Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyszedłem tu w sumie nie wiem skąd ale zaintrygowała mnie geneza Frankenssztajna. Nie było warto. Może jestem za głupi ale taka jest moja opinia i nic z tym nie zrobicie.

Mamy tutaj głównie przypowieść o karze za stworzenie czegoś co nie powinno być stworzone. Jestem w stanie wywnioskować a nawet dostrzec inne uniwersalne problemy poruszane na kartach tej pozycji (odpowiedzialność za stworzenie, postęp nauki, zasadność zemsty, powierzchowną ocenę) i po uświadomieniu sobie tego byłem w stanie wybaczyć autorce tą defekację i wytrzymałem praktycznie do samego końca mimo kilku kryzysów.

Podobała mi się szkatułkowa budowa całości i przeżycia żeglarza z początku tekstu, względnie ok była też opowieść stwora o odkrywaniu świata i oczekiwanie na coming out. Reszta była nudną, przehisteryzowaną, nieskładną, kwestionowalnie-logiczną, miałką breją tekstu napisaną takim przepatosowanym językiem że doprowadza człowieka do wywrócenia kiszki na lewą stronę. Niemal każda postać zasługuje na soczystego plaskuna po to aby wzięła się w garść i choć chwile na spokojnie pomyślała co zrobić zamiast lamentować albo wpadać w jeszcze gorszy ściek wydarzeń. Ciężko też darzyć sympatią bohaterów przez ich cechy wbudowane. Każda śmierć postaci była dla mnie nagrodą za cierpienie podczas czytana tej nadmuchanej bańki na powierzchni literackiego bagna.

Kolejnym mankamentem są opisy miejsc, widoków i pejzaży. Nie posiadają żadnej wartości, są po stokroć antyoryginalne i płaskie a na dodatek nie potrafią wykrzesać choć odrobiony zaangażowania wyobraźni. Tanie widokówki.

Na dokładkę mamy tutaj mniejsze opowiadanka napisane w tym samym “czelenu” i posłowie które nakreśla nam jak się na to wszystko powinno patrzeć - przeczytałem prawie całe ale przy teorii że frankensztajn jest gejem bo nie chciał zaruchać kuzynki stwierdziłem że po chuj ja to czytam XD

Posłowie polecam przeczytać najpierw jeśli nie jesteście zaznajomieni z literaturą tego kalibru.

Przyszedłem tu w sumie nie wiem skąd ale zaintrygowała mnie geneza Frankenssztajna. Nie było warto. Może jestem za głupi ale taka jest moja opinia i nic z tym nie zrobicie.

Mamy tutaj głównie przypowieść o karze za stworzenie czegoś co nie powinno być stworzone. Jestem w stanie wywnioskow...

Rozwiń

Zwiń

Gigantyczne i kompleksowe kompendium wiedzy na temat powstania bomby atomowej, od teorii rozbicia jądra po konsekwencje zrzutu na Japonię.

Książka może być niezbyt łatwa ale nie da się pisać szczegółowo o doświadczeniach które pchały naukę do przodu bez wyjaśnienia terminów i zależności. Oprócz losów fizyków jest tu też sporo polityki, wywiadu i sztuki wojennej a także gdybaniem nad konsekwencjami i scenariuszami jakie czekają w przyszłości. Nie jest jednak aż tak przytłaczająco - przy odrobinie determinacji każdy da radę się przez to przegryźć. Możliwe że można było napisać to krócej. Możliwe że dało się też bardziej zaangażować czytelnika. Dla osób zainteresowanych tematem jest to najlepszy czytelniczy wybór.

Gigantyczne i kompleksowe kompendium wiedzy na temat powstania bomby atomowej, od teorii rozbicia jądra po konsekwencje zrzutu na Japonię.

Książka może być niezbyt łatwa ale nie da się pisać szczegółowo o doświadczeniach które pchały naukę do przodu bez wyjaśnienia terminów i zależności....

Rozwiń

Zwiń

Kilka nocy spędzonych na zajebistym czytanku.

Dziennikarz w warszawskiej redakcji próbuje rozwiązać zagadkę tajemniczych morderstw, z pozoru nic szczególnego, ale kurwa… nic bardziej mylnego. Magiel wydarzeń przez który zostaje przewalcowany ten koleś to tomaszopiątkowa specjalność. Może nie jest tak patologicznie jak w Kartofladzie ale mamy rzyganie marchewką, ćwiartowane zwłoki, skacowane przemyślenia w saunie, sekty, a specyficzny zwariowany świat nie pozwala na chwile wytchnienia. Dla inteligentnych mamy nawet zawowalowany koncept myślozbrodni, dystopijny program telewizyjny i satanistyczne przesłania.

