Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oceniając ostatni tom podwyższyłem ocenę, bo jako całość ta seria wypada lepiej niż poszczególne tomy.
Najpierw wypada podsumować stronę graficzną. Autor nie znużył się, nie zmęczył stylem, do końca utrzymał bardzo dobrą kreskę, dość realistyczną, pozbawioną tak częstych w mangach wstawek uproszczonych, albo absurdalnych, groteskowych, wybijających często z klimatu. tutaj cały czas rysuje na serio, oddaje bardzo dobrze postacie, ukazuje je tak, że są łatwo rozpoznawalne, nawet jeżeli operuje tylko twarzami, a nie ucieka się do prostych rozróżnień np. poprzez elementy ubrania. Świetnie wypada w scenach ruchu, potrafi dać wiarygodny, niepusty plan, mimo że wielokrotnie całe epizody rozgrywają się w pustym, monotonnym krajobrazie. A jednak potrafił stworzyć świat, zaludnić go i uczynić wizualnie wiarygodnym.
Fabuła, która tak często zaskakiwała zwrotami akcji i niespodziewanymi rozwiązaniami, bądź wrzucanymi nowymi wątkami i pomysłami zdawałoby się na pierwszy rzut oka, nie pasującymi do dotychczasowej opowieści, okazała się bardzo przemyślana i spójna. W finale całość została spięta, wątki pozakańczane, do tego dość niebanalnie, uciekając od prostych stereotypów.
Historia ma trudną, gorzką wymowę, zakończenie nie jest banalne, nie uszczęśliwia bohaterów na siłę. To opowieść w wymowie optymistyczna, ale napisana okrutnie, refleksyjnie i bardzo mrocznie. To rzecz o gniewie, zemście, potępieniu, odkupieniu i nieodwracalności tragedii. To historia o cenie jaką trzeba płacić za wybory, za trud zmierzenia się z losem, za niesprawiedliwe działania innych ludzi i własne uleganie smutkowi, rozgoryczeniu, gniewowi. Finalnie to bardzo dojrzała fabuła, potrafiąca operować mangową mieszanką pomysłów, wątków, kontrastującymi pomysłami, w sposób odbiegający od większości tego co japońska stylistyka w komiksie oferuje. Warto przeczytać całość, nawet jeśli któryś z tomów rozczaruje czy zniesmaczy.

Oceniając ostatni tom podwyższyłem ocenę, bo jako całość ta seria wypada lepiej niż poszczególne tomy.
Najpierw wypada podsumować stronę graficzną. Autor nie znużył się, nie zmęczył stylem, do końca utrzymał bardzo dobrą kreskę, dość realistyczną, pozbawioną tak częstych w mangach wstawek ...

Rozwiń

Zwiń

Trzeba przyznać, że autor trzyma poziom i jest konsekwentny w swoich szalonych zmianach stylu, tempa, sposobu rozgrywania akcji. To pomimo wydawałoby się koncepcyjnego chaosu układa się w logiczną całość, nawet jeżeli dane wydarzenia i ich następstwa są naciągane, to pewne emocje, kolejność budowania przesłania, rozważań o zemście, odkupieniu, o wybaczeniu bądź niemożliwości wybaczenia, są konsekwentnie ukazywane.
Dochodzi do swoistej zamiany miejsc, a główny bohater poznaje tę stronę gorzkiego życia w skutkach swoich wyborów, co wcześniej obiekt jego zemsty. Nie potrafi pogodzić się z tym jaką rolę pełnił, czego dokonał, jakie jego wybory wywołały reperkusje i kim teraz jest.
Musi na nowo odkrywać swoje uczucia i prawdę o sobie. I to autorowi się udaje, dobrze bawi się wątkami, prowadzi je nadal w nieoczywisty sposób, a do tego ciekawie wraca do porzuconych elementów, budując kolejne meandry fabuły i warstwy możliwych interpretacji. Kult postaci, którą był główny bohater powraca w niespodziewany sposób i pozwala ukazać w uproszczony sposób, ale jednak trafnie wykrzywienie religii oderwanej od jej twórcy, żyjącej własnym życiem, wbrew jego woli.
Widać w tym przedostatnim tomie, że zbliżamy się do finału, do spuentowania losów Agniego. I jest to smutna i gorzka opowieść. I to ma klimat, nie jest banalne, daje radę.

