Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Juno” to powieść, która zachwyca bogatą galerią postaci. Dwie siostry, które różnią się życiową drogą, prezentowane są tu w równoległych obrazach. Anna Dziewit-Meller błyskawicznie i bez większego trudu wciąga czytelników w historię wypełnioną zwykłymi życiowymi dramatami. Kobiety prezentowane w tomie – urodzone i wychowywane bez matki nad jeziorem Juno – mają swoje traumy i problemy, z którymi niekoniecznie dadzą sobie radę same. W otoczeniu bliskich mogą czuć się samotne, zwłaszcza że nie znajdują zrozumienia. Czytelnicy jednak poznają ich perspektywę, ich najskrytsze uczucia i myśli. Zyskują skrót do wyjaśnień, które pozwalają na jednoznaczną interpretację wydarzeń: znacznie łatwiej jest pojąć postawy i reakcje (nawet te niezrozumiałe dla otoczenia), kiedy podbudowane są precyzyjnymi scenkami z głębokiej przeszłości. Jedna z kobiet nie odnajduje się w małżeństwie, druga nie może mieć dzieci, chociaż o tym marzy. Jedna nie może zwierzyć się nikomu ze swoich żali, bo i tak nie zyska zrozumienia (w najlepszym razie obojętność, ale spodziewa się też krytyki), druga boryka się z wiadomością, którą usłyszała w dzieciństwie – i której nigdy nie przepracowała. Ta książka jest bardzo śpiewna, trafna w ocenach i ciekawa ze względu na życiorysy. Pisana tak, żeby nieustannie odbiorców zaskakiwać. Ma w zanadrzu wiele niespodzianek i odpowiednio dawkuje napięcie. Nie da się pozostać obojętnym przy tej lekturze, będzie się przeżywać doświadczenia postaci, niezależnie od czasu prezentowanego w migawkach. Przecinają się te życiorysy, przeplatają i uzupełniają wzajemnie, a do tego są najbardziej wyraziste, nic zatem dziwnego, że owocują wyjątkową lekturą. Anna Dziewit-Meller ma do powiedzenia sporo – naprawdę warto jej słuchać. Zwłaszcza w zalewie bylejakości cieszy umiejętność autorki tworzenia przekonujących i pełnych wizerunków postaci. Tu nie ma przypadków ani kompromisów, nie ma nudy ani przewidywalności – i to jest wielka siła „Juno”.

„Juno” to powieść, która zachwyca bogatą galerią postaci. Dwie siostry, które różnią się życiową drogą, prezentowane są tu w równoległych obrazach. Anna Dziewit-Meller błyskawicznie i bez większego trudu wciąga czytelników w historię wypełnioną zwykłymi życiowymi dramatami. Kobiety prezent...

Rozwiń Zwiń

Jest w „Górze Tajget” dramat zakodowany w przeszłości, ale na tyle silny, że odbija się na życiu wydawałoby się przypadkowych ludzi. Anna Dziewit-Meller nie boi się wyjątkowo trudnych tematów, ale to dlatego, że ma na nie pomysł, bazujący między innymi na patchworkowej formie. Proponuje odbiorcom zatem opowieść tworzoną przez bohaterów z różnych czasów i z różnym bagażem doświadczeń życiowych. Każdy dokłada swoją perspektywę po to, żeby na koniec uzyskać w miarę pełny obraz wydarzeń – i żeby potęgować wstrząsy. Tutaj masowe krzywdy są równie wymowne jak krzywdy jednostek, każdy ma swoje cierpienia, ale nie o wszystkich upomni się przyszłość. Niewiedza bywa szczęściem – pozwala bowiem nie przejmować się sytuacjami, na które nikt nie miał wpływu. Autorka w „Górze Tajget” koncentruje się nie tylko na dzieciach, które – w ramach eksperymentów medycznych były zabijane w szpitalu psychiatrycznym. Pokazuje też, jak świadomość tego faktu może rzutować na egzystencję bohaterów. Do tego dochodzą szokujące odkrycia związane z egzystencją bliskich – przeszłość, zwłaszcza ta wojenna, jest bezlitosna. Trzeba radzić sobie z wieloma traumami, funkcjonować mimo wszystko, choćby po to, żeby zapewnić bliskim spokojny żywot. Bardzo delikatne zagadnienia Anna Dziewit-Meller przekuwa na wyjątkową książkę – która powraca na rynek. Jest to powieść, która poza ważną treścią niesie też satysfakcjonującą dla odbiorców formę. Zmienia komentatorów i style, sięga po śląskie motywy, ale realizuje je bez odwołań do stereotypów (co ucieszy zwłaszcza tych czytelników, którzy mają dość jednoznacznego i jednostajnego powtarzania tych samych rozwiązań). Nie boi się historii – a jednocześnie wybiera takie ujęcie, które umożliwi rezygnowanie z anonimowych ofiar. Budzenie współczucia to ważny wymiar tej publikacji. Co ważne, autorka potrafi uprawdopodobnić bohaterów z różnych warstw społecznych, przekonuje do siebie trafnością spostrzeżeń w obrębie poszczególnych sylwetek. Warto na tę książkę zwrócić uwagę nie tylko ze względu na ładunek emocjonalny – ale też rozwiązania w zakresie tworzenia postaci.

