Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Młoda Gloria ma wielki talent. Ludzie zachwycają się jej głosem. Dziewczyna marzy o wielkiej karierze i śpiewaniem przed tłumami fanów. Przyjaźni się z kuzynką, Sandrą. Ta, choć lubi Glorię, w ciszy jej zazdrości i zgrzyta zębami widząc kolejne sukcesy. Nie ma świadomości jak bardzo Gloria jest samotna. Wykonawczyni przybrała pseudonim Lemon Lady na przekór przepowiedni, która mówiła, że jej życie będzie kwaśne a ludzie, którzy teraz ją wspierają, w końcu się od niej odwrócą. Wtedy miała jeszcze dziewczynę, Teklę, przyjaciela Grześka i Sandrę obok siebie.

Kuzynki pochodzą z bogobojnej rodziny. Bliscy Glorii nie mogli jej darować nawet tego, że ścięła włosy bez ich zgody, nie wspominając już o burzy jaką wywołał tatuaż i związek z Teklą. W końcu Gloria zmuszona była wybrać: zostać w domu i wieść nijakie życie lub odejść i postawić wszystko na karierę.

Pod okiem słynnego agenta gwiazd wypływa na szerokie wody. Odnosi wielki sukces, ale po drodze traci przyjaciół. Gdy nie może już liczyć na niczyje wsparcie jej manager domaga się spłaty długu. Gloria, która już od jakiegoś czasu poprawiała sobie humor tabletkami popełnia tragiczny w skutkach błąd. To, co zrobiła, nie daje jej spokoju.
Tymczasem Sandra grzecznie układa sobie życie, ślepo idąc za mężczyzną, który po ślubie pokazuje swoją prawdziwą twarz. Miała mieć wymarzoną rodzinę a dostała złotą klatkę. Jej zazdrość nasila się i oddala ją od Glorii.

Autorka przedstawiła drogę wzlotu i upadku, jaka jest udziałem wielu gwiazd. Niełatwo udźwignąć sławę bez wsparcia bliskich osób. Tok akcji przerywają wspomnienia prababci Glorii i Sandry. Współcześnie żyjąca dziewczyna nieświadomie spełniła marzenia przodkini, idąc drogą, którą przed tamtą zamknął los, małżeństwo i wojna. Kojarzy mi się to z domykaniem traumy pokoleniowej.

Książka jest dość cienka, można było bardziej rozbudować niektóre wątki, ale i tak mi się podobało.

Młoda Gloria ma wielki talent. Ludzie zachwycają się jej głosem. Dziewczyna marzy o wielkiej karierze i śpiewaniem przed tłumami fanów. Przyjaźni się z kuzynką, Sandrą. Ta, choć lubi Glorię, w ciszy jej zazdrości i zgrzyta zębami widząc kolejne sukcesy. Nie ma świadomości jak bardzo Gloria...

Rozwiń

Zwiń

Zgodnie z tytułem wchodzimy w umysł zabójcy, śledząc tok jego rozumowania w pierwszej osobie. Jest to dość przerażające doświadczenie. Bundy zdaje się całkowicie pozbawiony sumienia. Napotkane kobiety uwodził uśmiechem, udając, że potrzebuje pomocy a następnie brutalnie je napadał. Traktował je jak swoje trofea a nie żywych, czujących ludzi. Łamał kości równie beznamiętnie jak dziecko odrywa kończyny lalkom.

Opisy zbrodni i aktów nekrofilii są odrażające. Na pewno nie jest to książka dla osób wrażliwych, wydaje mi się jednak, że autor w realistyczny sposób oddał sposób myślenia psychopaty.

Bundy kierował się popędami. Chciał i brał, traktując kobiety jak jednorazowe zabawki, choć czasem wracał do pogrzebanych ciał a nawet trzymał szczątki w domu.

Gdyby poszedł inną drogą byłby świetnym aktorem. Tak sprytnie przedstawiał siebie jako miłego faceta, że jego ofiary aż do końca niczego się nie spodziewały.

