Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Znajdziecie w odmętach bibliotek i niektórych księgarń internetowych niepozorny tytuł sprzed dziesięciu już lat, biograficzny, pamiątkowy, stanowiący świadectwo miłości i woli walki.

BURZA W MÓZGU to wspomnienie wypełnionego humorem życia, a następnie diagnozy, leczenia, targowania się z losem i odchodzenia młodego mężczyzny, Wojciecha Szawula, aktora pierwotnego składu Kabaretu pod Wyrwigroszem (zdjęcie Wojtka sprzed choroby znajduje się na okładce), oczami jego żony. Od śmierci Wojtka minęło ponad 20 lat, od wydania książki dziesięć, ale, jak powiedziała mi w trakcie naszej rozmowy Ewa Szawul, do tej pory spływają do niej wyrazy podziękowań za spisanie tej historii od osób mierzących się z podobną traumą we własnych rodzinach.

W książce zauważalne są zalążki języka, który Autorka odnalazła w sobie do przedstawienia trudnych emocji i który, udoskonalony, zmaterializował się w późniejszym utworze prozatorskm pod tytułem "Przeciwciało", który z całego literackiego serca Wam polecam.

Kraków, końcówka lat 90., młode małżeństwo z ambicjami zaistnienia w środowisku artystycznym i diagnoza, która zmienia świat. Zakłóca odbiór, przekształca sielankę w prywatną wojnę. Ewa i Wojtek, mimo wszystko, chwytają się każdej iskry nadziei i starają się żyć, w cieniu choroby realizując między innymi projekt Klinika pod Wyrwigroszem czy współorganizując Krakowiski Raut Aktorów.

Dla tych, którzy lubią być blisko prawdziwych ludzkich historii.
---

Ania
https://www.instagram.com/double.bookspresso/

Znajdziecie w odmętach bibliotek i niektórych księgarń internetowych niepozorny tytuł sprzed dziesięciu już lat, biograficzny, pamiątkowy, stanowiący świadectwo miłości i woli walki.

BURZA W MÓZGU to wspomnienie wypełnionego humorem życia, a następnie diagnozy, leczenia, targowania się z ...

Rozwiń

Zwiń

Gdy myślę o reportażu, mam przed oczami tekst śmiertelnie poważny, przedmiotowo trudny i rozbudowany.
Gdy myślę o reportażu, to raczej nie liczę na uśmiech i nadzieję. I pewnie tak w większości przypadków jest, ale na szczęście są wyjątki, a oto jeden z nich :

👨‍❤️‍👨KROTKO I SZCZĘŚLIWIE👨‍❤️‍👨

To drugi reportaż autorki, który miałam okazję czytać. Drugi, który mnie zachwycił, chociaż nie chciałam początkowo po niego sięgać, bo boje się jakie emocje wywoła we mnie czytanie o starości.
Tutaj zastałam spore zaskoczenie, trochę przestawiające moje myślenie o życiu, wieku emerytalnym i miłości. Większość bohaterów książki nie była rozpieszczona przez starość, dotykały ich choroby, niepełnosprawności, opuszczenie i samotność, nic innego jak autentyczność życia osoby starszej. Natomiast tak samo autorka tekst, jak i bohaterowie swoje życie, brali , potem obracali tak, żeby na wierzchu była nadzieja, miłość i wszystko, co w tym życiu dobre , chociażby tego było niewiele.
Myślę, że techniczne to jest świetny reportaż, a literacko to historia, która z czytelnikiem zostanie w taki sposób, że będzie mógł uśmiechać się do niej w myślach.

📝OPIS📝
Agata Romaniuk robi miłość na nowo. Nie jest to uczucie serialowe z idealnym partnerami, ani to z romansów opiewające w wyszukane słowa... takie przyziemne, niedoskonałe, często niedołężne, bo przychodzi zbyt późno by cieszyć się komfortem pełnej fizyczności, lecz nadmiar jest prawdziwe.
11 opowiadań o miłościach, które przyszły później lub ich realizacja była bardzo odroczona. Na koniec każdej historii autorka zamieszcza esencjonalne zdjęcie, dopełniające całości i nijako urzeczywistniające opowieść w głowie czytającego..

