Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zagrodzie. Piękne, niezwykle klimatyczne miejsce z duszą, znajdujące się na Warmii. Miejsce, gdzie każdy się zna, większość jest dla siebie jedną wielką rodziną, choć niekoniecznie na papierze. Właśnie tam, w Zagrodziu, znajduje się pewien zielarski sklepik o wdzięcznej nazwie - Pełnia, a w nim... Lena - kobieta o niesamowitej urodzie i równie pięknym sercu. Ale to nie wszystko. Posiada ona również pewien dar przekazywany w jej rodzinie z pokolenia na pokolenie, jedynie w linii żeńskiej. Jej ziołowe herbatki, kremy, maści, amulety, a przede wszystkim ogrom dobra i chęć niesienia pomocy... działają cuda.
Wtem... zjawia się On. Dziennikarz z miasta, nowy właściciel lokalnej gazety. Pewnym jest, że Igor nie pojawia się w Zagrodziu przypadkiem. Szeptuchy? Znachorki? Wiedźmy? Sceptycyzm mężczyzny w tym temacie jest z miejsca wyczuwalny. Miastowy przystojniak chce napisać reportaż życia, który zapewni mu sławę.
W momencie, gdy ta dwójka się spotyka... a zresztą, tu postawię kropkę 😉.

" - Muszę lecieć do pracy - poinformowałam go ze smutkiem.
- Tylko uważaj na znaki i ograniczenia, miotły też muszą stosować się do przepisów."

Potrzebowałam takiej książki. Opowieści lekkiej, przez której treść się płynie. Okraszonej humorem i szczyptą magii. Pachnącej lawendą i ziołami.
Wspominałam kiedyś, że lubię żart Starosty i myśl tę podtrzymuję. Grunt to nadawać na tych samych falach z Autorką 😉. Tak właśnie było, kolejny raz bawiłam się przednio. Kumpelski duet Igor - Olaf bawił mnie bez reszty. Ich konwersacje to istne komediowe złoto. Małgorzata Starosta jest mistrzynią tworzenia barwnych postaci, tak różnych, a zarazem równie mocno wyrazistych. Jestem fanką chyba każdej pojawiającej się na kartkach "Znachorki". Chociaż... nie. Nie lubię pani burmistrz, przepraszam!

Koooocham słowiańskie klimaty. Z ogromnym entuzjazmem poznawałam tajniki Seleny; ważenie mikstur wszelakich i ten sposób opisywania aury danego osobnika... przepadłam!
"Znachorka" jest lekką, niewymagającą powieścią. Jednak "między wierszami" tej lekkości znajdziecie drugie dno. Jestem przekonana, że nie będziecie musieli długo patrzeć, by je odnaleźć.

Mogłabym ponarzekać, że momentami było mi mało. Że pewne wątki zbyt szybko się kończyły. Z drugiej strony... może wtedy ta historia zostałaby pozbawiona właśnie tej lekkości, o której wspominałam wcześniej? Myślę więc, że chyba jest dobrze tak, jak jest 🙂.

Zagrodzie. Piękne, niezwykle klimatyczne miejsce z duszą, znajdujące się na Warmii. Miejsce, gdzie każdy się zna, większość jest dla siebie jedną wielką rodziną, choć niekoniecznie na papierze. Właśnie tam, w Zagrodziu, znajduje się pewien zielarski sklepik o wdzięcznej nazwie - Pełnia, a ...

Rozwiń

Zwiń

A gdyby tak napisać książkę, której główny wątek opiera się na jednym z obrazów Jana Matejki? Gdyby tak połączyć fikcję literacką z prawdziwymi wydarzeniami i stworzyć powieść z historią, sensacją, kryminałem i wątkiem obyczajowym? Ryzykowne? Być może. Niemniej dla Macieja Siembiedy wykonalne, i to w jakim stylu!

