Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Dzięki Tobie i Elijahowi dowiedziałam się, że choć życie mamy różne, to problemy bardzo podobne. Chcemy zaimponować rodzicom, sprostać ich wymaganiom, wyróżnić się i być traktowanym poważnie. Walczymy o to, czego sami pragniemy, bo ktoś ma dla nas inne plany (...)"

"The Name Drop" Dusan Lee to chyba pierwsza przeczytana przeze mnie powieść, napisana w duchu fascynacji Koreą. Ostatnio obserwujemy wyraźny zwrot w tym kierunku, zarówno w muzyce, kulturze, jak i literaturze, stąd też byłam ciekawa jak sama odbiorę tę książkę. Przyznam, że moja ocena jest pozytywna. Choć o samej Korei dowiadujemy się z niej niewiele, to poznajemy wywodzących się z tego państwa bohaterów, których zachowanie zakorzenione jest w tamtejszej kulturze.

Akcja powieści rozgrywa się w Nowym Jorku, ale głównymi bohaterami są Koreańczycy, odbywający tam staż. Autorka w szczególny sposób zwraca naszą uwagę na Jessicę i Elijaha, którzy w wyniku niefortunnego splotu wydarzeń zamieniają się rolami. Pochodzący z bogatej rodziny młodzieniec trafia na spartańskie warunki, natomiast dziewczyna ze średniej klasy ma możliwość zamieszkać w luksusowej kamienicy z gosposią. Jak się okazuje, zmiana miejsca zamieszkania stanowi dopiero początek serii pomyłek. Przyznam, że momentami było zabawnie, ale książka porusza też problemy, z których istnienia wcześniej nawet nie zdawałam sobie sprawy.

Rzecz dzieje się w czasach współczesnych, natomiast zachowania jakie możemy zaobserwować u niektórych Koreańczyków, są jakby nie z tej epoki. Wyobraźcie sobie, że w odnoszącej sukcesy korporacji kobiety wciąż są gorzej traktowane, często będąc odsuwane od ważnych projektów. Co gorsza, odmawia się im kierowniczych stanowisk! Inną ważną kwestią są małżeństwa, które w wielu kręgach nadal zawierane są jak transakcje handlowe. Aż trudno mi uwierzyć, że są kraje, w których wciąż hołduje się takim poglądom. Co gorsza, bardzo często młodzi ludzie nie mają prawa głosu, tylko posłusznie muszą wykonywać wolę swoich opiekunów.

Muszę przyznać, że "The Name Drop" nie do końca mnie porwało, a to za sprawą bohaterów, którzy nie wzbudzili mojej większej sympatii. Jessica męczyła mnie swoim niepohamowanym gadulstwem, a Elijah momentami wydawał mi się nieporadny, zupełnie jakby urwał się z choinki. No, ale czego oczekiwać po chłopaku, którego do tej pory wszyscy we wszystkim wyręczali. Sam wątek zamiany też nie do końca do mnie przemawia, jako zbyt naciągany, niemniej, książka ta zaskoczyła mnie też w pozytywnym stopniu. Pozwoliła mi dowiedzieć się kilku ciekawych rzeczy, z których istnienia wcześniej nie zdawałam sobie sprawy.

Nie żałuję czasu jaki poświęciłam na przeczytanie "The Name Drop", gdyż uważam, że powieść zwraca uwagę na ważne kwestie, których powinniśmy być świadomi. Uzmysławia nam, że należy doceniać to, co mamy, ponieważ niektórzy mają zdecydowanie gorzej od nas.

Moja ocena 7,5/10.

"Dzięki Tobie i Elijahowi dowiedziałam się, że choć życie mamy różne, to problemy bardzo podobne. Chcemy zaimponować rodzicom, sprostać ich wymaganiom, wyróżnić się i być traktowanym poważnie. Walczymy o to, czego sami pragniemy, bo ktoś ma dla nas inne plany (...)"

"The Na...

Rozwiń

Zwiń

"A nas, kobiety, paradoksalnie ciągnęło do takich osobników, silnych samców alfa, w ramionach których możemy przez chwilę zapomnieć o nudzie i oddać się marzeniom o wspólnej przyszłości, która nigdy nie nadejdzie."

Niezaprzeczalnie coś w tym jest. Pociąga nas niebezpieczeństwo i związane z tym ryzyko, ale chyba nie do końca zdajemy sobie sprawę z konsekwencji, jakie mogą nas spotkać. Lubimy bad boyów, którzy sprawią, że nasze serce zabiją w szybszym rytmie. Zapominamy o naturze takich osobników, łudząc się, że będziemy w stanie oswoić ich niczym dzikie zwierzątka.
Ale czy to możliwe?
Czy miłość rzeczywiście może tak mocno wpłynąć na czyjeś zachowanie?