Nawet po aresztowaniu udawał niewiniątko, doprowadzając do trwającego wiele lat postępowania. Sąd nie chciałby skazać na śmierć niewinnego człowieka a taka kara go czekała w stanie Floryda w roku 1989.

W relacji Czornyja Bundy zdaje się całkowicie wyprany z uczuć, nie tylko współczucia dla swoich ofiar i ich rodzin, lecz także lęku przed śmiercią. Tłumaczyć to można diagnozą doktor Dorothy Otnow Lewis, która stwierdziła u niego zaburzenia afektywne dwubiegunowe.

Książka jest szczegółowym portretem bestii. To zdecydowanie najbardziej przerażająca biografia jaką czytałam. Na koniec narrator puszcza oczko do czytelników w mrożącym krew w żyłach podsumowaniu.

Zgodnie z tytułem wchodzimy w umysł zabójcy, śledząc tok jego rozumowania w pierwszej osobie. Jest to dość przerażające doświadczenie. Bundy zdaje się całkowicie pozbawiony sumienia. Napotkane kobiety uwodził uśmiechem, udając, że potrzebuje pomocy a następnie brutalnie je napadał. Traktow...

Rozwiń

Zwiń

Kim jest goblin? Przyjacielem przyrody, który dba o każdy jej przejaw. Docenia żuczki i paprocie, kocha mech i wszystko co zielone. Żyje w zgodzie z sobą, doceniając to, co je otacza i dostrzegając piękno w małych rzeczach. Akceptują swoje dziwactwa i czynią z nich sposób na życie.

W swojej goblińskiej norze eksponuje skarby. Utrzymuje umiarkowany bałagan - miękkie koce i poduszki rozrzucone na kanapach i fotelach. Wybiera ubrania o miękkich fakturach, przyjemnych w dotyku. Ważna jest dla niego wygoda i oryginalność, więc swoje ciuszki przerabia i ozdabia: haftem, guzikami, widocznymi szwami. Często kupuje używane ubrania, bo popiera zrównoważoną modę. Wnętrze jego chatki jest przede wszystkim przytulne. Tu królują piękne zapachy i rozmaite tekstury. Kolekcje zostają wyeksponowane na półkach, w gablotach, w ściennych galeriach.

Prawdziwy goblin nawet mieszkając w mieście otacza się roślinami. Gdy nie ma ręki do tych żywych wybiera niewymagające okazy, stawia na sztuczne kwiaty lub samodzielnie je tworzy z różnych materiałów.

Autorka sugeruje uprawę mchu, który ma niewielkie wymagania i świetnie wygląda na ścianie, ale uwaga! W Polsce mchy są gatunkiem chronionym.

Gobliny kochają rękodzieło, lubią dziergać, wyszywać, tworzyć coś z niczego.

Pomimo, że kochają przebywać na łonie przyrody, nie są tak do końca odludkami. Dbają o szczere relacje z przyjaciółmi, bo każdy potrzebuje wsparcia.

Organizują imprezy z wymianą ciuchów. Czy to nie świetny pomysł?

W książce znajdziesz przepisy na wykonanie fajnych rzeczy, jak np. naszyjnik pełen skarbów czy portmonetka w kształcie żaby. Poznasz też parę odjechanych płazów. Możesz zdecydować z jakim rodzajem goblina się utożsamiasz i znaleźć swój charakterologiczny odpowiednik wśród zielonych stworzeń.

Z przewodnikiem zbieracza odkryjesz dary lasu, stworzysz ziołową apteczkę i poznasz smak żołędzi w karmelu.

Na koniec dnia, po leśnej kąpieli i wymyślaniu własnych naszywek na ubrania, zanurzysz się w goblińskim spa, nakładając na ciało domowe maseczki i pijąc napar z mniszka. Nie zaszkodzi trochę aromaterapii i chwila medytacji.

"Idźcie i goblinujcie!"

Kim jest goblin? Przyjacielem przyrody, który dba o każdy jej przejaw. Docenia żuczki i paprocie, kocha mech i wszystko co zielone. Żyje w zgodzie z sobą, doceniając to, co je otacza i dostrzegając piękno w małych rzeczach. Akceptują swoje dziwactwa i czynią z nich sposób na życie.

