Apostata

"Apostata" to moje drugie spotkanie z Wojciechem Dutką. Po naprawdę udanym "Śnie o Glajwic" podeszłam do tej pozycji ze sporą ekscytacją. Okazało się, że dostałam powieść pełną paradoksów - ciekawą, ale dłużącą się, opowiadającą o historyku, ale równocześnie przedstawiającą tę historię bardzo tendencyjnie.

Całość skupia się wokół Ammiana Marcellinusa, rzymskiego historyka. Tytułowy "Apostata", czyli rzymski cesarz Julian Apostata jest postacią bardzo poboczną i istotną tylko dla pewnej części książki, więc trudno zrozumieć, dlaczego autor nazwał książkę akurat w taki sposób. Główny bohater to typowy Gary Stu (męska wersja Mary Sue) - najmądrzejszy, najwspanialszy, wszystko zawsze mu się udaje; niestety wszystko to sprawia, że bardzo trudno go polubić. Z jednej strony książka zachęca do zgłębienia pewnych aspektów (jak na przykład spór katolików z arianami),ale z drugiej przedstawia chrześcijan w bardzo złym świetle (z bardzo nielicznymi wyjątkami),często w sposób bardzo nieobiektywny i tendencyjny.

Trudno jest mi zająć jednoznaczne stanowisko w przypadku tej książki. Miała zarówno lepsze, jak i gorsze momenty, było trochę rzeczy, które mi się podobały, ale równocześnie sporo takich, które pozostawiły po sobie negatywne wrażenie. Na pewno warto nie podchodzić do niej bezrefleksyjnie i pamiętać, że to tylko powieść, która nie jest źródłem historycznym, a tylko podpartym fikcją literacką przedstawieniem pewnego okresu.

"Apostata" to moje drugie spotkanie z Wojciechem Dutką. Po naprawdę udanym "Śnie o Glajwic" podeszłam do tej pozycji ze sporą ekscytacją. Okazało się, że dostałam powieść pełną paradoksów - ciekawą, ale dłużącą się, opowiadającą o historyku, ale równocześnie przedstawiającą tę historię bardzo tendencyjnie.

Całość skupia się wokół Ammiana Marcellinusa, rzymskiego...

Rozczarowanie. Po świetnej pierwszej części spodziewałam się czegoś lepszego. Analiza upadku imperium widziana oczyma Ammiana nie jest zbyt wnikliwa. Raziła mnie postawa głównego bohatera, który "umiłował starożytne wartości" , a w których akceptowano traktowanie ludzi jako mówiące przedmioty, bezlitosne, niesłychanie okrutne morderstwa niewinnych ludzi na arenach i wywyższanie tego co silne, zdrowe, bezlitosne - trochę taki nazizm.
Nie polubiłam głównego bohatera i przez to słuchanie nie sprawiło mi przyjemności.
Na plus: można sporo dowiedzieć się o Rzymie z IV wieku, od czasu śmierci Konstantyna Wielkiego, rządy jego syna, walka między arianizmem i katolicyzmem, ataki na Rzym barbarzyńskich plemion, wojna z Persją. Dobrze pokazany czas narastającego chaosu i słabości imperium.

Rozczarowanie. Po świetnej pierwszej części spodziewałam się czegoś lepszego. Analiza upadku imperium widziana oczyma Ammiana nie jest zbyt wnikliwa. Raziła mnie postawa głównego bohatera, który "umiłował starożytne wartości" , a w których akceptowano traktowanie ludzi jako mówiące przedmioty, bezlitosne, niesłychanie okrutne morderstwa niewinnych ludzi na arenach i...

