Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Straszliwie przegadane - temat ciekawy, świetnie narysowane, ale mam wrażenie, że autorka chciała napisać esej z dodatkiem ilustracji. Niespecjalnie komiksowy ten komiks, bo obraz bardzo rzadko zazębia się z tekstem, są jakby obok siebie. Szkoda, bo potencjał był.

Straszliwie przegadane - temat ciekawy, świetnie narysowane, ale mam wrażenie, że autorka chciała napisać esej z dodatkiem ilustracji. Niespecjalnie komiksowy ten komiks, bo obraz bardzo rzadko zazębia się z tekstem, są jakby obok siebie. Szkoda, bo potencjał był.

Książką bardzo analityczna, miejscami może trochę za bardzo - nie warto czytać za jednym posiedzeniem, lepiej rozłożyć sobie np. po jednym rozdziale dziennie, żeby nic nie umknęło. Główna myśl jest taka, że dobry władca powinien być gotowy czynić zło, kiedy nie ma innego wyjścia, bo władza wymaga, żeby sobie ubrudzić ręce. Zdecydowanie warto nie tylko z samego zainteresowania historią, ale też żeby lepiej zauważać okrutnych książąt w naszych czasach.

Książką bardzo analityczna, miejscami może trochę za bardzo - nie warto czytać za jednym posiedzeniem, lepiej rozłożyć sobie np. po jednym rozdziale dziennie, żeby nic nie umknęło. Główna myśl jest taka, że dobry władca powinien być gotowy czynić zło, kiedy nie ma innego wyjścia, bo władza...

Rozwiń

Zwiń

Tekst nazwałbym esejem naukowym - autor robi przegląd kwestii związanych z projektowaniem tekstu od poziomu litery po całe akapity. Napisane rzeczowo, bez ozdobników - trzeba się skupić, warto też już mieć jakąś wiedzę na temat typografii (ale nie jest niezbędna, bo większość terminów jest wyjaśniana). Nie warro też traktować tej książki jako podręcznika, bo tematy są poruszane z grubsza, więc to raczej punkt wyjścia do własnych poszukiwań. Lektura jest wyzwaniem, ale warto.

Tekst nazwałbym esejem naukowym - autor robi przegląd kwestii związanych z projektowaniem tekstu od poziomu litery po całe akapity. Napisane rzeczowo, bez ozdobników - trzeba się skupić, warto też już mieć jakąś wiedzę na temat typografii (ale nie jest niezbędna, bo większość terminów jest...

Rozwiń

Zwiń

Książkę bardzo łatwo się czyta, angażuje emocjonalnie, a sceny są bardzo filmowe. Szkoda tylko, że Achilles i Patroklos w wieku dwunastu lat są tacy sami jak w wieku dwudziestu siedmiu - cały czas ma się wrażenie, że czyta się o młodych dorosłych, niezależnie od wieku. Sam Patroklos, główna postać i narrator, wyszedł dość blady i nijaki, a miał potencjał fabularny - szkoda, że niewykorzystany.

Książkę bardzo łatwo się czyta, angażuje emocjonalnie, a sceny są bardzo filmowe. Szkoda tylko, że Achilles i Patroklos w wieku dwunastu lat są tacy sami jak w wieku dwudziestu siedmiu - cały czas ma się wrażenie, że czyta się o młodych dorosłych, niezależnie od wieku. Sam Patroklos, główn...

Rozwiń

Zwiń

Majstersztyk pod każdym względem. Czarny humor, ironia, czysta komedia, akcja, groza, skomplikowana intryga i straszliwa zemsta, która sprawia, że czasem trzeba przerwać czytanie, bo aż trudno uwierzyć w to, co się dzieje. Niesamowita i dopracowana rzecz dla wytrwałych, ale to najpewniej jedna z najlepszych książek z literatury zachodniej, jaką można przeczytać w życiu.

Majstersztyk pod każdym względem. Czarny humor, ironia, czysta komedia, akcja, groza, skomplikowana intryga i straszliwa zemsta, która sprawia, że czasem trzeba przerwać czytanie, bo aż trudno uwierzyć w to, co się dzieje. Niesamowita i dopracowana rzecz dla wytrwałych, ale to najpewniej j...

Rozwiń

Zwiń

Opowieść o człowieku, któremu jest wszystko jedno - zobojętniałym na świat o ludzi, żyjącym z dnia na dzień. Dopiero skrajnie trudne wydarzenie wyrywa go z apatii, kiedy jest już na to za późno. Książka napisana bez niemal żadnych opisów, to sucha relacja, tak jak opowiedziałby tę historię jej główny bohater. Nie wiem, co o niej sądzę, ale jest w tym wszystkim nieczułość, którą można zobaczyć wszędzie w naszych czasach. Nie żałuję, będę wracał - nie wiem jednak dlaczego.

Opowieść o człowieku, któremu jest wszystko jedno - zobojętniałym na świat o ludzi, żyjącym z dnia na dzień. Dopiero skrajnie trudne wydarzenie wyrywa go z apatii, kiedy jest już na to za późno. Książka napisana bez niemal żadnych opisów, to sucha relacja, tak jak opowiedziałby tę historię...

Rozwiń

Zwiń

Nie ma tu nic zbędnego, każdy element tej historii ma znaczenie, proza precyzyjna i przemyślana jak mechanizm zegarka. Historia przyjaźni tak głębokiej, że zmusza w jej imię do najtrudniejszych wyborów, a także opowieść o ludziach, którzy nie mają tylko siebie nawzajem w świecie, w którym człowie stracił wartość. Gdybym miał kogoś uczyć pisać - warsztatowo, stylistycznie i narracyjnie - ta książka byłaby zdecydowanie lekturą obowiązkową.

Nie ma tu nic zbędnego, każdy element tej historii ma znaczenie, proza precyzyjna i przemyślana jak mechanizm zegarka. Historia przyjaźni tak głębokiej, że zmusza w jej imię do najtrudniejszych wyborów, a także opowieść o ludziach, którzy nie mają tylko siebie nawzajem w świecie, w którym ...

Rozwiń

Zwiń

Świetna opowieść o frustracji i goryczy dorastania, kiedy człowiek nie jest już dzieckiem, ale nie jest jeszcze dorosłym, przymierza więc maski, szukając autentyczności. Często narracja przypomina strumień świadomości. Czyta się bardzo płynnie, niemal pochłania się tę książkę. Główny bohater nie jest do lubienia, a "Buszujący..." nie należy do tytułów, które mają sprawiać przyjemność, ale można z lektury wynieść naprawdę wiele, jeśli nie odstraszy nas pozorny cynizm i mizantropia, którymi Holden chroni się przed zranieniem czy zawodem ze strony świata.

Świetna opowieść o frustracji i goryczy dorastania, kiedy człowiek nie jest już dzieckiem, ale nie jest jeszcze dorosłym, przymierza więc maski, szukając autentyczności. Często narracja przypomina strumień świadomości. Czyta się bardzo płynnie, niemal pochłania się tę książkę. Główny bohat...

Rozwiń

Zwiń