Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Hold my beer” rzekło życie na wieść, że nie wszystko można kupić. Zaraz po tym człowiek wymyślił jak z samotności zrobić całkiem intratny biznes i już poszło, szybko i sprawnie. Tak oto na rynku pojawiły się serwisy randkowe, na których twórcy zarabiają spore pieniądze, biura matrymonialne, czy chociażby kursy skutecznego uwodzenia kobiet. Jeśli sądzicie, że tylko na tyle nas stać, to jesteście w ogromnym błędzie. Najlepsze jak zawsze, zostaje na koniec.

Z nieskrywaną ciekawością sięgnęłam po reportaż Oktawii Kromer „Usługa czysto platoniczna. Jak z samotności robi się biznes”, chcąc poniekąd dowiedzieć się, czy ktoś, a jeśli tak to w jaki sposób na mnie zarobił w zamierzchłych czasach. Nie od dzisiaj wiadomo, że w biznesie kluczowy jest właśnie brak czegoś, bo na każdy brak znajdzie się jakieś rozwiązanie – oczywiście nie bezpłatne. Samotność też stała się potrzebą, którą biznes postanowił zaspokoić. I o ile nie dziwią płatne serwisy randkowe i wszelkie aplikacje towarzyskie, o tyle usługa odpłatnego przytulania lub towarzystwa w żałobie, już zaczyna zastanawiać. I to bardzo. Chociaż nadal nie tak mocno, jak weekendowe kursy skutecznego (tak twierdzą ich twórcy) podrywu kobiet za miliony monet (np. indywidualny dwudniowy mentoring to koszt rzędu ok. 5 000 zł). Dlaczego to ostatnie uderzyło we mnie najbardziej? Zdecydowanie z uwagi na fakt, że wg mnie opierają się one na barbarzyńskich metodach wynoszących na ołtarze przedmiotowe traktowanie płci przeciwnej i nastawianie na zaspokajanie potrzeb tylko jednej ze stron. Poza tym niezmiennie uważam, że jak coś jest do wszystkiego (czytaj uniwersalne zasady dla wszystkich) to jest do niczego! Przyznam, że ten temat w „Usłudze czysto platonicznej” poruszył mnie najbardziej. Nie chodzi nawet o to, że ktoś się na to nabiera, ale fakt, że ktoś perfidnie z naiwności tej korzysta. Poczucie osamotnienia, szczególnie to chroniczne potrafi bowiem człowieka totalnie obezwładnić, a podniesiony poziom kortyzolu, wysokie ciśnienie, zwiększona podatność na depresję, choroby serca i cukrzycę typu B to tylko kolejne skutki uboczne, na których robi się następny biznes.

Bez wątpienia reportaż Oliwii Kromer skłonił mnie do głębszych refleksji i otworzył oczy, ale zdecydowanie nie zaspokoił. Po lekturze czuję się jak niektórzy po weekendowym kursie flirtu – dostałam towar nie do końca zgodny z etykietą. Dawno już nie czytałam tak nierównej pozycji, gdzie temat, który aż się prosi o rozwinięcie, jest tylko liźnięty, a ten który mógłby zostać skondensowany, ciągnie się jak krówki w PRL.

Pomysł na reportaż - doskonały. Potencjał - zmarnowany. Nie polecam.

„Hold my beer” rzekło życie na wieść, że nie wszystko można kupić. Zaraz po tym człowiek wymyślił jak z samotności zrobić całkiem intratny biznes i już poszło, szybko i sprawnie. Tak oto na rynku pojawiły się serwisy randkowe, na których twórcy zarabiają spore pieniądze, biura matrymonial...

Rozwiń

Zwiń

Leżała, leżała, z półki na mnie zerkała. Przechodziłam obok, niby niewzruszona, a prawda zgoła inna była. Obawiałam się jej. Tak po prostu. Spośród wielu kwestii, jakich na tym świecie zrozumieć nie mogę, największy problem mam z ludźmi, którzy dobra materialne przedkładają nad czyjeś życie. Bywają przy tym bezwzględni, obłudni i pozbawieni jakichkolwiek skrupułów.

