Czerwone jezioro

Tropem fotografii, tropem czerwieni

"Czerwone jezioro" Julii Łapińskiej to powieść, w której przeszłość spotyka się z teraźniejszością. Koniec lat osiemdziesiątych z upalnym latem 2014 roku. Trzeba było czekać ćwierć wieku, żeby wyrównać rachunki, pozałatwiać sprawy, odkryć tajemnice. I pochować trupa.

Od trupa się też zaczyna. W noc wesela Borysa i Leny zostaje zamordowany ochroniarz pana młodego, Anton Gorbaczow. Chłop jak dąb, były żołnierz. Dodatkowo ktoś jeszcze za życia obciął mu palce u obu rąk i wyciął fragment skóry na przedramieniu, a zwłoki podrzucił i widowiskowo wyeksponował na terenie hotelu Mir, gdzie odbywała się impreza. Sprawą zajmować się będzie policjantka Inga Rojczyk, odważna i ostra, niedająca się stłamsić oślizłemu szefowi, który lata zawodowej i w ogóle życiowej świetności ma już dawno za sobą. Ale ważniejszy wydaje się tu Kuba Krall, który – chcąc nie chcąc – stanie się pomocny w śledztwie. Kuba jeszcze całkiem niedawno był najlepszym fotoreporterem wojennym, dziś jest wypalony i zadłużony, uwięziony w szponach traum i alkoholu. Na zlecenie Borysa Morozowa (z którym znał się od dzieciństwa) miał fotografować wesele – a że przy okazji zrobił parę innych zdjęć... Jak zapewne domyślacie się po tytule tej recenzji, fotografie odgrywają w całej historii bardzo istotną rolę. Patrzeć na nie to za mało. Trzeba umieć je czytać. Tu przydaje się fotoreporterskie oko Kuby, które dostrzega i wychwytuje co innego niż to policyjne Ingi. Poza tym sprawa zabójstwa Antona Gorbaczowa w pewnym momencie zaczyna nosić dla Kuby znamiona osobistej.

Muszę powiedzieć, że wciągnęła mnie ta opowieść, wciągnęła niepostrzeżenie i mocno, a to w dużej mierze za sprawą miejsca akcji. Autorka osadziła swoją kryminalną zagadkę w Bornem Sulinowie. Nazwę tę może i słyszałam, ale o Bornem nic nie wiedziałam. A to miejscowość o militarno-garnizonowej przeszłości, gdzie w czasach drugiej wojny światowej urzędowali Niemcy, zaś po roku 1945 przejęła je Armia Czerwona – i oczywiście wojska radzieckie stacjonowały tam do początku lat 90. To był inny, odizolowany świat, inna strefa, inne życie. Mieszkańcy okolicznych, przygarnizonowych wioseczek czasem mogli do tego świata przez szczebelki zaglądać. Jedna z bohaterek "Czerwonego jeziora" zamieszkała w garnizonie, ale ten transfer skończył się dla niej tragicznie. Jej losy to najbardziej poruszający wątek powieści, z jej osobą wiąże się niematerialna, emocjonalna motywacja działań innej ważnej postaci. Bo mamy też oczywiście motywacje bardziej przyziemne, jak skarb przywieziony z Afganistanu przez trzech towarzyszy.

W książce kilkakrotnie padają słowa, że Borne Sulinowo ma potencjał. Tak mówi Borys Morozow, który z dyskretną pomocą Aleksandra Zimmina (towarzyszącego jego ojcu i zamordowanemu ochroniarzowi podczas wojny w Afganistanie) rozkręca interesy na terenie dawnego garnizonu. A może to mówi właśnie Zimmin, już nie pamiętam. W każdym razie postawili hotel Mir, planują wybudować kolejny. Julia Łapińska udowadnia, że Borne Sulinowo ma potencjał także pod względem pisarskim, twórczym. Ma specyficzną atmosferę, obrosło krwawymi legendami i bolesnymi tajemnicami, które w końcu domagają się wyjaśnienia. Borne Sulinowo dało temat, zrobiło tę powieść. Myślę, że ogromnie przyczyniło się do jej sukcesu, ale nie byłby on możliwy, gdyby autorka rzeczony potencjał zmarnowała.

Owszem, daje się wyczuć, że to debiut fabularny. Powieść ma prawie 600 stron, pewnie dałoby się ją bez szkody dla całokształtu odchudzić – ale jakoś mi ta ilość nie przeszkadzała, przeczytałam "Czerwone jezioro" w 5 dni. Żaden stylistyczny kamień w bucie mnie nie uwierał, choć może czasem językowi brakowało nieco lekkości. Jeśli ktoś jest po lekturze wielu powieści kryminalnych, może dość szybko domyślić się powiązań między bohaterami i doprowadzą go one w pobliże sprawcy (albo i do niego samego) – tak było ze mną, co nie znaczy, że odebrało mi to przyjemność czytania. Aktorzy tego spektaklu świetnie grają swoje role, zwłaszcza mam tu na myśli postacie drugoplanowe, które ostatecznie okazują się pierwszoplanowymi.

