Zapomniane niedziele

'Rzucił okiem na plakaty na ścianach i na stary kalendarz z 2007 roku, na którym strażacy pozują topless w zbożnym celu'.

'Rzucił okiem na plakaty na ścianach i na stary kalendarz z 2007 roku, na którym strażacy pozują topless w zbożnym celu'.

Siadłam, przeczytałam, opowieść jest niewątpliwie wciągająca, chce się poznać szybko, jak potoczyły się losy Helene Hel i Justine Neige.
Pierwsza to pensjonariuszka domu spokojnej starości, druga w nim pracuje. Istotna jest tu przeszłość zarówno Helene jak i Justine i jej rodziny. Dziewczyna spisuje historię swej podopiecznej, a jednocześnie powoli odsłania tajemniczą i nieco mroczną opowieść o swoich rodzicach, dziadkach, wujkach, kuzynie.
Jest i bieżąca narracja, zgrabnie to wszystko połączone. W pewnym momencie można się domyślać, jak miały się sprawy. Widać też wyraźnie, że zbliżamy się do raczej pomyślnego zakończenia.
"Słodko - melancholijna powieść"; to określenie z okładki jest dla mnie bardzo trafne. Pod Hortensjami to ośrodek, w którym starsze osoby znajdują bardzo dobrą opiekę. Dla młodej dziewczyny, Justine, ludzie w starszym wieku są jej pasją; tak sama to określa. Często bierze nadgodziny i nie dba wcale o to, że nikt jej za nie nie płaci.
Kiedy to czytałam, przypomniał mi się wywiad Surmiak - Domańskiej z francuskim pisarzem Didierem Eribonem. Mówił w nim o domach spokojnej starości, zarówno prywatnych jak i państwowych, w "żargonie inwestycyjnym" określane są mianem "siwego złota", mają przynosić dochód.
Gdy interweniował w sprawie swojej matki skarżącej się na niemożność wzięcia prysznica, usłyszał od kierowniczki, że brakuje jej personelu, a takim osobom potrzebna jest asysta dwóch pracowników i dlatego "pacjenci mogą brać prysznic raz w tygodniu".
To też jest Francja, no ale powieść rządzi się swoimi prawami, poza tym można przecież przyjąć, że zdarzają się i takie ośrodki jak ten w miasteczku Milly.
Pewnie jeszcze sięgnę po jakąś powieść Perrin, ta jest jej debiutem. Dobrze od czasu do czasu zanurzyć się w ciepłej, krzepiącej, relaksacyjnej prozie.

Siadłam, przeczytałam, opowieść jest niewątpliwie wciągająca, chce się poznać szybko, jak potoczyły się losy Helene Hel i Justine Neige.
Pierwsza to pensjonariuszka domu spokojnej starości, druga w nim pracuje. Istotna jest tu przeszłość zarówno Helene jak i Justine i jej rodziny. Dziewczyna spisuje historię swej podopiecznej, a jednocześnie powoli odsłania tajemniczą i...