W swoj...

Rozwiń

Zwiń

Halszka prowadzi odziedziczony po rodzicach adopcyjnych dom spokojnej starości. Chce zmienić postrzeganie osób starszych przez społeczeństwo, wymyśla nowe inicjatywy. Najważniejszą z nich jest Przytularnia, łącząca ludzi z dwóch krańców życia. To miejsce, w którym starsze osoby zajmują się kangurowaniem niemowląt.

Jej plan, oparty na solidnych podstawach naukowych, wywołuje jednak sprzeciw. Inicjatywa spotyka się z podejrzliwością, niektórzy wysnuwają obrzydliwe podejrzenia wobec uczestników.

Dla samej Halszki temat macierzyństwa jest drażliwy. Cierpi na rzadką chorobę i nie spodziewa się, że znajdzie kiedykolwiek dość wyrozumiałego partnera, by liczyć na stały związek.

Autorka porusza w książce wiele trudnych tematów: starość, samotność, różne schorzenia, obojętność dzieci i wnuków wobec seniorów pozostawionych w ośrodku, stopniowe zanikanie umysłu w chorobie Alzheimera, seksualność osób starszych oraz odsetek samobójstw w tej grupie wiekowej.

Każdy rozdział rozpoczyna się cytatem motywacyjnym, podnoszącym na duchu a fabuła dowodzi, że nawet starzy, samotni ludzie mogą okazać się komuś potrzebni, chociażby tym dzieciom, którym nie ma kto okazać czułości.

Nie jest to lekka lektura, lecz płynie z niej morał: warto czerpać z życia w każdym wieku i w każdych okolicznościach a miłość może przyjść niespodziewanie pomimo przeszkód.

Ostatecznie powieść kończy się optymistycznym akcentem. Niektórzy w późnym wieku spełniają marzenia a czasem wystarczy trafić na właściwą osobę, by otworzyły się nowe możliwości.

Halszka prowadzi odziedziczony po rodzicach adopcyjnych dom spokojnej starości. Chce zmienić postrzeganie osób starszych przez społeczeństwo, wymyśla nowe inicjatywy. Najważniejszą z nich jest Przytularnia, łącząca ludzi z dwóch krańców życia. To miejsce, w którym starsze osoby zajmują się...

Rozwiń

Zwiń

Jestem zła! Jak można tak przerwać w połowie akcji! Wyciągnęłam się a tu bum jak drzwiami w twarz i koniec.

Książkę czyta się lekko i przyjemnie. To taka prosta historia. Dziewczyna o imieniu Candy przyłapuje swojego narzeczonego na zdradzie z... własną matką. Nielojalność nie do pojęcia, i to z obu stron. Co najgorsze ci niegodziwcy zachowują się jakby nic się nie stało.

Candy przypomina sobie o mieszkającym na Ibizie ojcu, którego dawno nie widziała. Niewiele myśląc zwalnia się z pracy, pakuje manatki i wyjeżdża na rajską wyspę.

W drodze poznaje sympatyczną dziewczynę, z którą szybko łapie dobry kontakt. Podczas wspólnej jazdy na rowerze dochodzi do pewnego incydentu i oczywiście jest to przeznaczenie, bo sprawca okaże się jej przyszłym szefem.

Candy jest nieufna po fiasku poprzedniego związku, Conrades też nie zwykł wchodzić w trwałe relacje, ale czuć wzajemną fascynację i w końcu zbliżają się do siebie. Conrades coś ukrywa, nie wiemy o co chodzi, ale z kontekstu można wyczytać, że wiąże się to z jakimś zagrożeniem. Na pewno sekrety potrafią zniszczyć związek, szczególnie gdy kobieta już wcześniej się sparzyła. Jak będzie tutaj?

Fabuła nie jest zbyt oryginalna, ale pomijając parę błędów stylistycznych, literówek i "kolegę w spodniach" dobrze się czyta. Autorki mają lekkie pióro i potrafią wykreować odpowiedni nastrój. Czuje się chemię między bohaterami tego romansu. Książka jest cienka, więc wszystko dzieje się szybko i nie ma wielu szczegółów. Spodziewam się, że kolejny tom odsłoni tajemnice Conradesa. "Skruszone serce" ma pojawić się już na początku czerwca, więc nie będę musiała długo czekać na kontynuację.

