![Lubisz czytać? A ile wiesz o literackich nagrodach? [QUIZ]](https://s.lubimyczytac.pl/upload/texts/20600/20649/20649_1716981126_grafika400x300.jpg)
Cytat dnia
Nienawidzę rozmów o niczym, small talków, uśmiechów i chichotów, powierzchownego głaskania zamiast drapania do krwi. Mam wrażenie, że tracę ...
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
2023
2022
2021
2020
2020
Szwajcaria, czyli jak przeżyć między krowami a bankami. Bilet w jedną stronę
419 czytelników 38 opinii
2020
2019
2017
Gwiazda Północy, Gwiazda Południa Joanna Lampka 
Nie jest źle, ale dość sporo w tej książce sprzeczności i nielogiczności.
Napisana dość wartko, przepełniona akcją i naprawdę dobrym stylem samej Autorki.
Do mniej więcej 70 strony odrzucałam dwa razy, ponieważ nie mogłam wbić się w rytm, zresztą początek "Gwiazdy Północy, Gwiazdy Południa" jest mocno chaotyczny, wprowadza zamęt w odbiorze czytelniczym.
Przede wszystkim zbyt rozdmuchana akcja odbicia mnicha El-Li, która jest misją skrajnie niebezpieczną, ale z tego co Autorka przekazuje, również niesamowicie ważną i pilną. Tymczasem przygotowania do tego trwają 4 tygodnie. Mimo, że oddział głównej bohaterki to 10 super wyszkolonych kobiet, a do pomocy mają równie bojowo wyedukowany oddział żołnierzy Cesarstwa Słońca. Pytanie samo ciśnie się na usta: dlaczego tak długo to trwało, skoro pojawia się także informacja, że mnich może zdradzić osobom z sekty Sithu tajniki kontroli nad ludzkim umysłem, a to z kolei prowadzić może, do próby przejęcia władzy przez Sithu w kraju?
Kolejny aspekt to szpieg polityczny, który zna ważne informacje na temat sojuszników w nieuchronnie zbliżającej się wojnie między Cesarstwem Słońca a Królestwem Żeglarzy. Wankorn - ów szpicel, przebywa w tajnym więzieniu Cesarstwa, i czeka aż przedstawiciele władzy go przesłuchają. Skoro więc jest już uwięziony, wojna wisi w powietrzu, to dlaczego nikt go nie przesłucha? Dlaczego główna bohaterka -Aline, która jest również księżniczką Królestwa Żeglarzy, i jednocześnie krajanką Wankorna nie pospieszy, by przejąć istotne powiadomienie od szpiega pracującego na rzecz jej ojczyzny?
Wątek miłosny zdecydowanie przejmuje tu ster, być może to jest odpowiedź na moje zagwozdki. Teoretycznie Joanna Lampka stara się rozbudować wszystkie nowinki polityczne, wpłata również specyfikę realiów przedstawionego przez siebie świata, ale jednak romans jest tu motywem przewodnim. Nie uważam tego za minus, aczkolwiek może gdyby Autorka sprecyzowała bardziej problematykę wojny, lub użyła znaczących argumentów dlaczego jest tak a nie inaczej, to wyjaśniło by więcej, i wówczas nie pytałbym dlaczego.
Początkowo miałam tą powieść porzucić po pierwszym tomie, ale "weszłam" w świat Cesarstwa Słońca i Królestwa Żeglarzy, i pomimo wielu pytań zaciekawił mnie los Aline. Nie dostrzegam tu wyłącznie samych minusów i braku odpowiedzi, lub błędów logicznych. "Gwiazda Północy, Gwiazda Południa" jest utrzymane w bardzo dojrzałej stylistyce. Plan na osnowę romantyczną był w porządku, nieco gorzej wypada tą właściwa akcja, czyli walka i choćby moment odbicia mnicha z rąk Sithu.
Ciekawie wykreowany świat, przypominający rzeczywistość z domieszką magii i dużą ilością elektroniki .
Mistrz Gry Joanna Lampka 
I to już ostatnia część cyklu „Mistrza Gry”, którego też tożsamość i motywację poznajemy właśnie w tym tomie. Było to bardzo dobre zakończenie wątków politycznych opisywanego przez autorkę świata. Byłam absolutnie zaskoczona tajemnicami, jakie wypłynęły jeszcze na wierzch. Uwiarygodniły także one w moich oczach, dotychczas trochę naiwne przypisywanie bohaterce zbyt wielu przywilejów jako postaci.
A co z resztą motywów? Nie da się ukryć, że seria przesycona jest w dużej mierze wątkami romantycznymi. Były one wciągające, intrygujące i do końca trudno było mi przewidzieć, jak skończy się taka, pozornie zastopowana impasem relacja-trójkąt, pomiędzy głównymi bohaterami. Przyczepiłabym się jedynie, odwołując się do mojego prywatnego wyczucia smaku dozą erotyki, z jaką były związane i tym, że w zasadzie każda tego typu scena wiązała się z bardzo ostrym, balansującym na granicy poniżenia jednej ze stron przekazem. Za absolutnie cudowny uważam fragment dotyczący romantyzowania lub nie zbrodniarzy – ale więcej tu nie powiem, by nie zdradzać wam fabuły.
Wulgaryzmy sypią się jak z rękawa w tej powieści, ale tak było już od pierwszego tomu, więc czytelnik może się spodziewać, że w tej kwestii niewiele się zmieni. Dość dziwną postawę prezentują też członkinie oddziału głównej bohaterki, stosując bardzo niewyszukane żarty i sposób komunikacji między sobą. To na minus. Na plus oceniam różnorodność bohaterów, ich przemiany i dylematy.
Książka porusza bardzo ważne społecznie tematy. I chociaż z pewnością nie ma edukować, czy narzucać komuś jakichś poglądów, fajnie że takie kwestie się w niej pojawiły. W tej części fabuła mniej krąży wokół samych ograniczeń praw kobiet czy wpływom religijnym, krążąc wokół tematyce zbrodni, wybaczenia i ego. Pojawia się motyw tolerancji i równości. To ważne kwestie i cieszę się, że współczesna literatura o nich nie zapomina, w bardzo mądry sposób przemycając takie rzeczy do fabuły książek.
Seria Mistrz Gry mnie nie rozczarowała. Wolałabym, żeby zastosowano inne rozwiązania językowe, a w erotyce pojawiło się więcej subtelności, ale świadomie postanowiłam zignorować to co mi nie pasowało, żeby doczytać historię czterech kontynentów. Była więc to historia w mojej ocenie dobra.
