Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To moje pierwsze spotkanie z Maxem Czornyjem i muszę przyznać, że było ono bardzo udane. Postać Teda Bundy'ego jest mi dobrze znana, wcześniej czytałam o nim inne książki, oglądałam dokumenty, więc Umysł mordercy był tylko dodatkowym smaczkiem. Książka jest bardzo dobrze napisana i wciągająca, rzeczywiście ma się wrażenie, jakby historię opowiadał sam Bundy. Opisy są brutalne i odrażające, ale nie mogły być inne - zbrodnie Bundy'ego były absolutnie przerażające.
Polecam również audiobook na Legimi, Tomasz Sobczak jako lektor dobrze pasuje do Bundy'ego.

To moje pierwsze spotkanie z Maxem Czornyjem i muszę przyznać, że było ono bardzo udane. Postać Teda Bundy'ego jest mi dobrze znana, wcześniej czytałam o nim inne książki, oglądałam dokumenty, więc Umysł mordercy był tylko dodatkowym smaczkiem. Książka jest bardzo dobrze napisana i wciągająca, rzeczywiście ma się wrażenie, jakby historię opowiadał sam Bundy. Opisy są...

Książka zaczyna się nieźle, ale im dalej w las tym coraz gorzej. Ostatnie strony przeczytałam szybko, byle mieć to już za sobą. Największy problem leży w głównym bohaterze, którego rzekomy geniusz jest wyidealizowany do granic możliwości, każda jego zachcianka, choćby najbardziej absurdalna, zostaje spełniona, a wszyscy go słuchają, bo jest nieomylny. Jest to bardzo męczące i irytujące dla czytelnika. Pozostałe postaci są nijakie, papierowe. Nie polecam.

Książka zaczyna się nieźle, ale im dalej w las tym coraz gorzej. Ostatnie strony przeczytałam szybko, byle mieć to już za sobą. Największy problem leży w głównym bohaterze, którego rzekomy geniusz jest wyidealizowany do granic możliwości, każda jego zachcianka, choćby najbardziej absurdalna, zostaje spełniona, a wszyscy go słuchają, bo jest nieomylny. Jest to bardzo męczące...

Ta książka spowodowała u mnie zastój czytelniczy, męczyłam się z nią prawie miesiąc. Grażyna Plebanek ma według mnie niesamowitą umiejętność przynudzania (wcześniej czytałam też inną jej książkę) i wpychania prywaty. Uważam, że literatura podróżnicza powinna być bezstronna, a opinię powinien wyrobić sobie czytelnik (najlepiej po odwiedzeniu danego miejsca), natomiast Plebanek ma okropną manierę wtrącania swoich trzech groszy i przedstawiania długich wywodów o tym co ona myśli o danym zjawisku. Bardzo mnie to mierziło i odebrało przyjemność z poznawania Brukseli.
Mam nadzieję, że inne pozycje z tej serii okażą się lepsze.

Ta książka spowodowała u mnie zastój czytelniczy, męczyłam się z nią prawie miesiąc. Grażyna Plebanek ma według mnie niesamowitą umiejętność przynudzania (wcześniej czytałam też inną jej książkę) i wpychania prywaty. Uważam, że literatura podróżnicza powinna być bezstronna, a opinię powinien wyrobić sobie czytelnik (najlepiej po odwiedzeniu danego miejsca), natomiast...