Jestem zła! Jak można tak przerwać w połowie akcji! Wyciągnęłam się a tu bum jak drzwiami w twarz i koniec.

Książkę czyta się lekko i przyjemnie. To taka prosta historia. Dziewczyna o imieniu Candy przyłapuje swojego narzeczonego na zdradzie z... własną matką. Nielojalność nie do pojęcia,...

Rozwiń

Zwiń

Anna Ogilvy została znaleziona śpiąca na miejscu morderstwa. Rodzinna gra zmieniła się w koszmar, zginęli jej przyjaciele. Czy naprawdę nimi byli? Czy Anna O zabiła? Czy ma to związek ze sprawą, którą badała na potrzeby swojej książki? Czy ktoś nią manipulował? Pytania się mnożą. Badający sprawę psycholog sądowy, doktor Benedikt Prince, opracowuje innowacyjną metodę mającą wybudzić kobietę że stanu rezygnacji. Czego się dowiemy gdy Anna O otworzy oczy? Kim są otaczające ją osoby i komu zależało na śmierci Daga i Indiry?

Sprawa komplikuje się jeszcze bardziej gdy Ben zostaje aresztowany. W jaki sposób jest powiązany ze sprawą Anny? Dlaczego ma taką obsesję na jej punkcie? Czy chodzi jedynie o możliwości rozwoju kariery za sprawą nowej metody? Kim była Anna O i co przeżyła przed feralną nocą w Lesie na Farmie?

Autor wodzi czytelnika za nos, wskazując to w jedną to w drugą stronę. W jednej chwili jesteśmy świecie przekonani, że Anna jest winna, w innej - że ktoś ją wrabia. Co chwilę pojawiają się inne poszlaki, dające sprzeczne odczucia.

Nowe światło na sprawę może rzucić pamiętnik Anny O, którego fragmenty zostały wplecione pomiędzy rozdziały. Stopniowo zbliżamy się do feralnej daty, będącej dwudziestą rocznicą innego, podobnego morderstwa. Czy te dwa czyny mają wspólne podłoże?

Czytając będziecie miotać się między skrajnościami a i tak do końca nie odgadniecie prawdy. Najbardziej zaskakujące zdania przypadają na końcówki rozdziałów, zostawiając nas z uczuciem niedosytu przed przejściem do kolejnej części. Trudno uwierzyć, że to debiut autora.

Anna Ogilvy została znaleziona śpiąca na miejscu morderstwa. Rodzinna gra zmieniła się w koszmar, zginęli jej przyjaciele. Czy naprawdę nimi byli? Czy Anna O zabiła? Czy ma to związek ze sprawą, którą badała na potrzeby swojej książki? Czy ktoś nią manipulował? Pytania się mnożą. Badający ...

Rozwiń

Zwiń

Do odważnych świat należy. W myśl tego porzekadła trzy przyjaciółki realizują swoje marzenia i wyprowadzają swoje życie na proste tory. Przed nimi jeszcze niejedna bitwa. Wiktoria musi poradzić sobie z natrętnym byłym, Sylwia uczy się żyć z nieuleczalną chorobą a Malwina walczy o swoje w sądzie. Chce sprawiedliwości i ukarania byłego męża a otrzymuje lekceważenie i umniejszanie jej sprawy. Świadek sugeruje, że jest skłonna do fantazjowania, sąd przychyla się do tej opinii. W małym grajdołku sieć połączeń między ludźmi góruje nad instancją praworządności. Malwina musi iść dalej, wyżej. Komuś zależy, żeby odpuściła. Otrzymuje absurdalne wiadomości od kolejnej otumanionej kobiety.

Błażej robi co może, by zaciemnić obraz a siebie wybielić. Nagle mylą mu się daty i nie pamięta, że nadużywał alkoholu a z byłej żony chce zrobić wariatkę.

