Debiutował zbiorem opowiadań „The Shell Collector” (2002). Otrzymał m.in. Barnes & Noble Discover Prize i nagrodę Nowojorskiej Biblioteki Publicznej. Laury przyniosła mu także pierwsza powieść „About Grace” (2004) i kolejny zbiór „Memory Wall” (2011). Za „Światło, którego nie widać” otrzymał nagrodę Pulitzera w 2015 roku.
Książka „Światło, którego nie widać” otrzymała tytuł Książki Roku 2015 lubimyczytać.pl w kategorii Powieść historyczna.http://www.anthonydoerr.com/
Piękna historia niewidomej francuskiej dziewczyny i niemieckiego chłopaka wcielonego do Wehrmachtu, osadzona w czasie II Wojny Światowej. Opowieść toczy się równolegle, poznajemy Wernera - wychowanka domu dziecka, chłopca,który miał niezwykłą smykałkę do techniki ,oraz Marie-Laure Le Blanc- ociemnialej dziewczynki i jej ojca pracownika Muzeum Przyrodniczego. Ich historie gdzieś po drodze zaczynają się zazębiać... Książka wywołuje emocje, szczególnie poruszyły mnie losy Fredericka, przyjaciela Wernera ze szkoły kadetów. Jego przypadek jest przykładem do czego może doprowadzić chory fanatyzm. Ogólnie książka bardzo mi się podoba, obawiałam się czy nie trafię na kolejną ckliwą opowieść pseudo wojenną, ale ,, Światło, którego nie widać '' nie należy do takich książek. Nie trzeba obawiać się objętości książki, rozdziały są króciutkie i czyta się ją naprawdę szybko.
Znów Pulitzer. Świetne reklamy i recenzje. Niby człowiek jest w miarę inteligentny a zawsze daje się nabrać. Dlaczego uwierzyłam w to, że kraj, który istnieje 248 lat może mieć pojęcie o dobrej literaturze? Naiwność. Wyobrażamy sobie nie wiadomo jaki majstersztyk a to zwyczajna książka. Jest zdecydowanie zbyt długa. Mimo przydługawych opisów czytało mi się w miarę gładko. Fikcyjna opowieść sama w sobie jest ciekawa. Zamysł ma potencjał. Z wykonaniem jest tutaj gorzej. Nie jest zupełnie źle, ale nie mam też poczucia dobrze spędzonego czasu. Jest to zdecydowanie średnia półka.