W ostatnich dniach miałam okazję się o tym przekonać, przynajmniej po części, gdyż, niestety, "Ławrusznik" Pauliny Jurgi urywa się w takim momencie, że trudno o jednoznaczną odpowiedź. Książka opowiada o losach wschodniej mafii, wśród której naszą uwagę w szczególny sposób przykuwa Igor. Mężczyzna, którego poznajemy jako 11-letnie dziecko w decydującym momencie jego życia. Chłopiec już wtedy wykazuje wysoko rozwinięte zamiłowanie do medycyny, ale pociąga go również zło i śmierć. Wraz z biegiem czasu w mężczyźnie obie te cechy rozwijają się w równym stopniu. Gdy w wieku 22-lat spotyka na swojej drodze Sofię, jest maszynką do zabijania na usługach mafii, która twierdzi, że prawdziwa miłość nie istnieje, a "zakochanie" to nic innego jak reakcja chemiczna w organizmie wywołana przez feromony.

Przyznam, że mam mieszane uczucia w kwestii Igora: z jednej strony jego postępowanie napawa mnie przerażaniem, z drugiej jest mi go żal. Były też momenty, w których osoba mężczyzny wzbudzała moją wiekszą sympatię. Mam wrażenie, że gdyby bohatera ukształtowało inne środowisko, mógłby w życiu osiągnąć wielkie rzeczy. Niestety, w obecnej sytuacji Igor stara się odnaleźć w rzeczywistości, w której przyszło mu żyć, z lepszym lub gorszym skutkiem. Pojawienie się Sofii burzy dotychczasowy porządek rzeczy, sprawia, że mężczyzna podważa obowiązujące go zasady, co może okazać się tragiczne w skutkach dla obojga bohaterów.

Paulina Jurga znana jest z tego, że wiernie oddaje realia świata przedstawionego w powieści, dzięki czemu wykreowani przez nią bohaterowie stają się bardziej prawdziwi. Nie inaczej jest i tym razem. W "Ławruszniku" poznajemy wycinek historii wschodniej mafii oraz jej podstawowe zasady funkcjonowania. Autorka sięga po niektóre z rosyjskich słów i umiejętnie wplata je w fabułę powieści. W książce znajdujemy też wiele gruzińskich przysłów. Ich obecność mocno wpływa na klimat powieści - dzięki nim, nie wydaje się ona tak brutalna. Jeszcze w tej kwestii dodam, że to nie jest słodka historia o miłości mafioza do niewinnej dziewczyny. Nie. Tu historia jest zdecydowanie bardziej skomplikowana.

Poczatkowo akcja powieści toczy się nieśpiesznie, z uwagi na obszerne wprowadzenie. Jest ono jednak jak najbardziej potrzebne, gdyż dzięki niemu poznajemy realia świata, o którym czytamy. Dowiadujemy się też jak zmienia się Igor na przestrzeni czasu oraz jakie wydarzenia ukształtowały jego charakter. W momencie, gdy do akcji wkracza Sofia, wtedy zaczyna się dziać. Między bohaterami wybucha uczucie, które dla żadnego z nich nie jest na rękę. To nie jest czas ani miejsce na miłość, gdyż za oddanie się jej bohaterowie mogą zapłacić niewyobrażalną cenę.

Nie wiem jak mam rozumieć zakończenie. Z jednej strony mam nadzieję, że kolejne tomy przyniosą pozytywną odpowiedź na nurtującą mnie kwestię, a z drugiej boję się, że to już definitywny koniec pewnej rzeczy. Ach! Trudno mi o tym pisać, żeby nie spojlerować, z pewnością jednak Ci, co czytali tę serię, doskonale wiedzą co mam na myśli 😊
Dodam jeszcze tylko, że muszę niezwłocznie rozejrzeć się za drugą częścią!

Moja ocena 8/10.

"A nas, kobiety, paradoksalnie ciągnęło do takich osobników, silnych samców alfa, w ramionach których możemy przez chwilę zapomnieć o nudzie i oddać się marzeniom o wspólnej przyszłości, która nigdy nie nadejdzie."

Niezaprzeczalnie coś w tym jest. Pociąga nas niebezpieczeństwo i...

Rozwiń

Zwiń

"Zdesperowana, żałosna książkara wierząca w baśnie wyśniła sobie księcia z bajki. Choć właściwie tak możnaby opisać naszą historię."

"Mister Hockey" to pikantna komedia romantyczna zagranicznej autorki Lia
Riley, która niedawno ukazała się nakładem wydawnictwa HarperCollins. Opowiada historię Breezy i Jeda, których niespodziewane spotkanie diametralnie zmieniło ich życie. Ona była zakompleksioną książkarą, fanką hokeju, a on kapitanem ubóstwianej przez nią drużyny, skrywającym wielką tajemnicę. Do pewnego czasu byli jak dwie samotne wyspy, pozbawieni ciepła i bliskości drugiego człowieka. Nieoczekiwane spotkanie wprowadziło do ich życia niekontrolowany chaos, paradoksalnie nadając mu sens.