"Chrzest Warneńczyka" to chyba jeden z najmniej znanych obrazów Matejki, a jednak, jak mniemam, przez skrywającą w sobie tajemnicę, stał się najczęściej kradzionym obrazem w Polsce. W powieści "444" zainteresowanych ową tajemnicą jak i samym dziełem, czy też miejscem, w którym aktualnie się znajduje grozi niebezpieczeństwo. Nadmierna wiedza może zesłać na danego osobnika nieszczęście. Tym razem do przejęcia sprawy zostaje oddelegowany prokurator IPN Jakub Kania, który odkrywa związek "Chrztu Warneńczyka" z pewnym proroctwem (#proroctwoarby). Historyczny szlak wraz z Kanią przemierzać będzie Kasia Karewicz, wnuczka zmarłego prokuratora Kazimierza Karewicza.

Powieść "444", którą miałam niewątpliwą przyjemność przeczytać dzięki wydawnictwu Agora jest wznowieniem debiutu Macieja Siembiedy. Niemniej jest to nowa, zmieniona wersja, doszlifowana i nieco "odchudzona". Zmian nie jestem w stanie ocenić, gdyż to moje pierwsze podejście do tej powieści, niemniej... jestem pod wrażeniem tak dobrego debiutu! I, jeśli wierzyć słowom Autora zamieszczonym w posłowiu (😉), o ile prawdą jest, że pierwotna wersja "444" posiadała pewne wady to, mimo wszystko, chylę czoła. Czytając tę książkę nie mogłam się nadziwić, jak spore pokłady wiedzy posiada pan Maciej. Jak w piękny i budzący ciekawość sposób potrafi przedstawić fakty historyczne, jednocześnie nie przytłaczając czytelnika nawałem informacji. Delektowałam się tą powieścią, niespiesznie, strona po stronie. Momentami czułam się jak na lekcji historii, ale tej, której nie możesz się doczekać, a czterdzieści pięć minut mija niczym czas przeznaczony na przerwę 😉.

Cykl z Jakubem Kanią zaczęłam w zasadzie od końca, bo od piątej części. Cofnięcie się w czasie nie przeszkadzało mi zupełnie. Obiecuję jednak zachować chronologię 🙏😅.
Cóż mogę rzec, zachwycam się. Nietuzinkowym pomysłem na fabułę, wyrazistymi postaciami, budzącymi emocje podróżami do odległej przeszłości, historyczną otoczką, a wreszcie... znakomitą realizacją. Uczta dla czytelnika.

A gdyby tak napisać książkę, której główny wątek opiera się na jednym z obrazów Jana Matejki? Gdyby tak połączyć fikcję literacką z prawdziwymi wydarzeniami i stworzyć powieść z historią, sensacją, kryminałem i wątkiem obyczajowym? Ryzykowne? Być może. Niemniej dla Macieja Siembiedy wykona...

Rozwiń

Zwiń

Marianna Orańska, córka Wilhelma (króla Zjednoczonych Niderlandów) oraz Wilhelminy Pruskiej. Początkowo pełna radości dziewczyna, później niezwykle inteligentna kobieta, pełna życia i energii. Wierzyła, że mimo popularnego w tamtejszych czasach zawierania kontraktów małżeńskich, wyjdzie za mąż z miłości. Wspierali ją w tym rodzice, jednak to nie wystarczyło, niestety.
Niderlandzka królewna łaknąca miłości od drugiego człowieka sama przekazywała innym ogromne jej pokłady. Żyła dla ludzi, niosła dobro. Wspierała potrzebujących, pomagała biednym. Była niezwykle oczytana, mądra, brała czynny udział w projektach architektonicznych (tu zawsze wiedziała, czego chce i dążyła do upragnionego celu). W związku z powyższym jest chyba jasne, że będąc tak niezależną kobietą żyjącą w XIX wieku była na językach nie jeden raz. Przez jednych znienawidzona, przez innych... kochana. Taka była Marianna.

"(...) niejedna królewna marzyłaby, żeby być po prostu zwykłą kobietą."

