝑒̨𝑡𝑎𝑐́, 𝑧̇𝑒 𝑖𝑠𝑡𝑛𝑖𝑎ł 𝑐𝑧𝑎𝑠 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑑 𝑐𝑧𝑎𝑠𝑒𝑚.” – tymi słowami rozpoczyna się ta nostalgiczna opowieść o świecie żywych i umarłych. Odmalowana w scenerii Karaibów historia o młodości, dojrzewaniu i miłości ponad wszystko. Powieść, która jest przenikliwa, magiczna i… m...

Rozwiń

Zwiń

„Gen zabójcy” to już piąty tom przygód starszej aspirant Doroty Czerwińskiej, a moje dopiero pierwsze spotkanie z twórczością autorki🙈 Jednak brak znajomości poprzednich tomów w ogóle nie przeszkadzał mi podczas czytania.
Główna bohaterka serii starsza aspirant Dorota Czerwińska ma nowego partnera, który jest również jej życiowym partnerem. Marek i Dorota muszą zmierzyć się z trudnym, wielowątkowym śledztwem, ale przede wszystkim muszą nauczyć się razem pracować, tak aby się zgrać, wspierać i nie przenosić pracy na grunt ogniska domowego.
Na początku wspólnej zawodowej drogi na barki spada im sprawa morderstwa popularnego aktora. Bożyszcze tłumów, podczas spektaklu „Romeo i Julia”, umiera na deskach sceny teatru. Para policjantów nie zdążyła porządnie zapoznać się ze sprawą, kiedy kolejna zbrodnia wstrząsa opinią publiczną. Początkowo nie widać żadnych powiazań pomiędzy morderstwami. Policji z dnia na dzień przybywa jedynie więcej pytań i pracy, którą nadzoruje wyjątkowo rzetelny prokurator.

Bardzo podobała mi się rozbudowana strona obyczajowa powieści. Relacja głównych bohaterów autorka ujęła w zgrabną opowieść pełną drobnych niuansów, które dopełniały całość. Natomiast strona kryminalna, choć intrygująca, miała wiele urwanych i niedokończonych wątków. Brak powiązań przyczynowo skutkowych pomiędzy poszczególnymi fragmentami fabuły sprawia, że są to raczej odrębne historie, w których nacisk został położony bardziej na kwestie społeczne i psychologiczne, niż na zwartą historię kryminalną. Czy to źle? Nie. Po prostu inaczej.

Poza tym, a może przede wszystkim w książce dokonana została analiza genezy zła i próba odpowiedzi na pytanie, czy faktycznie zło przenosi się w genach, a może to środowisko w jakim się wychowujemy w głównej mierze odpowiada za ukształtowanie nas i decyduje o naszych wyborach życiowych? Autorka świetnie oddała obraz współczesnego społeczeństwa i rzeczywistości w jakiej żyjemy. Przemyciła ważne kwestie społeczne, które są bolączką współczesnego świata; od braku empatii do totalnego zapatrzenia w media społecznościowe. Wrażliwość autorki i umiejętność obserwowania otoczenia z późniejszą łatwością przełożenia tego na słowo pisane, to elementy dzięki którym powieść staje się wyjątkowa.

W „Genie zabójcy” nie ma krwawych scen, drastycznych opisów. Najważniejsze jest prowadzone śledztwo i emocje jakie towarzyszą bliskim ofiar i pracy policji. Wprawdzie mocne momenty nie ominą czytelnika, ale tylko takie, które wywołują szybsze bicie serca, niepokój, szok i wzruszenie, a nie obrzydzenie. Bardzo to doceniam. Dzięki temu zabiegowi „zło” nie zostało potraktowane powierzchownie, ale wykreowane na jednego z głównych bohaterów powieści.

Sprawa, którą dodatkowo zajęła się Czerwińska bardziej mnie zaintrygowała i wciągnęła niż wątek główny. Rozwiązanie zagadki kryminalnej nie powaliło mnie na łopatki, za to zakończenie powieści było mocne i zaskakujące. Fantazji w wymyślaniu opowieści i dobrego wykonania nie można autorce odmówić.

Ostatnio mam wyjątkową nadwrażliwość czytelniczą i aż nazbyt zwracam uwagę na powtórzenia oraz literówki, co w przypadku „Genu zabójcy” trochę przeszkadzało mi podczas czytania. Nie zmienia to faktu, że bardzo przyjemnie obcowało mi się z powieścią, którą czyta się szybko i z zaangażowaniem, bo autorka potrafi przykuć uwagę czytelnika. Trafne spostrzeżenia, uważna obserwacja rzeczywistości, którą Agnieszka Peszek przedstawia w bardzo realny sposób, są mocnymi stronami powieści.

„Gen zabójcy” to sprawnie napisana, wciągająca i dająca do myślenia lektura.

