Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"The Final Empire" było solidną książką z mocnym zakończeniem. Parę nierozwiązanych wątków nie czyniło z niej zaledwie wstępu do trylogii; była to kompletna, satysfakcjonująca przygoda, której niczego nie brakowało. Ale jak to bywa z dobrymi książkami, zostawiała po sobie pewien głód; i głód tenże zaspokaja częściowo "The Well of Ascension". Jest to wręcz podręcznikowy sequel, naturalnie rozwijający postaci, zwiększający stawki i kończący się cliffhangerem. Sandersonowi udało się uniknąć syndromu środkowej części trylogii - do pewnego stopnia. Ale parę przestojów nie szkodzi zanadto dobrej rzemieślniczej robocie; bo wciąż jest to fantastyka kompetentna, szanująca czas i inteligencję czytelnika, ale też bez pretensji do wielkości. Raz jeszcze siłę powieści stanowią postaci, napisane prosto, ale wiarygodnie. Sanderson nie tonie w world buildingu, preferując akcję i suspens, co mnie osobiście bardzo odpowiada. Unika też podstawowych błędów; nie czuję na przykład, żeby którakolwiek z postaci otoczona była zbroją fabularną, ani nie jestem w stanie z łatwością przewidzieć, dokąd to wszystko zmierza. Miło dla odmiany być pozytywnie zaskoczonym.

"The Final Empire" było solidną książką z mocnym zakończeniem. Parę nierozwiązanych wątków nie czyniło z niej zaledwie wstępu do trylogii; była to kompletna, satysfakcjonująca przygoda, której niczego nie brakowało. Ale jak to bywa z dobrymi książkami, zostawiała po sobie pewien głód; i głód tenże zaspokaja częściowo "The Well of Ascension". Jest to wręcz podręcznikowy...

"Wszystko za życie" to reportaż o facecie, który wyprawił się bez mapy w alaskańską dzicz i umarł w niezwykłych okolicznościach; reportaż poprowadzony niechronologicznie i napisany niczym powieść psychologiczna. Traktuje o człowieku tak nieprawdopodobnym, że jego odpowiedników widuje się przeważnie w fikcji. Nie żebym wątpił w rzetelność Krakauera - przeciwnie, autor wydaje się szczery do bólu. Jego osobiste zaangażowanie w postać McCandlessa jest dla mnie doskonale zrozumiałe, a jego empatia tak oczywista, że powinna być zaraźliwa. A mimo to opisana historia okazuje się jedną z najbardziej polaryzujących, z jakimi się zetknąłem w ostatnich latach. W reakcji na "Wszystko za życie" łatwo jest się emocjonalnie obnażyć i zdradzić swoje życiowe priorytety: rodzina czy pasja? samorealizacja czy bezpieczeństwo? rozsądek czy spełnienie marzeń? konformizm czy wolność? empatia czy satysfakcja z cudzego upadku? Biorąc pod uwagę, że jeszcze przed wydaniem książki historia McCandlessa budziła skrajne emocje, szanuję wytrwałość i emocjonalną uczciwość Krakauera.

"Wszystko za życie" to reportaż o facecie, który wyprawił się bez mapy w alaskańską dzicz i umarł w niezwykłych okolicznościach; reportaż poprowadzony niechronologicznie i napisany niczym powieść psychologiczna. Traktuje o człowieku tak nieprawdopodobnym, że jego odpowiedników widuje się przeważnie w fikcji. Nie żebym wątpił w rzetelność Krakauera - przeciwnie, autor wydaje...

"Agla" (a w każdym razie tom pierwszy, "Alef") to książka, którą mógłbym chwalić bezbarwnymi epitetami w rodzaju: nie najgorsza, akceptowalna, znośna, przyzwoita, nie obraźliwa. Z braku pozytywnych emocji, parę rzeczy w pierwszej połowie książki nieproporcjonalnie mnie wkurzało; przeważnie szczegóły niewarte wzmianki, czasem zabawne, czasem tylko frustrujące. Instynktownie uczepiałem się tych detali i obracałem je w głowie, bo nic innego nie przykuło mojej uwagi ani nie wzbudziło uczuć. Mój stosunek do głównej bohaterki, Sofji, uznać należy za w najlepszym razie ambiwalentny. Nie była nieporadną naiwniaczką, co liczę na plus, bo przynajmniej dzięki temu udało się Rakowi wymknąć najgorszym tropom gatunku coming-of-age. Ale jej wyszczekana natura ma, moim zdaniem, charakter czysto literacki i brakuje jej wiarygodności. Ponieważ "Agla" sili się na względny realizm, po czasie staje się tym bardziej ewidentne, że Sofję chroni wyjątkowo gruba fabularna tarcza. To z kolei prowadzi do sytuacji, gdzie Sofja robi coś beznadziejnie ryzykownego, ale nie ponosi - osobiście - należnych konsekwencji. Nie da się też ukryć, że przez bite 600 stron "Agla" - reklamowana jako powieść przygodowa - mami czytelnika obietnicą podróży w dzikie ostępy, ale na waszym miejscu nie nastawiałbym się na nic spektakularnego. Autor ewidentnie zostawił to wszystko na tom drugi albo trzeci. Niestety, ja już tego raczej nie przeczytam: na mnie ta przynęta nie zadziałała.

"Agla" (a w każdym razie tom pierwszy, "Alef") to książka, którą mógłbym chwalić bezbarwnymi epitetami w rodzaju: nie najgorsza, akceptowalna, znośna, przyzwoita, nie obraźliwa. Z braku pozytywnych emocji, parę rzeczy w pierwszej połowie książki nieproporcjonalnie mnie wkurzało; przeważnie szczegóły niewarte wzmianki, czasem zabawne, czasem tylko frustrujące. Instynktownie...