Malwina walczy jak lwica, nie odpuści w imię osobistej potrzeby sprawiedliwości i zmiany obyczajów. Swoje położenie obrazuje wymownie podczas wizyty u psychologa.

Przyjaciółki jak i wcześniej analizują każde słowo i interpretują sny, bazując na swojej intuicji. Tym razem temat ich rozważań jest bardziej przyziemny niż astrologia i religia. Rozmawiają o roli kobiet w społeczeństwie, o trwającym od dawien dawna ich wykorzystaniu, które utrwaliło się w tradycji na tyle, że naruszenia często nie są zgłaszane. Ofiary się wstydzą, jak babcia Sylwii.

Ezoteryczne tematy powrócą przy ognisku, jakby abstrakcyjne, twórcze myślenie oddalali bolączki dnia codziennego.

Wiktoria szuka bratniej duszy w internecie. Długo rozmawia z Kornelem zanim zgadza się zaprosić go do domu, który musi najpierw przygotować. Ta decyzja pociąga za sobą kolejną - doprowadzenie do finału remontu, rozpoczętego przed laty przez Ksawerego.

Przyjaciółki wraz z partnerami spotykają się w domu Malwiny i ruszają na wycieczkę ciesząc się swoim towarzystwem i odnajdując nowe tematy do rozmowy. Idąc tropem skojarzeń odkrywają prawdy o świecie i o sobie. Podobnie działają warsztaty pani Danuty, na które się razem zapisują.
Po uwolnieniu się od brzemienia przeszłości mogą iść dalej z czystą kartą, tym razem mając u boku wspierających mężczyzn.

Wioletta Milewska bawi się słowem, porównując wyrażenia pochodzące z różnych języków. Porównuje wierzenia różnych kultur, znajdując ich odniesienia do znaków na niebie a nawet... Smerfów. Spotkałam się już z teorią, że postaci z tej bajki stanowią personifikację grzechów głównych, ale Papy Smerfa nie skojarzyłam dotąd z ojcem niebieskim. Dosłownie.

Jeśli chcecie się dowiedzieć skąd się wzięły piramidy na okładce to musicie przeczytać książkę. Patrząc na zakończenie obstawiam, że to jeszcze nie koniec.

Do odważnych świat należy. W myśl tego porzekadła trzy przyjaciółki realizują swoje marzenia i wyprowadzają swoje życie na proste tory. Przed nimi jeszcze niejedna bitwa. Wiktoria musi poradzić sobie z natrętnym byłym, Sylwia uczy się żyć z nieuleczalną chorobą a Malwina walczy o swoje w s...

Rozwiń

Zwiń

Chyba wszyscy kojarzycie książki świąteczne, wydawane w okolicach Bożego Narodzenia. A to jest pierwsza powieść wielkanocna 🐣🐥🐰

Chyba tak ją można nazwać, bo fabuła kręci się wokół przygotowań do obchodów tego święta. Mieszkańcy wsi prześcigają się w pomysłach na palmy wielkanocne. Każdy chce wygrać konkurs. Kobiety pieką ciasta i chleby, szykują ozdoby, sprzątają kościół i czyszczą figury świętych.

Sołtyska Krystyna adoptowała dziecko i w końcu spełniło się jej marzenie o macierzyństwie, jednak jej radość mącą lęki. Jej mąż zauważył, że jest nadmiernie skupiona na Irence, zapomniała o swoich innych obowiązkach. Musi minąć trochę czasu zanim sama przyzna, że potrzebuje pomocy.

Seniorzy sprawiają problemy.

Stara Elfriede popada w demencję, miesza jej się przeszłość z teraźniejszością.

Weronika wciąż uparcie trzyma się rodziny syna i nie chce wrócić do siebie. Chyba musi mieć komu zrzędzić a wszystko musi być tak jak ona chce.

Dyrektorka domu opieki musi wprowadzić pewne zmiany i postawić wyraźne granice, żeby podopieczni przestali zawracać jej głowę po godzinach, gdy chce mieć czas dla rodziny.

Związek Margarethe i Rafała chwieje się w posadach, tak samo jak małżeństwo brata księdza Karola.