Jest w „Górze Tajget” dramat zakodowany w przeszłości, ale na tyle silny, że odbija się na życiu wydawałoby się przypadkowych ludzi. Anna Dziewit-Meller nie boi się wyjątkowo trudnych tematów, ale to dlatego, że ma na nie pomysł, bazujący między innymi na patchworkowej formie. Proponuje od...

Rozwiń Zwiń

Nie trzeba się obawiać trudnego tematu: Brian Cox i Jeff Forshaw tworzą książkę, po którą mogą sięgnąć też laicy (o ile nie przerazi ich zestaw fizycznych wzorów, bez których nie da się obejść). Autorzy chcą popularyzować wiedzę o czarnych dziurach, wszechświecie, fizyce i astronomii - a do tego oswoić odbiorców z fizyką jako taką. Nie bez powodu przytaczają anegdoty ze spotkań znanych badaczy, wizje ich zakładów, dyskusji i sporów - to danina dla zwykłych czytelników, coś, co zaintryguje bez względu na temat przewodni. Co więcej: Cox i Forshaw nie boją się też żartów. Ironia przesyca ich wywody i pojawia się w najmniej oczekiwanych momentach, rozbrajając hermetyczność dyskursu. A to nie jedyne jasne strony opowieści o czarnych dziurach. Książka przybliża zagadnienie, o którym wszyscy "coś" słyszeli - teraz można zapoznać się z nim od strony naukowej i przekonać się, jak kosmos wyłamuje się myślowym schematom. Autorzy zdają sobie sprawę z komplikacji tego, co muszą przedstawić, żeby dotrzeć do istoty czarnych dziur - w związku z tym stawiają na przygotowanie czytelników od absolutnych podstaw. W kolejnych rozdziałach odwołują się do wyobraźni odbiorców (powołują do istnienia między innymi kosmicznych podróżników, którzy w żadnych okolicznościach nie stracą życia - tylko po to, żeby informować, co byliby w stanie zaobserwować i jak zachowywałyby się ich ciała w kosmosie), pokazują na kolejnych wykresach drogi i zmiany - żeby wyjaśniać dodatkowe wymiary. Tu nie można mówić o linearnym odbieraniu rzeczywistości, a żeby pojąć zjawisko, trzeba przyswoić pewne wiadomości. I tu Cox i Forshaw sprawdzają się doskonale, bo wiedzą dokładnie, jak przedstawiać bazowe dane i jak uczyć czytelników ich interpretowania. Odwołują się do czytelnych przykładów, tworzą ładne analogie (często zabawne, bo kto powiedział, że fizyka musi być nudna?) i zadają odpowiednie pytania, żeby sterować uwagą odbiorców. Wyjaśniają zasady funkcjonowania czarnych dziur w oparciu o to, co czytelnicy są w stanie sobie wyobrazić. Owszem, trzeba będzie przeanalizować kolejne wywody i skupić się na lekturze - ale nie odbierze to przyjemności poznawania tematu. Warto też pamiętać o tym, że autorzy są wyczuleni na różnice między znaczeniami słów w powszechnym użyciu i w fizyce - podkreślają, że słowa mogą znaczyć coś innego - i nigdy nie zostawiają odbiorców bez tłumaczeń. Jest to książka znakomicie przygotowana - przeznaczona dla wyspecjalizowanych czytelników, ale też dla tych, którzy chcieliby zaspokoić swoją ciekawość.