Ta historia po prostu się broni.

Aha – i nie, nie dostałam książki od wydawnictwa. Nabyłam drogą kupna (nie rozboju) używany egzemplarz. Nie mam żadnego interesu w tym, żeby wystawiać Julii Łapińskiej laurkę, ponieważ drugi tom również sobie zwyczajnie kupiłam. Jedyne, co mnie powstrzymywało przed lekturą, to obawa, że autorka rozwinie temat polowań, czego bym nie chciała – albo że w ogóle zacznie w jakiś sposób uwidaczniać mocno motyw cierpienia zwierząt. Mówiono mi, że tytuł "Dzikie psy" jest metaforyczny – i nie jest…

Tropem fotografii, tropem czerwieni

"Czerwone jezioro" Julii Łapińskiej to powieść, w której przeszłość spotyka się z teraźniejszością. Koniec lat osiemdziesiątych z upalnym latem 2014 roku. Trzeba było czekać ćwierć wieku, żeby wyrównać rachunki, pozałatwiać sprawy, odkryć tajemnice. I pochować trupa.

Od trupa się też zaczyna. W noc wesela Borysa i Leny zostaje...

Moją jedyną refleksją po przeczytaniu książki jest zdumienie i niezrozumienie zasad przyznawania nagród. Są książki polskich autorów, piękne, wciągające, inteligentne których nikt nigdy nie nagradzał . Natomiast ta doczekała się chyba kilku nagród a naprawdę nie znalazłam w niej nic szczególnego.

Moją jedyną refleksją po przeczytaniu książki jest zdumienie i niezrozumienie zasad przyznawania nagród. Są książki polskich autorów, piękne, wciągające, inteligentne których nikt nigdy nie nagradzał . Natomiast ta doczekała się chyba kilku nagród a naprawdę nie znalazłam w niej nic szczególnego.

Książka, która nie jest bolidem startującym w F1. Do tej lektury trzeba podejść inaczej. Lubię, kiedy książka wciąga od pierwszej strony, a ta do takiej niestety się nie zalicza.
Jednak im dalej, tym lepiej. Na początku aż się chciało ją odłożyć, a później "coś pykło" i nie wiadomo, kiedy dotarło się do ostatniej strony.

Moja ocena to 6 gwiazdek.

Książka, która nie jest bolidem startującym w F1. Do tej lektury trzeba podejść inaczej. Lubię, kiedy książka wciąga od pierwszej strony, a ta do takiej niestety się nie zalicza.
Jednak im dalej, tym lepiej. Na początku aż się chciało ją odłożyć, a później "coś pykło" i nie wiadomo, kiedy dotarło się do ostatniej strony.

Moja ocena to 6 gwiazdek.

Czerwone Jezioro to opowieść kompletna.

Postaci utkane aż po zakończenia nerwowe. Angażujące, wielowymiarowe, skomplikowane.

Historia z pamiętnika podszyta niewinnością, młodzieńczym entuzjazmem. Miłośc, marzenia. Zawód. Ból. Upokorzenie.

Historia, której nikt nie odważyłby się w pamiętniku opisać. Wojna. Trauma. Śmierć. Chciwość. Pierwotne instynkty.

Zemsta.

Są mgliste lasy. Są bezpańskie mury. Niemi świadkowie minionego ustroju. Jest śnieg chłonący szkarłat. I jezioro. Czerwone Jezioro. Legenda.

Nieważne, czy elementem życiorysu jest misja na bliskim wschodzie, artystyczna kariera czy stąpanie po grząskich śladach z przeszłości. Suma zdarzeń i doświadczeń staje się fragmentem tożsamości.

Zbieramy okruchy, zdjęcia, rozmowy. Każdy, kto dostaje od Autorki głos, przestawia inną perspektywę. Każdy ma swoje brzemię, paskudne blizny i opowieść. O tych samych zdarzeniach. Nie ma dobrych i złych, nie ma sztampy i wypełniaczy.

Są złamane życiorysy, zmarnowane szanse, zawody, rozczarowania. Strach, cienie przeszłości, bolesne wspomnienia. Okrutna legenda, w której - jak w każdej historii - tkwi ziarnko prawdy. Jest głupota, pycha, poczucie wyższości i bezwzględność.

I milion, milion, milion purpurowych róż!

Czerwone jezioro wciąga i intryguje, a garnizonowy anturaż dodaje surowości i mroku tej historii.

Absolutnie #mustread!

Czerwone Jezioro to opowieść kompletna.

Postaci utkane aż po zakończenia nerwowe. Angażujące, wielowymiarowe, skomplikowane.