Zakończenie jest bez sensu albo go nie odkryłem w pełni, może w tym przypadku śmierć jest rozwiązaniem. Mimo tego całość jest prosta w odbiorze i niesamowicie lekka ale niesubtelna niczym zapach brudnych skarpet.

Żądam prequela z Rabinem.

Kilka nocy spędzonych na zajebistym czytanku.

Dziennikarz w warszawskiej redakcji próbuje rozwiązać zagadkę tajemniczych morderstw, z pozoru nic szczególnego, ale kurwa… nic bardziej mylnego. Magiel wydarzeń przez który zostaje przewalcowany ten koleś to tomaszopiątkowa specjalność. Może ...

Rozwiń

Zwiń

Przyszło mi to przeczytać i nie żałuję.

Książka to kompilacja reportaży na niewygodne i nieprzyjemne tematy społeczeństwa rosyjskiego i jego relacji z obywatelami wyższej kategorii na poziomie master-slave. Autorka-dziennikarka nie boi się zajrzeć w miejsca gdzie inni odpuściłby temat i głównie to jest najlepszym atutem publikacji. Nie ma dla niej zbyt głębokiego szamba.

Ogólny odbiór całości jest raczej przygnębiający a każdy rozdział skłania do zamknięcia książki, spojrzenia w okno i przemyślenia - Jak można tak żyć? Jak zachowałbym się na miejscu ludzi z tekstu? Dlaczego wszystko dzieje się w taki sposób? Czy dla tych ludzi jest jakiś ratunek? Może lektura nie była dla mnie kubłem zimnej wody ale zdecydowanie ostudziła wiarę że świat jest piękny i kolorowy.

Osobiście na wysoką ocenę wpływa reportaż o sapsanach i dzieciakach w opuszczonym budynku szpitala.

Przyszło mi to przeczytać i nie żałuję.

Książka to kompilacja reportaży na niewygodne i nieprzyjemne tematy społeczeństwa rosyjskiego i jego relacji z obywatelami wyższej kategorii na poziomie master-slave. Autorka-dziennikarka nie boi się zajrzeć w miejsca gdzie inni odpuściłby temat i g...

Rozwiń

Zwiń

Wreszcie zlikwidowałem tą pozycję na liście rzeczy do przeczytania XD

Nie spodziewałem się zbioru krótkich opowiadań w drugiej połowie książki więc zostałem zaskoczony zakończeniem Likwidatora.

Opowieść o tytułowym dezerterze byłaby jako draft pełnej książki dobra a tak to… taka sobie, sceny walki definitywnie są nielicznymi pozytywami w tej części. Mamy rozpoczęcie, przygotowania i finał.
Główny bohater to wyszkolona maszyna do zabijania, hakowania, planowania i w sumie wszystkiego - nauczył się tego kiedyś™, nauczył się też bardzo dużo przeklinać w ciężki do osiągnięcia niezabawny sposób który odejmuje mu atrakcyjności.

Reszta opowiadań charakteryzuje się specyficznym grubo ciosanym humorem, oryginalnymi pomysłami na komediowe zbiegi okoliczności i nawet przeklinanie wychodzi lepiej.

Jak znajdę coś od tego pana to z chęcią sprawdzę mimo że tematyka scifi nie jest w kręgu moich zainteresowań.

Wreszcie zlikwidowałem tą pozycję na liście rzeczy do przeczytania XD

Nie spodziewałem się zbioru krótkich opowiadań w drugiej połowie książki więc zostałem zaskoczony zakończeniem Likwidatora.

Opowieść o tytułowym dezerterze byłaby jako draft pełnej książki dobra a tak to… taka sobie, ...

Rozwiń

Zwiń

Miła robótka - miła lekturka XD

Przyszedłem tu po wiedzę. Mimo iż każdy z poruszanych tematów wydaje mi się przedstawiony zaledwie pobieżnie to i tak książka napakowana jest informacjami po brzegi. Zabieg ze zmianą formy każdego z rozdziałów świetny - wywiady, przykłady, wspomnienia, zadania, dzienniki zdarzeń. Osobiście nie jestem fanem moralizatorskiego tonu, a porównanie obu pań o nazwisku Figura miało trafione i trąci to gimnazjalnym stylem pisania rozprawek piątkowej uczennicy.

Czyta się szybciutko, pewnie ze względu na tematykę.