Nie trzeba się obawiać trudnego tematu: Brian Cox i Jeff Forshaw tworzą książkę, po którą mogą sięgnąć też laicy (o ile nie przerazi ich zestaw fizycznych wzorów, bez których nie da się obejść). Autorzy chcą popularyzować wiedzę o czarnych dziurach, wszechświecie, fizyce i astronomii - a d...

Rozwiń Zwiń

Różnie zachowują się osoby w spektrum autyzmu - jedni potrzebują specjalnej opieki, inni, wysokofunkcjonujący, radzą sobie w życiu albo stawiają przed sobą rozmaite wyzwania. Świadomość inności nie pomaga jednak w budowaniu zwyczajnego życia - a do tego dąży Eryk. Na razie pozostaje on pod skrzydłami nadopiekuńczej matki, która doskonale wie, jak trudno będzie mu wejść w dorosłość i odsuwa to jak najdalej. Eryk jest już na studiach, ale zdarzają mu się napady gniewu, które przypominają reakcje małych dzieci. Innym widzialnym aspektem autyzmu staje się stimowanie: Eryk czasami wykonuje dziwne ruchy, niezrozumiałe dla otoczenia - przez to jest przez rówieśników odrzucany. I tak dość dobrze sobie radzi jako samotnik - trudniej w życiu może mieć jego młodsza siostra, Inga, która na razie jeszcze w ogóle nie panuje nad swoimi zachowaniami (co ważne, Weronika Szalewicz-Karda nigdzie nie sugeruje tego, co do niedawna było przyjmowane za pewnik - że autyzm to przypadłość małych chłopców). Eryk staje się obiektem obserwacji, ale i ważnym uczestnikiem fabuły tomu Szalewicz-Kardy. To na niego zwraca uwagę Klara, dziewczyna wyobcowana i introwertyczna. Klara wprawdzie nie jest w spektrum autyzmu, chociaż niektóre jej zachowania mogłyby na to wskazywać. Bohaterka ma sporo zadań - próbuje odciążyć chorą matkę i zarabiać na utrzymanie, a do tego chce się uporać z porażką sercową. Eryk czasami ją irytuje, ale coraz częściej zaczyna fascynować. A ponieważ Klara ma zacząć uczyć gry na pianinie jego młodszą siostrę, coraz więcej czyta o autyzmie. I coraz więcej rozumie. Zaczyna zapewniać Erykowi drogę do zwykłego życia młodych ludzi: zabiera go w różne miejsca i dba o to, by się nie przebodźcował. Taka znajomość ma wielkie szanse na przerodzenie się w coś więcej, ale najpierw bohaterka musi znaleźć odpowiedzi na wiele nurtujących ją pytań. "Odkryj mnie" to debiut, ale w warstwie narracyjnej pozbawiony błędów. W fabule zdarzają się czasem uproszczenia - z konieczności w prezentowaniu postaci czy ich życiorysów - jednak autorka bardzo dobrze opisuje świat ludzi w spektrum i spojrzenie na nich z zewnątrz. Dzieli się z odbiorcami wiedzą, która jeszcze nie jest powszechna i oczywista - pomaga w zrozumieniu ludzi neuroatypowych. Jest przekonująca w detalach, potrafi przekazać odkrycia, które same osoby z autyzmem zaskoczą trafnością. A do tego dostarcza ciekawą obyczajówkę - wizję zwyczajnego życia w niezwyczajnych okolicznościach. Na tę pozycję warto zwrócić uwagę nie tylko ze względu na jej wartość rozrywkową, ale też - informacyjną. Szalewicz-Karda naprawdę dobrze przedstawia sytuacje znane doskonale osobom w spektrum - chociaż autyzm ma wiele różnych odcieni. Ale żeby odbiorcy nie nudzili się przy tendencyjnych uwagach, autorka dokłada tu całe mnóstwo spraw z różnych typów relacji międzyludzkich - i odrabia zadanie z psychologii.

