Szatan z siódmej klasy

To jedna z niewielu lektur z podstawówki, z których tak wiele szczegółów zostało mi w głowie do dziś, postacie i sceny ani trochę nie wywietrzały z przestrzeni między uszyma, podobnie jak to, że książka wydawała mi się wówczas niesamowicie wciągająca, ciekawa, śmieszna, słowem - wyśmienita, i że bardzo żałowałam, że to nie ja ją napisałam. Nie zmieniłam zdania, nadal uważam, że jest świetna. Widzę, że mocno mnie otworzył na lekturę np Agathy Christie i Poego, wyczuwam też sporo podobieństw do "Pana Samochodzika".

Tu i teraz, w 2024 roku, czytało mi się "Szatana" z przyjemnością, zupełnie jakby te prawie trzy dekady nie miały w ogóle miejsca. No, może nieco bardziej niż kiedyś zalazł mi za skórę pan matematyk, którego biednej żonie współczuję dziś bardziej niż gdy sama byłam w siódmej czy szóstej klasie (czy ktoś pamięta, w której klasie to była lektura?). I nieco bardziej niż wtedy drażnią mnie uwagi o "kobietach, które ciężko zrozumieć", bo "płaczą" i interesują je "fatałaszki". Za to totalnie zobojętniała mi postać Wandzi, która w podstawówce budziła we mnie bardzo intensywne emocje i przewracałam oczami, gdy się pojawiała w książce - w sumie nie wiem czemu, to bardzo urocza dziewczynka, z jakiegoś powodu moja młodociana wersja nie mogła jej znieść.

Nie wszystkie zagadki przeszłości wyjaśniły się w dorosłym życiu - nadal nie mam nadal pojęcia, o co chodziło z paleniem trzech świec i że "ktoś musi umrzeć", ani o to, czemu Profesor nie chciał, żeby jego bratanica czytała Aleksandra Dumas - natomiast rozumiem więcej z ulubionych przez Makuszyńskiego nawiązań do literatury i kultury starożytnej, co powiększa wartość humorystyczną książki. I tu pojawia się kwestia tego, dla kogo tak naprawdę dziś "Szatan" się najbardziej nadaje.

Byłam ciekawa odbioru powieści przez współczesnego czytelnika, więc przejrzałam opinie z LC. Niestety, sporo z tych pisanych przez młodzież dowodziło tezy, że Makuszyński nie trafia do nastolatków - młodzi czytelnicy narzekali, że "wszyscy mówią do siebie na pan/pani" i że "wątek miłosny za słabo się rozwija". Pojawiły się komentarze, że książka jest nudna, nie wciąga, wlecze się. Można by uznać, że "Szatan" zwyczajnie się zestarzał, ale czy na pewno? Bo przecież jakby nie patrzeć, powstał w 1937 roku. Ale dla mnie, nastolatki w latach 2000., przedwojnie również oznaczało "dawno dawno temu", i było równie odległe co Mieczysław Fogg, telefony na korbkę oraz czarno-białe zdjęcia. A mimo to nie miałam problemu z odbiorem "Szatana", choć jednocześnie często odrzucałam powieści z lat 70. jako zbyt trącące myszką (do ciebie mówię, Ireno Jurgielewiczowa). Nie mogłam znieść stęchlizny w "Szaleństwie Majki Skowron", ale "Szatan" pochłonął mnie niemożebnie, i nie miałam problemu z tym, że nastolatkowie mówią do siebie per "pan" (a to, że nie ma tam scen łóżkowych było zaletą, nie wadą). Jako nastolatka lubiłam przedwojenne komedie, więc byłam trochę przez dziadka przećwiczona.

