Henning Mankell

"Miałem fantastyczne życie. - Powiedział Henning Mankell w ostatnim wywiadzie udzielonym dziennikarzowi gazety "Die Welt", Martinowi Scholz.- I dłuższe niż wielu ludzi może sobie wymarzyć. Jest wielka różnica, kiedy umiera się z powodu choroby mając ponad 60 lat a śmiercią przed trzydziestką. Jestem głęboko wdzięczny za spełnione, wspaniałe życie, jakie miałem." A na pytanie czy często myśli o śmierci odpowiedział: "Nie bardzo. Są dni, kiedy w ogóle nie myślę o chorobie, ale oczywiście są też takie, kiedy zwyczajnie źle się czuję". Kiedy Martin Scholz wspomina we wtorkowym "Die Welt" swoje ostatnie spotkanie z Mankellem na tarasie jego domu pod Götteborgiem i opisuje pisarza, który z rękoma wbitymi w kieszenie stoi zamyślony i zapatrzony w morze, trudno oprzeć się obrazom z ostatnich, melancholijnych, przepełnionych smutkiem i namysłem nad przemijaniem, odcinków szwedzkiej serii o Wallanderze, a Mankell przybiera, przynajmniej dla mnie, zmęczoną życiem twarz Kristera Henrikssona. We wtorek wszystkie poważne dzienniki w Niemczech uczciły odejście Henninga Mankella dużymi tekstami. To najlepiej świadczy o pozycji, jaką zajął Mankell w literackim świecie.