Pilot Apacza

Mimo ciekawego tematu książka jakoś strasznie się dłuży.

Mimo ciekawego tematu książka jakoś strasznie się dłuży.

Kolejna świetna książka po "Celu namierzonym" od wydawnictwa WAB, opsiujaca w tym przypadku karierę pilota śmigłowca Apache. Można by rzec, że prawie perełka bo takich lektur u nas jest raczej jak na lekarstwo. Sam "Pilot apacza" często zresztą odwołuje się do żołnierzy JTAC opisanych w "Celu" (chodzi bardziej o charakter samej jednostki wojskowej niż nazwiska żołnierzy). Ma też to czego brakowało "Celowi" - szczegółowy słownik oraz zdjęcia i rozpiskę uzbrojenia. Świetna książka. Polecam.

Kolejna świetna książka po "Celu namierzonym" od wydawnictwa WAB, opsiujaca w tym przypadku karierę pilota śmigłowca Apache. Można by rzec, że prawie perełka bo takich lektur u nas jest raczej jak na lekarstwo. Sam "Pilot apacza" często zresztą odwołuje się do żołnierzy JTAC opisanych w "Celu" (chodzi bardziej o charakter samej jednostki wojskowej niż nazwiska żołnierzy)....

Książka tak właściwie liczy ~ 260 stron i autor jest Brytyjczykiem. Zaskoczenie? Dla mnie tak, gdyż takowe wspomnienia z wojen to domena ludzi za wielkiej kałuży. Pilot, a właściwie były spadochroniarz służył już podczas wojny w Jugosławii i w Afganistanie nie był pierwszy raz. Pisze trochę o dzieciństwie, swojej żonie (tego jest trochę za dużo) i szkoleniu (to akurat jest ciekawe). Opisy z misji to nie taka zwykła rąbanka (np. Hellfire ma swoją wytrzymałość na drgania i po tym czasie musi iść na "przegląd"),chociaż ostania misja to a la Rambo, a później to życie w cywilu.

Książka tak właściwie liczy ~ 260 stron i autor jest Brytyjczykiem. Zaskoczenie? Dla mnie tak, gdyż takowe wspomnienia z wojen to domena ludzi za wielkiej kałuży. Pilot, a właściwie były spadochroniarz służył już podczas wojny w Jugosławii i w Afganistanie nie był pierwszy raz. Pisze trochę o dzieciństwie, swojej żonie (tego jest trochę za dużo) i szkoleniu (to akurat jest...

"Poczujesz się jak za sterami..." no nie do końca.
druga połowa książki to praktycznie opis ataku/walk w forcie.

"Poczujesz się jak za sterami..." no nie do końca.
druga połowa książki to praktycznie opis ataku/walk w forcie.

Wspomnienia zawadiaki biorącego udział w wojnie w Afganistanie. W kilku miejscach miałem wrażenie, że trochę koloryzowane celem pokazania jeszcze bardziej elitarności zawodu pilota śmigłowca szturmowego.
Atutem tej książki jest pokazanie nowoczesnej wojny z perspektywy sił powietrznych ponieważ większość nowoczesnych wojen kolonialnych opisują żołnierze sił lądowych lub dziennikarze.
Jest trochę szczegółów technicznych maszyny, uzbrojenia, taktyki walki.

Forma jaką przyjął autor to trochę pamiętnik, a trochę opowieści weterana ale bez tła geopolitycznego wojny.
Z jednej strony to dobrze, bo czyta się jak dynamiczną książkę sensacyjną, a z drugiej nie daje żadnej wiedzy o istocie samego konfliktu.
Jest kilka mapek i szkiców sytuacyjnych ale nie wiem w sumie po co, bo akcje opisane w książce przeskakują z jednej miejscówki do drugiej, po całym Afganistanie. To jest bardzo dynamiczna książka.

Lepsze książki o wojnach neokolonialnych pisze np. Górka czy Ogdowski, ponieważ starają się zrozumieć zarówno sam konflikt jak i argumenty stron. W książce Eda Macy tego nie ma ale są za to inne ciekawostki i smaczki. Najbardziej podobała mi się dynamika opowieści i jej lotnicza perspektywa. A opis operacji "Glacier" i ewakuacji rannego żołnierza to gotowy scenariusz na film akcji.

Wspomnienia zawadiaki biorącego udział w wojnie w Afganistanie. W kilku miejscach miałem wrażenie, że trochę koloryzowane celem pokazania jeszcze bardziej elitarności zawodu pilota śmigłowca szturmowego.
Atutem tej książki jest pokazanie nowoczesnej wojny z perspektywy sił powietrznych ponieważ większość nowoczesnych wojen kolonialnych opisują żołnierze sił lądowych lub...

Opis ostatniej misji był tak nierealny. Stwierdziłem, że musi to być fikcja literacka, jakie było moje zdziwienie jak znalazłem filmy właśnie z tej akcji i wszystko okazało się prawdą.
Bardzo polecam, niesamowicie trzyma w napięciu.

Opis ostatniej misji był tak nierealny. Stwierdziłem, że musi to być fikcja literacka, jakie było moje zdziwienie jak znalazłem filmy właśnie z tej akcji i wszystko okazało się prawdą.
Bardzo polecam, niesamowicie trzyma w napięciu.