Zresztą, przecież i dzisiaj modne są wśród nastolatek romanse historyczne albo fantasy oparte na np epoce wiktoriańskiej. I widziałam, że sporo osób, które czytały "Szatana" całkiem niedawno jako lekturę też twierdzą, że był wyrąbisty. Wychodzi więc, że jest to książka po prostu dla specyficznej grupy ludzi - takich, którzy lubią podobny sposób pisania, których to bawi, którzy są też bardziej zainteresowani przedmiotami humanistycznymi i nie mają problemu z żartami o Cyceronie (1670, hehe) i których nie przerażą łacińskie cytaty. Reszta niestety odbierze tę powieść jako relikt przeszłości, tak jak ludzie, którzy nudzą się na komediach z Bodo.

Co do wydania, które wypożyczyłam, troszkę trudno byłoby przyzwyczaić się do nietypowej czcionki. Strony nie wypadają, jest mocne. Brakowało mi przypisów przy cytatach łacińskich, w swoim dziecięcym wydaniu miałam je. No i totalnie nie rozumiem okładki - na obrazku jest chłopiec góra ośmioletni, przypominający Mikołajka, a Adaś miał przecież 17 lat.

To jedna z niewielu lektur z podstawówki, z których tak wiele szczegółów zostało mi w głowie do dziś, postacie i sceny ani trochę nie wywietrzały z przestrzeni między uszyma, podobnie jak to, że książka wydawała mi się wówczas niesamowicie wciągająca, ciekawa, śmieszna, słowem - wyśmienita, i że bardzo żałowałam, że to nie ja ją napisałam. Nie zmieniłam zdania, nadal...

Jedna z lepszych (moim zdaniem) lektur szkolnych, mimo nieco przestarzałego języka. Polecam <3

Jedna z lepszych (moim zdaniem) lektur szkolnych, mimo nieco przestarzałego języka. Polecam <3

Po wielu latach wróciłem do tej lektury i nie zawiodłem się. Makuszyński napisał powieść dla młodzieży, w której możemy znaleźć dużo humoru, fajną zagadkę i dużo zabawy dla czytelnika. Książka trochę różni się od ekranizacji, ale jest świetna.

Po wielu latach wróciłem do tej lektury i nie zawiodłem się. Makuszyński napisał powieść dla młodzieży, w której możemy znaleźć dużo humoru, fajną zagadkę i dużo zabawy dla czytelnika. Książka trochę różni się od ekranizacji, ale jest świetna.

Brak mi słów.
Brak, nie dlatego, że mam mały ich zasób😉
Brak, ponieważ nie sposób opisać kunsztu pana Makuszyńskiego, w słowach, które byłyby adekwatne.
Był to bowiem pisarz wybitny.
Który słowem bawił i uczył jednocześnie.
Bawił, bo w słowach tych jest lekkość, skrzą się inteligencją i humorem.
Uczył, ponieważ przekazywał wartości wyższe.
“Szatan…” miał być nostalgiczną podróżą, a stał się niemalże nowym odkryciem.
Dopiero teraz bowiem, poprzez dorosłe patrzenie, jestem w stanie całkowicie docenić wartość tej prozy i dostrzec te wszystkie jej elementy, których jako dziecko nie miałam szans zauważyć.
Mamy tutaj fascynującą historię z zagadką w tle, mamy tutaj rewelacyjnie wykreowane postacie, które nadają tej historii życie i mamy narrację, która jest bardzo bogata, piękna, niezwykle błyskotliwa i nie sposób się nią nie zachwycać.
A we wszystkim wielka mądrość, znajomość ludzi, dostrzeganie ich zalet i wad. Jedne i drugie z podobną potraktowane lekkością (nie mylić z lekceważeniem).
Kornel Makuszyński zapisał tutaj i zatrzymał na zawsze, jak w zaczarowanej szkatułce, świat wartości, których już niestety nie ma. Obawiam się, że dzisiejsze pokolenie młodych ludzi kompletnie nie zrozumie niezwykłości i wspaniałości tej powieści.
I to jest jedyna gorzka myśl, towarzysząca mi podczas lektury i po jej zakończeniu.
Było wspaniale.
Uwielbiam ❤️
Na pewno jeszcze wrócę😊

Brak mi słów.
Brak, nie dlatego, że mam mały ich zasób😉
Brak, ponieważ nie sposób opisać kunsztu pana Makuszyńskiego, w słowach, które byłyby adekwatne.
Był to bowiem pisarz wybitny.
Który słowem bawił i uczył jednocześnie.
Bawił, bo w słowach tych jest lekkość, skrzą się inteligencją i humorem.
Uczył, ponieważ przekazywał wartości wyższe.
“Szatan…” miał być nostalgiczną...