Większość z nas, słysząc teraz „Czas krwawego księżyca”, od razu myślami wędruje do głośnej produkcji Martina Scorsese z Leonardo DiCaprio i Robertem DeNiro na czele gwiazdorskiej obsady. Mało kto wie, że kila lat wcześniej ukazała się książka, na podstawie której ów film powstał. Najgorsze jest jednak to, że zarówno fabuła książki, jak i scenariusz nie są dziełem ludzkiej wyobraźni, a wyłącznie obrazem wydarzeń, które miały miejsce w latach 20. XX wieku w Oklahomie. Tak, to wydarzyło się naprawdę.

Dawno temu, w osadzie Gray Horse, w mieście Fairfax oraz w pobliskiej stolicy hrabstwa Osage Pawhuska, rdzenni Amerykanie – członkowie plemienia Osage, padli ofiarą ludzkiej chciwości i pazerności. Bieg tej historii nadało czarne złoto. Bogactwo, które szybko stało się przekleństwem, katalizatorem tajemniczych zaginięć i brutalnych zbrodni. Spokojne życie plemienia stało się pasmem niepokoju oraz cierpienia. Co więcej, nagle zaczęli ginąć również Ci, którzy zaangażowali się w próbę rozwiązania zagadki. A kiedy ofiar było już ponad dwadzieścia, śledztwo przejęła świeżo utworzona jednostka – FBI. Tak oto, słynna amerykańska agencja rządowa, odkryła jedną z najmroczniejszych intryg w historii Stanów Zjednoczonych.

David Grann, autor tego brawurowego reportażu, w intrygujący, przykuwający uwagę sposób, opowiada szokującą historię, odkrywając przed nami nieznane wcześniej szczegóły. Bardzo dobra literatura faktu poleca się do czytania!

Leżała, leżała, z półki na mnie zerkała. Przechodziłam obok, niby niewzruszona, a prawda zgoła inna była. Obawiałam się jej. Tak po prostu. Spośród wielu kwestii, jakich na tym świecie zrozumieć nie mogę, największy problem mam z ludźmi, którzy dobra materialne przedkładają nad czyjeś życi...

Rozwiń

Zwiń

Jak powinniśmy opowiadać historie? Obrazowo.
Na tym mogłabym skończyć, podając jedynie tytuł książki, do której idealnie się ono odnosi. Tym, którym to wystarczy proponuję od razu rozpocząć lekturę „Tunelu 29” Heleny Mariman.

Pozostałych biorę pod swoje skrzydła, i lecimy!
O Murze Berlińskim napisano już wiele. Fakty, szczegóły i wydarzenia przekazywane w beznamiętny, suchy, pozbawiony emocji sposób przewijają się przez nasze życie od najmłodszych lat. Teoretycznie tak to powinno wyglądać, by każdy z nas mógł samodzielnie historię odczytać i zinterpretować, by fakty nie pozostawiały pola do nadmiernej interpretacji. Można się z tym zgadzać lub nie. Można też pokusić się o przeżycie tego niemal „od środka” i dać się zabrać w emocjonującą podróż po Berlinie nienaturalnie rozdartym przez politykę. Można podać dłoń Helenie Mariman, a on już będzie wiedziała, co z nami zrobić - zafunduje pełen napięcia, dramatycznych zwrotów akcji, emocjonalny rollercoaster, gdzie Ci, którzy nie zapną pasów na czas, wylecą z obiegu jak kamień z procy.
„Tunel 29” to historia prawdziwa – czytaj: taka, która wydarzyła się naprawdę. Jej współautorem jest strach. To on determinował zachowania, działania i postawy. Niektórzy twierdzą, że maczała w tym palce również miłość. Były momenty, że w to wątpiłam, szczególnie wtedy, gdy człowiek zagłębiał się w akta Stasi. Brat „sprzedawał” siostrę, mąż żonę, przyjaciel przyjaciela. I kiedy myślisz, że świat jest zepsuty do szpiku kości, pojawiają się ONI i kopią. Dzień i noc, z pęcherzami na dłoniach i ranami na całym ciele. Kopią tunel ewakuacyjny. Niby jeden z wielu, acz jednak niezwykły, bo taki, o którym usłyszał cały świat. Dostrzeżone przez nich światło w tunelu otworzyło więcej przysłowiowych drzwi, niż śmieli przypuszczać.

