Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak się czyta Moje wielkie greckie morderstwo?
Bardzo dobrze, ale tylko pod warunkiem, że się pamięta, iż to komedia kryminalna, a nie klasyczny kryminał. Owszem, jest tu jakieś śledztwo, dociekanie prawdy, podejmowanie ryzykownych działań, chwilami nawet pojawia się napięcie. Jednak wszystko to opakowane jest w humor sytuacyjny, dużą liczbę zabawnych powiedzonek, grę słów. Nie zawaham się napisać, że są tu elementy groteski, przeplatane absurdem.

Przyznaję bez bicia, że śmiałam się bardzo często przy czytaniu, a niektóre zdania czytałam na głos, żeby rodzina pośmiała się ze mną. Owszem, śmiali się, chociaż zdania były totalnie wyrwane z kontekstu (nie mogłam czytać więcej, bo to by było spojlerowanie), co chyba najdobitniej świadczy o tym, że książka jest po prostu śmieszna.

Pełna recenzja w serwisie W Roli Mamy

Jak się czyta Moje wielkie greckie morderstwo?
Bardzo dobrze, ale tylko pod warunkiem, że się pamięta, iż to komedia kryminalna, a nie klasyczny kryminał. Owszem, jest tu jakieś śledztwo, dociekanie prawdy, podejmowanie ryzykownych działań, chwilami nawet pojawia się napięcie. Jednak wszys...

Rozwiń

Zwiń

Jeśli ktoś lubi góry, na pewno się odnajdzie w tym klimacie, bo wszystko jest opisane niezwykle plastycznie. Myślę, że znajdą się osoby, które po lekturze „rzucą wszystko i pojadą w Bieszczady”. Ze mną nie wyszło, ale zawsze muszą być jakieś wyjątki, prawda?

Sama opowieść jest świetnie skonstruowana, wszystko tu jest logicznie poukładane, nie ma dziur, dłużyzn, niepotrzebnych opisów. Duży plus za świetnie zarysowane postaci i pokazanie, że miłość może przytrafić się w każdym wieku. Podobało mi się, że w książce są zarówno młodzi bohaterowie, jak i nieco starsi.

Widać dużą wiedzę Michała Śmielaka na temat gór, ratownictwa górskiego, specyfiki życia w Bieszczadach zimą. Równie sporo wie o sprzęcie górskim i turystycznym. Ja nie wiem nic, więc trochę się podszkoliłam.

Sama lektura jest dosłownie hipnotyzująca. Mąci w głowie, przeraża, podnosi poziom adrenaliny i trzyma w niepewności niemal do samego końca. Oderwać się nie sposób. Tego się nie czyta, to się połyka, a czytelnik czuje się nieustannie trzymany za gardło. Atmosferę dodatkowo nakręca przedstawienie wydarzeń z kilku różnych punktów widzenia – kiedy napięcie sięga zenitu, autor zgrabnie przeskakuje do kolejnego bohatera i każe patrzeć jego oczami.

Pełna recenzja w serwisie W Roli Mamy

Jeśli ktoś lubi góry, na pewno się odnajdzie w tym klimacie, bo wszystko jest opisane niezwykle plastycznie. Myślę, że znajdą się osoby, które po lekturze „rzucą wszystko i pojadą w Bieszczady”. Ze mną nie wyszło, ale zawsze muszą być jakieś wyjątki, prawda?

Sama opowieść jest świetnie sk...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo mi się podoba, że książka „dzieje się od razu”. Nie ma tu żadnego wprowadzenia, bo nie jest potrzebne. Kto czytał poprzednie tomy traktujące o przypadkach Róży Krull, świetnie wie, z kim będzie miał do czynienia i czego może się spodziewać. Kto nie czytał, musi się pogodzić z niedogodnościami. Nie są duże i można sobie z nimi szybko poradzić, ale w takim wypadku obowiązkowo trzeba przeczytać spis osób na początku książki, to na pewno pomoże.