🙋🏻‍♂️DLA KOGO🙋🏼‍♀️
Polecam szczególnie tym, którzy chcą trochę naturalnie pokolorować swoje wyobrażenie o starości.


Magda

Gdy myślę o reportażu, mam przed oczami tekst śmiertelnie poważny, przedmiotowo trudny i rozbudowany.
Gdy myślę o reportażu, to raczej nie liczę na uśmiech i nadzieję. I pewnie tak w większości przypadków jest, ale na szczęście są wyjątki, a oto jeden z nich :

👨‍❤️‍👨KROTKO I SZCZĘŚLIWIE👨‍...

Rozwiń

Zwiń

„Pomijając kobiety jako temat badań historycznych, mówimy o historii bez połowy ludzkości.”

„Sztuka nie jest sama w sobie neutralna; nigdy nie była, nigdy nie będzie.”

🎨DLACZEGO NIE BYŁO WIELKICH ARTYSTEK?🎨

Nochlin napisała coś nade miar uniwersalnego oraz ponadczasowego. Artystki są tutaj tylko figurą retoryczną, a dziedzina sztuki po prostu uwypukliła pewne wątki tematu prawa kobiet. Pytanie tytułowe prowokuje do zmiany myślenia lub chociaż pochylenia się nad sprawą kobiecą. Prócz wspomnianych artystek, autorka przygląda się także kwestii legend o genialnym artyście – wskazując, że raczej ten geniusz jest sprawą sił społecznych niż obdarzonej supermocą jednostki.

Dla mnie osobiście, esej był małą lekcją sztuki i historii uwarunkowań społecznych. Oczywiście wszystkie krzyczymy o tłamszącym możliwości kobiet patriarchacie, ale mało kto w przestrzeni medialnej przytacza tak mocne, zapisane w narracji historycznej argumenty ukazujące jak „wielkość” i możliwość zapisania się w ludzkiej pamięci wciąż jest kształtowana przez męską perspektywę i instytucjonalizm.

📝OPIS📝

Esej „Dlaczego nie było wielkich artystek?” pochodzący z 1971 roku, autorstwa Lindy Nochlin, amerykańskiej krytyczki i historyczki sztuki jest jednym z najbardziej znaczących tekstów w dziedzinie feministycznej krytyki sztuki.

Autorka zadaje w nim sztandarowe pytanie dotyczące braku równości płciowej w historii sztuki, które staje się przyczynkiem do analizy główne czynników i warunków leżących u podstawy tego zjawiska.

Książka zwiera w sobie wprowadzający wstęp Catherine Grant oraz spostrzeżenia autorki przełomowego eseju 30 lat po jego publikacji.

🙋🏾‍♀️DLA KOGO🙋🏼‍♀️

Dla każdego, kto kiedykolwiek zwątpił, że feminizm ma sens.


Magda

„Pomijając kobiety jako temat badań historycznych, mówimy o historii bez połowy ludzkości.”

„Sztuka nie jest sama w sobie neutralna; nigdy nie była, nigdy nie będzie.”

🎨DLACZEGO NIE BYŁO WIELKICH ARTYSTEK?🎨

Nochlin napisała coś nade miar uniwersalnego oraz ponadczasowego. Artystki są tu...

Rozwiń

Zwiń

Fascynuje was świat orientu❓Daleki Wschód, jego inność i wyjątkowość❓
Jun’ichirō Tanizaki po przelotnym, acz intensywnym romansie z kulturą europejską powraca do praźródła swojego pochodzenia, czyli Japonii.

👥POCHWAŁA CIENIA 👥
…jest hołdem cienia w zastanej rzeczywistości ludzi wschodu, a także umiejscowienia jego roli i znaczenia w architekturze, sztuce a także historii.