Przyznam, że powieść przyjemnie się czyta. Ma lekki i niezobowiązujący charakter, a do tego napisana jest z dużą dozą poczucia humoru. Niewielka objętościowo, stanowi lekturę na jeden wieczór. Elementem wyróżniającym jest dosadne słownictwo w kwestiach damsko-męskich. W książce znajdziemy dużo scen erotycznych, napisanych bezpośrednim językiem, co mnie lekko raziło. Osobiście, nie lubię nadmiernego epatowania seksualnoscią. Wywołuje to u mnie skrajne emocje: przez rozbawienie aż po zażenowanie. Jednak myślę, że z pewnością znajdą się czytelnicy, którym rzeczy te nie będą przeszkadzać w takim stopniu jak mnie.

Bawiłam się dobrze przy tej książce, ale, jak już wspomniałam wyżej, trafiłam w niej na momenty wywołujące u mnie uczucie dyskomfortu. Dodatkowo, brakowało mi tu głębi, która bardziej przemawia do mnie ostatnimi czasy. "Mister Hockey" to opowiastka dla dużych dziewczynek, z której niewiele można wynieść. Owszem, pojawiają się tu ważne wątki, jak na przykład faworyzacja jednego z dzieci w rodzeństwie, krzywdzącego zachowania rodziców dążących do realizacji własnych, niespełnionych aspiracji przez ich pociechy, jednak są one bardzo pobieżnie potraktowane. Raczej stanowią tło dla rozgrywających się wydarzeń, niż mają wartość same w sobie.

"Moster Hockey" to książka, która może dostarczyć przyjemności z lektury, jednak jak szybko się ją czyta, tak łatwo można o niej zapomnieć. Bohaterowie wykreowani prez autorkę są stereotypowi i nie mają przy tym żadnych innych wyróżniających ich cech. No, może poza uwielbieniem seksu, który stanowi dla obojga istotną wartość, solidnie spajającą ich związek. Z książki wynika, że jeśli dwoje ludzi łączy namiętność, będzie im ze sobą dobrze, co stanowi chyba zbyt duże uproszczenie dla zbudowania wartościowej relacji.

Podsumowując, przyjemnie spędziłam czas z tą powieścią, ale drugi raz nie dałabym się namówić na jej lekturę. Uważam, że są inne, bardziej wartościowe książki.

Moja ocena 6/10.

"Zdesperowana, żałosna książkara wierząca w baśnie wyśniła sobie księcia z bajki. Choć właściwie tak możnaby opisać naszą historię."

"Mister Hockey" to pikantna komedia romantyczna zagranicznej autorki Lia
Riley, która niedawno ukazała się nakładem wydawnictwa HarperCo...

Rozwiń

Zwiń

"- Agata - powiedział wolno. - Byłaś, jesteś i będziesz...
- Tak? - Pochyliłam się w jego stronę, kiedy zamilkł w połowie zdania.
- Kompletną idiotką - dokończył zimno."

To uczucie, gdy człowiek już sobie wyobraża zbliżenie między bohaterami i nagle coś takiego.
Bezcenne.
Nadmienię tylko, że cała książka taka jest. Autorka serwuje nam huśtawkę emocjonalną niczym na kolejce górskiej, gdy raz po raz spadamy i wznosimy się w górę. Tu tych wrażeń dostarcza nam para głównych bohaterów: Agata i Dawid, których nieodparcie do siebie ciągnie, mimo przykrości jakie sobie sprawiają.
Które z tych uczuć okaże się silniejsze?

Ach! Zabrzmiało jak w tanim melodramacie, a przecież "Z magią jej do twarzy" Katarzyny Wierzbickej to coś więcej niż romans. Tak właściwie wątek ten odgrywa tu marginalne znaczenie. Na pierwszy plan wysuwają się perypetie Wybrakowanej Agaty w magicznym świecie. Wybrakowanej, bo pozbawionej jakichkolwiek nadnaturalnych zdolności. Czasami bohaterka aż sama się dziwi, dlaczego pozwolono jej uczestniczyć w tych wszystkich wydarzeniach. Jak się okazuje, jej postać ma ogromne znaczenie dla przebiegu akcji, nawet sama nie zdawałam sobie z tego sprawy jak duże.

Finałowy tom trylogii Katarzyny Wierzbickiej rozpoczyna się z przytupem. Choć pierwsze fragmenty wprowadzają nas w błogi nastrój, nie warto dać zwieźć się tym uczuciom. Bardzo szybko zostajemy wyrwani z tej normalnej, ludzkiej rzeczywistości, do świata magii, gdzie wszystko jest możliwe. I tak też jest w tym przypadku: na naszej drodze stają postaci różnego pochodzenia, o których dużo możemy powiedzieć, ale na pewno nie to, że są dobre. Jak tak teraz patrzę, ani jeden bohater nie jest krystalicznie czysty, nawet Agata trochę narozrabiała, choć ona to akurat w swoim życiu osobistym. Pomimo tego, wszystkie postaci naprawdę da się lubić. Są tak oryginalne, jedyne w swoim rodzaju, że od razu kradną nasze serca.

W moim odczuciu, ostatnia część trylogii okazuje się najbardziej magiczna, dodatkowo dzieją się w niej przełomowe, dla świata magii wydarzenia. Jednak, jeśli miałabym być szczera, to wcale nie jestem pewna czy to rzeczywiście finał. Autorka wyraźnie zostawiła sobie furtkę do kontynuacji tej historii. Być może znacznie później, może nawet już nie z Agatą w roli głównej, ale w obrębie tego samego uniwersum. Choć muszę przyznać, że Agata dodaje ten historii wyjątkowego charakteru. Żadna z postaci wykreowana przez autorkę nie jest tak oryginalna, a przez to nie zapada w pamięć.

