Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lepsza niż tom pierwszy, bez błędów debiutu. Na plus przede wszystkim główna bohaterka - już nie muszą się nią zachwycać wszyscy dookoła (i nie robią tego), sama w sobie stała się silną i ciekawą postacią.

Lepsza niż tom pierwszy, bez błędów debiutu. Na plus przede wszystkim główna bohaterka - już nie muszą się nią zachwycać wszyscy dookoła (i nie robią tego), sama w sobie stała się silną i ciekawą postacią.

Tomek postanowił zrobić sobie jaja w trakcie testu psychologicznego w szkole, a nauczycielka za karę kazała mu pomagać w organizacji imprezy z okazji walentynek. Jego zaangażowanie, choć niechętne, zrobiło na tyle duże wraże na organizatorkach, że na stałe trafił do Szkolnego Klubu Pomocników.
Fabularnie Słona wanilia jest dość prostą powieścią o grupie nastolatków, którzy poza zwyczajną nauką w szkole zajmują się czymś więcej – pracują, udzielają się w szkolnym Klubie i z nim organizują imprezy szkolne oraz charytatywne. Każdy z nich ma swoje marzenia i plany na przyszłość. W przypadku niektórych są one bardzo skonkretyzowane, w przypadku innych mniej. To wszystko wiąże z koniecznością wychodzenia przez bohaterów poza ich strefę komfortu, lepszego poznania siebie i zmierzenia się z poważnymi, „dorosłymi” problemami, ale dla równowagi niejednokrotnie powoduje także pojawienie się także dość zabawnych sytuacji. Dzięki temu książka jest nie tylko interesująca, ale pozwala także dobrze poznać postaci, a co za tym idzie przywiązać się do nich, a czasem także utożsamić.
Bohaterowie w większości przypadków są bardzo sympatyczni, ale mają także swoje za uszami – wyraźnie widać ich wady, czasem zachowują się wobec siebie nie w porządku, widząc to lub nie. Dzięki temu postaci są pełnowymiarowe i bardzo ludzkie.
W Słonej wanilii pojawia się motyw strachu, który staje się już dość typowy dla twórczości Artura Tojzy. W tym przypadku dotyczy lęku przed bliskością i uczuciami. Nie odnosi się to tylko relacji romantycznych, bo choć właśnie taka stała przyczynkiem powstania pewnej traumy w przypadku Tomka, a później niejednokrotnie staje się problematyczna, to chodzi tu o ogół relacji międzyludzkich – przyjaźni, stosunków koleżeńskich, prostego utrzymywania znajomości. W powieści znakomicie wybrzmiewa jak katastrofalnie jedno wydarzenie z przeszłości i brak wsparcia w bliskich może wpłynąć na psychikę człowieka i jego dalsze życie. Nie jest to jednak refleksja pozbawiona nadziei, bowiem zarówno Tomek w miarę rozwoju powieści się zmienia, jak i inna postać, której dotyczy problem. Całkiem interesująco motyw wypada także za sprawą jego poprowadzenia – rozwija się stopniowo, co jakiś czas dowiadujemy się czegoś więcej o przeszłości Tomka, ale nadal sporo pozostaje w domyśle.
Z motywem strachu powiązana jest także kwestia zachwianego poczucia własnej wartości. Nie jest tak wyraźna i kluczowa, jak w przypadku baśni O Małej Hydrze, która nauczyła się latać, ale wyraźnie wybrzmiewa w przypadku większości postaci. Przede wszystkim w przypadku Tomka, który uważa, że nie ma nic ciekawego do zaoferowania innym, ale także pani Iwony, w kolejnych związkach szukającej zapełnienia pustki i mającej poczucie, że brak męża jest swego rodzaju świadectwem, że coś z nią nie tak.
Tojza powraca tu również do oceniania po pozorach, dotąd najbardziej wybrzmiewającego w baśni O Mantykorze, która szukała domu. Tym razem jednak widzimy sytuację głównie z drugiej strony – to zwykle bohaterowie są oceniani a nie oceniają i mierzą się z bardzo stereotypowym podejściem, nawet jeśli robą wszystko, by takiemu postrzeganiu zaprzeczyć. Doskonale widać to szczególnie w przypadku Amandy – pięknej modelki, która w związku z urodą i zawodem miewa problemy i słucha bezmyślnych komentarzy, ale także Anny, która tak bardzo uwierzyła w postrzeganie samej siebie przez otoczenie i rodziców, że dopiero musi odkryć część własnej osobowości. W tej części najważniejszy jest jednak Tomek, który jest postrzegany stereotypowo, ale także podchodzi w taki sposób do relacji oraz ludzi, z góry zakładając pewne zachowania i ich konsekwencje. Mimo to w powieści pojawia się sporo nawołań do wyrozumiałości wobec bohaterów i próby wyjścia poza schemat – dostrzeżenia człowieka i postarania się o to, by go zrozumieć, a nie szufladkować.
To wszystko sprawia, że Słona wanilia może stać się ważną powieścią dla młodzieży, pokazującą zarówno jej problemy, jak i nadzieje. Jednakże uniwersalność i ponadpokoleniowość poruszanej problematyki sprawia, że może być interesująca także dla starszych i już dorosłych czytelników, którzy znajdą tu wiele okazji do utożsamienia się z bohaterami, ale także będą się całkiem nieźle bawić obserwując losy bohaterów i to w jak zabawne sytuacje czasem są wplątywani.

Tomek postanowił zrobić sobie jaja w trakcie testu psychologicznego w szkole, a nauczycielka za karę kazała mu pomagać w organizacji imprezy z okazji walentynek. Jego zaangażowanie, choć niechętne, zrobiło na tyle duże wraże na organizatorkach, że na stałe trafił do Szkolnego Klubu Pomocników.
Fabularnie Słona wanilia jest dość prostą powieścią o grupie nastolatków, którzy...

Bardzo dobry wątek kryminalny, ale brakuje TW: opisy zbrodni są brutalne i bardzo obrazowe.

Bardzo dobry wątek kryminalny, ale brakuje TW: opisy zbrodni są brutalne i bardzo obrazowe.