📝OPIS📝
Pochwała cienia to zbiór krótkich esejów skupiających się na tradycyjnych, naturalistycznych elementach kultury japońskiej. Głównym przewodnikiem po tej małej, ale jak pięknie wydanej książeczce jest tytułowy cień. Mrok będzie odgrywał ważną rolę w pomieszczeniach, a także w postrzeganiu rzeczy codziennego użytku. Dowiemy się czemu światło ognia ma większą klasę niż biało-żółte żarówki oraz co takiego ma w sobie kuchnia japońska, że nadaje się bardziej do medytacji, niż do jedzenia.
Po zachłyśnięciu się Zachodem i jego stylem we wczesnej młodości, autor wraca do korzeni w pełnym uważności piórze hołduje kulturze Wschodu.
Mimo soczystego języka, odczuwalne jest nieco podkreślanie wyższości Orientu nad Zachodem: a tu uszczypliwość o wygodzie grzejnika, tam przytyk do przesadnie białej porcelany, aż wreszcie porównanie zachodnich dachów do kaszkietu.
Tanizaki pisze bardzo namacalnie, ale są to czasem opisy anormalnych przyjemności (zimno, półmrok, dyskomfort związany z brakiem praktyczności). To, co dla innych niezauważalne, albo nawet godne pożałowania - dla niego będzie najlepszym przedmiotem warsztatu pisarskiego.
Lekturę traktuje jako ciekawostkę i spełnienie okładkowej zachcianki. Pozycja, która poszerzy horyzonty myślenia o innej kulturze, niemniej dla rodowitego Europejczyka sama treść może się wydać dziwna.

🙋‍♂️DLA KOGO🙋🏻‍♀️
Dla osób, które zachwyca Japonia i interesuje geneza kultury orientu.

Magda

Fascynuje was świat orientu❓Daleki Wschód, jego inność i wyjątkowość❓
Jun’ichirō Tanizaki po przelotnym, acz intensywnym romansie z kulturą europejską powraca do praźródła swojego pochodzenia, czyli Japonii.

👥POCHWAŁA CIENIA 👥
…jest hołdem cienia w zastanej rzeczywistości ludzi wschodu, a...

Rozwiń

Zwiń

🌙SIEDEM KSIĘŻYCÓW MAALEGO ALMEIDY🌙

Ze względu na osadzenie kulturowe, nazwy własne i mnogość postaci, ta książka będzie wymagająca, a może nawet czasem trudna. Karunatilaka pisze z talentem gawędziarza i jeżeli poświęcimy chwilę pełnego skupienia, historia Maalego nas wciągnie.

Mieszanka fantastyki z powieścią historyczną jest najlepszą częścią tej książki, bo przede wszystkim jest zrobiona dobrze, ale też opowiada w sposób przystępny, pociągający dzieje obcej dla wielu wojny domowej na Sri Lance.
Powołując do życia na kartach książki wszelkiego pochodzenia bóstwa, duchy oraz demony i kontrastując je z nihilistyczną do krwi postawą protagonisty Maalego, a także przepastnym cierpieniem wojny domowej - autor daje wspaniały obraz tego, że największym diabłem i bogiem zarazem jest człowiek. Bohater wędruje po wyjaśnienie swojej śmierci, po ostatni szept i finalizację celu swojego życia. Jest to jednak też tułaczka przez tysiące ludzkich prawd, takich, których trzymamy się by wierzyć w jakiegoś boga, albo swój urząd , by wciąż kochać znienawidzonego męża lub iść walczyć o rację w urzędzie. Maali Almeida nie wierzył w żadną, więc w swym życiu, tak i po śmierci został gdzieś pomiędzy.

📝FABUŁA 📝

Tytułowy bohater ma siedem ma tydzień, aby po swojej śmierci, jako duch udowodnić, że hazard, adrenalina i piękni chłopcy nie były jedynym, co tak naprawdę liczyło się w jego ziemskim życiu, a Sri Lanka ma jeszcze przed sobą bezkrwawą przyszłość.
Podróż do lankijskiego Hadesu, okraszona brutalnymi realiami zamieszek etnicznych, ubrana w gorzki żart z całkiem dobrymi morałami u stóp opowieści 😉

🙋‍♂️DLA KOGO🙋🏻‍♀️

Dla lubiących wstrząśnięte i zmieszane, czyli o sprawach trudnych w pomieszaniu gatunków literackich.