Akcja pędzi na złamanie karku i ciężko za nią nadążyć. Nie ma tu żadnych przerw na złapanie oddechu. Jak zaczęłam czytać tę książkę, to odłożyłam, jak skończyłam.

pełna recenzja w serwisie W Roli Mamy

Bardzo mi się podoba, że książka „dzieje się od razu”. Nie ma tu żadnego wprowadzenia, bo nie jest potrzebne. Kto czytał poprzednie tomy traktujące o przypadkach Róży Krull, świetnie wie, z kim będzie miał do czynienia i czego może się spodziewać. Kto nie czytał, musi się pogodzić z niedog...

Rozwiń

Zwiń

Są książki, które się czyta z przypadku, są takie, które się wybiera świadomie i takie, których się wypatruje z niecierpliwością. Tak właśnie było tym razem. Nie miałam wątpliwości, że nadkomisarz Marcin Zakrzewski powróci. Kwestią czasu było kiedy.

No i wrócił. Jak to on – w wielkim stylu, z przytupem i potężną dawką adrenaliny w prezencie. Mój okulista wydłubie mi oczy jak nic – dawno ich tak nie nadwyrężyłam przy czytaniu. Jak oślepnę, to wiedzcie, że to wina Mieczysława Gorzki – pisze tak dobre książki, że oderwać się nie sposób, nawet gdy oczy szczypią i łzawią. Dacie wiarę, że czytałam na zmianę jednym i drugim okiem? No nie szło odłożyć, nie szło…

Pełna recenzja w serwisie W Roli Mamy

Są książki, które się czyta z przypadku, są takie, które się wybiera świadomie i takie, których się wypatruje z niecierpliwością. Tak właśnie było tym razem. Nie miałam wątpliwości, że nadkomisarz Marcin Zakrzewski powróci. Kwestią czasu było kiedy.

No i wrócił. Jak to on – w wielkim styl...

Rozwiń

Zwiń

Zacznę od tego, że autor – Benjamin Stevenson – jest stand’uperem. Dziwnie to wygląda na piśmie, ale taka jest prawda. Facet uprawia stand’up. No i to się czuje, bo bardzo długie fragmenty książki to monolog. Nie do końca zasługują na miano opisów, bo jednak coś tam się dzieje, no ale ciągle mamy narrację pierwszoosobową. Dialogów jest tu stosunkowo mało. Szkoda, bo czytałoby się ciut lepiej, ale i tak nie jest źle.

Za wykreowane postaci muszę dać plusa, za poczucie humoru i skręcenie w stronę satyry też. Bardzo fajne ujęcie książki, która w założeniu ma być kryminałem. Czy jest? Mogę sobie pozwolić na spojlery, bo sam autor to robi (w życiu nie czytałam takiej książki, jest tu np. wyznanie typu: „Jeśli się zastanawiacie, czy nasze usta się połączą, to stanie się to za X stron”, nie pamiętam ile). No więc tak, jest to kryminał, który raczej nie zasługuje na miano komedii kryminalnej, ale jako kryminał jest dość groteskowy.

Pełna recenzja w serwisie W Roli Mamy

Zacznę od tego, że autor – Benjamin Stevenson – jest stand’uperem. Dziwnie to wygląda na piśmie, ale taka jest prawda. Facet uprawia stand’up. No i to się czuje, bo bardzo długie fragmenty książki to monolog. Nie do końca zasługują na miano opisów, bo jednak coś tam się dzieje, no ale ciąg...

Rozwiń

Zwiń

Agnieszka Jeż po raz kolejny przyłożyła się do kreowania swoich bohaterów. Każdemu dała unikalne cechy, sposób wysławiania się i zachowania. Nietrudno sobie ich wyobrazić już przy pierwszym zetknięciu. Nawet postaci z drugiego i trzeciego planu mają swoją osobowość. Ochroniarka z zakładów mięsnych, sekretarka z uczelni, męczący sąsiad jednej z mieszkanek Mieroszowa – każdy jest jakiś, a może nawet Jakiś.

