Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Słowa to broń obosieczna. Żar i chłód. Dar i przekleństwo. Tych wypowiedzianych nie da się cofnąć ani zapomnieć, a pamięć zaciera się bardzo wolno. Słowa blakną po długim czasie. Nie umierają nigdy. Gdyby ludzie rozumieli jak wiele znaczą, gdyby czuli wagę słów, mówiliby niewiele.

Słowa to broń obosieczna. Żar i chłód. Dar i przekleństwo. Tych wypowiedzianych nie da się cofnąć ani zapomnieć, a pamięć zaciera się bardzo...

Nie sztuka rozmawiać z człowiekiem, sztuką jest z nim milczeć.

Nie sztuka rozmawiać z człowiekiem, sztuką jest z nim milczeć.

Czy to chłodna sień, czy przytulna kuchnia z oszkloną serwantką w kącie i kaflowym piecem, czy bielone pokoje z popękaną belką stropową i świętymi obrazami na ścianach - każdy kąt w domu babki wydawał się otwierać przede mną ramiona. Tam czułam się kochana. Czułam się sobą.

Czy to chłodna sień, czy przytulna kuchnia z oszkloną serwantką w kącie i kaflowym piecem, czy bielone pokoje z popękaną belką stropową i św...

Szczęście ma smak domowego ciasta i choć momentami czuję na języku gorycz spalenizny, nie zamieniłabym tego na nic innego.

Szczęście ma smak domowego ciasta i choć momentami czuję na języku gorycz spalenizny, nie zamieniłabym tego na nic innego.

Niektórzy ludzie są jak iskierka. Płoną i prowadzą nas przez ciemność. Dodają otuchy i wiary w siebie. Mamy szczęście, jeśli na takich natrafiamy.

Niektórzy ludzie są jak iskierka. Płoną i prowadzą nas przez ciemność. Dodają otuchy i wiary w siebie. Mamy szczęście, jeśli na takich natra...

Mawia się, że najstraszniejsza jest samotność wśród ludzi.

Mawia się, że najstraszniejsza jest samotność wśród ludzi.

Najłatwiej zranić człowieka, który kocha. Wystarczy zniszczyć to, na czym mu najbardziej zależy.

Najłatwiej zranić człowieka, który kocha. Wystarczy zniszczyć to, na czym mu najbardziej zależy.

Dom przy Miodowej ma zdrowe korzenie i zapewne sprawi, że i my je zapuścimy, wrośniemy w miasto, w tę ulicę. Wyciągniemy ramiona w stronę słońca, by uciec przed osaczającym nas mrokiem. Zakwitniemy, a kiedyś, kto wie, może i wydamy owoce...

Dom przy Miodowej ma zdrowe korzenie i zapewne sprawi, że i my je zapuścimy, wrośniemy w miasto, w tę ulicę. Wyciągniemy ramiona w stronę sł...

Jesteśmy przyjaciółkami w starym stylu. Dzwonimy do siebie, żeby powierzyć sobie sekrety, ponarzekać, udzielić sobie nawzajem rad, których żadna z nas nie słucha, i śmiać się jak głupie z dowcipów, które nikomu poza nami nie wdają się śmieszne; chodzimy również razem na kawę i ciastka, i w ciągu jednej godziny pochłaniamy wszystkie kalorie, których odmawiałyśmy sobie przez cały miesiąc. A czasami spotykamy się, żeby popłakać w ciszy, bo każdej z nas zdarzyło się przejść w życiu wielkie próby, jakie nie wymagają słów, tylko łez. (bohaterka książki o autorce).

Jesteśmy przyjaciółkami w starym stylu. Dzwonimy do siebie, żeby powierzyć sobie sekrety, ponarzekać, udzielić sobie nawzajem rad, których ...