Mała Gabrysia wymyśla kalendarz wielkanocny - odwrotność adwentowego - do którego wkłada się dobre uczynki.

Wątków jest sporo, lecz akcja sunie powoli. Mieszkańcy Brzozówki skupiają uwagę głównie na przygotowaniach do obchodów świąt, więc poza tym niewiele się dzieje.

Bohaterowie zachwycają się codziennymi przyjemnościami.

"Dziwne - pomyślał - jak kawałek ciasta może uszczęśliwić człowieka. Jak ważny może się stać kawałek pieczywa. Jak komunia... smak nieba".

Książka spodoba się osobom, których ulubionym świętem jest Wielkanoc, które wzruszają podniosłe chwile i rodzinne pojednania.

Chyba wszyscy kojarzycie książki świąteczne, wydawane w okolicach Bożego Narodzenia. A to jest pierwsza powieść wielkanocna 🐣🐥🐰

Chyba tak ją można nazwać, bo fabuła kręci się wokół przygotowań do obchodów tego święta. Mieszkańcy wsi prześcigają się w pomysłach na palmy wielkanocne. Każdy ...

Rozwiń

Zwiń

Beata Liwarowska i Agnieszka Witymska przyjaźniły się przez całe życie. Przetrwały trudny czas wojny, wspierając się nawzajem. Gdy po śmierci Agnieszki Beata przyjeżdża na jej pogrzeb zostaje brutalnie przepędzona przez jej męża i nie wie co się za tym kryje. Na odchodne dostaje plik zaadresowanych do siebie listów pisanych przez Agnieszkę, których ta nigdy nie wysłała. Jak się okazuje jest to swego rodzaju pamiętnik, w którym przyjaciółka opisała swoje sekrety.

Obie kochały się w tym samym mężczyźnie. Piotr odwzajemniał miłość Beaty, lecz ona odeszła nie zdradzając mu powodu swojej decyzji. Wtedy zakręciła się koło niego beznadziejnie zadurzona Agnieszka i wykorzystała sytuację, by zdobyć to, czego pragnęła.
W tym czasie Beata zmagała się z traumą po pewnej sytuacji, bezradna wobec jej konsekwencji. Gdy na świecie pojawiła się córka Piotra i Agnieszki pokochała ją jak swoją. Ciągle była blisko, trzymała małą do chrztu, nieświadoma, że jej matka wszystkich oszukała.

Ta historia mogła potoczyć się inaczej. Pierwszy błąd popełniła Beata, gdy nie zdecydowała się zaufać narzeczonemu i sama męczyła się z sekretem. Agnieszka skorzystała z okazji, by wślizgnąć się na jej miejsce, ale czy była szczęśliwa? Czy jej śmierć naprawdę była wypadkiem?

Opowieść rozciąga się na przestrzeni trzydziestu lat. Poznajemy obie bohaterki jako dziewczynki w latach 30-tych, widzimy ich dorastanie w czasie wojny a wspomnienia te przeplatają się z teraźniejszością w latach 60-tych.

Wojenna rzeczywiście miała istotny wpływ na losy bohaterów, choć konflikt zbrojny pozostaje gdzieś w tle. Na pierwszy plan wysuwają się emocje Beaty i Agnieszki.
To historia zawiedzionych nadziei i utraconego zaufania.
Wiele rzeczy mogło pójść inaczej, lecz po straconych latach na nic myślenia "co by było gdyby". Teraz mogą tylko zdecydować czy sobie wybaczą.

Beata Liwarowska i Agnieszka Witymska przyjaźniły się przez całe życie. Przetrwały trudny czas wojny, wspierając się nawzajem. Gdy po śmierci Agnieszki Beata przyjeżdża na jej pogrzeb zostaje brutalnie przepędzona przez jej męża i nie wie co się za tym kryje. Na odchodne dostaje plik zaadr...

Rozwiń

Zwiń

"Przyszli do nas z piekła, więc zgotujcie im drugie. Tutaj, na ziemi".