Magda

🌙SIEDEM KSIĘŻYCÓW MAALEGO ALMEIDY🌙

Ze względu na osadzenie kulturowe, nazwy własne i mnogość postaci, ta książka będzie wymagająca, a może nawet czasem trudna. Karunatilaka pisze z talentem gawędziarza i jeżeli poświęcimy chwilę pełnego skupienia, historia Maalego nas wciągnie.

Mieszanka...

Rozwiń

Zwiń

💥BIEDNE ISTOTY 💥

Myślę, że jest to jedna z tych pozycji, które odrzucą czytelnika od lektury, albo ujmą całkowicie mieszanką absurdu i osobliwości. Zdecydowanie należę do tej drugiej grupy, intelektualnie bawiłam się znakomicie. Chociaż nie była to lektura fabularnie pociągająca, to odczuwałam niebywałą satysfakcje z skrzętnie utkanych wątków , wielopoziomowosci interpretacji oraz budowy psychologicznej Belli i Godwina.
Mimo przebijającej się przez obrazy filmowe tematu wolności seksualnej głównej bohaterki, na kartach książki jest to bardziej opowieść o drodze życia, wolności wyboru oraz mansplanningu ( co najbardziej wybrzmi w drugiej części lektury będącej listem samej zainteresowanej) .
To dzieło również oddaje hołd literaturze wiktoriańskiej poprzez liczne nawiązania do twórczości takich autorów jak Mary Shelley czy Charles Dickens, ale przetwarza te inspiracje w sposób innowacyjny i unikalny. Gray zgrabnie przedstawia trafne refleksje na temat ludzkiej egzystencji, społeczeństwa, socjalizmu, roli kobiet i pojęcia wolności.

📝FABUŁA📝

Książka stylizowana na znalezionone przypadkiem dokumenty : powieść szkockiego lekarza Archiwalda McCandlessa oraz list jego żony, będący wstępem do ów powieści. Niemniej list w książce występuje jako posłowie, gdyż przedmowę zafundował nam sam autor.
Powieść opowiada historię Belli Baxter, niezwykłej kobiety na nowo przywróconej do życia przez ekscentrycznego naukowca, doktora Godwina Baxtera. Bella, rozpoczynając swoje życie, w zasadzie umysłowo od początku, napotyka szereg przygód, które odzwierciedlają zarówno osobisty rozwój, jak i krytykę społeczną epoki wiktoriańskiej.
Wspomniany list jest odwróceniem narracji na kobiecą i tym samym opowieścią z nieco innej perspektywy.

🙋🏻‍♀️DLA KOGO 🙋🏻‍♂️

„Biedne istoty” przypadną do gustu tym, którzy lubią połączenie postmodernistycznej zabawy formą z głębokim humanistycznym przesłaniem.

Magda

💥BIEDNE ISTOTY 💥

Myślę, że jest to jedna z tych pozycji, które odrzucą czytelnika od lektury, albo ujmą całkowicie mieszanką absurdu i osobliwości. Zdecydowanie należę do tej drugiej grupy, intelektualnie bawiłam się znakomicie. Chociaż nie była to lektura fabularnie pociągająca, to odczu...

Rozwiń

Zwiń

Dzisiaj o dystopii, równie pięknej i ponadczasowej , co wstrząsającej. To nie jest książka, do której się wraca. To książka, która sama wraca do człowieka.