Choć książka jest całkiem pokaźnych rozmiarów, czyta się ją w mgnieniu oka. Wartka akcja i oryginalne, nie podrobienia poczucie humoru sprawiają, że historia angażuje nas od pierwszej, do ostatniej chwili.
Szczerze polecam wszystkim miłośnikom urban fantasy i nie tylko.

Moja ocena 8/10.

"- Agata - powiedział wolno. - Byłaś, jesteś i będziesz...
- Tak? - Pochyliłam się w jego stronę, kiedy zamilkł w połowie zdania.
- Kompletną idiotką - dokończył zimno."

To uczucie, gdy człowiek już sobie wyobraża zbliżenie między bohaterami i nagle coś takiego.
Bezcenne.
Nadmi...

Rozwiń

Zwiń

"Małżeństwo to instytucja stworzona po to, by budować sojusze, które przyniosą korzyści jak największej liczbie osób. Nie chciałbym, żebyś była nieszczęśliwa, ale nawet jeśli wyszłabyś za mąż z miłości, nie ma gwarancji, że będziesz szczęśliwa."

Patrząc na te słowa na pierwszy rzut oka wydaje się, że świadczą o interesowności, a nawet wyrahowaniu. Jednak spoglądając na nie z perspektywy minionych epok, nie wydają się już takie małostkowe. Małżeństwo bardzo długo traktowane było jako transkacja handlowa, w której dobijano targu, dokonując intratnej wymiany. Niestety, nie wszystkie strony były z tego obrotu spraw zadowolone. Najczęściej to młode dziewczęta ponosiły przykre konsekwencje postanowień swoich rodzin.

Tak było i w przypadku Libby, młodej panny na wydaniu, postaci z powieści "Gdy nadejdzie dzień" Gabrielle Meyer. Matka bohaterki szukała dla niej kandydata na męża o odpowiedniej pozycji społecznej. Ale to tylko jedna strona medalu. Druga okazuje się być zupełnie inna, gdyż kobieta posiada rzadki dar przenoszenia się w czasie. Żyje jednocześnie w XVIII i XX wieku, jednak w dniu swoich dwudziestych pierwszych urodzin będzie musiała podjąć decyzję, w którym z tych miejsc pozostanie na zawsze. Wybór ten okazuje się niezwykle trudny, gdyż opuszczenie każdego życia wiąże się dla niej z niepowetowaną stratą.
Jaką decyzję podejmie Libby?

Odkąd pamiętam bardzo fascynował mnie motyw podróży w czasie. Zdaję sobie sprawę, że to nierealne, jednak w duchu niejednokrotnie zastanawiałam się nad możliwością takiej wędrówki. Co zrobiłabym, gdybym to ja miała okazję wrócić do przeszłości? Po lekturze powieści Gabrielle Meyer wiem, że takie podróże wcale nie muszą być przyjemne, a co więcej, często wiążą się z dodatkowymi problemami oraz troskami. Dużą trudność stanowi też nieodparte pragnienie poznania przyszłości, co jest surowo zakazane.
Czy Libby będzie w stanie się przed tym powstrzymać?

"Gdy nadejdzie dzień" to pierwszy tom cyklu "Ponad czasem", którego bohaterami są postaci podróżujące w czasie. Do tej pory na język polski przetłumaczona została wyłącznie jedna część, za to za granicą dostępne są już trzy tomy. Jak przyznaje sama autorka w podziękowaniach pierwszego tomu, pisała tę powieść w bardzo trudnym momencie swojego życia, jednak nie widać w tej książce smutku i cierpienia, a raczej ufność w bożą opatrzność. Pisarka niejednokrotnie daje tu wyraz swojemu zawierzeniu woli Stwórcy. Życie głównej bohaterki, Libby, nie jest łatwe, a mimo to kobieta nie traci hartu ducha i nawet w najtrudniejszych momentach pozostaje wierna swoim przekonaniom: wierze w Boga i Jego plan.

Wydarzenia ukazane w książce rozgrywają się w przeddzień przełomowych historycznych wydarzeń, rewolucji w USA w 1775 roku i I wojny światowej oraz tuż po ich rozpoczęciu. Autorka pozostaje wierna historii, wprowadza wiele historycznych postaci, ale niektóre, jak sama przyznaje, są całkowicie fikcyjne. Przyznam, że z ciekawością zapoznałam się z niektórymi informacjami, zwłaszcza tymi na temat rewolucji amerykańskiej, o której, jak do tej pory, nie czytałam zbyt wiele. Miałam dobre przeczucia co do tej książki, jednak nie spodziewałam się, że okaże się ona tak wartościowa. Z niecierpliwością będę wyglądać kolejnych tomów tego cyklu w polskim wydaniu.

Moja ocena 8/10.