Myślę, że królewna Marianna marzyła o tym nie raz. Przeżyła miłość, która nie miała prawa się ziścić, choć była już niemal na wyciągnięcie ręki... Nieszczęśliwa w małżeństwie z Albrechtem Hohenzollernem, w którym tkwiła przez wiele, wiele lat... by później... no właśnie. Nie zdradzę zbyt wiele.
Pewnym jest, że Marianna była niesamowicie silną kobietą. Podziwiałam ją przez całą tę powieść i podziwiam nadal, po poznaniu zakończenia. Sylwia Winnik stworzyła niezwykle przejmującą powieść opartą na faktach o Mariannie Orańskiej, niderlandzkiej królewnie o złotym sercu. Myślałam sobie, że tak wiele razy mogła się załamać, poddać i podporządkować innym. Stać się taką, jaką dla wielu "powinna" się stać. Tymczasem Ona... nie dała się. Podejrzewam, że miewała momenty załamania, ale nie okazywała tego. W czasach, gdy arystokracja łaknęła bogactwa, wszechobecnego przepychu, Ona... dawała innym. Niosła pomoc ubogim, zapewniała pracę, wychodziła do ludzi, żyła dla innych. Łamała zasady dworskiej etykiety, ba! Całą masę zasad. Ogromnie się cieszę, że Autorka postanowiła przypomnieć czytelnikom postać Dobrej Pani. Ta opowieść łamie serca, pozostawia po sobie smutek i nostalgię. Cieszę się, że Wydawnictwo Flow postanowiło wydać tę historię.

Od siebie dodam, że mam w planach zwiedzić zamek w Kamieńcu Ząbkowickim już niebawem. Kocham zamki, a myślę, że dzięki zapoznaniu się z "Dobrą Panią" odkrywanie jego zakamarków będzie dla mnie niesamowitym przeżyciem.

Marianna Orańska, córka Wilhelma (króla Zjednoczonych Niderlandów) oraz Wilhelminy Pruskiej. Początkowo pełna radości dziewczyna, później niezwykle inteligentna kobieta, pełna życia i energii. Wierzyła, że mimo popularnego w tamtejszych czasach zawierania kontraktów małżeńskich, wyjdzie za...

Rozwiń

Zwiń

Macie już za sobą książkę życia? Opowieść unoszącą się ponad wszystkimi innymi? Przedstawiam "Szklane ptaki" Katarzyny Zyskowskiej. Powieść biograficzną o wybitnym poecie Krzysztofie Kamilu Baczyńskim.

" - To naprawdę dobra poezja - mówi. - Wiesz pan, co pomyślałem, kiedy ktoś zaczął się dobijać?
Kręcę głową.
- Pomyślałem, że szkoda by było pana wierszy, bo ten zeszyt to pewnie jedyny egzemplarz rękopisu, a lepiej, żeby nie przepadł..."

"Szklane ptaki" to wznowienie powieści powstałej w 2014 roku - "Ty jesteś moje imię". Nie spodziewajcie się tzw. "kopiuj - wklej" z kosmetycznymi poprawkami. Zyskowska weszła drugi raz do tej samej rzeki, ale... napisała tę historię jeszcze raz. Inaczej. Z potrzeby serca. Tym razem nie jest to opowieść o miłości zrodzonej w czasach wojny. Nie tylko. Autorka przedstawiła także inny obraz Baczyńskiego. Obraz mężczyzny walczącego w obronie Polski nie tylko piórem. Rozbudowany został również wątek konspiracyjny. Rozdziały poświęcone powstaniu warszawskiemu w 1944 roku miażdżą serce. Myślałam, że pierwowzór ("Ty jesteś...") pokochałam całym sercem - myliłam się. "Szklane ptaki" są idealnym dopełnieniem, ogromną "kropką nad i" losów Baczyńskich.

Opowieść na trzy serca, jak mawia Autorka, spowodowała, że łatwiej było mi zrozumieć matkę Krzysztofa - Stefanię. Poprzednio odebrałam tę kobietę zupełnie inaczej. Teraz, gdy znam jej punkt widzenia, jej przeszłość, czuję jej emocje... rozumiem.
Okazuje się, że oddanie głosu zarówno Krzysztofowi, Basi oraz Stefanii było potrzebne. Scala tę historię.