Link do FB:
https://www.facebook.com/aniasztukaczytania/
Zapraszam:)

„Gen zabójcy” to już piąty tom przygód starszej aspirant Doroty Czerwińskiej, a moje dopiero pierwsze spotkanie z twórczością autorki🙈 Jednak brak znajomości poprzednich tomów w ogóle nie przeszkadzał mi podczas czytania.
Główna bohaterka serii starsza aspirant Dorota Czerwińska ma nowego...

Rozwiń

Zwiń

Podczas upalnego lata w Sztokholmie dochodzi do strzelaniny. To nie jedyna tragedia. W pobliżu ośrodka dla uchodźców zostaje znalezione ciało uduszonej kobiety. Wkrótce okazuje się, że to jedna z wielu ofiar zamordowanych w podobny sposób. Podejrzenia padają na znanego autora.
Vera Berg jest reporterką śledczą. Wkrótce po przeprowadzce do Sztokholmu, dogania ją niewygodna przeszłość i kobieta zostaje postawiana w sytuacji patowej. Każda ruch, decyzja, którą podejmie będzie miała konsekwencje i drastycznie wpłynie na jej dalsze życie.

Thomas Wolf to policjant i były żołnierz. Jego niezakończone sprawy komplikują mu sprawy prywatne i wpływają na zawodowe, w które w pewnym momencie wkracza bezceremonialnie Vera żądając uwagi i wspólnych działań.
Wszystkie postaci powieści, dzięki plastycznemu przedstawieniu i ciekawej historii osobistej, są dla czytelnika wyraziste i intrygujące. To na postaciach zbudowana jest cała opowieść. Żaden z bohaterów nie jest kryształowy, za to każdy ma problemy i podejmuje decyzje, które usprawiedliwia i racjonalizuje pomimo, że nie zawsze są w pełni etyczne.

Autorzy świetnie przedstawili problemy, z jakimi muszą się mierzyć organy ścigania w Szwecji. Zwrócili uwagę na słabą komunikację pomiędzy okręgami policji, utrudniające wszelkie przedsięwzięcia i możliwość sprawnego rozwiązywania spraw.
Prawie siedemset stron powieści czyta się szybko, z mniejszym lub większym zaangażowaniem, ale zdecydowanie z przyjemnością i zaciekawieniem. Płynny język, dopracowana fabuła, która systematycznie odkrywa nowe zawiłości relacji międzyludzkich, a także politycznych zawirowań i psychologicznych zagadnień, sprawia, że powieść jest godna uwagi. W pewnym momencie poczułam, że niektóre fragmenty są zbyt długie, a wstawki na temat meczów, mogłyby być ciekawe, ale tylko dla fanów sportu. W powieści zupełnie niepotrzebnie wydłużały treść. Z drugiej strony, dzięki takiemu zabiegowi, czytelnik jeszcze intensywniej odczuwa długie, upalne lato - zaduch, brud, „𝑧𝑎𝑝𝑎𝑐ℎ 𝑔𝑛𝑖𝑗𝑎̨𝑐𝑦𝑐ℎ 𝑠́𝑚𝑖𝑒𝑐𝑖 𝑖 𝑐𝑖𝑒𝑝ł𝑦𝑐ℎ 𝑠𝑝𝑎𝑙𝑖𝑛”, a przede wszystkim klimat nierozwikłanych wcześniej spraw kryminalnych i szokujących bieżących wydarzeń. Akcja toczy się właśnie w takim leniwym klimacie, bez nagłych zwrotów akcji, chociaż z wieloma ciekawymi wątkami, społecznymi problemami, które jednak odciągają od głównego motywu jakim jest poszukiwanie mordercy.

Czytelnika nie powinien jednak zwieść sprawozdawczy styl, bo autorzy przygotowali sporo niespodzianek na kartach powieści. A to, co początkowo wydaje się oczywiste przez większą część książki, wcale takim nie jest. Stopniowo narastają wątpliwości odnośnie rozwiązania sprawy, ale one i tak nie mogą się równać z zaskoczeniem jakie autorzy przyszykowali czytelnikom na koniec.

„Pamięci mordercy” to sprawnie napisana powieść i z pewnością przypadnie do gustu miłośnikom kryminałów, którzy w powieściach cenią sobie również wątki społeczne i psychologiczne.

📚Moja ocena: 6,5/10
Za egzemplarz książki do recenzji dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca


Link do FB:
https://www.facebook.com/aniasztukaczytania/
Zapraszam:)

Podczas upalnego lata w Sztokholmie dochodzi do strzelaniny. To nie jedyna tragedia. W pobliżu ośrodka dla uchodźców zostaje znalezione ciało uduszonej kobiety. Wkrótce okazuje się, że to jedna z wielu ofiar zamordowanych w podobny sposób. Podejrzenia padają na znanego autora.
Vera Berg je...

Rozwiń

Zwiń