Michał Grzesiek

Opracowanie Grześka to liczące prawie 600 stron i nabite faktami tomiszcze. Książka ma raczej mało wyszukaną ale za to przejrzystą kompozycję. Autor opisuje film po filmie, wg następującego schematu: 1 Przygotowania, 2. Realizacja. 3. Premiera. Realizacja to nic innego jak opis kolejnych kluczowych scen i okoliczności w jakich je nakręcono. Pada tu mnóstwo nazwisk, nazwisk i jeszcze więcej nazwisk. Jest mowa o producentach, kaskaderach, piosenkarzach, scenarzystach, do tego lokalizacjach, samochodach oraz oczywiście aktorach odtwarzających role pierwszo-, drugo-, trzecio- i któreś tam planowe. Do tego zatrzęsienie faktów, ciekawostek z planu i spoza planu. W sumie wszystko czego byśmy po takiej książce oczekiwali. Zwróciłem uwagę podczas lektury na dwie rzeczy. Ta bardziej oczywista to fakt jak bardzo określone czasy i kontekst kulturowy wpływały na wygląd i zachowanie głównej postaci i samą fabułę. Np. lata 80, lata strachu przed AIDS to czas gdy Bond unikał podrywania i miał w filmie zazwyczaj jedną partnerkę (pewnie dlatego filmy z Daltonem kompletnie mi się nie spodobały, hehe). Po drugie, to mniej oczywiste, w czasach scenografii z komputera trudno sobie wyobrazić jakim wyzwaniem logistycznym były te filmy i że traktowanie ich dzisiaj z przymrużeniem oka jest dla nich zwyczajnie niesprawiedliwe. Skok na nartach w przepaść i otwarcie spadochronu? No problem, musimy tylko znaleźć człowieka, który zgodzi się to zrobić, znaleźć lokalizację w Kanadzie, wysłać tam kilkadziesiąt osób na 6 tygodni i voila - mamy 30-sekundowe ujęcie. Samochód ma zrobić beczkę w powietrzu na zarwanym moście? Nie ma sprawy, zatrudnijmy ekipę szaleńców, zbudujmy most, zmodyfikujmy ileś tam samochodów i zróbmy to po raz pierwszy w historii, może się uda, może nikt nie zginie. Bójka na lecącym samolocie? No jasne! Chłopaki właźcie na samolot i postarajcie się nie zabić. Bond ma mieć taki odrzutowy plecak albo latać mini-helikopterem i strzelać rakietami? Pływający samochód? Wiecie co dalej :) Po prostu sama realizacja tych filmów miała niesamowicie przygodowy charakter, pracowała przy nich cała armia magików i dlatego dobrze się te historie czyta. O współczesnym kinie niczego takiego już nie napisze się bo i co miałoby się napisać? Jak aktor fikał w studio na niebieskim tle albo jak wykreowano dżunglę w komputerze? Jedyne czego bym się przyczepił w tej książce to fakt, że sprawia wrażenie nieco żmudnej, benedyktyńskiej roboty. Pełnej faktów ale i trochę bez polotu i bez osobistego komentarza autora, który musi przecież być zakręconym bondomaniakiem. Kto inny by coś takiego napisał?