"Zapomniane niedziele" to książka, która wciąga od pierwszej strony i nie pozwala o sobie zapomnieć długo po jej zakończeniu. Perrin, jedna z moich ulubionych pisarek, mistrzowsko snuje dwie przepiękne historie, pełne emocji i nieoczekiwanych zwrotów akcji.
Książka opowiada historię Justine, młodej kobiety pracującej jako opiekunka w domu starców Les Hortensias. Justine jest osobą wrażliwą i empatyczną, której życie splecione jest z historiami mieszkańców domu starców. W szczególności bliska jest jej Helene, starsza kobieta, której wspomnienia stanowią kluczowy element fabuły. Helene opowiada Justine o swojej młodości, miłościach, marzeniach i trudnościach, tworząc niezwykle bogaty obraz życia w przeszłości.
Druga linia fabularna skupia się na tajemnicy z przeszłości rodziny Justine, którą młoda kobieta stara się rozwikłać. Jej prywatne śledztwo prowadzi do odkrywania głęboko ukrytych sekretów, które mają znaczący wpływ na jej życie i relacje z najbliższymi.
Valerie Perrin z niezwykłą precyzją i delikatnością przeplata te dwie historie, tworząc z nich jedną spójną, pełną ciepła narrację. Jej styl pisania, pełen subtelnych detali i głębokiej wrażliwości, sprawia, że czytelnik czuje się bezpośrednio zaangażowany w losy bohaterów. Postacie są wyjątkowo realistyczne i wielowymiarowe, a ich historie poruszają serce i skłaniają do refleksji.
"Zapomniane niedziele" to nie tylko opowieść o pamięci i miłości, ale także o poszukiwaniu tożsamości i zrozumienia siebie samego. Książka ta pokazuje, jak ważne jest słuchanie opowieści starszych ludzi i jak wiele możemy się od nich nauczyć o życiu, jego wartościach i ulotności.
Valerie Perrin po raz kolejny udowadnia, że jest mistrzynią w tworzeniu poruszających historii, które na długo pozostają w pamięci czytelników. "Zapomniane niedziele" to książka, którą gorąco polecam każdemu, kto pragnie zanurzyć się w głęboką, pełną emocji opowieść o życiu i jego najważniejszych aspektach.

"Zapomniane niedziele" to książka, która wciąga od pierwszej strony i nie pozwala o sobie zapomnieć długo po jej zakończeniu. Perrin, jedna z moich ulubionych pisarek, mistrzowsko snuje dwie przepiękne historie, pełne emocji i nieoczekiwanych zwrotów akcji.
Książka opowiada historię Justine, młodej kobiety pracującej jako opiekunka w domu starców Les Hortensias. Justine...

Bardzo dobra powieść, pięknie napisana. Co ciekawe, nie polubiłam głównej bohaterki, sama dobrze nie rozumiem dlaczego. Wszystkie pozostałe postacie (mimo że mamy tu do czynienia z trudnymi charakterami) mniej lub bardziej udawało mi się polubić, a jeśli nie polubić to zrozumieć lub wczuć się w ich położenie. Do Justine nie udało mi się zapałać sympatią, ale pomimo tego, że jest on na tu centralną postacią, ponieważ jest też narratorką to jednocześnie zdaje się być mało ważna, z boku. Może dzięki temu ta książka ma więcej do zaoferowania. Jest to moja druga powieść Valerie Perrin. Poprzednią było "Życie Violette", które bardziej mi się podobało, oceniłam je o gwiazdkę wyżej. Ta powieść jest zupełnie inna, ale również bardzo dobra. Wzruszyłam się podczas lektury, ald nie płakałam na niej, ponieważ nigdy powieści nie doprowadzają mnie do łez, ale jestem pewna, że większość czytelniczek jednak może na niej płakać. Rozumiem to i dlatego polecam tę książkę w pierwszej kolejności takim osobom.

Bardzo dobra powieść, pięknie napisana. Co ciekawe, nie polubiłam głównej bohaterki, sama dobrze nie rozumiem dlaczego. Wszystkie pozostałe postacie (mimo że mamy tu do czynienia z trudnymi charakterami) mniej lub bardziej udawało mi się polubić, a jeśli nie polubić to zrozumieć lub wczuć się w ich położenie. Do Justine nie udało mi się zapałać sympatią, ale pomimo tego, że...