Trzeba przyznać, że autor trzyma poziom i jest konsekwentny w swoich szalonych zmianach stylu, tempa, sposobu rozgrywania akcji. To pomimo wydawałoby się koncepcyjnego chaosu układa się w logiczną całość, nawet jeżeli dane wydarzenia i ich następstwa są naciągane, to pewne emocje, kolejnoś...

Rozwiń

Zwiń

To co najbardziej chwyciło mnie w tej serii to jej całkowita nieprzewidywalność, nieustanne odmienianie klimatu, scenografii, stylu i sposobu budowy fabuły i kreacji bohaterów.
I w szóstym tomiku znowu zostałem zaskoczony kierunkiem w jakim potoczyła się historia i tym jaki wątek wysunął się na pierwszy plan, jak rozwinięte zostało spotkanie Agniego i Lodowej Wiedźmy. No i pomimo tego szaleńczego zmieniania wszystkiego, tak że niemal ma się wrażenie jakby po zakończeniu jednego tomu autor dopiero wymyślał kolejny od zera, jakby pisał nową, inną historię, to jednak to wciąż działa.
Dalej dostajemy jednak w zasadzie opowieść o zemście i jej konsekwencji i o potępieniu. I pytanie o możliwość odkupienia i wybaczenia sobie. Autor szarżuje, ale nie popada w kicz czy banał. Nie wiem chwilami jak to się może sklejać i sprawdzać, ale jednak jest ciągle w równym poziomie.
Ta manga na swój sposób jest bardzo niemangowa, właśnie ze względu na to zaprzeczenie powtarzalności.

To co najbardziej chwyciło mnie w tej serii to jej całkowita nieprzewidywalność, nieustanne odmienianie klimatu, scenografii, stylu i sposobu budowy fabuły i kreacji bohaterów.
I w szóstym tomiku znowu zostałem zaskoczony kierunkiem w jakim potoczyła się historia i tym jaki wątek wysunął s...

Rozwiń

Zwiń

Opus magnum Lemire'a. W tym komiksie pokazuje jak po mistrzowsku potrafi operować uczuciami czytelnika. Sposób ukazania relacji między bohaterami, rozegrania emocji u ludzi z kanadyjskiej prowincji, mruków, twardych i surowych, którzy nie mówią o swoich uczuciach, ale w paru gestach, smutnych spojrzeniach i pojedynczych słowach potrafią nam przekazać jacy są i co jest dla nich ważne.
Może to, że Lemire sięga do własnych wspomnień, opowiada o świecie mu znanym, o ludziach z którymi żył i których rozumiał, pomogło mu ukazać ich dusze, ale do tego komiksowo, jeszcze w swojej prostej, koślawej kresce, oddał to po mistrzowsku.
Czytałem to po raz pierwszy znając już wiele komiksów Lemire'a. I nie mam wątpliwości, że to jego największy komiks. To błysk geniuszu. To jego świat, jego ludzie, to piękno smutku i trudów życia. Ta trzyczęściowa opowieść, zebrana w jednym tomie, rozszerzona o kilka krótkich historii gdzieś dopowiadających fragmenty do pobocznych postaci i wątków, to coś co chwyta za serce, rozdziera je, zasmuca, a potem daje gorzkie spełnienie. Jest pod tym kątem kompletne. Po prostu wspaniały komiks.

Opus magnum Lemire'a. W tym komiksie pokazuje jak po mistrzowsku potrafi operować uczuciami czytelnika. Sposób ukazania relacji między bohaterami, rozegrania emocji u ludzi z kanadyjskiej prowincji, mruków, twardych i surowych, którzy nie mówią o swoich uczuciach, ale w paru gestach, smutn...

Rozwiń

Zwiń