"Małżeństwo to instytucja stworzona po to, by budować sojusze, które przyniosą korzyści jak największej liczbie osób. Nie chciałbym, żebyś była nieszczęśliwa, ale nawet jeśli wyszłabyś za mąż z miłości, nie ma gwarancji, że będziesz szczęśliwa."

Patrząc na te słowa na pierwszy r...

Rozwiń

Zwiń

"Po godzinie stał już na miejscu zbrodni. Czerwona Jama była jaskinią położoną blisko drogi krajowej numer trzy..."

"Jaskinie umarłych" to powieść Katarzyny Wolwowicz, rozpoczynająca nowy cykl z Carmen Rodrigez w roli głównej. Już od dawna obiecywałam sobie, że zapoznam się z piórem autorki i teraz w końcu nadarzyła się ku temu okazja. Książka przypomina mi trochę serię Simona Becketta z Davidem Hunterem, ale to tylko za sprawą głównych bohaterów. Może też i ogólny klimat jest zbliżony, choć kto czytał Becketta ten wie, że jego książki są naprawdę mroczne.

Proza Katarzyny Wolwowicz jest nieco bardziej stonowana, czuć w niej kobiecą rękę, ale też i dobrze. Osobiście, bardzo lubię ten złagodzony rodzaj thrilleru. Oczywiście, nie chciałabym byście mnie źle zrozumieli, bo "Jaskinie umarłych" wcale nie należą do lekkich i przyjemnych lektur. Myślę, że dobrze by było gdybyście sami zechcieli zapoznać się z piórem tej autorki.
Jeśli o mnie chodzi, bardzo polubiłam główną bohaterkę, kobietę będącą pół Polką, pół Hiszpanką. Autorka świetnie oddała jej temperamentny charakter oraz to poczucie wyobcowania w zimnej, pozbawionej słońca Polsce. No, cóż... Jeśli się przez większość życia mieszkało w słonecznej Maladze, nasz kraj może rzeczywiście wydawać się mało atrakcyjny.

Ogromnie podobało mi się to poczucie niepokoju, które towarzyszyło mi już od początku lektury. Sama postać głównej bohaterki otoczona jest aurą tajemniczości. Na wstępie niewiele wiemy o Carmen, dopiero w miarę rozwoju akcji na jaw wychodzę nowe okoliczności pozwalające nam pełniej zrozumieć jej postępowanie. Można powiedzieć, że równolegle toczą się dwa dochodzenia: to główne, w sprawie morderstw w jaskiniach oraz poboczne, mające na celu odkrycie przeszłości bohaterki. Przyznam, że niektóre fakty z jej życia mocno mnie zszokowały, przynajmniej na początku, bo później pewne kwestie nabrały zupełnie innego charakteru.

Jestem w pełni usatysfakcjonowana tym, co przeczytałam. Rozwiązanie sprawy nie jest oczywiste, wręcz przeciwnie, byłam naprawdę zaskoczona tym, kto stoi za serią morderstw. I oczywiście finał, przyznam, że wydarzenia przedstawione w epilogu rzucają całkiem inne światło na niektóre treści i zapowiadają kontynuację tej historii. Szczerze, mam nadzieję, że nie będziemy musieli zbyt długo na nią czekać, bo jestem ogromnie ciekawa dalszych losów tej charakternej bohaterki.

"Jaskinie umarłych" to thriller na wysokim poziomie, którego lektura dostarczyła mi wielu emocji. Jeśli ktoś lubi takie mroczne klimaty pełne niedomówień, książka ta powinna spełnić jego oczekiwania.
Ja jestem naprawdę ukontentowana.
Szczerze polecam!

Moja ocena 8/10.

"Po godzinie stał już na miejscu zbrodni. Czerwona Jama była jaskinią położoną blisko drogi krajowej numer trzy..."

"Jaskinie umarłych" to powieść Katarzyny Wolwowicz, rozpoczynająca nowy cykl z Carmen Rodrigez w roli głównej. Już od dawna obiecywałam sobie, że zapozna...

Rozwiń

Zwiń

Megan i Leah to siostry bliźniaczki, identyczne jak dwie krople wody. Gdy Megan znajduje w telefonie męża SWOJE zdjęcie w bieliźnie, która na pewnie nie należy do NIEJ, zaczyna mieć poważne wątpliwości.
Czy już rozwija się u niej choroba psychiczna, którą zdiagnozowano u jej matki? A może to jej siostra, mimo tego, że nie utrzymują ze sobą kontaktu, postanowiła po raz kolejny wyciągnąć SWOJĄ rękę po coś, co nie należy do NIEJ?

Przyznam, że opis powieści "Sobowtórka" mocno mnie zaintrygował. Pomysł na fabułę wydawał mi się naprawdę nietuzinkowy. Biorąc pod uwagę, że wprost przepadam za motywem bliźniąt, zarówno w literaturze, jak i filmie, byłam pewna, że to będzie strzał w dziesiątkę. Niestety, tym razem trochę się zawiodłam. Od samego początku nie czułam więzi z tą historią. Trudno mi dokładnie określić, co mogło być tego przyczyną. Być może sposób narracji? A może bohaterowie, którzy nie wzbudzili we mnie cieplejszych uczuć? Choć interesowały mnie losy książkowych postaci, przeczytałam tę powieść bez większych emocji.

