Opowieść sióstr

Rany, które zadane zostały nam w dzieciństwie zostawiają blizny do końca życia. Siostry zbudowały swoją relację pomimo ran i próbowały wynieść z niej jak najwięcej do życia na własną rękę. Nie brakuje w nim decyzji opłacanych w skutkach ale też bliskości widocznej w małych gestach.
Styl, być może zamierzony w odbiorze dla podkreślenia sztywności siostrzanej relacji, momentami mnie drażnił a finał historii zawiódł.

Rany, które zadane zostały nam w dzieciństwie zostawiają blizny do końca życia. Siostry zbudowały swoją relację pomimo ran i próbowały wynieść z niej jak najwięcej do życia na własną rękę. Nie brakuje w nim decyzji opłacanych w skutkach ale też bliskości widocznej w małych gestach.
Styl, być może zamierzony w odbiorze dla podkreślenia sztywności siostrzanej relacji,...

"Opowieść sióstr" pozytywnie mnie zaskoczyła. Przede wszystkim jest przepięknie napisana - styl naprawdę zrobił na mnie wrażenie. Opowieść snuje się niespiesznie, ujawniając wszystko w swoim czasie. Składa się w większości ze wspomnień głównej bohaterki. Przedstawione są one w taki sposób, że początkowo trudno mi było stwierdzić, co dzieje się obecnie, a co należy do przeszłości. Trwało to jednak krótko, gdyż szybko przyzwyczaiłam się do tego typu narracji. Jest to nie tylko historia tytułowych sióstr, ale również portret mieszkańców okolicy, w której toczy się akcja. Powieść porusza także sporo problemów społecznych, z którymi mierzą się bohaterowie.

"Opowieść sióstr" pozytywnie mnie zaskoczyła. Przede wszystkim jest przepięknie napisana - styl naprawdę zrobił na mnie wrażenie. Opowieść snuje się niespiesznie, ujawniając wszystko w swoim czasie. Składa się w większości ze wspomnień głównej bohaterki. Przedstawione są one w taki sposób, że początkowo trudno mi było stwierdzić, co dzieje się obecnie, a co należy do...

IG: @strazniczka_ksiazekx

Szczerze, to nawet nie wiem, co mam o niej napisać, bo tak naprawdę nie mam pojęcia o czym ona była. Nie wiem, jak można tak zepsuć dobrze zapowiadającą się kontynuację. Narracja jest totalnie bez sensu, są przeskoki w czasie o kilka lat wstecz i kilka lat do przodu, w żaden sposób nie jest to opisane i dopiero po kilku akapitach orientowałam się, że dany rozdział jest o przeszłości/przyszłości. Powieść nie miała kompletnie ŻADNEJ konkretnej fabuły. Jedyne, co z niej udało mi się wynieść to tyle, że trudne dzieciństwo, brak miłości i czułości ze strony rodziców w tym okresie, często prowadzi do nieumiejętnego budowania relacji w dorosłym życiu, co zazwyczaj kończy się toksycznym związkiem, cierpieniem i burzliwym rozstaniem. TYLE. Nic więcej mi ta powieść nie była w stanie powiedzieć.

Tak, jak zwykle staram się pisać o książkach tylko i wyłącznie godnych uwagi, tak tym razem musiałam dać znać osobom, którym podobała się "Porzucona córka", aby nie marnowały swojego czasu na "Opowieść sióstr", bo nic nowego się z niej nie dowiedzą. Narracja była denna, bez żadnych emocji, konkretów, składnych opisów. Kontynuacja pisana na siłę, historia powinna skończyć się na pierwszym tomie.

Nie polecam.

IG: @strazniczka_ksiazekx

Szczerze, to nawet nie wiem, co mam o niej napisać, bo tak naprawdę nie mam pojęcia o czym ona była. Nie wiem, jak można tak zepsuć dobrze zapowiadającą się kontynuację. Narracja jest totalnie bez sensu, są przeskoki w czasie o kilka lat wstecz i kilka lat do przodu, w żaden sposób nie jest to opisane i dopiero po kilku akapitach orientowałam się,...

Jestem w szoku, że jest to tak słaba kontynuacja. Pierwszy tom bardzo mi się podobał, był ciężki, ale dobry. Tutaj otrzymujemy słabą fabułę i jeszcze gorsze wykonanie. Książka jest po prostu nudna.

Jestem w szoku, że jest to tak słaba kontynuacja. Pierwszy tom bardzo mi się podobał, był ciężki, ale dobry. Tutaj otrzymujemy słabą fabułę i jeszcze gorsze wykonanie. Książka jest po prostu nudna.

Pierwsza część zdecydowanie lepsza. Druga... dla mnie trochę wymuszona i chaotyczna.

Pierwsza część zdecydowanie lepsza. Druga... dla mnie trochę wymuszona i chaotyczna.

Nudne. Mam wrażenie że to zlepek krótkich historii, trochę oderwanych od siebie i sklejonych na ślinie. Nie podobało mi się.

Nudne. Mam wrażenie że to zlepek krótkich historii, trochę oderwanych od siebie i sklejonych na ślinie. Nie podobało mi się.