Prawie 400 stron i poza kilkoma fragmentami np. opisem bitwy pod Adrianopolem lub wątkami natury filozoficznej nieziemsko się wynudziłam. Językowo też zdarzały się potknięcia np. „kierować chrześcijaństwem jak chłop cepem” w znaczeniu źle (akurat co jak co, ale cep w ręku chłopa funkcjonował bez zarzutu),główny bohater wspiera prekariotów (doprawdy w IV wieku?) lub kontaminacje frazeologiczne np. „nie może pisnąć pary” w znaczeniu „nie może nic powiedzieć”.
Główną postacią jest Ammian Marcellinus historyk i żołnierz, ale przede wszystkim poganin, pałający zrozumiałą niechęcią do chrześcijaństwa. Niższość kultury chrześcijańskiej w stosunku do antycznej jest tak dobitnie podkreślana, że w sumie nie trzeba się nawet zastanawiać, jakie intencje przyświecały autorowi, żeby uczynić Marcellinusa głównym protagonistą. Tak sobie myślę, czy nie lepiej byłoby p. Dutce po prostu napisać felieton i rozprawić się raz na zawsze z tym chrześcijańskim duchem, zamiast męczyć czytelnika powieścią?
Ponoć z „Apostaty” można się co nieco dowiedzieć o tamtym czasach, jednak przeczytanie kilku pojęć i życiorysów w Wikipedii jest zdecydowanie mniej czasochłonne. Z przykrością muszę stwierdzić, że mnie akcja utworu nie porwała, bo bohater był, poszedł, pojechał, …i tak dalej. Jednowymiarowo prowadzona fabuła w powieści historycznej to grzech numer 1 i ja jako czytelnik absolucji niestety nie mogę udzielić.
Mimo krytyki 5*, bo czytałam gorsze rzeczy.

Prawie 400 stron i poza kilkoma fragmentami np. opisem bitwy pod Adrianopolem lub wątkami natury filozoficznej nieziemsko się wynudziłam. Językowo też zdarzały się potknięcia np. „kierować chrześcijaństwem jak chłop cepem” w znaczeniu źle (akurat co jak co, ale cep w ręku chłopa funkcjonował bez zarzutu),główny bohater wspiera prekariotów (doprawdy w IV wieku?) lub...

"Apostata" jest to całkiem udana powieść historyczna rozgrywająca się w Cesarstwie Rzymskim w IV w. Był to okres, kiedy to dawne Imperium powoli chyliło się ku upadkowi i pogrążało w coraz większym kryzysie oraz wojnach z barbarzyńcami i ościennymi mocarstwami.

Główny bohater Ammian Marcellinus zgodnie z wolą swojego ojca zaciąga się do armii. Z czasem zaczyna opisywać historię Imperium od początku jego istnienia. Odwiedza różne miejsca na świecie. Staje się bezpośrednim świadkiem konfliktów między arianami a chrześcijanami, a także prowadzi walki z ludami najeżdżającymi coraz bardziej rozdrabniające się cesarstwo. Świat, który dotychczas znał na jego oczach przemija bezpowrotnie, zaś on sam na różne sposoby bezskutecznie próbuje go ocalić.

W swojej książce Wojciech Dutka przedstawia postać Ammiana Marcellinusa autora "Res gestae" oraz wyznawcy boga Mitry, zatroskanego o losy Rzymu. Spotyka on na swojej drodze różnych ludzi wśród których znajduje zarówno przyjaciół jak i wrogów, osób, które rozumieją jego przekonania i jak i tych z którymi często wdaje się w polemikę. Walczy o swoje ideały, jednakże jego wysiłki z różnych powodów zostają skazane na porażkę.

Reasumując. "Apostata" jest to całkiem dobra książka przykuwająca uwagę swoją fabułą oraz tłem historycznym. Jednakże uważam, że mogłaby być lepsza i bardziej dopracowana. Mimo to czasu spędzonego z nią nie uważam za stracony.

"Apostata" jest to całkiem udana powieść historyczna rozgrywająca się w Cesarstwie Rzymskim w IV w. Był to okres, kiedy to dawne Imperium powoli chyliło się ku upadkowi i pogrążało w coraz większym kryzysie oraz wojnach z barbarzyńcami i ościennymi mocarstwami.

Główny bohater Ammian Marcellinus zgodnie z wolą swojego ojca zaciąga się do armii. Z czasem zaczyna opisywać...