Wydarzenia ukazane w książce rozwijają się powoli, by następnie, po przekroczeniu pewnego momentu następować po sobie bardzo szybko i trzeba się naprawdę skupić, by nadążyć za rewelacjami, które funduje nam autorka. Nawet nie chodzi tu o akcję, gdyż ta jest znikoma, a raczej o punkt widzenia, który kilkukrotnie ulega tu zmianie. W miarę upływu stron bohaterowie pokazują swoje oblicza, które coraz bardziej nas zaskakują. Tutaj, tak naprawdę niczego może możemy być pewni, gdyż bardzo szybko nasze ustalenia okazują się niezgodne ze stanem faktycznym. Dzięki temu książka zaskakuje i wzbudza zainteresowanie tym, jak ostatecznie skończy się ta historia.

Bardzo podobało mi się zakończenie, które miało charakter sceny filmowej. Oczami wyobraźni widziałam poszczególne kadry finalnych wydarzeń. W ogóle przyszło mi do głowy, że być może ta książka lepiej by się sprawdziła na szklanym ekranie? Odpowiednia obsada i zdjęcia byłyby w stanie wyciągnąć z tej historii interesujacacą fabułę, dodatkowo ją uatrakcyjniając. Czasem z naprawdę średniej książki powstają bardzo atrakcyjne produkcje filmowe.

Przyznam, że książka nie do końca spełniła moje oczekiwania. Nie porwała mnie w swój świat, pozostawiając raczej biernym obserwatorem rozgrywających się wydarzeń. Oczywiście, zachęcam Was do sięgnięcia po ten tytuł i wyrobienia sobie własnej opinii.

Moja ocena 7/10.

Megan i Leah to siostry bliźniaczki, identyczne jak dwie krople wody. Gdy Megan znajduje w telefonie męża SWOJE zdjęcie w bieliźnie, która na pewnie nie należy do NIEJ, zaczyna mieć poważne wątpliwości.
Czy już rozwija się u niej choroba psychiczna, którą zdiagnozowano u jej matki? A może...

Rozwiń

Zwiń

"Wisiał na niej olbrzymi portret młodej Barbary w wianku z polnych kwiatów. Patrzyła prosto w obiektyw zadziornym spojrzeniem intensywnie błękitnych oczu, obejmując owal swojej twarzy obleczonymi w fioletowe rękawiczki dłońmi. Jej pełne, lekko rozchylone usta, podkreślone wyrazistą pomadką, odcinały się purpurową plamą na tle porcelanowej cery."

"Czułe poranki, bezsenne noce".
Już sam tytuł zwiastuje lekturę, która będzie pieścić nasze zmysły i to nie, bynajmniej, wulgarnymi obrazami, a plastycznymi słowami, pełnymi ekspresji. Pierwsze fragmenty niezaprzeczalnie potwierdzają tę tezę. Później, robi się trochę zwyczajnie, ale nie bójcie się, tylko na chwilę. To moment, w którym poznajemy Romy Sokołowską. Kobieta mieszka w Warszawie, gdzie bierze udział w wyścigu szczurów. Wydaje się, że trochę ją to męczy i uwiera, jednak bohaterka całkiem dobrze radzi sobie w otaczającej ją rzeczywistości. Z powodzeniem sama wychowuje nastoletniego syna, poświęcając mu całą swoją uwagę. Sytuacja zmienia się, gdy firmę, w której pracuje Romy, przejmuje nowy właściciel.

W momencie, gdy wspólnie z bohaterką przenosimy się na malownicze Podlasie, da się zauważyć że kobieta odżywa. Dopiero tu, paradoksalnie pozbawiona wielu wygód, nagle zaczyna czuć, że żyje. Wspomnieniami wraca do chwil z dzieciństwa, kiedy to otaczała ją kochająca rodzina, w towarzystwie której oddychała pełną piersią. Czy Bodnar, poznany w leśnej głuszy mężczyzna, okaże się tym, którego obecność da jej miłość i spełnienie? A może znajomość z podejrzanym typem przyniesie tylko szereg wątpliwie przyjemnych sytuacji?

Przyznam, że miałam wątpliwości czy Romy i Bodnar przypadną mi do gustu. W pierwszym odczuciu wydawało mi się, że te imiona są trochę sztuczne i z pewnością nie nadają się dla osób zamieszkujących Podlasie. Na szczęście, myliłam się. W tej chwili mogę stwierdzić, iż nie wyobrażam sobie, by te postaci mogły nazywać się inaczej. Zostały tak umiejętnie scharakteryzowane, że personalia bohaterów zdają się idealnie pasować do ich osobowości. Romy bardzo szybko wzbudziła moja sympatię, swoją prostotą i umiejętnością radzenia sobie w trudnych chwilach, natomiast Bodnar, cóż... Z początku sprawiał naprawdę odpychające wrażenie. Mężczyzna robił wszystko, by odsunąć od siebie otaczających go ludzi, zupełnie jakby chciał się za coś ukarać. Tylko za co?

