Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka strasznie nudna i długa. Wiele w niej niepotrzebnych rozkmin i dziwnych dywagacji autorki. Nie podobała mi się.

Książka strasznie nudna i długa. Wiele w niej niepotrzebnych rozkmin i dziwnych dywagacji autorki. Nie podobała mi się.

16 maja swoją premierę miała książka Vanessy Możdżer „Ślad anioła”. Miałam zaszczyt i ogromną przyjemność objąć ten tytuł swoim patronatem medialnym.

„Twoje życie będzie dokładnie takie, jakim zdecydujesz, że będzie”. To zdanie stało się mottem tej powieści i przez cały czas ono wybrzmiewa. Jeśli nie wprost, to między wierszami.
I właściwie jako osoba, która wierzy w to, że wiele zależy od nas, że to my kreujemy nasz świat myślami, wierząca w prawo założenie i przyciągania i praktykująca je, nie mogę z tym cytatem się nie zgodzić. Jednocześnie jestem też przekonana, że istnieje w naszym życiu coś takiego jak przeznaczenie, coś, czego zwyczajnie nie da się wytłumaczyć wprost.

Główny bohater „Śladu anioła” niestety ma inną filozofię życiową. Mariusz Wilk stąpa twardo po ziemi. Dla niego przeznaczenie to chwyt marketingowy, bzdura. On uważa, że tylko my mamy wpływ na to co się dzieje wokół nas, jesteśmy siłą operującą i nic poza tym nie ma znaczenia. Dlatego gdy jego dziewczyna zadaje pytanie „czy wierzysz w przeznaczenie” mężczyzna wpada niemalże w szał i wychodzi z baru, w którym wcześniej się znajdował.

Żeby ochłonąć wybiera trasę przez most. Nie przewiduje, jak ten spacer odmieni jego życie i spojrzenie na nie. Otóż Mariusz jest świadkiem próby samobójczej. Nie dochodzi do tragedii, bo z Markiem, który usilnie chciał skończyć ze sobą, jest kobieta, bardzo nietypowa trzeba zaznaczyć. Wilk przypatruje się całemu zajściu w ukryciu, ale jest na tyle blisko by usłyszeć słowa, które Gloria wypowiada do mężczyzny na moście. Są one tak mocne i przekonujące, że odtąd stają się one dla Mariusza Wilka niemalże drogowskazem, wskazówką, która będzie mu teraz już zawsze towarzyszyć.

Mężczyzna z mostu, młody sparaliżowany chłopak po wypadku, kobieta ze szpitala, której mąż właśnie walczy o życie, panna młoda walcząca sama ze sobą, czy poślubić mężczyznę, z którym jest zaręczona czy może uciec do tego, którego ciągle kocha. Co ich wszystkich łączy?

Jaka to przepiękna i mądra, wielowątkowa książka!!! Wciągająca już od pierwszych stron, że aż trudno było mi się od niej oderwać.

Vanessa Możdżer uświadamia nam poprzez te historie spisane na kartach książki, że człowiek nie jest samotną wyspą, że potrzebujemy siebie nawzajem. Ponadto, pięknie ukazuje, że naprawdę wystarczy tak niewiele, żeby dać szczęście innym. Wystarczy chwila uwagi, krótka rozmowa, dotknięcie za rękę, czy chociażby powiedzenie: „Jestem przy Tobie i będę. Wszystko się ułoży”, abyśmy poczuli się znacznie lepiej, potrzebni, docenieni.

Jestem pełna podziwu dla Autorki i chylę czoła, że tak wnikliwie potrafiła wykreować postaci w swojej książce. Widać poprzez to wyraźnie, że Vanessa Możdżer to świetna obserwatorka, osoba niezwykle wrażliwa i empatyczna o wielkim sercu. Bo nie wierzę, że ktoś, kto nie posiadałby tych cech, mógłby opisać tak wzruszające historie, w których każdy z nas może się przejrzeć jak w lustrze.

