Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Stasiuk nostalgiczny, ale na ostro. Bezceremonialnie wytyka ludzkości wszystkie jej wady, wychodzi to jednak niebanalnie. Tli się tu gdzieś nawet pewnego rodzaju pokora, no bo powiedzieć, że Stasiuk to jednak mądry facet, to nic nie powiedzieć. Jak zwykle pół świata obraża, żeby za chwilę drugie pół przytulić. Biorę to.

Stasiuk nostalgiczny, ale na ostro. Bezceremonialnie wytyka ludzkości wszystkie jej wady, wychodzi to jednak niebanalnie. Tli się tu gdzieś nawet pewnego rodzaju pokora, no bo powiedzieć, że Stasiuk to jednak mądry facet, to nic nie powiedzieć. Jak zwykle pół świata obraża, żeby za chwilę drugie pół przytulić. Biorę to.

„Miałem gdzieś całą tę polskość, którą się podniecali kresowi sentymentaliści. (..) Lubiłem patrzeć, jak w kresowym dziedzictwie grzebią kury i pasie się bydło.”

Stasiuk jak nikt inny potrafi przyłożyć już na pierwszych stronach i zawsze myślę: ok, ciężki temat, ale teraz trochę po prostu pojeździmy; jako że ja też ze wschodu, więc tu cerkiew, tam trochę biednego i zawstydzającego powojnia, więc jadę za nim według jego planu, bo Stasiuk planuje wybornie i z nim jeździ się najlepiej.

Nic z tego. Sen miesza się z jawą, niby podróż do rzeki dzieciństwa, a tu myk i już kurz w Donbasie, wojna, Ruscy, namacalnie blisko. Smutek. Cisza, choć Autor nie pozwala na drzemki. O sobie pisze: „Miałem sześćdziesiąt trzy lata i żadnej wiedzy”. Ja - wracam do umysłowego przedszkola.

Wszystko, co ważne, jest Tam. Nie ma żadnej powagi w wilanowach i żoliborzach. Bełżec nie ma się czym pochwalić. Porządkowanie mentalnej mapy, nienachalnie, z wyczuciem.

Dużo przekleństw i stasiukowego zjebania wszystkiego. Jemu akurat wolno, on Czytelnika nie oszukuje, że będzie miło, bo świat jest impresjonistyczno piękny. Nie jest i Stasiuk znów nie przepuszcza okazji, żeby go jeszcze bardziej rozmazać.

„Miałem gdzieś całą tę polskość, którą się podniecali kresowi sentymentaliści. (..) Lubiłem patrzeć, jak w kresowym dziedzictwie grzebią kury i pasie się bydło.”

Stasiuk jak nikt inny potrafi przyłożyć już na pierwszych stronach i zawsze myślę: ok, ciężki temat, ale teraz trochę po prostu pojeździmy; jako że ja też ze wschodu, więc tu cerkiew, tam trochę biednego i...

Pobłocki nie owija w bawełnę, a niektórzy zarzucają mu, że to studium zła made in Poland jest nierzetelne, bo stawia ostre i bezkompromisowe granice między chłopstwem, a ich państwem, a tak nie można. Że leci tu bardziej esejem, niż historycznym nurtem, odzierając z bogactwa pokaźny kawał historii tego kraju. Trudno, jaki kraj, taka krytyka. Pobłocki, moim zdaniem, nie musi się z niej tłumaczyć, ale tłumaczyć na język ojczysty te wszystkie przypowieści o wielkości, które ładnie wyglądają w szkolnych testach i na arraasach wawelskich. Podziwiamy i sami nie wiemy, co i za co.

Ja się pytam: jak zastosować narzędzie relatywizmu opisując stan umysłu ówczesnej szlachty i ziemiaństwa, którego przedstawiciele jednym podpisem mogli zakończyć kruche i bezwartościowe życie chłopa pańszczyźnianego, ot tak? No nie da sie. Autor nie daje szans państwowym legendom, metodycznie, oczko po oczku, pruje polski mit.
Kolejna pozycja będąca solą w oku wszystkich, którzy w nieskończoność romantyzują Sarmatę i szlachecki dworek, sielanką płynący.

Pobłocki nie owija w bawełnę, a niektórzy zarzucają mu, że to studium zła made in Poland jest nierzetelne, bo stawia ostre i bezkompromisowe granice między chłopstwem, a ich państwem, a tak nie można. Że leci tu bardziej esejem, niż historycznym nurtem, odzierając z bogactwa pokaźny kawał historii tego kraju. Trudno, jaki kraj, taka krytyka. Pobłocki, moim zdaniem, nie...