Różnie zachowują się osoby w spektrum autyzmu - jedni potrzebują specjalnej opieki, inni, wysokofunkcjonujący, radzą sobie w życiu albo stawiają przed sobą rozmaite wyzwania. Świadomość inności nie pomaga jednak w budowaniu zwyczajnego życia - a do tego dąży Eryk. Na razie pozostaje on pod...

Rozwiń Zwiń

Nie tylko czytelnicy interesujący się tematyką dragu w Polsce, ale też wszyscy, którzy lubią smaczki obyczajowe z czasów PRL-u, ci, dla których ważna jest wolność wyboru i samostanowienia, a także ci uwielbiający życie zachwycą się wywiadem rzeką, jaki Wiktor Krajewski przeprowadził z Andrzejem Szwanem. Andrzeja Szwana kojarzyć może – jeszcze – niezbyt wielu, ale już osobowość sceniczną pojawiającą się pod szyldem Lulla La Polaca – szersze kręgi odbiorców. Choćby tych, którzy uważnie śledzą działalność Ralpha Kamińskiego. W każdym razie o Andrzeju Szwanie alias Lulli może jeszcze zrobić się głośno – także za sprawą książki „Lulla La Polaca”. Ta publikacja to pochwała radości istnienia, życie na przekór konwenansom, za to w zgodzie z własnymi upodobaniami i marzeniami. Bohater tego tomu to najstarsza polska drag queen, człowiek, który nie przejmuje się metryką i z przebierania się w damskie fatałaszki uczynił sztukę. Andrzej Szwan zaraża entuzjazmem i energią, silne emocje będą się udzielały czytelnikom tomu. Niewiele jednak będzie opowieści o scenicznej karierze – ot, kilka wzmianek na temat charakteryzacji i wcielania się w wyjątkową postać, trochę analiz sytuacji dragu w Polsce – znacznie bardziej intrygujące stanie się szybko dla czytelników i dla samego gawędziarza, bo Szwan do gawędziarzy należy bez wątpienia, zagłębianie się w życie i burzliwe czasem romanse. Andrzej Szwan opowiadać będzie i o swoich kochankach, i o przebierankach (wspólnie z kolegami podobnie zainteresowanymi tematem), i o odkrywaniu swojej tożsamości, i o utrzymywaniu jej – w czasach i warunkach, które zdecydowanie nie sprzyjały ujawnianiu „takiej” orientacji seksualnej… Uczy Szwan mimochodem tolerancji i wrażliwości, uczy szacunku do drugiego człowieka – bez względu na zaimki, jakimi ów człowiek chce się posługiwać. Zresztą we własnych wywodach w tych zaimkach nie jest konsekwentny, dostosowuje je do tematu lub własnego samopoczucia, raz odpowiada jako Andrzej, raz jako Lulla i nie będzie to stanowiło najmniejszego problemu w lekturze – nada jej za to dodatkowy kolor. Andrzej Szwan może sobie żyć w cieniu i tylko uciekać przed etykietkami – Lulla La Polaca kocha przepych i rozmach, cieszy się życiem niezależnie od metryki. I jeśli przypadkowi odbiorcy – bo po ten tom sięgać można z ciekawości, a nie tylko z zainteresowania estetyką dragu – trafią na tę książkę, mogą z niej wynieść właśnie taką lekcję: lekcję absolutnej samoakceptacji i swobody. Chociaż pojawiają się tutaj i mroczniejsze tematy, „Lulla La Polaca” to książka, która ucieszy i pokaże, że zawsze warto dostrzegać jasne strony codzienności.

Nie tylko czytelnicy interesujący się tematyką dragu w Polsce, ale też wszyscy, którzy lubią smaczki obyczajowe z czasów PRL-u, ci, dla których ważna jest wolność wyboru i samostanowienia, a także ci uwielbiający życie zachwycą się wywiadem rzeką, jaki Wiktor Krajewski przeprowadził z Andr...