"Zapomniane Niedziele" to powieść, która Was zachwyci. Uwielbiam pióro Valerie. Potrafi dotrzeć do serca sprawiając, że przetacza się przez czytelnika plejada uczuć. To historia przepełniona melancholią i wspomnieniami naznaczonymi miłością i bólem.
Justine jest opiekunką w domu spokojnej starości, gdzie wysłuchuje blednacych z każdym dniem wspomnień pensjonariuszy. Helene, jedna z pensjonariuszek snuje swoją historię... piękną ale i jednocześnie bolesną. Justine, wschłuchując się w opowieść o miłości jaką przeżyła Helene, nie spodziewa się, że i dla niej los szykuje własną opowieść...
Jak zwykle, autorka przedstawia skomplikowane losy swoich bohaterów, tak żywych, tak bliskich, tak realnych. Uwielbiam to, jak ta powieść chwyta za serce, wzrusza ale i daje nadzieję.
Jeśli lubicie słodko-gorzkie opowieści, a przede wszystkim podobały Wam się dwie wcześniejsze książki Valerie Perrin, to sięgnijcie po "Zapomniane niedziele". ❤️ Dajcie się porwać, tak jak ja.

"Zapomniane Niedziele" to powieść, która Was zachwyci. Uwielbiam pióro Valerie. Potrafi dotrzeć do serca sprawiając, że przetacza się przez czytelnika plejada uczuć. To historia przepełniona melancholią i wspomnieniami naznaczonymi miłością i bólem.
Justine jest opiekunką w domu spokojnej starości, gdzie wysłuchuje blednacych z każdym dniem wspomnień pensjonariuszy. Helene,...

Ma swój urok.

Ma swój urok.

Byłam zachwycona dwoma poprzednimi książkami autorki, natomiast „Zapomniane niedziele” mnie nie porwały. W moim odczuciu ta powieść ma ogromny problem z tempem, zbyt długo się rozwija. Pomimo dość ciekawej i oryginalnej tematyki mnie ta książka wynudziła.

Byłam zachwycona dwoma poprzednimi książkami autorki, natomiast „Zapomniane niedziele” mnie nie porwały. W moim odczuciu ta powieść ma ogromny problem z tempem, zbyt długo się rozwija. Pomimo dość ciekawej i oryginalnej tematyki mnie ta książka wynudziła.

Przyznam szczerze że książka nie zachwyciła mnie tak jak poprzednie książki autorki. Co nie oznacza że źle się czytało.

Przyznam szczerze że książka nie zachwyciła mnie tak jak poprzednie książki autorki. Co nie oznacza że źle się czytało.

To moja pierwsza książka tej autorki i z pewnością nie ostatnia. Rozumiem czemu nie wszystkim może przypaść do gustu, bo styl i język w jakim jest napisana jest dosyć specyficzny. Dzięki niemu powstaje atmosfera i klimat, które pewnie nie każdemu pasują.
Akcja dzieje się powoli, rozkwita ze strony na stronę, a przedstawione historie zaczynają nabierać sensu i łączyć się w logiczną całość. Początkowo miałam wrażenie, że widzę same urywki, scenki pojedynczych sytuacji. Z czasem wszystko zyskało kształt i powstała piękna historia o miłości.
Na pewno nie jest to typowa książka obyczajowa czy romantyczna. Język jest prosty, ale bardzo poetycki.
Polecam, jeśli ktoś lubi niedosłowne opowieści i historie o zwykłym życiu.

To moja pierwsza książka tej autorki i z pewnością nie ostatnia. Rozumiem czemu nie wszystkim może przypaść do gustu, bo styl i język w jakim jest napisana jest dosyć specyficzny. Dzięki niemu powstaje atmosfera i klimat, które pewnie nie każdemu pasują.
Akcja dzieje się powoli, rozkwita ze strony na stronę, a przedstawione historie zaczynają nabierać sensu i łączyć się w...

Piękna opowieść o samotności w każdej możliwej konfiguracji. Zdrada, tajemnica, odrzucenie, śmierć , starość, poczucie winy, brak zrozumienia, kompensacja wszystkie te tematy są tu połączone w historię bardzo oczywistą ale jednocześnie niezwykle zaskakującą.

Piękna opowieść o samotności w każdej możliwej konfiguracji. Zdrada, tajemnica, odrzucenie, śmierć , starość, poczucie winy, brak zrozumienia, kompensacja wszystkie te tematy są tu połączone w historię bardzo oczywistą ale jednocześnie niezwykle zaskakującą.