⛓️JA, KTÓRA NIE POZNALAM MĘŻCZYZN⛓️

Koncepcja fabuły wręcz utkana jest z prostoty, ale niedopowiedzenia, cały szereg pytań, na które lektura nam nie odpowiada tworzą mroczną i niepojetą dla ludzkiego umysłu, pochłaniającą bez reszty scenerię.
Opowieść, poza tematem pozbawienia wolności, życia pod czyjeś dyktando, ograniczenia praw, porusza w sposób bardzo przemyślany kwestie wspólnotowości, przynależność do grupy, siły jaką daje społeczeństwo oraz obcowanie z drugim człowiekiem. Postawa bezimiennej narratorki i jej późniejsza ewolucja, pokazują jak bardzo relacje przez nas tworzone oraz komunikacja międzyludzka są potrzebne do budowania naszej tożsamości oraz rozwoju.
Dogłębny i bolesny obraz tego, jak bardzo niczym staje się człowiek wyrwany z kontekstu, oderwany od więzi, kultury, struktur społecznych. Choćby ta samotność była najbardziej pragmatycznym z wyborów, pozbawi nas części wielce istotnej siebie.

📝FABUŁA📝

39 kobiecych istnień zamkniętych w piwnicznej klatce pośrodku niczego, bez prawa do intymności, fizyczności, tęskniących za wolnością i życiem przed niewolą, pilnowanych przez milczących strażników.
39 kobiet i dziewczynka, która nie tęskni, bo odkąd sięga pamięcią, jest z nimi w absurdzie zamknięcia, zatem nie zna świata, za którym mogłaby uronić łzę.

🙋🏻‍♀️DLA KOGO🙋🏻‍♂️

Na pewno poleciałbym fanom dystopii, klasyki sci-fi , ale myślę,
Magda

Dzisiaj o dystopii, równie pięknej i ponadczasowej , co wstrząsającej. To nie jest książka, do której się wraca. To książka, która sama wraca do człowieka.

⛓️JA, KTÓRA NIE POZNALAM MĘŻCZYZN⛓️

Koncepcja fabuły wręcz utkana jest z prostoty, ale niedopowiedzenia, cały szereg pytań, na które...

Rozwiń

Zwiń

✒️STONER✒️

Wydaje się, że Stoner pragnie przeżyć życie po najmniejszej linii oporu, chociaż mimo wszystko podejmuje decyzje (o pozostaniu na uczelni, o ślubie, o zaniechaniu służby wojskowej) robi to jedynie tam, gdzie musi.
Główny bohater Williamsa ma po części cechy akceptującego obserwatora, które budzą podziw, bo wydaje się, że do perfekcji opanował sztukę odpuszcza, pozwalając życiu wokół siebie płynąć nie zmącając go własną obecnością “Wu wei” - jakby powiedzieli taoiści. Z drugiej strony bezczynność, „niedziałanie” Stonera budziło we mnie jako czytelniczce nieskrywanymżal oraz chęć potrząśnięcia Williamem w momentach, gdy nie walczył o siebie, swoją karierę, dziecko i miłość.
Myśląc o tej lekturze przychodzą mi do głowy dwie rzeczy: Stoner żył jak chciał i jak umiał i....wszyscy trochę jesteśmy Stonerami 😏

📝FABUŁA 📝

„Stoner” autorstwa Johna Williamsa to powieść opublikowana po raz pierwszy w 1965 roku, która z czasem zyskała zyskała popularność i status klasyki. Opowiada historię Williama Stonera, pochodzącego z rolniczej rodziny profesora literatury staroangielskiej na Uniwersytecie Missouri. Życie bohatera pełne zarówno profesjonalnych, jak i osobistych rozczarowań nie podważa jego niezachwianej pasji do literatury i nauczania, które stają się dla niego źródłem osobistej satysfakcji oraz sensu życia.

Piękny język książki z ograniczonymi dialogami, uwypukla przeżycia bohatera i skłania czytelników do refleksji. Autor operuje słowem subtelnie, acz wyjątkowo.

🙋🏼‍DLA KOGO🙋🏻‍♀️
Dla rozsmakowanych w słowie i klasyce.

Magda

✒️STONER✒️

Wydaje się, że Stoner pragnie przeżyć życie po najmniejszej linii oporu, chociaż mimo wszystko podejmuje decyzje (o pozostaniu na uczelni, o ślubie, o zaniechaniu służby wojskowej) robi to jedynie tam, gdzie musi.
Główny bohater Williamsa ma po części cechy akceptującego obserw...

Rozwiń

Zwiń