Jestem szczęśliwa, że zostałam obdarzona zaufaniem i mogłam patronować temu tytułowi, móc Wam o nim opowiedzieć, zrobić, co w mojej mocy, żeby było o nim głośno.
„Ślad anioła” jest tego wart bezdyskusyjnie! Kochani, bardzo Was proszę i gorąco zachęcam, abyście zakupili czy wypożyczyli w bibliotece ten tytuł i czytajcie go, niech Was pochłoną losy tych bohaterów.
Jestem przekonana o tym, że „Ślad anioła” zostanie z Wami na długo, jeśli nie na zawsze. Takich książek nam trzeba na rynku wydawniczym, tych które poruszą nasze serca i dusze, skłonią do refleksji, a nawet być może odmienią nasze życie, zmienią coś w nas samych i sprawią, że staniemy się lepszymi ludźmi.
I tego życzę wszystkim, którzy będą mieli okazję zapoznać się z tą niezwykłą pozycją.

16 maja swoją premierę miała książka Vanessy Możdżer „Ślad anioła”. Miałam zaszczyt i ogromną przyjemność objąć ten tytuł swoim patronatem medialnym.

„Twoje życie będzie dokładnie takie, jakim zdecydujesz, że będzie”. To zdanie stało się mottem tej powieści i przez cały czas ono wybrzmie...

Rozwiń

Zwiń

Ten rok daje mi nieźle w kość. Na każdym polu. Najchętniej schowałabym się niczym ślimak w swojej skorupie i wyszła z niej dopiero, gdy będę miała pewność, że wszystkie burze i pioruny nade mną minęły. Niestety, tak się nie da. Nie da się uciec przed problemami i zmartwieniami, które zdają się nie kończyć.
Taką próbę ucieczki od własnych trosk podejmuje bohaterka książki Anny Chaber „Jesień w kolorze syropu klonowego”.

Lena wyjeżdża do swojej ciotki do Kanady bo wydaje jej się, że tam odnajdzie spokój. Tam niby przypadkiem spotyka mężczyznę imieniem Johnathan, który jest znanym i dość kontrowersyjnym dziennikarzem. Mężczyzna pracuje właśnie nad swoją nową książką, a gdy poznaje Lenę stwierdza, że ta byłaby dla niego świetną asystentką. W ten oto sposób tych dwoje podejmuje ze sobą współpracę.

Anna Chaber w plastyczny sposób odmalowała przed swoimi czytelnikami jesienny obraz Kanady, dzięki temu wszyscy Ci, którzy jeszcze nie odwiedzili tego zakątka, mogli to zrobić w wyobraźni, podczas lektury.

Dobrze się czytało tę powieść. Przez pierwszą połowę nawet czułam się odprężona i miałam wrażenie, że właśnie takiej lektury potrzebowałam. Wyciszyła mnie, sprawiła, że ciut oderwałam się od rzeczywistości. Jednak później coś się popsuło. Nie umiałam skupić się na fabule, a wręcz mnie ona nudziła.

Relacja między Leną, a Jonathanem w mojej ocenie była bardzo płytka. Chwilami jakaś tak instrumentalna. Tak jakby pisarka chciała po prostu, brzydko mówiąc, odfajkować ten wątek, no bo czymś musiała wypełnić strony. Nie porwało mnie to, ale finalnie nie umiałam nie dać tej książce wysokiej noty, bo aż 8/10. Zaczęłam więc się zastanawiać dlaczego tak zrobiłam. I po namyśle stwierdziłam, że tę wysoką ocenę wystawiłam temu tytułowi przede wszystkim za taki niespieszny klimat, który zdecydowanie mi odpowiadał akurat w tym momencie życia, w którym jestem. A dodatkowo, urzekło mnie jak Chaber wykreowała postać ciotki głównej bohaterki. Bardzo polubiłam Ewę. To wyluzowana, trochę szalona pani, ale też bardzo wspierająca swoją siostrzenicę.

„Jesień w kolorze syropu klonowego” to nie jest doskonała powieść, ale za to zatrzymująca swoim klimatem. To historia o szukaniu siebie, o tym, że nie można uciec przed życiowymi trudnościami, a także o tym, że czasem warto rzucić się na głęboką wodę, niewiele myśląc i kalkulując, bo wówczas życie może nas pozytywnie zaskoczyć.

Ten rok daje mi nieźle w kość. Na każdym polu. Najchętniej schowałabym się niczym ślimak w swojej skorupie i wyszła z niej dopiero, gdy będę miała pewność, że wszystkie burze i pioruny nade mną minęły. Niestety, tak się nie da. Nie da się uciec przed problemami i zmartwieniami, które zdają...

Rozwiń

Zwiń