Akcja jest dobrze utkana, nie ma dłużyzn, aczkolwiek są spowolnienia. Denerwowały mnie, ale wiem, po co się pojawiły. Świetnie budują napięcie, każąc czekać na rozwiązanie zagadki. Ja chciałam odpowiedzi już teraz, natychmiast, autorka natomiast grała mi na nosie. Koniec końców doceniłam jej zabiegi, bo całkiem sprawnie podniosła mi włoski na karku. Dzieje się, tyle Wam powiem.

Pełna recenzja w serwisie W Roli Mamy

Agnieszka Jeż po raz kolejny przyłożyła się do kreowania swoich bohaterów. Każdemu dała unikalne cechy, sposób wysławiania się i zachowania. Nietrudno sobie ich wyobrazić już przy pierwszym zetknięciu. Nawet postaci z drugiego i trzeciego planu mają swoją osobowość. Ochroniarka z zakładów ...

Rozwiń

Zwiń

Dla kogo jest Milusha?
Na pewno dla osób, które potrafią się skupić i mają dość czasu, by przeczytać książkę góra na dwa razy. Tu jest bardzo dużo postaci i trzeba się postarać, żeby to ogarnąć.
Myślę, że łatwiej będzie tym, którzy się chociaż trochę rozeznają w polityce i wiedzą, o jakie stawki toczy się gra i czyimi rękami.
Dla fanów książek szpiegowskich. To dokładnie taka pozycja.

Pełna recenzja w serwisie W Roli Mamy.

Dla kogo jest Milusha?
Na pewno dla osób, które potrafią się skupić i mają dość czasu, by przeczytać książkę góra na dwa razy. Tu jest bardzo dużo postaci i trzeba się postarać, żeby to ogarnąć.
Myślę, że łatwiej będzie tym, którzy się chociaż trochę rozeznają w polityce i wiedzą, o jakie ...

Rozwiń

Zwiń

Zero niewątpliwie jest wytworem umysłu ścisłego i nie wykluczam, że właśnie dla takowych osób zostało napisane. Sporo tu specjalistycznej wiedzy, która na pewno kogoś zainteresuje. Widać, że autorka włożyła dużo pracy w opracowanie tej treści. Doceniam, ale nadal mnie to nie przekonuje. Więc w sumie nie do końca wiem, komu Zero polecić. Może po prostu spróbujcie i przekonajcie się sami?

Pełna recenzja w serwisie W Roli Mamy

Zero niewątpliwie jest wytworem umysłu ścisłego i nie wykluczam, że właśnie dla takowych osób zostało napisane. Sporo tu specjalistycznej wiedzy, która na pewno kogoś zainteresuje. Widać, że autorka włożyła dużo pracy w opracowanie tej treści. Doceniam, ale nadal mnie to nie przekonuje. Wi...

Rozwiń

Zwiń

Jak się czyta Cena nie gra roli?
Bardzo szybko i to nie tylko dlatego, że mamy do czynienia z wyjątkowo krótką pozycją. To naprawdę świetnie skonstruowana powieść, w której starannie odmierzono stały wzrost napięcia. Akcja może nie pędzi, ale też nie stoi w miejscu, a retrospekcje dodatkowo nakręcają atmosferę.

Tematyka książki jest, jaka jest i chwilami może pojawić się na twarzy wyraz obrzydzenia. Nie będę tego oceniać, bo wiadomo: co kto lubi, o ile obie strony się godzą.

Wypada też docenić kreację bohaterów. Widać tu zmysł obserwacyjny autora, a może też doświadczenia wyniesione z tworzenia postaci w pracy zawodowej (jeśli nie wiecie, to informuję, że Jakub Kucner jest nie tylko modelem, ale też aktorem), w każdym razie obok stworzonych przez niego bohaterów nie da się przejść obojętnie. Każdy jest wyraźnie jakiś i absolutnie nie są tworzeni według jednego szablonu.

pełna recenzja w serwisie W Roli Mamy

Jak się czyta Cena nie gra roli?
Bardzo szybko i to nie tylko dlatego, że mamy do czynienia z wyjątkowo krótką pozycją. To naprawdę świetnie skonstruowana powieść, w której starannie odmierzono stały wzrost napięcia. Akcja może nie pędzi, ale też nie stoi w miejscu, a retrospekcje dodatkow...

Rozwiń

Zwiń