"Czułe poranki i bezsenne noce" to poruszający romans, który ukazuje relację dwójki pogubionych ludzi. Warto jednak zauważyć, że nie jest to powieść niskich lotów. Miłość ukazana w książce dotyka naszych zmysłów i później długo rezonuje w duszy. Co więcej, autorka porusza w tej książce wiele istotnych kwestii, związanych z przykrymi realiami XXI wieku. Jedną z nich jest fakt, że w dzisiejszych czasach na pierwszym miejscu stawia się piękno, zapominając iż przemijanie stanowi naturalny etap życia. Nie lubimy patrzeć na ludzi starych i zniszczonych życiem, często też nie możemy zaakceptować tego, że nas również to czeka. Wszędzie kładzie się nacisk na młodość, witalność i urodę.

Dużo miejsca autorka poświęca też pozorom, którymi się otaczamy. Coraz częściej przenosimy się do sieci, omamieni wykreowanym w niej światem. Zupełnie zapominamy, że to wszystko ułuda, namiastka prawdziwego życia, jak to trafnie ujmuje autorka - tombak szczęścia. Przyznam, że jestem zachwycona tą powieścią, która do tej pory zajmuje moje myśli.
Pierwsze spotkanie z piórem autorki uważam za niezwykle udane.

Moja ocena 9/10.

"Wisiał na niej olbrzymi portret młodej Barbary w wianku z polnych kwiatów. Patrzyła prosto w obiektyw zadziornym spojrzeniem intensywnie błękitnych oczu, obejmując owal swojej twarzy obleczonymi w fioletowe rękawiczki dłońmi. Jej pełne, lekko rozchylone usta, podkreślone wyrazistą p...

Rozwiń

Zwiń

"Pamiętaj, dziecko, że rzucona klątwa działa tylko na myśli człowieka. To on tak kieruje swoimi uczuciami i emocjami, że sprawia, iż w jego życiu pojawiają się różne złe rzeczy, czy to zdarzenia, czy jakieś zjawiska. Jeśli odeprzesz od siebie źle myśli, klątwa się od Ciebie odbije."

Zastanowił mnie ten cytat. Od razu odniosłam go do siebie i swojego życia. Gdzieś już czytałam, że w książkach znajdujemy odpowiedzi na pytania, których jeszcze nie zdążyliśmy zadać, a które podświadomie nas nurtują.
Myślicie, że to prawda?

"Baśka" to powieść Małgorzaty Manelskiej, stanowiąca bezpośrednią kontynuację "Stefani". To piękna historia, która poruszyła mnie chyba jeszcze bardziej niż jej poprzedniczka. Muszę jednak zaznaczyć, że, w moim odczuciu, książka ta jest nieco inna niż wcześniejsza część. Zauważam tu znacznie bardziej rozbudowaną warstwę obyczajową i więcej elementów nadprzyrodzonych, które autorka szerzej rozwija. Jeśli chodzi o tło historyczne, mamy w tym tomie trochę mniej odniesień do ówczesnych realiów, ale też i czasy się zmieniły. Czytamy o latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku, które były na tym terenie względnie spokojne. Owszem, autorka czyni pewne odwołania do ogólnej sytuacji w kraju, ale nie zajmują one już tak dużo miejsca w powieści jak wcześniej.

Historia opowiedziana w książce traktuje w głównej mierze o Baśce i jej wchodzeniu w dorosłość. Młoda kobieta niespodziewanie dowiaduje się o sobie pewnych rzeczy, które burzą jej dotychczasowy światopogląd. Chcąc ochłonąć, udaje się w podróż, w czasie której spotyka ją szereg interesujących wydarzeń. Przyznam, że losy dziewczyny mocno mnie zaangażowały. Polubiłam Baśkę całym sercem i życzyłam jej jak najlepiej. Choć nie do końca zgadzałam się z postępowaniem bohaterki, miałam świadomość, że dziewczyna dopiero uczy się świata i do niektórych rzeczy musi dojść sama. Bardzo mi się podobało podejście rodziców nastolatki - Stefanii i Wszebora - do niej samej, a zwłaszcza ich zaufanie w umiejętność właściwego pokierowania przez nią swoim życiem. Nie krytykowali i nie narzucali swojego zdania, ale jednocześnie cały czas byli obok, gotowi służyć pomocą.

Zagadnieniem, które nie zostało wyjaśnione w poprzedniej części, była kwestia śmierci pierwszego męża Stefanii.
Wszystkie fakty związane z tym wydarzeniem poznajemy dopiero w "Baśce". Muszę przyznać, że podobał mi się sposób, w jaki autorka dokonała wyjaśnienia tej sytuacji. Umiejętnie podsycała moją ciekawość, stopniowo odkrywając kolejne karty. Ostatecznie rozwiązanie tej kwestii poznajemy dopiero na samym końcu i, w moim odczuciu, okazało się ono naprawdę zaskakujące. Finał powieści wyjaśnia wiele kwestii, aczkolwiek, ja tu widzę małą furtkę, którą można byłoby kiedyś otworzyć.
Być może doczekamy się kontynuacji tej historii? Jeśli o mnie chodzi, nie miałabym nic przeciwko.