Dutka w swojej powieści zabiera czytelników do imperium rzymskiego z IV wieku, które poznajemy wraz z przygodami słynnego historyka, Ammana Marcellinusa. Lubię powieści historyczne, nie kojarzę, bym czytała jakąś związaną z wydarzeniami z tego okresu, więc z ciekawością sięgnęłam po "Apostatę". Im dłużej czytałam, tym bardziej nie wiedziałam, o czym właściwie jest ta książka. Najprościej chyba powiedzieć, że właśnie o życiu Marcellinusa - Dutka mocno rozwinął wątki, których z racji upływu czasu już znać nie możemy, więc autor mógł popuścić wodze fantazji. Jednak bardzo długie fragmenty życia bohatera zostały całkowicie pominięte, co pozostawiło we mnie poczucie wybrakowanej lektury. Nie jest to też książka o tytułowym "Apostacie", bo cesarz Julian, który nosił ten przydomek, i jego rządy to tylko krótki fragment powieści. Również ciężko powiedzieć, że to książka o imperium tamtych czasów, bo znów, wiele wydarzeń zostało ledwo wspomnianych. Dutka skupia się na tym, jak potężne cesarstwo odchodzi od dawnej kultury i bogów na rzecz chrześcijaństwa - w sposób brutalny, często niezorganizowany i bezmyślny. Rozwijająca się i mocno podzielona w tamtych czasach religia jawi się jako coś kompletnie odpychającego, niedorastającego do pięt starożytnym kulturom, ale też potężnego mocą cesarskich wyznawców. Te wątki dyskusji filozoficzno-religijnych na początku mocno mnie wciągały, z czasem zrobiły się jednak trochę zbyt powtarzalne. Akcja w "Apostacie" toczy się wartko, często pozostawiając wręcz niedosyt, że wiele wydarzeń można byłoby opisać dokładniej. W efekcie jest to książka całkiem przyjemna w lekturze, choć niezachwycająca i obawiam się, że dość szybko jej treść umknie mi z pamięci.

Dutka w swojej powieści zabiera czytelników do imperium rzymskiego z IV wieku, które poznajemy wraz z przygodami słynnego historyka, Ammana Marcellinusa. Lubię powieści historyczne, nie kojarzę, bym czytała jakąś związaną z wydarzeniami z tego okresu, więc z ciekawością sięgnęłam po "Apostatę". Im dłużej czytałam, tym bardziej nie wiedziałam, o czym właściwie jest ta...

Po raz kolejny Wojciech Dutka raczy nas solidną dawką historii i opowiada o niej tak, że nawet znającym ją pobieżnie sprawia to ogromną przyjemność. Apostata, to epicka opowieść o Ammianie Marcellinusie – wykształconym żołnierzu rzymskiej armii, który opisuje dzieje Rzymu jako świadek politycznego szaleństwa, religijnych napięć, walki pomiędzy różnymi odłamami chrześcijaństwa i wojny Rzymu i Persji. Jeśli lubicie powieści historyczne, Apostata będzie świetnym wyborem. Trudność w czytaniu może sprawić wielowątkowość i ogromna ilość postaci, które spotykamy na kartach książki.

Po raz kolejny Wojciech Dutka raczy nas solidną dawką historii i opowiada o niej tak, że nawet znającym ją pobieżnie sprawia to ogromną przyjemność. Apostata, to epicka opowieść o Ammianie Marcellinusie – wykształconym żołnierzu rzymskiej armii, który opisuje dzieje Rzymu jako świadek politycznego szaleństwa, religijnych napięć, walki pomiędzy różnymi odłamami...

Książka potrafi wciągnąć o ile uda się czytelnikowi "przetrawić" styl w jakim jest napisana. Mi się udało :)

Książka potrafi wciągnąć o ile uda się czytelnikowi "przetrawić" styl w jakim jest napisana. Mi się udało :)

Autor zabiera czytelnika w podroż do starożytnego Rzymu, walczącego w drugiej połowie IV wieku, z napierającymi na jego granice barbarzyńcami . Targane wewnętrznymi konfliktami imperium znajduje się u kresu swojej świetności, a walka o wpływy między chrześcijaństwem, a dawnymi religiami pogłębia istniejący kryzys. Warto przeczytać.

Autor zabiera czytelnika w podroż do starożytnego Rzymu, walczącego w drugiej połowie IV wieku, z napierającymi na jego granice barbarzyńcami . Targane wewnętrznymi konfliktami imperium znajduje się u kresu swojej świetności, a walka o wpływy między chrześcijaństwem, a dawnymi religiami pogłębia istniejący kryzys. Warto przeczytać.

Ogrom wiedzy autora bardzo dobrze zawarta w fabule powieści. Mimo, że książka dość obszerna czyta się ją świetnie.

Ogrom wiedzy autora bardzo dobrze zawarta w fabule powieści. Mimo, że książka dość obszerna czyta się ją świetnie.

Po "Apokryfie" teraz ta książka. Ale dobrze czyta mi się tego pisarza :). Potrafi "zabrać" do świata, który stworzył, a to nie jest oczywistość. Będę czytać kolejne.

Po "Apokryfie" teraz ta książka. Ale dobrze czyta mi się tego pisarza :). Potrafi "zabrać" do świata, który stworzył, a to nie jest oczywistość. Będę czytać kolejne.