Rozwiń Zwiń

Bez uważnej lektury tej książki (i wykonywania przedstawianych tu ćwiczeń) nikt nie powinien występować publicznie. Ewa Kozicka skupia się na tym, co najważniejsze, a często pomijane przez mówców-amatorów. Zapewnia odbiorcom potężne narzędzia warsztatowe: uczy, jak rozgrzać aparat mowy i jak pracować nad głosem, żeby brzmiał najpełniej. Podpowiada, jak zapanować nad tremą i zapewnić sobie chwilę regeneracji w skrajnie niesprzyjających warunkach. Ale nade wszystko skupia się na przekazie – i to nie słowa są tu najważniejsze (chociaż wymowa poszczególnych zbitek głoskowych ma kluczowe znaczenie dla czytelności). Autorka zajmuje się poprawną dykcją (ale nie hiperpoprawnością – zaznacza, że to zjawisko jest równie niedobre jak niewyraźne mówienie) i emisją głosu. Wytłumaczy między innymi, jak nadawać głosowi odpowiednią intonację, jak zaznaczać konkretne treści i akcentować odpowiednie fragmenty tekstu (a także – co się dzieje, kiedy z logicznych podziałów się zrezygnuje). Skupia się na kwestii zacierania końcówek (odpowiednie przykłady pozwolą i tę wadę wyeliminować). Tematów jest tu mnóstwo, a żaden nie pozostaje przedstawiony wyłącznie jako teoria. Ewa Kozicka bardzo dba o to, żeby odbiorcy z każdym zagadnieniem dostali garść przykładów do natychmiastowych ćwiczeń. Wprowadza – obok króciutkich tekstów do przeczytania – także uwagi co do przesłania, istoty przekazu dla odbiorców. Zachęca do refleksji, do sprawdzenia, które rozwiązania pasują lepiej, a które gorzej do przedstawianych kwestii. Nie da się wyliczyć wszystkich zagadnień, które porusza – pewne jest jednak, że chociaż nie stawia na porywającą lekturę, zapewnia czytelnikom znakomity poradnik, zestaw nieocenionych podpowiedzi i wskazówek pozwalających nie tylko opanować lęk przed mówieniem, ale też – rywalizować z najlepszymi w dziedzinie oratorstwa. Trzeba będzie włożyć sporo pracy i wysiłku w to, by odnieść sukces – ale dzięki tej publikacji wiadomo, na co zwracać uwagę, które elementy poprawiać, a które nie mogą być przesadnie dobrze wymawiane dla uzyskania jak największego zainteresowania słuchaczy. To nie jest książka wyłącznie dla tych, którzy nie wiedzą, jak występować. Nawet jeśli ktoś już ma za sobą stawanie przed grupą słuchaczy, może poprawić coś w swoich nawykach – autorka uczy pracy nad intonacją i nad emocjami w głosie, nad poprawianiem brzmienia i nad czytelnością. Przekonuje, że nie można mówić monotonnie, warto pozwolić sobie na ubarwianie opowieści – i zdradza sztuczki, które w takim wypadku bardzo się przydadzą. Przypomina o różnicach płynących z gatunkowych ograniczeń – i zachęca do zabawy prezentowanymi głosem stylami. Ćwiczenia z tomu nie będą tylko żmudną pracą. Ewa Kozicka zwraca uwagę na to, co zwykle autorzy poradników dotyczących wystąpień publicznych pomijają – skupia się na samym głosie. Słowo stawia na końcu – wcześniej przygotowuje do tego, jak je wygłosić, żeby przyniosło najlepszy efekt.

Bez uważnej lektury tej książki (i wykonywania przedstawianych tu ćwiczeń) nikt nie powinien występować publicznie. Ewa Kozicka skupia się na tym, co najważniejsze, a często pomijane przez mówców-amatorów. Zapewnia odbiorcom potężne narzędzia warsztatowe: uczy, jak rozgrzać aparat mowy i j...