Nie ukrywam, że jestem pod wrażeniem tej powieści. Porwała mnie i z prawdziwym żalem rozstawałam się z poznanymi bohaterami. Muszę przyznać, że Małgorzata Manelska ma w sobie coś, co sprawia, że jej historie mają dla mnie nieodparty urok. Wszystkie dotychczasowe książki autorki przeczytałam z prawdziwą przyjemnością i w tej chwili będę z niecierpliwością wyglądać jej kolejnego tytułu.

Moja ocena 9/10.

"Pamiętaj, dziecko, że rzucona klątwa działa tylko na myśli człowieka. To on tak kieruje swoimi uczuciami i emocjami, że sprawia, iż w jego życiu pojawiają się różne złe rzeczy, czy to zdarzenia, czy jakieś zjawiska. Jeśli odeprzesz od siebie źle myśli, klątwa się od Ciebie odbije.&qu...

Rozwiń

Zwiń

"Niezależnie, co się stanie, musisz pamiętać, że dzieci nie powinny odpowiadać za grzechy rodziców. Nikt nie rodzi się zły, to świat sprawia, że ludzie gubią się na ścieżkach życia, a przez to umierają samotni i nieszczęśliwi."

"Stefania" to pierwszy tom dylogii Małgorzaty Manelskiej "Nawłociowe wzgórze", w którym czytamy o doświadczeniach tytułowej bohaterki. Już od pierwszych stron jej historia łapie za serce. W początkowych fragmentach tekstu poznajemy dwudziestosześcioletnią kobietę, która, jak się domyślamy, przeżyła co strasznego, wskutek czego przestała mówić. Jej trudny los dodatkowo pieczętuje nieślubna ciąża. Stefania jest wytykana palcami i krytykowana przez zaściankowe społeczeństwo. Niestety, kobieta nie ma jak wytłumaczyć się z tego, co się jej przytrafiło.
A może po prostu nie chce.

Warto zaznaczyć, że akcja powieści rozgrywa się tuż po wojnie, na Mazurach, stanowiących Ziemie Odzyskane. To dosyć konfliktowe miejsce, z uwagi na odbywające się w tym czasie przesiedlenia. Zamieszkujący te tereny Niemcy musieli zostawić swoje gospodarstwa i przenieść się w głąb kraju, natomiast rdzenni mieszkańcy, Mazurzy, mogli zdecydować gdzie chcą zamieszkać. Niestety Ci, co pozostali w odbudowującej się Polsce, nie mieli najlepszych warunków. Bardzo często traktowani byli przez napływającą ludność z wyższością i określani pejoratywnie Szkopami.

Choć historia opowiedziana na kartach "Stefani" jest fikcyjna, osnuta została na kanwie rzeczywistych wydarzeń, przez co czyta się ją zupełnie inaczej. Osobiście, odebrałam ją bardzo emocjonalnie. Od samego początku współczułam głównej bohaterce jej nieciekawego położenia, wynikającego z ogólnej sytuacji kobiet w tamtym okresie. Do tego wszystkiego doszły jej osobiste przeżycia, przez które życie Stefanii wydawało się jeszcze trudniejsze.
Z napięciem przerzucałam kolejne strony, chcąc przekonać się czy kobiecie uda się wyjść z tego impasu.

Dużym plusem była tu też dla mnie postać kobiety, zielarki, której nadnaturalne zdolności wprowadzały do historii nutkę pikanterii. Jeśli o mnie chodzi, bardzo lubię takie elementy w książkach. Dzięki nim nagromadzony w nich ładunek emocjonalny, nie wydaje się aż tak ciężki. Czytelnik żywi przeświadczenie, że, dzięki ingerencji sił wyższych, los nieszczęśliwej bohaterki się odmieni.
Jak było w tym przypadku i czy rzeczywiście Stafania odnalazła szczęście?
Przekonajcie się o tym sami.

Przyznam, że po raz kolejny jestem zachwycona piórem autorki. Czytałam tę powieść z drżeniem serca i nadzieją, że życie bohaterki będzie miało szczęśliwy finał. Jej losy bardzo mnie ujęły, ale równie mocno przeżywałam ogólną sytuację tamtejszej ludności. Niemal czułam ich strach i niepewność, wynikającą z odgórnych postanowień, regulujących losy miliona ludzi. Za każdym razem, gdy oddaję się lekturze książek na ten temat, moje serce reaguje bardzo emocjonalnie.
Serdecznie polecam Wam ten tytuł, a ja zabieram się za drugą część - "Baśkę".

Moja ocena 8/10.

"Niezależnie, co się stanie, musisz pamiętać, że dzieci nie powinny odpowiadać za grzechy rodziców. Nikt nie rodzi się zły, to świat sprawia, że ludzie gubią się na ścieżkach życia, a przez to umierają samotni i nieszczęśliwi."

"Stefania" to pierwszy tom dylogii Małgor...

Rozwiń

Zwiń