Arminuta i Adrianna to siostry, ale są różne jak ogień i woda. Arminuta spokojna, ambitna, zaczytana w książkach. Adrianna nie potrafi na dłużej skupić uwagi, wciąż gdzieś biegnie, jest głośna, natarczywa. Gdy poznajemy Arminutę jest w zdawałoby się stabilnym małżeństwie. Kobieta nie widzi pewnej rzeczy, także jej mąż temu zaprzecza, lecz w końcu prawda wyjdzie na jaw. Adrianna jest bardziej przenikliwa, widzi skłonności ludzi, pierwsza dostrzega co się dzieje w związku siostry.

Książka jest bardzo specyficzna. Treść jest jak urywki wspomnień. Arminuta opowiada o Adriannie. Przypomina sobie jak wpadła do niej z dzieckiem na ręku po kolejnej sprzeczce z partnerem. Adrianna kieruje się sercem, nie rozumem, i przez to nie jest szczęśliwa w miłości. Pomaga Rafaelowi nawet po tym jak ten wielokrotnie podniósł na nią rękę. Współczuje mężczyźnie i przychodzi ogarnąć mu dom gdy sam sobie nie radzi.

Pod koniec dowiadujemy się dokąd prowadzą te wspominki, gdy życie Adrianny jest zagrożone a Arminuta jest już po rozstaniu z mężem.

Co się stało?

W jednej chwili widzimy kobietę z małym dzieckiem, w następnej jej syn jest starszym nastolatkiem a ona sama leży w szpitalu.

Fabuła jest niespójna, rwie się na brzegach. Nigdy nie wiadomo czy obecnie patrzymy na teraźniejszość czy też przeszłość kobiet.

"Opowieść sióstr" to druga część serii. Pierwszej nie czytałam i raczej po nią nie sięgnę. Pomimo iż książka jest cienka, czytałam ją długo i była dla mnie dość ciężka w odbiorze.

Arminuta i Adrianna to siostry, ale są różne jak ogień i woda. Arminuta spokojna, ambitna, zaczytana w książkach. Adrianna nie potrafi na dłużej skupić uwagi, wciąż gdzieś biegnie, jest głośna, natarczywa. Gdy poznajemy Arminutę jest w zdawałoby się stabilnym małżeństwie. Kobieta nie widzi pewnej rzeczy, także jej mąż temu zaprzecza, lecz w końcu prawda wyjdzie na jaw....

Literatura włoska jest jedną z tych po które sięgam chętnie, lecz niestety zbyt często. Zdecydowanie chciałabym to zmienić, szczególnie po lekturze "Opowieści sióstr" Donatelli Di Pietrantonio - powieści, w której włoski klimat przepięknie splata się z trudnymi rodzinnymi relacjami.

Siostry. "Nie widziały się od lat. Są różne. Jedna jest oazą spokoju, druga ma ognisty charakter. Łączą je więzy krwi, przed którymi nie da się uciec. Wspólna trauma, niezdolna do miłości matka i bieda, w której wyrosły. Każde ich spotkanie jest pełne napięcia."

Z jednej strony zachwyciłam się prozą Doatelli Di Pietrantonio, z drugiej ta momentami dość nierówna powieść nieco mnie zmęczyła. Bez wątpienia "Opowieść sióstr" jest poruszającą najczulsze struny historią o rodzinie, w której siostrzana relacja gra pierwsze skrzypce. Zaskakuje kalejdoskopem trudnych doświadczeń i traum, wstrząsa ogromem emocji, tym jak bardzo przeszłość wpływa na człowieka, jak przełamanie się bądź wyjście poza powielany od lat schemat jest ponad siły. "Opowieść sióstr" jest wnikliwym obrazem złożoności rodzinnych relacji. Autorka, w dosadny ale i piękny sposób, ukazuje ciemną stronę rodzinnych więzi, a jej świetny warsztat pisarski pozwala na pełne zanurzenie się w tyglu nieoczywistych familijnych zaszłości. Bez wątpienia to mocna i nie pozostawiająca złudzeń proza, niemal klaustrofobiczna patrząc na to ile ładunku emocjonalnego ze sobą niesie.

Literatura włoska jest jedną z tych po które sięgam chętnie, lecz niestety zbyt często. Zdecydowanie chciałabym to zmienić, szczególnie po lekturze "Opowieści sióstr" Donatelli Di Pietrantonio - powieści, w której włoski klimat przepięknie splata się z trudnymi rodzinnymi relacjami.

Siostry. "Nie widziały się od lat. Są różne. Jedna jest oazą spokoju, druga ma ognisty...

Niestety mimo ciekawego zarysu treści i opisu, nie udało jej się utrzymać mojej uwagi do końca.

Niestety mimo ciekawego zarysu treści i opisu, nie udało jej się utrzymać mojej uwagi do końca.

Dla mnie to nie tylko opowieść o relacji siostrzanej, ale i domu bez miłości. Rodzice nie potrafią kochać dzieci, dzieci nie potrafią w przyszłości budować szczęśliwych, partnerskich relacji.
W książce jest dużo pięknych zdań które chwytają za serce (przynajmniej moje).
Bardzo podobają mi się przeskoki czasowe i nie miałam z nimi żadnego problemu.
Myślę, że to książka o wielu z nas...

Dla mnie to nie tylko opowieść o relacji siostrzanej, ale i domu bez miłości. Rodzice nie potrafią kochać dzieci, dzieci nie potrafią w przyszłości budować szczęśliwych, partnerskich relacji.
W książce jest dużo pięknych zdań które chwytają za serce (przynajmniej moje).
Bardzo podobają mi się przeskoki czasowe i nie miałam z nimi żadnego problemu.
Myślę, że to książka o...