Rozwiń Zwiń

Randall Munroe robi sporo dla popularyzowania fizyki i dla zainteresowania odbiorców (w dowolnym wieku) przedmiotami ścisłymi. Jego publikacje są przepełnione humorem wysokiej próby i sprawiają, że inaczej patrzy się na codzienne wyzwania. „How to. Jak? Absurdalnie naukowe rozwiązania codziennych problemów” to próba skomplikowania najbardziej logicznych, oczywistych i wręcz odruchowo wykonywanych czynności, które mają prowadzić do określonego (i dostępnego wszystkim) celu. Autor radzi między innymi, jak wykopać dół, jak się nie spóźnić, jak wysłać plik, jak naładować telefon, jak grać w berka i jak się przeprowadzić, poza tym uczy, jak wygrać wybory albo jak przepowiadać pogodę. I w tym wszystkim zapewnia odbiorcom czystą rozrywkę (podlaną wiedzą z zakresu fizyki). „Tylko złe odpowiedzi” – taki cel przyświecał mu podczas tworzenia tej książki. Złe, ale prawdziwe, naukowe, tylko kompletnie nieprzydatne w codziennym życiu. Bo tutaj buduje się olbrzymie i zawodne urządzenia do wykonania najprostszych zadań, a do gry w futbol trzeba użyć konia. Im bardziej autor chce pomóc odbiorcom w poradzeniu sobie z konkretnym wyzwaniem, tym bardziej absurdalne rejony uruchamia – i pozwala ubawić się nie tylko wyjaśnieniami (przecież wciąż sensownymi z punktu widzenia fizyki), ale i skalą prac. Jakby tego było mało, autor nie poprzestaje na przypuszczeniach – tam, gdzie jest to możliwe, szuka pomocy u specjalistów, prosi na przykład Serenę Williams o test, czy da się strącić drona tenisowym serwisem (i po ilu próbach). Do wzorów z fizyki podstawia przedziwne wartości, używa tworzyw, których nikt nigdy w podobnym celu nie użyje – i zaspokaja w ten sposób ciekawość czytelników oraz ich potrzebę rozrywki.
Randall Munroe dał się poznać jako twórca internetowych komiksów – stawia na bardzo proste ludziki, typowe w dziecięcych rysunkach – bez twarzy i ubrań, jedynie z fryzurami różnicującymi bohaterów – i takie obrazki zamienia w esencję dowcipu. Wszystko sprowadza się do wynajdowania odpowiednich puent dla przedstawianych sytuacji – autor śmieszy za sprawą komentarzy do wyjaśnień, sam siebie kwestionuje i sugeruje czytelnikom absurdy przedstawianych scenek – unaocznia je dzięki nieskomplikowanym ale uroczym ilustracjom. Ale i w samej narracji nie przestaje żartować: każdy komentarz i każde wyjaśnienie wypełnione są śmiechem, tak, żeby lektura nikomu się nie nudziła. Tej książki nie czyta się, by uzyskać podpowiedzi do zastosowania w prawdziwym życiu – to niemożliwe, niebezpieczne i zbyt kosztowne, żeby miało szanse powodzenia – liczy się po prostu absurd, czysty komizm pod pozorem naukowości. Randall Munroe przekonuje, że komizm można znaleźć wszędzie – a ponieważ potrafi prowadzić narrację wypełnioną śmiechem, błyskawicznie przekona do siebie czytelników i sprawi, że ci chętnie będą śledzić jego kolejne propozycje wydawnicze. Tutaj nie ma miejsca na użyteczność porad – najważniejsze jest to, co nonsensowne i pozbawione praktycznego wymiaru. Dzięki temu odbiorcy niezależnie od grupy wiekowej będą mogli docenić pomysły i rozwiązania z tomu. Randall Munroe przeprowadza ich przez tajniki fizyki i… konstruowania dowcipów.

Randall Munroe robi sporo dla popularyzowania fizyki i dla zainteresowania odbiorców (w dowolnym wieku) przedmiotami ścisłymi. Jego publikacje są przepełnione humorem wysokiej próby i sprawiają, że inaczej patrzy się na codzienne wyzwania. „How to. Jak? Absurdalnie naukowe rozwiązania codz...