Kim byli i kim niektórzy jeszcze są? Co czuli? A przede wszystkim, dlaczego i jak to zrobili? Poszukajcie odpowiedzi na te pytania w książce, która jako jedna z niewielu, doprowadziła mnie niemal do palpitacji serca. Piekielnie się bałam i nadal boję… że to się może powtórzyć…

Jak powinniśmy opowiadać historie? Obrazowo.
Na tym mogłabym skończyć, podając jedynie tytuł książki, do której idealnie się ono odnosi. Tym, którym to wystarczy proponuję od razu rozpocząć lekturę „Tunelu 29” Heleny Mariman.

Pozostałych biorę pod swoje skrzydła, i lecimy!
O Murze Berli...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo dobre uzupełnienie sylabusa.
Odbiór utrudniają słabej jakości elementy graficzne, co w przypadku analizy diagramów jest dużym minusem.
Zauważyłam również błędnie opisany wykres oraz nieprawidłowości pomiędzy przykładowymi pytaniami egzaminacyjnymi a odpowiedziami wskazanymi przez autorkę książki.

Bardzo dobre uzupełnienie sylabusa.
Odbiór utrudniają słabej jakości elementy graficzne, co w przypadku analizy diagramów jest dużym minusem.
Zauważyłam również błędnie opisany wykres oraz nieprawidłowości pomiędzy przykładowymi pytaniami egzaminacyjnymi a odpowiedziami wskazanymi przez ...

Rozwiń

Zwiń

Gorzko, gorzko… oj goryczy z pewnością doświadczamy więcej, albo to ona mocniej w nasze zmysły się wżera. A może po prostu wolimy ten cierpki posmak w ustach niż lepką nutę słodyczy. Kręci nas współcierpienie, intensywne odczuwanie, litość, ból. Śmiem twierdzić, że słabo wychodzi nam ćwierkanie z ptaszkami i hasanie na łące. Lubimy prozę życia. Tak samo jak w większości lubimy również prozę Joanny Bator.

Ostatnie kilka tygodni spędziłam w towarzystwie jednej z jej powieści - „Gorzko, gorzko”. Zapewne zastanawiacie się, dlaczego tak długo. Czy było aż tak źle, że nie mogłam jej dokończyć? Nic bardziej mylnego. To jeden z tych przypadków, kiedy przez kilkanaście pierwszych stron próbujesz się do tego przekonać, potem kilkaset czytasz z wypiekami po nocach, by na koniec wydłużać czas do niechcianego, acz niechybnie zbliżającego się końca.
Zżyłam się. Zżyłam się z bohaterkami, ich historiami i uczuciami. Zżyłam się z konwencją, w jakiej ta powieść jest utrzymana, z jej formą i stylem. Zżyłam się tak, że o jakiejkolwiek namiastce obiektywizmu z mojej strony mowy być nie może.

Powinnam Wam teraz pięknie opisać fabułę, zachęcić do lektury i oceny. Ale tak naprawdę nie wiem, czy chcę się dzielić tym dobrem 😉

Czy z przekory przeczytacie historię czterech pokoleń kobiet, które tak piekielnie mocno pragną miłości, ale nie potrafią kochać się wzajemnie?

Gorzko, gorzko… oj goryczy z pewnością doświadczamy więcej, albo to ona mocniej w nasze zmysły się wżera. A może po prostu wolimy ten cierpki posmak w ustach niż lepką nutę słodyczy. Kręci nas współcierpienie, intensywne odczuwanie, litość, ból. Śmiem twierdzić, że słabo wychodzi nam ćwier...

Rozwiń

Zwiń