Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdybym miała w krótkich żołnierskich słowach powiedzieć coś o tej książce, stwierdziłabym, że to czeski film w chorwackim wydaniu.

Autor roztacza przed czytelnikiem absurdalny świat pełen nierzeczywistych postaci i wydarzeń. Niby wszystko dzieje się w współczesnej Chorwacji, ale ma się wrażenie, że opisy dotyczą raczej baśniowych bohaterów oraz sytuacji. Brnie się w ten świat jednak z zaciekawienie, ponieważ pisarz potrafi dobrze wykreować wciągającą fabułę.

Nie jest to raczej literatura, która odpowiada moim gustom. Wydaje mi się jednak, że osoby dobrze odnajdujące się w absurdzie, docenią tę pozycję, ponieważ mamy tutaj do czynienia z literaturą z górnej półki - dobra i wciągająca fabuła, dobra stylistyka oraz język. Z pewnością plusem są ilustracje, które dodają kolorytu całości - chociaż to również nie jest moja stylistyka.

Gdybym miała w krótkich żołnierskich słowach powiedzieć coś o tej książce, stwierdziłabym, że to czeski film w chorwackim wydaniu.

Autor roztacza przed czytelnikiem absurdalny świat pełen nierzeczywistych postaci i wydarzeń. Niby wszystko dzieje się w współczesnej Chorwacji, ale ma się wrażenie, że opisy dotyczą raczej baśniowych bohaterów oraz sytuacji. Brnie się w ten...

Tak dobrze było dać się otulić tej powieści po serii spotkań z kryminałami i powieściami szpiegowskimi. Sięgnięcie po "Odlecieć jak najdalej" było jak powrót do bezpiecznej przystani, gdzie można spokojnie zaczerpnąć świeżego oczyszczającego powietrza.

Autorka zaserwowała nam powieść rodzinną, czyli gatunek, w którym bardzo dobrze się czuje i sprawnie się w nim odnajduje. Bohaterkami są babcia i Ola, którym przyszło żyć w Warszawie w czasach powojennych. To piękna opowieść o marzeniach, niezwykłych relacjach oraz o trudnych czasach, w których przyszło im żyć. Uniwersalność tematyki z pewnością sprawi, że odnajdą się w niej różne pokolenia. Ponadto osadzenie bohaterek w rzeczywistości powojennej sprawi, że dla części czytelników będzie to lekcja historii, a
dla pozostałych powrotem do wspomnień.

Życie to niestety nie bajka - rzeczywistość często okazuje się być trudna. Nie ominie to również Oli i babci. Muszą nie tylko zmagać się z rodzinną tajemnicą, ale również z nieprzychylnymi ludźmi wokół siebie, o czym świadczą donosy TW Czyżyk, które autorka prezentuje nam już od samego początku powieści. Oprócz wspomnianych raportów historia bohaterek przedstawiona jest również w listach, które babcia pisze do swojej córki. Te zabiegi stylistyczne oraz język, który dopasowany jest do opisywanej rzeczywistości, sprawiają, że książkę czyta się bardzo przyjemnie, a wraz z zanurzaniem się w tę historię wciągamy się coraz bardziej.

Osobiście dodam, że odnalazłam część siebie w postaci Oli. I to nie tylko za sprawą jej imienia, ale przede wszystkim za głodem podróży i poznania innych kultur.

Tak dobrze było dać się otulić tej powieści po serii spotkań z kryminałami i powieściami szpiegowskimi. Sięgnięcie po "Odlecieć jak najdalej" było jak powrót do bezpiecznej przystani, gdzie można spokojnie zaczerpnąć świeżego oczyszczającego powietrza.

Autorka zaserwowała nam powieść rodzinną, czyli gatunek, w którym bardzo dobrze się czuje i sprawnie się w nim odnajduje....

Chociaż dopiero zbliżamy się do końca maja, ja już zdecydowanie mogę powiedzieć, że jest to jedna z najlepszych książek, które przeczytałam w 2024. Wciąga od pierwszych stron i trzyma w napięciu do ostatniego zdania.

Bardzo podobał mi się pomysł z wprowadzeniem bohaterów oraz miejsca akcji na początkowych kartkach książki - zdecydowanie ułatwiało to proces zanurzenia się w fabułę i "zaprzyjaźnienia się" z występującymi osobami. Chociaż trzeba podkreślić fakt, że autor doskonale sobie radzi w kwestii kreowania postaci i po kilkunastu stronach początkowa ściągawka przestaje być potrzebna.

Na uwagę również zasługuje styl i język - wszystko jest tutaj plastyczne, a akcja toczy się wartko. Dialogi również są dobrze wkomponowane i skonstruowane, dzięki czemu nie są sztuczne i wznoszą wartość dodatnią do treści.

Dzięki tematyce książka pozostaje na długo w mojej pamięci i zdarza mi się do niej wracać, ponieważ stała się źródłem pewnych przemyśleń na temat współcześnie działającej polityki, w szczególności za naszą granicą na Odrze.

Było to moje drugie spotkanie z literaturą szpiegowską. Pierwsze było zdecydowanie mało udane. To spotkanie zaliczam natomiast do niezwykle udanych i czuję apetyt na pozostałe książki pana Gajdzińskiego.

Chociaż dopiero zbliżamy się do końca maja, ja już zdecydowanie mogę powiedzieć, że jest to jedna z najlepszych książek, które przeczytałam w 2024. Wciąga od pierwszych stron i trzyma w napięciu do ostatniego zdania.

Bardzo podobał mi się pomysł z wprowadzeniem bohaterów oraz miejsca akcji na początkowych kartkach książki - zdecydowanie ułatwiało to proces zanurzenia się w...