Donna Tartt

Nie odbieram wartości tej książki. Jestem pod dużym wrażeniem jak została napisana, ile jest w niej intertekstualnych odniesień, jak swobodnie szafuje kulturą antyczną. Podziwiam również głęboką psychoanalizę człowieka, który przekroczył pewną granicę. Widać, że celem była prowokacja czytelnika, wzbudzenie w nim refleksji i sądzę, że ten cel jak najbardziej został osiągnięty. Nie była to jednak w żaden sposób pozycja dla mnie. Niby wciągała, a jednak namęczyłam się by ją skończyć. Domyślam się, że bohaterowie są skonstruowani tak, że odbiorca nie powinien ich lubić a jednak wciąż serwowane nam są wybiegi, usprawiedliwienia, w pewien sposób narzuca nam się pewne przywiązanie czy wsparcie wobec nich. I ja tego nie kupuję. Dla mnie to wartościowa powieść, ale o podłych ludziach, których wybory próbuje się tłumaczyć ich uprzywilejowaniem lub pretensjonalnością. Pozostało mi po nich zaledwie wspomnienie potępienia, a nie uważam się za osobę zbyt szybko oceniającą ludzi. Pozostawiam do własnej refleksji czy próbować lektury.