Miła robótka - miła lekturka XD

Przyszedłem tu po wiedzę. Mimo iż każdy z poruszanych tematów wydaje mi się przedstawiony zaledwie pobieżnie to i tak książka napakowana jest informacjami po brzegi. Zabieg ze zmianą formy każdego z rozdziałów świetny - wywiady, przykłady, wspomnienia, zada...

Rozwiń

Zwiń

Bastion z opisu brzmiał jak postapo to se myślę a przeczytam - niestety to pierwsza moja styczność z pisarstwem Kinga i myślę że raczej ostatnia.

Zacznijmy od początku, idea pomoru ludzkości na wirus to fajny motyw i można zrobić z nim dużo, bardzo dużo. Tutaj Bastion od samego początku rozpoczął z wysokiego C. Atmosfera paniki, zakłamanie rządui zmowa milczenia ze strony władz, ludzie oderwani od życia codziennego i rzuceni w wir nowej rzeczywistości. Nieźle! Powolne budowanie napięcia i przeplatanie losu pojedynczych osób było ryzykownym lecz spełniającym swoje zadanie zabiegiem i zaostrzyło apetyt na dalszy ciąg. Niestety, im dalej tym gorzej - od momentu organizowania się ludzi zrobiła się z tego opera mydlana, uniwersalny motyw walki dobra ze złem (Bóg vs. Szatan) zasmrodził tą ksiązkę dokumentnie, pizdowaci bohaterowie zaczęli widzieć wizje boga w postaci starej babki, bawić się w demokrację, robić bardzo nudne rzeczy przez kilkadziesiąt stron. Potem prosty motyw podróży, konfrontacja ze złem w bardzo bezpieczny, przewidywalny i wręcz hollywoodzki sposób, następnie powrót do przyjaciół taki żeby ledwo ledwusio się udał ale jednak się udał i wszystko skwitowane miałkim zakończeniem typu żyli długo i szczęśliwie (pomijając względny epilog).

Jako plus książki można uznać jej prostotę, nie powinna być intelektualnym wyzwaniem a wszystkie ważne detale są nam wyłożone nawet po kilka razy. Bohaterzy są autentyczni i można ich polubić w serialowy typ sympatyzowania z ludzkimi postaciami jednak nie tego oczekiwałem. Oprócz pierwszych kilkunastu rozdziałów Bastion nie sprawił mi czytelniczej satysfakcji, jedynie obóz na zachodzie osłodził mi ten kloc tekstu. Nie tego szukałem.

Śmieciarz best waifu - ocena zawyżona przez ruchanko lufą pistoletu w odbyt.

Bastion z opisu brzmiał jak postapo to se myślę a przeczytam - niestety to pierwsza moja styczność z pisarstwem Kinga i myślę że raczej ostatnia.

Zacznijmy od początku, idea pomoru ludzkości na wirus to fajny motyw i można zrobić z nim dużo, bardzo dużo. Tutaj Bastion od samego początku r...

Rozwiń

Zwiń

Jądro dziwności to historia reżysera telewizyjnego przyglądającego się życiu Rosjan i badającego ich dostosowanie do obecnego ustroju.

Dziwna pozycja. Mamy pobieżne historie które część osób zainteresowana Rosją raczej będzie znać. Mamy przykłady walki z systemem która nic nie dają, chyba że nam się poszczęści i komuś z góry jest to na rękę. Mamy prosty ale rzeczowy obraz analizy podejścia Rosjan do władzy w ich kraju poparty przykładami z życia codziennego. Mamy nawet genezę zachowań Rosjan ukazana przez pryzmat różnic z Zachodem.

Osobiście książka pobieżnie odpowiedziała mi na pytanie dlaczego produkcje telewizyjne z kraju rad nie odniosłyby sukcesu na Zachodzie lub choćby w Europie Środkowej - i vice versa. Z chęcią zagłębyłbym się w przekrój endemicznych pozycji programowych bo wydają się intrygująco osobliwe. Trochę znudziły mnie bloki przemyśleń i koniec w którym pęd za gorącymi historiami z życia wyraźnie osłabł.

Polecam jeśl kogoś ineteresuje temat Rosjan w naturalnym i obcym środowisku. Jeśli ktoś liczy tylko na ciekawe historie z innego kulturowo kraju to nie powinien się zawieść ale też bez szału.

Jądro dziwności to historia reżysera telewizyjnego przyglądającego się życiu Rosjan i badającego ich dostosowanie do obecnego ustroju.

Dziwna pozycja. Mamy pobieżne historie które część osób zainteresowana Rosją raczej będzie znać. Mamy przykłady walki z systemem która nic nie dają, chyba...

Rozwiń

Zwiń