Historia z pamiętnika podszyta niewinnością, młodzieńczym entuzjazmem. Miłośc, marzenia. Zawód. Ból. Upokorzenie.

Historia, której nikt nie odważyłby się w pamiętniku opisać. Wojna. Trauma. Śmierć. Chciwość. Pierwotne instynkty.

Zemsta.

Są...

Książka jest ok. Jedno, co mnie drażniło, to konsekwentnie popełniany błąd ortograficzny w odmianie imienia Sonia. Należałoby pisać w dopełniaczu Soni a jest Sonii... SJP dopuszcza wprawdzie taką oboczność, ale wyłącznie w imionach pochodzenia niemieckiego lub angielskiego. W słowiańskich "i" jest jedno.

Książka jest ok. Jedno, co mnie drażniło, to konsekwentnie popełniany błąd ortograficzny w odmianie imienia Sonia. Należałoby pisać w dopełniaczu Soni a jest Sonii... SJP dopuszcza wprawdzie taką oboczność, ale wyłącznie w imionach pochodzenia niemieckiego lub angielskiego. W słowiańskich "i" jest jedno.

Troche za dluga i miejscami sie ciagnela ale polecam w szare zimowe dni.

Troche za dluga i miejscami sie ciagnela ale polecam w szare zimowe dni.

Cóż na początku miałam pewne obawy, i nie dokonać byłam przekonana czy to mój styl i czy dotrwam do końca. Im dalej tym lepiej. Może to nie jest mistrzostwo ale myślę że na to jeszcze jest dużo czasu. Końcówka tak wciągająca że ciężko się oderwać. Nie jest zaskakująca i bardzo przewidywalna, ale czytało się dobrze. Polecam!

Cóż na początku miałam pewne obawy, i nie dokonać byłam przekonana czy to mój styl i czy dotrwam do końca. Im dalej tym lepiej. Może to nie jest mistrzostwo ale myślę że na to jeszcze jest dużo czasu. Końcówka tak wciągająca że ciężko się oderwać. Nie jest zaskakująca i bardzo przewidywalna, ale czytało się dobrze. Polecam!

"Czy naprawdę chce zajrzeć w oczy starym demonom?"

Kuba Krall - doświadczony fotograf wojenny toczony stresem pourazowym zalewanym alkoholem - traci prestiż i perspektywy. Wybawieniem jest stary przyjaciel, który zleca mu oprawę fotograficzną swojego wesela. Niestety nie wszystko podczas przyjęcia idzie gładko.. Fotograf widzi jak świeżo poślubiona kobieta zdradza swojego męża już w noc wesela.. A nad ranem zostają znalezione zmasakrowane zw£oki mężczyzny.
Całość dzieje się na terenie dawnego radzieckiego garnizonu, gdzie legenda Czerwonego Jeziora jest nadal żywa.

Powieść jest niezwykle intrygująca ze względu na kilka zastosowanych tricków. Po pierwsze mamy przeplatajace się płaszczyzny czasowe: teraźniejsza i ta sprzed 25 lat. Mamy również narracje prowadzone przez kilka osób, a nawet fragmenty pamiętnika. Mamy traumy, dramaty, intrygi i bezeceństwa.
Ale najciekawsze wydaje się być to, że zagadka kryminalna stanowi tu jedynie przyczynek do pokazania historii bohaterów. Rozbudowane tło obyczajowe i historyczne daje tu piękną głębię, której nie sposób przecenić.
Bohaterowie są nieoczywiści i niezwykle realni. No i duet fotograf-śledcza jest po prostu świetny. Widzimy tu przejście z pozycji świadka poprzez podejrzanego wręcz do statusu pomocy w śledztwie.
Fantastyczny debiut.

"Czy naprawdę chce zajrzeć w oczy starym demonom?"

Kuba Krall - doświadczony fotograf wojenny toczony stresem pourazowym zalewanym alkoholem - traci prestiż i perspektywy. Wybawieniem jest stary przyjaciel, który zleca mu oprawę fotograficzną swojego wesela. Niestety nie wszystko podczas przyjęcia idzie gładko.. Fotograf widzi jak świeżo poślubiona kobieta zdradza swojego...

Wciągająca historia. Ciekawe miejsce akcji.

Wciągająca historia. Ciekawe miejsce akcji.

Bardzo udany debiut! Umiejscowienie akcji - doskonałe, zagadka do rozwiązania - mocno zawiła i wymagająca, bohaterowie - nad wyraz charakterni, historie w tle - ciekawe, a każdy z bohaterów ma do opowiedzenia swoją. Zdecydowanie polecam!

Bardzo udany debiut! Umiejscowienie akcji - doskonałe, zagadka do rozwiązania - mocno zawiła i wymagająca, bohaterowie - nad wyraz charakterni, historie w tle - ciekawe, a każdy z bohaterów ma do opowiedzenia swoją. Zdecydowanie polecam!