3.75🌟

3.75🌟

Początek uroczy, ale gdy zaczyna się właściwa fabuła, robi się jałowo.

Początek uroczy, ale gdy zaczyna się właściwa fabuła, robi się jałowo.

Aż wstyd się przyznać ale nie znałem książki, choć widziałem dwie ekranizacje. Chciałem sobie porównać i przeczytać oryginał. Musze przyznać, że książka aż kipi humorem i napisana jest wspaniałym gawędziarskim stylem. Mimo upływu lat od jej napisania, książka broni się znakomicie. Nic się nie zestarzała, nadal może bawić.

Aż wstyd się przyznać ale nie znałem książki, choć widziałem dwie ekranizacje. Chciałem sobie porównać i przeczytać oryginał. Musze przyznać, że książka aż kipi humorem i napisana jest wspaniałym gawędziarskim stylem. Mimo upływu lat od jej napisania, książka broni się znakomicie. Nic się nie zestarzała, nadal może bawić.

Po przeczytaniu kilkudziesięciu książek, oglądając wcześniej film, mogę stwierdzić, że film jest dobry, a książka jeszcze lepsza. To samo dotyczy "Szatana z siódmej klasy".
Wspaniały powrót do lat młodzieńczych, wspomnień o czarno - białej telewizji i przygód Adasia Cisowskiego.

Po przeczytaniu kilkudziesięciu książek, oglądając wcześniej film, mogę stwierdzić, że film jest dobry, a książka jeszcze lepsza. To samo dotyczy "Szatana z siódmej klasy".
Wspaniały powrót do lat młodzieńczych, wspomnień o czarno - białej telewizji i przygód Adasia Cisowskiego.

Istnieją takie książki, które z upływem lat nie tracą na wartosci, tylko wprost przeciwnie, zyskują uznanie u czytelnika za doskonale opisaną historię, zastosowany styl, język, ciekawostki, humor i ponadczasowość. Taką książką jest dla mnie "Szatan z siódmej klasy". Lektura, która nie ulega znudzeniu wraz z dojrzewaniem czytelnika. Czytana w młodości i za "czasów dorosłych" wciąż sprawia przyjemność. Kornel Makuszyński stworzył opowieść o odwadze młodego bohatera, jego determinacji, sprycie i umiejętności dedukcji. Na kartach książki można ujrzeć też pięknie i subtelnie opisane powstawanie tzw. "pierwszej miłości". Mało, który autor potrafi opisać rodzące się uczucia dwojga młodych ludzi z taką klasą i smakiem. Zachwycić się można również obecnym w książce humorem, wstawkami w języku łacińskim, dobrze użytymi porównaniami do pojęć z mitologii i umiejętnie budowanym napięciem wątku kryminalnego. Historię połyka się w całości, czytając na jednym wdechu. Kornel Makuszyński stworzył młodzieżowe arcydzieło na miarę swoich czasów, które mimo dawnego języka wciąż może wprawić w zachwyt czytelnika w obecnych czasach.

Istnieją takie książki, które z upływem lat nie tracą na wartosci, tylko wprost przeciwnie, zyskują uznanie u czytelnika za doskonale opisaną historię, zastosowany styl, język, ciekawostki, humor i ponadczasowość. Taką książką jest dla mnie "Szatan z siódmej klasy". Lektura, która nie ulega znudzeniu wraz z dojrzewaniem czytelnika. Czytana w młodości i za "czasów...

nie pamietam dokladnego roku

nie pamietam dokladnego roku