Rozwiń Zwiń

Bardzo dobrze przedstawia Anna Zygma Góry Stołowe - kieruje się ze swoją publikacją do odbiorców, którzy chcą wybrać się na wyprawę i do tych, którzy miejsca i szlaki doskonale znają. Pierwsi znajdą w tomie poszerzenie swojej wiedzy i wiadomości, które z pewnością przydadzą im się w trasie, drudzy sprawdzą, co już zdążyli odkryć - i być może wzbogacą swój stan wiedzy o kolejne ciekawostki. Autorka skupia się na faktach i danych: przygląda się charakterystycznym budowlom sakralnym, muzeom i wartym odwiedzenia miejscom, ale znacznie bardziej przyciąga ją przyroda - opisuje, co można spotkać w parkach narodowych i rezerwatach, przedstawia charakterystykę gór i skał, prezentuje florę i faunę. Zajmuje się również wpływem Gór Stołowych na kulturę: przywołuje charakterystyczne legendy albo... motywy z filmów i seriali, trafiające do popkultury drobiazgi, które z pewnością ucieszą każdego podróżującego po tych terenach. Raczej nie zależy jej na budowaniu kontaktu z odbiorcami, ukrywa się za suchymi danymi wydobywanymi z książek, przewodników i z własnych doświadczeń - ale rezygnuje z typowych dzisiaj blogerskich wynurzeń na temat samych miejscowych atrakcji. Stara się porządkować wiadomości i zgromadzone materiały: zagadki skupia wokół kolejnych tematów (do ostatniego rozdziału wrzuca te, które nie zmieściły się do żadnego z poprzednich zbiorów), ale różnicuje ich formę. Czasami sięga po pytania otwarte, innym razem trzeba podać w odpowiedzi nazwę. Wykorzystuje co pewien czas fotografie i podpowiedzi - zagadki fotograficzne służą podkreślaniu piękna przyrody, a te związane ze wskazówkami - to trening logicznego myślenia. I tak wszystko stanie się jasne po lekturze bardziej obszernej części tomu, czyli "Rozwiązań". Tutaj bowiem Anna Zygma zamieszcza krótkie komentarze dotyczące kolejnych miejsc i atrakcji. Zachęca tym samym do podróżowania w Góry Stołowe i do odkrywania ich uroku. Jest to książka, której nie czyta się dla rozrywki - a dla zdobywania rzetelnej i potężnej dawki wiedzy. Anna Zygma stawia na klasyczny ton przewodników, kieruje się jednak do różnych grup odbiorców - udaje jej się pogodzić interesy globtroterów i tych, którzy nigdy w dalekie strony się nie wypuszczają, ale lubią wiedzieć, co w trawie piszczy i co można spotkać, kiedy tylko zechce się ruszyć z domu.

Bardzo dobrze przedstawia Anna Zygma Góry Stołowe - kieruje się ze swoją publikacją do odbiorców, którzy chcą wybrać się na wyprawę i do tych, którzy miejsca i szlaki doskonale znają. Pierwsi znajdą w tomie poszerzenie swojej wiedzy i wiadomości, które z pewnością przydadzą im się w trasie...

Rozwiń Zwiń

Seth Enoka postanawia nie tyle szerzyć wiedzę na temat cyberbezpieczeństwa, co – zapewnić laikom narzędzia i nauczyć ich absolutnych podstaw zabezpieczania małych – domowych lub firmowych – sieci. Skupia się na części praktycznej. Nie będzie tracił czasu na wyjaśnianie, czym są wirusy, albo jakie rodzaje złośliwego oprogramowania i w związku z tym jakie zagrożenia czyhają w internecie. W zamian przyjrzy się najbardziej budżetowym rozwiązaniom i poda przepisy dotyczące ich stosowania: zbiory porad, które wystarczy realizować po kolei, żeby uchronić się przed szkodliwymi atakami. Najpierw autor przedstawia system, na którym będzie podawać przykłady – oraz narzędzia, po jakie sięga. Można podążać jego śladem i wtedy ma się tu przewodnik know-how – albo wzorować się tylko na podpowiedziach i dopasowywać je do własnych potrzeb. Jest to o tyle łatwiejsze, że autor rozwiewa wątpliwości, pisząc, po co konkretnie są kolejne składniki zabezpieczeń. Nie kończy się na tym edukowanie masowego odbiorcy – w każdym rozdziale narracja rozpoczyna się podawaniem definicji i konkretyzowaniem obszaru zagadnień z przedstawionego zakresu. To pozwala upewnić się, że czytelnicy zorientują się w skali problemu i przekonają się co do konieczności działania. Unika przy tym Enoka „humanistycznej” rozłożystej i retorycznej narracji – tworzy poradnik a nie opowieść. Dlatego też kiedy już zaprezentuje podstawowe zagadnienia, przechodzi do części praktycznej: konfigurowanie sprzętu, instalowanie programów i uruchamianie ich – to wszystko rozpisuje na bardzo szczegółowe punkty. Kolejne kroki postępowania to poprowadzenie odbiorców za rękę: z takimi wskazówkami nikt nie zniechęci się przed sfinalizowaniem zadania. A wszystko po to, żeby poprawić bezpieczeństwo w sieci – zwłaszcza tej domowej. Co ważne, Seth Enoka zwraca też uwagę na rozwijający się świat elektroniki i wyjaśnia, jaka część sieci musi być zabezpieczona najlepiej, a jaką można potraktować mniej priorytetowo. Przypomina o internecie rzeczy jako furtce do ewentualnych cyberataków (a przecież z podłączenia domowych urządzeń do internetu nie można zrezygnować choćby ze względu na aktualizacje).
Nie jest to poradnik do czytania – samej lektury tu niewiele. To skondensowany, rzeczowy i przydatny przewodnik po zasadach cyberbezpieczeństwa – kompendium wiedzy i praktyki. Dzisiaj to coraz bardziej niezbędna publikacja.