Ze śmigłowcami “Apacz” jest trochę tak, jak w słynnym dialogu z „Pulp Fiction”
“Whose motorcycle is this ?
It`s a chopper, baby”.

“Apacz” to nie jest normalny śmigłowiec, którym mogą latać zwyczajni piloci. Fizjologicznie do obsługi „Apacza” jest zdolny ułamek procenta ludzkości. Wymaga nie tylko nieludzkiej wręcz koordynacji kończyn, bo każda z nich robi co innego, ale również... oczu. Wyszkolony pilot tej maszyny potrafi czytać (ze zrozumieniem) dwie książki jednocześnie. Ilość kombinacji przycisków wynosi kilka tysięcy, a maszyna jest bezwzględna i mści się na pilocie za każdy, nawet najdrobniejszy błąd. To jednak wielka frajda polatać wersją przygotowaną dla Lotnictwa Armii Wielkiej Brytanii, gdzie 2 silniki Rolls-Royce/Turbomeca RTM322 turboshaft zapewniają moc 2100 KM każdy. Śmigłowiec kosztuje 46 mln. GBP, a koszt wyszkolenia pilota (który wcześniej jest już doskonale wyszkolony na innych maszynach) kosztuje kolejne 3 mln. GBP. Z pilotem tego powietrznego monstrum Edem Macy wyruszymy na bojowy szlak w Afganistanie. Zadaniem jednostek wyposażonych w "Apacze" jest napełnianie „bojaźnią bożą” talibów, oraz wspieranie jednostek koalicji, kiedy robi się naprawdę nieciekawie. Te potężne helikoptery szturmowe dają nieprawdopodobną przewagę na polu bitwy. Jednak nie są niezniszczalne, a latanie w gruncie rzeczy niewielką maszyną, gdzie na pokładzie znajduje się prawie półtorej tony paliwa lotniczego wymaga niemałej odwagi. Jeśli dodać, że załogi tych maszyn są najbardziej upragnionym celem wszystkich bojowników walczących z siłami koalicji sprawa wygląda jeszcze poważniej. Ed odsłużył już Koronie 22 lata i chciał odejść na zasłużoną emeryturę. Jednak nie udało się wyszkolić na zadowalającym poziomie jego następców. I tak, 83 dni po zakończeniu wcześniejszej tury wraca na kolejne pół roku do Afganistanu. To mentalny brat – bliźniak innego znanego brytyjskiego wojownika Andy MacNaba.

Znany z bójek od czasów przedszkolnych Ed Macy do układnych chłopców nie należał. Do najwcześniejszych popełnionych przez niego przestępstw należała, przeprowadzona do spółki z ukochanym bratem, kradzież ciężarówki z mlekiem. Przestępcy mieli odpowiednio... 3 i 4 lata.

Ed Macy podobnie jak MacNab trafił na ochotnika do Armii Brytyjskiej. Wypadek drogowy zamknął mu drogę do oddziałów SAS, a ”szczęśliwe” zaginięcie dokumentacji medycznej umożliwiło mu podjęcie szkolenia na śmigłowcach.

Dawno nie czytałem tak wciągającej, napisanej z ogromną dawką angielskiego humoru, książki o walkach w Afganistanie.

Ze śmigłowcami “Apacz” jest trochę tak, jak w słynnym dialogu z „Pulp Fiction”
“Whose motorcycle is this ?
It`s a chopper, baby”.

“Apacz” to nie jest normalny śmigłowiec, którym mogą latać zwyczajni piloci. Fizjologicznie do obsługi „Apacza” jest zdolny ułamek procenta ludzkości. Wymaga nie tylko nieludzkiej wręcz koordynacji kończyn, bo każda z nich robi co innego, ale...

Polecam książkę fanom literatury militarnej. Napisana jest w bardzo beletrystyczny sposób, co ułatwia przeniesienie się do realiów wojny w Afganistanie.

Polecam książkę fanom literatury militarnej. Napisana jest w bardzo beletrystyczny sposób, co ułatwia przeniesienie się do realiów wojny w Afganistanie.

Rewelacja!! Nie zdawałem sobie sprawy jakie predyspozycje trzeba mieć, aby móc usiąść za sterami tego śmigłowca.
I tak bym chciał poznać tę dziewczynę - pilota... :) Koniecznie!!

Rewelacja!! Nie zdawałem sobie sprawy jakie predyspozycje trzeba mieć, aby móc usiąść za sterami tego śmigłowca.
I tak bym chciał poznać tę dziewczynę - pilota... :) Koniecznie!!

Rewelacyjna książka,naładowana adrenaliną,choć najciekawiej zaczyna się robić w połowie,gdy autor wspomina akcję ratunkową rannego kaprala Matthew Forda.Czyta się to bardzo dobrze.Momentami można było się pośmiać i wzruszyć.Polecam😊

Rewelacyjna książka,naładowana adrenaliną,choć najciekawiej zaczyna się robić w połowie,gdy autor wspomina akcję ratunkową rannego kaprala Matthew Forda.Czyta się to bardzo dobrze.Momentami można było się pośmiać i wzruszyć.Polecam😊