Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo chciałem zabrać się za tą książkę bo ma przepiękne ilustracje trafiające w moje proste serduszko. Niestety sama treść mnie odrzuciła całkowicie.

Przyznam szczerze przeszedłem przez wstępik o pracy papiernika i pierwsze zdanie pierwszej opowieści i miałem dość. W pisaniu baśni i rzeczy dla dzieci niestety wychodzą z nas nasze dogmaty i ideologie jak nigdzie indziej, bo chcemy w końcu przekazać im "prawdę o świecie" i "jak żyć". Czego nas uczy wstęp o tym kim jest papiernik zbierający opowieści? Że jedni ludzie są głupi kiedy zbierają złoto, bo mądrzy są ci którzy zbierają opowieści, najlepiej w sposób absolutnie zrutynizowany, odrzucający to, co wydaje się nam powtarzalne (nasz papiernik wyrzuca wiele opowieści bo wydają mu się banalne albo nie warte uwagi). Więc chciwość pieniądza jest nie w porządku, ale kiedy chodzi o zbieranie czegoś co ma "metafizyczną" wartość w sposób dokładnie taki sam jak to złoto to jest już wszystko okej?

Oczywiście opowieści zbiera się wtedy gdy są w letargu, przebiera się w nich, a potem zamyka w wielkich klatkach żeby odpowiednio dojrzały. Wiecie w świecie symboli to oczywiście nie jest tak jak się nam wydaje, klatki nie więżą, opowieści to wcale nie żywe istoty (ptaki), tylko dlaczego używamy tego obrazowania?

To dziwne bo same obrazy pokazane nam w książce wykraczają totalnie poza takie myślenie. Stwory są wielkie jak miasta, miasta są wielowarstwowe, bohaterowie wykonują czynności niemożliwe. A jednak ostatecznie wszystko sprowadza się do tego, że pragnienie złota jest nie mądre, a pragnienie zbierania opowieści, które przecież też może być zmienione w złoto już jest okej. Wolałbym mówić dziecku i sobie, że jest pewna logika za tym złotem, biorąca się ze strachu o życie (to biedni) i też inna biorąca się z chęci bycia lepszym (to bogaci). I że nie ma sensu gromadzić w stosy czegokolwiek, a już twierdzić, że to my jesteśmy tymi, którzy wiedzą lepiej jak te stosy mają się rozwijać to już w ogóle. Cóż kapitalizm można ładnie zamalować.

Bardzo chciałem zabrać się za tą książkę bo ma przepiękne ilustracje trafiające w moje proste serduszko. Niestety sama treść mnie odrzuciła całkowicie.

Przyznam szczerze przeszedłem przez wstępik o pracy papiernika i pierwsze zdanie pierwszej opowieści i miałem dość. W pisaniu baśni i rzeczy dla dzieci niestety wychodzą z nas nasze dogmaty i ideologie jak nigdzie indziej,...

Dość beznadziejne rozwiązanie z opowieści z "Bezgłośnej klingi" okazało się mieć całkiem ciekawe rozwinięcie. Gdyby tylko nasi bohaterowie mogli nazywać się bardziej "wymownie" to może nawet komuś bym opowiedział tą książkę bo i frakcja drowich najemników jest całkiem spoko ze swoim równie przekoksanym co nieudacznikowatym przywódcą i "Sługa Reliktu" dał trochę wglądu wewnętrznego. Chyba jedyna do której mógłbym od biedy wrócić, ale powstrzymuje mnie przede wszystkim wiedza, że napisane i przetłumaczone jest to po prostu źle.

Dość beznadziejne rozwiązanie z opowieści z "Bezgłośnej klingi" okazało się mieć całkiem ciekawe rozwinięcie. Gdyby tylko nasi bohaterowie mogli nazywać się bardziej "wymownie" to może nawet komuś bym opowiedział tą książkę bo i frakcja drowich najemników jest całkiem spoko ze swoim równie przekoksanym co nieudacznikowatym przywódcą i "Sługa Reliktu" dał trochę wglądu...

I cyk powrót do Doliny Lodowego Wichru w generalnym rozczarowaniu blichtru Mithralowej Hali, przywracanie do życia umarłych, którzy naprawdę mogli by po prostu nie żyć. Pewnie jest to jakaś metafora ale za dzieciaka raczej mi umykała i bardziej była czytana jako zamknięcie i dowiedzenie się co dokładnie się stało (bo niestety szybciej przeczytałem kolejną książkę niż tą).

I cyk powrót do Doliny Lodowego Wichru w generalnym rozczarowaniu blichtru Mithralowej Hali, przywracanie do życia umarłych, którzy naprawdę mogli by po prostu nie żyć. Pewnie jest to jakaś metafora ale za dzieciaka raczej mi umykała i bardziej była czytana jako zamknięcie i dowiedzenie się co dokładnie się stało (bo niestety szybciej przeczytałem kolejną książkę niż tą).