Seth Enoka postanawia nie tyle szerzyć wiedzę na temat cyberbezpieczeństwa, co – zapewnić laikom narzędzia i nauczyć ich absolutnych podstaw zabezpieczania małych – domowych lub firmowych – sieci. Skupia się na części praktycznej. Nie będzie tracił czasu na wyjaśnianie, czym są wirusy, alb...

Rozwiń Zwiń

Był już Milan, zły brat bliźniak (źli zawsze lepiej sprawdzają się we wszelkiego rodzaju namiętnych opowieściach, podobnie jak wielkie pieniądze, których i tutaj nie brakuje), teraz przychodzi czas na Armina, tego, który zawsze jest ułożony, sympatyczny i dobry. Milan się ustatkował: znalazł kobietę marzeń, bierze z nią ślub i w efekcie może skończyć miłosne ekscesy. Armin tymczasem potrzebuje odskoczni od zwyczajności. Musi odreagować: z jednej strony problemy z chorą psychicznie matką i z ojczymem, który w ukryciu się nad nią znęca, z drugiej strony - niepowstrzymane szczęście brata (niekoniecznie wpływające pozytywnie na samotnika). Do tego w jego otoczeniu pojawia się Natalia, najlepsza przyjaciółka przyszłej szwagierki. Natalia wyjątkowo irytuje: jest bezczelna, wygadana i pewna siebie, a to cechy, które w zawodzie prawniczki bardzo się jej przydają. Tylko że zawody naprawdę nie mają znaczenia, Agnieszka Lingas-Łoniewska przytacza je tylko dla pozorów - liczy się bowiem drugie życie, jakie bohaterowie prowadzą wieczorami w ekskluzywnym klubie. Klub pozwala spełniać najskrytsze fantazje, ale nie uprawia się tu seksu - takie zasady wprowadził właściciel. Wszyscy muszą pozostawać w maskach i nie wolno im ujawniać własnej tożsamości. To tu Natalia może być naprawdę sobą i to tu przekonuje się, że bardzo działa na nią pewien instruktor sztuk walki.
Ponieważ powieści erotyczne na naszym rynku muszą prowadzić do baśniowego happy endu, autorka dba o to, żeby czytelniczki wierzyły, że do niego dojdzie. Armin i Natalia wyraźnie mają się ku sobie - nawet mimo początkowych niesnasek i zastrzeżeń. Z kolei w tajemniczym klubie Natalia i jej wybranek-nieznajomy także zaczynają czuć do siebie pociąg nie tylko fizyczny - miłość wisi w powietrzu i może oznaczać tylko jedno.
"Armin" to powieść erotyczna, a autorka zmaga się z opisami aktów płciowych - jednak radzi sobie z obyczajową otoczką. Podąża od jednego miłosnego zespolenia do kolejnego, czas pomiędzy wypełniając na pozbawione znaczenia scenki z życia codziennego bohaterów. I tak czytelniczki, które spragnione są po prostu realizacji standardowych fantazji seksualnych mogą się w tej książce odnaleźć.

Był już Milan, zły brat bliźniak (źli zawsze lepiej sprawdzają się we wszelkiego rodzaju namiętnych opowieściach, podobnie jak wielkie pieniądze, których i tutaj nie brakuje), teraz przychodzi czas na Armina, tego, który zawsze jest ułożony, sympatyczny i dobry. Milan się ustatkował: znala...

Rozwiń Zwiń