Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Hmmm, rozumiem, że nominacja do NIKE i tak dalej, ale czyta się fatalnie. Tylko dla szczególnie zainteresowanych, raczej może naukowo, ale na pewno nie dla przeciętnego czytelnika. Nie jest to jednak popularyzacja nauki, a ze względu na pewien chaos myśli chyba też nie kwalifikuje się jako pozycja naukowa, choć jakby nie mnie to oceniać.
Mimo powyższych zastrzeżeń muszę przyznać, że - nieco zmuszając się do czytania - dowiedziałem się jednak z tej książki paru ciekawych rzeczy i muszę uchylić kapelusza za odsłonięcie wielu spraw, które do tej pory były zafałszowane w powszechnej świadomości.

Hmmm, rozumiem, że nominacja do NIKE i tak dalej, ale czyta się fatalnie. Tylko dla szczególnie zainteresowanych, raczej może naukowo, ale na pewno nie dla przeciętnego czytelnika. Nie jest to jednak popularyzacja nauki, a ze względu na pewien chaos myśli chyba też nie kwalifikuje się jako pozycja naukowa, choć jakby nie mnie to oceniać.
Mimo powyższych zastrzeżeń muszę...

Generalnie rzeczywiście rozumowanie p. Władysława Studnickiego biegło innymi torami, niż ówczesnej elity rządzącej i większości liczącej się opinii publicznej (sterowanej w znacznej mierze przez tych pierwszych), a efektem tego było znacznie lepsze zrozumienie przez niego sytuacji międzynarodowej u progu II wojny światowej. Nie można jednak przesadzać z tym "jasnowidztwem", nie przewidział wszystkich możliwych scenariuszy, a tylko kierunek, w którym sprawy się potoczyły. Ale to i tak bardzo wiele, zatem można uchylić kapelusza.
Dane, na których autor się opiera są jednak fragmentaryczne, mają luki i błędy, co częściowo jest podpowiadane i nieco korygowane w przypisach redakcyjnych. Być może wynika to z krótkiego okresu powstawania książki - niecałe dwa miesiące.
Niektóre argumenty mogą jednak nawet śmieszyć, jak ten o cherlawych polskich chłopach, żyjących w przeludnionych wsiach, dla których jedynym ratunkiem wg p. Studnickiego miałaby być kolonizacja wschodu (po zajęciu nowych terenów dawnej Rzeczpospolitej - które przecież utraciliśmy, lub których nie odzyskaliśmy zresztą właśnie za sprawą narodowców w ramach uzgodnień traktatu ryskiego - wtedy się bali, że za dużo będzie obcych nacji na naszym terenie). Jakoś nie brał pod uwagę tego, że przeludnienie polskiej wsi wynikało z niedorozwoju polskich miast i przemysłu, i że to w tą stronę należało sterować rozwojem Polski i jej gospodarki, a nie w stronę rozgęszczania chłopów do "kolonii". Taki trochę "Lebensraum" po polsku.
Co mi jednak przeszkadza najbardziej w tej sylwetce, to jego zapiekły antysemityzm, tak charakterystyczny dla narodowców. Antysemityzm w dodatku nie oparty na żadnych realnych przesłankach, tylko taki pospolity, ze słyszenia, że wszystkiemu winni Żydzi, są wszędzie, wszystkim sterują - Francją, Ameryką, Polską itd. Ich losu zresztą też nie przewidział, choć swoją postawą być może w jakiejś cząstce do niego się przyczynił.

Generalnie rzeczywiście rozumowanie p. Władysława Studnickiego biegło innymi torami, niż ówczesnej elity rządzącej i większości liczącej się opinii publicznej (sterowanej w znacznej mierze przez tych pierwszych), a efektem tego było znacznie lepsze zrozumienie przez niego sytuacji międzynarodowej u progu II wojny światowej. Nie można jednak przesadzać z tym...

Przykro mi, ale odniosłem wrażenie, że te opowiadania, jeśli są nawet "z życia wzięte", to są jakieś tendencyjne, skrajne, wybrane w sposób szczególnie uwypuklający to, co autor chciał być może pokazać. Jeśli więc p. Olgę Tokarczuk (jej wpis pełen niepokoju jest na rewersie okładki) opowiadania te zaniepokoiły, to pragnę ją uspokoić: żyję już całkiem długo, z jakimiś objawami antysemityzmu może z rzadka się spotykałem, ale te opowiadania, to jakiś wybór, nie oddający rzeczywistości, być może napisany przez osobę mającą spore kompleksy, bądź cytujący osoby z takimiż. Jestem z miasta, może na prowincji jest inaczej? Jest jeszcze oczywiście antysemityzm pokazywany czasem w mediach, jakieś Brauny i inne typy, ale o tym się słyszy tylko dlatego, że zdarzenia te zostały przedstawione szerokiej publiczności, co nie znaczy, że jest to powszechne.
W każdym razie książeczki nie polecam, wg mnie niewiele wnosi.

Przykro mi, ale odniosłem wrażenie, że te opowiadania, jeśli są nawet "z życia wzięte", to są jakieś tendencyjne, skrajne, wybrane w sposób szczególnie uwypuklający to, co autor chciał być może pokazać. Jeśli więc p. Olgę Tokarczuk (jej wpis pełen niepokoju jest na rewersie okładki) opowiadania te zaniepokoiły, to pragnę ją uspokoić: żyję już całkiem długo, z jakimiś...