Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Slammed", czyli książka, która mogła być świetna, a okazała się przeciętna. Choć do tej pory bardzo lubiłam twórczość Colleen Hoover, po lekturze tej książki zaczęłam się zastanawiać czy przypadkiem nie dorosłam. To, co do tej pory zachwycało mnie w twórczości autorki, to przede wszystkim umiejętność przeplatania trudnych wątków z lżejszymi elementami fabuły. Zawsze świetnie jej to wychodziło - balans emocji, który potrafiła odnaleźć po to, by czytelnik mógł daną historię przeżyć z różnych perspektyw. Tym razem nie zdało to jednak egzaminu. Wątek choroby nowotworowej został potraktowany po macoszemu, podobnie z resztą jak trauma związana z utratą rodzica i opieka nad młodszym rodzeństwem w obliczu tragedii. Bohaterowie w tej książce również nie zachwycają. Pisząc to, zdaję sobie sprawę z tego, że tak naprawdę nic o nich nie wiem. Nie zapamiętałam nic, co pozwoliłoby mi ich w jakikolwiek sposób scharakteryzować. Główna bohaterka Layken sprawia wrażenie typowej nastolatki, która jest dla mnie totalnie nijaka. Niczym mi nie imponuje, niczego w niej nie podziwiam. Nawet mnie nie irytuje, bo jest mi po prostu obojętna. A główny bohater Will? On też nie ma w sobie nic, na co zwróciłabym uwagę. Wiem, że interesuje się poezją i pisze wiersze, które z resztą są elementem fabuły i są w nią wplecione, ale nie są dość dobre, by zawiesić na nich oko. Choć historia ma potencjał, to nie został on w pełni wykorzystany. Książka jest pełna schematów i nie musiałam nawet czytać jej do końca, żeby wiedzieć co będzie dalej. Związek głównych bohaterów pojawia się totalnie znikąd, ale też donikąd nie prowadzi. Złoszczą się na siebie, a potem dochodzą do porozumienia. Unikają się po to, by za chwilę okazywać sobie wsparcie i znowu łapać kontakt. Nie dość, że oni sami są nudni i przewidywalni, to ich związek jest dokładnie taki sam. Czułam zawód czytając tę książkę, bo przypominała mi przeciętne Wattpadowe opowiadanie, które w ogóle mnie nie wciąga. Biorąc pod uwagę, że nie lubię porzucać serii niedokończonych, czeka mnie jeszcze spotkanie z dwiema kolejnymi częściami, które mam nadzieję, że będę bardziej interesujące.