"Wieczne igrzysko. Imię duszy" wrzuca nas od razu w środek akcji. Roksana wraz ze swoim oddziałem kanoników leci na czeskie Morawy, gdzie mają odeprzeć napływ piekielników. Na Ziemi otwierają się bramy, przez które prosto z piekła wypełzają na nasz świat demony w skórze poległych żołnierzy z różnych epok. Do tej pory manifestacje były niewielkie a zombie bezrozumne. Tym razem walczą jak zorganizowana armia, atakują na tyle przebiegle, że udaje im się zabić kilku kanoników. Ci ostatni różnią się od zwykłych żołnierzy czy policjantów tym, że są odporni na psychiczne oddziaływanie bram, które przeciętnych ludzi doprowadza do obłędu. Demoniczna emanacja wywołuje depresję i skłonność do przemocy. Kanonicy przed bitwą otrzymują błogosławieństwo, które działa jak narkotyk, napełniając ich wiarą i odwagą mocniej niż przemowy motywacyjne. Powietrze iskrzy od jego mocy.

Główną bohaterką jest wspomniana wyżej Roksana. Podczas bitwy sprzeciwia się dowódcy i biegnie na pomoc swojej przyjaciółce z innego oddziału, Hajfie. Pomiędzy kobietami daje się wyczuć wzajemne przyciąganie. To coś więcej niż przyjaźń. Do grupy Roksany należy także jej były, który nie omieszka jej dopiec przy byle okazji. W trakcie akcji dzieje się coś niezwykłego. Roksana doznaje wizji a jej poświęcenie idzie na marne. Z miejsca staje się główną podejrzaną, tudzież kozłem ofiarnym przełożonych. Ci, chcąc uniknąć degradacji, zrzucają winę na niepokorną kanoniczkę.

Autor dużo miejsca poświęca wzajemnym relacjom przywódców różnych religii. Biskup, imam i rabin współpracują, by uratować ludzkość. Najazdy demonów nasiliły się w ostatnim czasie i trzeba coś z tym zrobić. Mają za mało ludzi. W książce jest równie dużo dynamicznej akcji jak i polityki. Obserwujemy działania przywódców, z których każdy chce przede wszystkim chronić swoją pozycję.

W dalszej części powieści poznajemy historię Roksany, która jak wielu jej kolegów jest sierotą, przygarniętą przez Kapitułę i wyszkoloną do walki na wzór oddziałów specjalnych, tyle że kościelnych.

Autor miał bardzo ciekawą wizję, która pobudza ciekawość. Wrzucenie czytelnika w wir walki od samego początku także było sprytnym zabiegiem. Opisy operacji specjalnych są realistyczne, postaci wyraziste. Przekonują mnie ich relacje i dialogi. Gdy myślę o podobnych tytułach przychodzi mi na myśl jedna z moich ulubionych serii science-fiction' "Nocarz" Magdaleny Kozak. "Wieczne igrzysko" ma podobny klimat i też występuje w nim wampir, aczkolwiek nie w roli głównej. Nie brak też w nim elementów humorystycznych:

"- Jak to mówią o wampirach? Jeśli żyjesz trzysta lat i nadal jesteś biedny, po prostu wyjdź na..."

Walka dobra ze złem jest tu doskonale zorganizowana. Nie ma jednego bohatera, który usiłuje przetrwać pośród zalewu krwiożerczych potworów, lecz wyszkolone jednostki, łączące siły kościelne i zbrojne. Jest to pierwsza część cyklu, więc pewne wątki nie zostały zakończone. Jestem ciekawa rozwiązania sprawy tokenu oraz tego jak włoski rząd poradzi sobie z zamieszkami, które niechybnie wybuchną po decyzji pani premier. Jestem pod wrażeniem świata wykreowanego przez autora i czekam z niecierpliwością na kolejny tom.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

"Przyszli do nas z piekła, więc zgotujcie im drugie. Tutaj, na ziemi".

"Wieczne igrzysko. Imię duszy" wrzuca nas od razu w środek akcji. Roksana wraz ze swoim oddziałem kanoników leci na czeskie Morawy, gdzie mają odeprzeć napływ piekielników. Na Ziemi otwierają się br...

Rozwiń

Zwiń