"Szklane ptaki" to opowieść o miłości (meżczyzny do kobiety, ale również syna do matki i odwrotnie) w tak trudnych czasach, owszem... ale również o śmierci. Przejmująca, chwytająca za serce i, uwierzcie, już w nim pozostanie.

"Co teraz? - pytam.
Teraz nasz zegar się zatrzyma, Baś, a czas będzie biegł bez końca."

Jestem wzruszeniem...
I chylę czoła.

Macie już za sobą książkę życia? Opowieść unoszącą się ponad wszystkimi innymi? Przedstawiam "Szklane ptaki" Katarzyny Zyskowskiej. Powieść biograficzną o wybitnym poecie Krzysztofie Kamilu Baczyńskim.

" - To naprawdę dobra poezja - mówi. - Wiesz pan, co pomyślałem, kiedy k...

Rozwiń

Zwiń

Callie Peterson jest ekolożką i biotechnolożką. Szczególną uwagę poświęca różnym gatunkom ciem: fascynuje ją gatunek Actias luna, jednak nie jest on łatwy do zlokalizowania.
Pewnego wieczoru przebywając w lesie, dziewczyna zafascynowana rzadką odmianą grzybów, przypadkiem wpada do portalu prowadzącego do krainy Mrocznych Elfów i ląduje prosto na... księciu, niebezpiecznym, a zarazem nieziemsko przystojnym.
Ciemna strona Elfów nienawidzi ludzi. Nie inaczej jest z uczuciami księcia Mendaxa, które żywi do filigranowej blondynki - Callie. Władca uznając, że ta jest zabójczynią pracującą na zlecenie (a owym zleceniem jest on sam), wtrąca ją do lochu. Po pewnym czasie poddaje ją trzem śmiertelnym próbom. Początkowo ma nadzieję, że Call w końcu zginie, jednak z czasem... sprawy nabierają zupełnie inny obrót.

"(...) czekanie na nadchodzącą śmierć jest zdecydowanie gorsze niż ona sama."

Porwała mnie ta historia! Choć początkowo były między nami pewne zgrzyty (momentami kręciłam nosem ze względu na mocno wulgarny język jednego z "potworków"), to po przeczytaniu 1/3 historii wkręciłam się totalnie! Kraina Mrocznych Elfów potrafi zaintrygować. Zadziorna filigranowa Callie, uroczy przerośnięty "szczurek" i książę Mendax to postaci, z którymi dobrze spędziłam czas. Cieszę się, że za hasłem "elfickie romantasy" nie kryje się wyłącznie historia miłosna. Uczucie gra tu istotną rolę, niemniej nie jest głównym wątkiem, a scala całość.
Postać głównej bohaterki jest niezwykle ciekawa, skrywa wiele tajemnic. Lubię, gdy Autor stawia na silne kobiety, a Callie jest godną reprezentantką powyższej cechy.
Mendax... może i wywołuje szybsze bicie serca wśród czytelniczek, opis postaci jest powalający 😉, niemniej... jego zmiany w zachowaniu wydawały się być dla mnie zbyt nagłe. Co nie zmienia faktu, że gdy pojawia się znienacka cały na czarno to... hell yeah 🔥😉. I te skrzydła! Awwww.

Jestem fanką rozdziałów poświęconym próbom, którym zostaje poddana Peterson. O'Riley przekazała czytelnikom całą gamę emocji. A jeśli sądzisz, że znasz już odpowiedzi na wszystkie pytania, które narodziły się w Twojej głowie podczas czytania "How does it feel?" to cóż, jesteś w błędzie. Odłożyłam ten tytuł na półkę z ogromnym niedosytem, tak baaaardzo chcę poznać dalsze losy bohaterów już teraz! Mam nadzieję, że czytelnicy nie będą musieli czekać na kontynuację zbyt długo.

Callie Peterson jest ekolożką i biotechnolożką. Szczególną uwagę poświęca różnym gatunkom ciem: fascynuje ją gatunek Actias luna, jednak nie jest on łatwy do zlokalizowania.
Pewnego wieczoru przebywając w lesie, dziewczyna zafascynowana rzadką odmianą grzybów, przypadkiem wpada do portalu...

Rozwiń

Zwiń