Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie jest to może, przez nadmiar szczególików, lektura porywająca. Nie zgodzę się natomiast jakoby styl autora był suchy, przeciwnie, włada piórem swobodnie. Na pewno należy docenić iście benedyktyńską pracę, czyli przekopanie się przez przedwojenną prasę w poszukiwaniu relacji z większych i mniejszych afer sądowych. Dobrze, że ktoś zadał sobie trud uwiecznienia tytułowych "ciemnych spraw międzywojnia".
Milewski opisuje m.in procesy "w obronie czci" Piłsudskiego i Stefana Starzyńskiego, sprawy sądowe pojedynkujących się (głównie wojskowych i studentów), zamachy (na przykład na Naruszewicza i - przez ukraińskich bandytów pod przywództwem Bandery - ministra Pierackiego). Przy okazji poznajemy słynnych międzywojennych prawników, jak slynący z temperamentu mecenas Hofmokl-Ostrowski, który nawet pewnego razu strzelał do adwersarza... na sali sądowej. Autor pochyla się zarówno nad zapomnianymi zbrodniami, przestępstwami, czy wręcz wykroczeniami, jak i opisuje procesy z pierwszych stron gazet- Gorgonowej czy Maliszów.
Podsumowując, lektura przyjemna, choć nie ukrywam, że niektóre rozdziały przekartkowałam - przebrnąć przez całość będzie w stanie tylko prawdziwy pasjonat dawnych kronik sądowych.

Solidne 6/10

Nie jest to może, przez nadmiar szczególików, lektura porywająca. Nie zgodzę się natomiast jakoby styl autora był suchy, przeciwnie, włada piórem swobodnie. Na pewno należy docenić iście benedyktyńską pracę, czyli przekopanie się przez przedwojenną prasę w poszukiwaniu relacji z większych ...

Rozwiń

Zwiń

Lekko i powierzchownie przedstawione głośne sprawy kryminalne PRL-u. Na zasadzie "znacie? Znamy! No to sobie przypomnijcie". Tylko jednej historii nie znałam, o bandytach i złodziejach z bandy Wałachowskich. Zabijali między innymi milicjantow i żołnierzy, więc zostali ikonami "walki z komuną" środowisk okoloIPNowych. Nie oni pierwsi i nie ostatni.
Poza tym mamy tu Mazurkiewicza, Karola Kota, wampira z Zagłębia - w sumie kilkanaście historii.
Spodoba się raczej tylko osobom kompletnie nie znającym tematu, jako rodzaj lakonicznego zestawienia, niezbyt porywającego stylem.

Nihil novi i 5/10

Lekko i powierzchownie przedstawione głośne sprawy kryminalne PRL-u. Na zasadzie "znacie? Znamy! No to sobie przypomnijcie". Tylko jednej historii nie znałam, o bandytach i złodziejach z bandy Wałachowskich. Zabijali między innymi milicjantow i żołnierzy, więc zostali ikonami &qu...

Rozwiń

Zwiń

Historię Ursynka przeczytałam zatrważająco wcześnie, jeszcze w podstawówce znalazłszy ją w domowej biblioteczce. Zrobiła na mnie duże wrażenie. Chciałabym jeszcze kiedyś sięgnąć po te książkę i sprawdzić, jak ja odbiorę po latach. Wspominam ją jako surrealistyczny Bildungsroman. Skoro przykuła uwagę młodszej nastolatki, to musi być sprawnie napisana.

Historię Ursynka przeczytałam zatrważająco wcześnie, jeszcze w podstawówce znalazłszy ją w domowej biblioteczce. Zrobiła na mnie duże wrażenie. Chciałabym jeszcze kiedyś sięgnąć po te książkę i sprawdzić, jak ja odbiorę po latach. Wspominam ją jako surrealistyczny Bildungsroman. Skoro prz...

Rozwiń

Zwiń

Najsłabsza jak do tej pory część przygód Cormorana Strike'a, i chyba ostatnia, na którą sie skusiłam. Rowling poszła tą samą drogą, co w Potterze - każdy kolejny tom jest o połowę grubszy od poprzedniego. "Wartka śmierć" to ceglisko liczące niemal tysiąc (sic!) stron. Zresztą już w "Sercu jak smoła" redaktor powinien był wziąć symboliczne nożyczki i wyciąć połowę zbędnych słów. Przypuszczam, że Rowling ma taką pozycję na rynku wydawniczym, że nie ma osoby, która by się odważyła powiedzieć jej w oczy: "kobiecino, po co tak rozdmuchujesz te historie, wykreśl 2/3, a będzie super". Jako że zdecydowanie wolę minimalistyczne podejście do słów, umęczyła mnie psychicznie rozwlekłość tego tomu.
Oczywiście, Rowling pisze zgrabnie, więc lektura jest przyjemna. Kiedy już przysiadałam, to czytałam pol godziny czy godzinę. A potem zapomniałam o książce na dzień czy dwa. Temat sekt (sam w sobie interesujący) przez to rozwleczenie i wracanie po kilka razy do jednego wątku był nużący. Zaś Cormoran i Robin - no cóż, ewidentnie autorka boi się ich sparować, bo spadłoby napięcie, ale z drugiej strony te podchody przez 7 tomów są idiotyczne. W zasadzie to już mi wszystko jedno, czy będą razem. Zresztą i tak nie wyobrażam sobie ich jako pary, to raczej nie może się udać.

Zieew i 4/10 (sporo stron przekartkowałam)

Najsłabsza jak do tej pory część przygód Cormorana Strike'a, i chyba ostatnia, na którą sie skusiłam. Rowling poszła tą samą drogą, co w Potterze - każdy kolejny tom jest o połowę grubszy od poprzedniego. "Wartka śmierć" to ceglisko liczące niemal tysiąc (sic!) stron. Zresztą już...

Rozwiń

Zwiń

Jak to mówią Niemcy - "naja"...
Sprawy ani najciekawsze, ani najgłośniejsze, opisane sztampowo - jeśli ktoś się interesuje dwudziestoleciem i ówczesną kryminalistyką, nie dowie się niczego nowego. To samo znajdziemy w innych książkach o tamtych czasach.
Natomiast może się spodobać osobom nieobeznanym z tematyką - tym mogę ją polecić, bo jest przystępnie napisana i dobrze się ja czyta. Przy okazji można poznać mechanizmy działania prasy brukowej jeszcze nie skrępowanej poprawnością polityczną.

Jak to mówią Niemcy - "naja"...
Sprawy ani najciekawsze, ani najgłośniejsze, opisane sztampowo - jeśli ktoś się interesuje dwudziestoleciem i ówczesną kryminalistyką, nie dowie się niczego nowego. To samo znajdziemy w innych książkach o tamtych czasach.
Natomiast może się spodo...

Rozwiń

Zwiń