El Polaco

Ciekawa forma (fabuła w punktach),przeokrutnie błaha treść.
Romans dojrzałych ludzi, z artystycznych środowisk prawie obiecuje głębię - rozważań, myśli, inną intensywność uczuć. Niestety w książce, postaciach nie ma niczego z tego.
Gdyby nie krótka forma, odłożyłabym książkę po drugim rozdziale.

Ciekawa forma (fabuła w punktach),przeokrutnie błaha treść.
Romans dojrzałych ludzi, z artystycznych środowisk prawie obiecuje głębię - rozważań, myśli, inną intensywność uczuć. Niestety w książce, postaciach nie ma niczego z tego.
Gdyby nie krótka forma, odłożyłabym książkę po drugim rozdziale.

Pseudointelektualne romansidło! Okropne nudy.

Pseudointelektualne romansidło! Okropne nudy.

Styl Coetzeego jest jak balsam na bełkotliwe i rozchwiane emocjonalnie prozy, których coraz więcej. Polecam kontestację, że nadal istnieje świat wartości ciekawszych niż gonitwa za czytelnikiem. Tu czytelnik szuka autora, odnajduje i rozumie. Albo nie. To bez znaczenia. Cokolwiek pisze J.M.Coetzze warto czytać.

Styl Coetzeego jest jak balsam na bełkotliwe i rozchwiane emocjonalnie prozy, których coraz więcej. Polecam kontestację, że nadal istnieje świat wartości ciekawszych niż gonitwa za czytelnikiem. Tu czytelnik szuka autora, odnajduje i rozumie. Albo nie. To bez znaczenia. Cokolwiek pisze J.M.Coetzze warto czytać.

Zaskakująca aktualnością. Miłość nie umiera, tylko przy nas nie ma jej teraz. Lektura obowiązkowa.

Zaskakująca aktualnością. Miłość nie umiera, tylko przy nas nie ma jej teraz. Lektura obowiązkowa.

To ciekawe, że można odkryć polskiego wykonawcę walców Chopina dzięki powieści afrykańskiego pisarza.

W książce, która pozornie dotyczy związku 70-letniego pianisty z 50-latką, tytułowym bohaterem jest niejaki Witold Walczykiewicz - pianista. Bohater odwiedza swoją wybrankę na Majorce.

To o tyle ważne, że niektórzy doszukują się pierwowzoru czy inspiracji dla tej fikcyjnej postaci we Władysławie Małcurzyńskim, który mieszkał na Majorce i słynął ze swoich wykonań walca Chopina. Jakby ktoś szukał, są na Spotify.

Czy to jest dobra książka?
Zależy, jakie się ma oczekiwania.

Na tylnej okładce: "Wielki mistrz tego, co niewypowiedziane". I w tym sensie jest to książka genialna, bo najważniejsze są w niej niedopowiedzenia, to, co między wierszami.

Jeśli komuś chodzi jednak o fabułę lub wartką akcję, będzie rozczarowany.

Zawiedziony będzie także ten, kto po tytule oczekuje wiwisekcji polskości. Tymczasem słowo Polak można by tu było zamienić na słowo: "Obcy", bo to nie o polskość chodzi.

Odsuńmy więc tytuł, który jest chyba największym nieporozumieniem, jeśli chodzi o tę książkę.

Mamy tu dwoje ludzi. On i ona. I ich zupełne niedopasowanie: na poziomie wieku, na poziomie języka, na poziomie podejścia do życia, odczuwania itd. Spotykają się, ale to spotkanie jest jakby niesymetryczne, niejednoczesne. W gruncie rzeczy to ciągle wymijanie się a nie romans. A jednak obydwoje wciąż o sobie myślą i nie zmienia tego nawet śmierć jednego z nich. Wg mnie o tym właśnie jest ta książka, choć także o mocy uporu i o tym, że w życiu raczej ulegamy niż świadomie podejmujemy decyzję.

Coetzee dużo zostawia w głowie, nawet jeśli tak niewiele daje na tacy, w samej powieści.

Do tego język - prosty, oszczędny, momentami jakby nieporadny, tak jak nieporadny jest Witold - Polak, który niezdarnie, ale konsekwentnie osiąga swój cel.

To ciekawe, że można odkryć polskiego wykonawcę walców Chopina dzięki powieści afrykańskiego pisarza.

W książce, która pozornie dotyczy związku 70-letniego pianisty z 50-latką, tytułowym bohaterem jest niejaki Witold Walczykiewicz - pianista. Bohater odwiedza swoją wybrankę na Majorce.

To o tyle ważne, że niektórzy doszukują się pierwowzoru czy inspiracji dla tej...

Miałam dość duży mętlik w głowie po przeczytaniu tej pozycji. Nie wiedziałam do końca jak ją umiejscowić. Krótka, zaledwie 180 stronicowa powieść o historii poznania polskiego pianisty staruszka 70-letniego z 40-letnią kobietą dojrzałą, żona, matka, patronka sztuki. On, dojrzały mężczyzna zwracający uwagę na ustatkowaną kobietę. Rodzi się fascynacja bez wzajemności można rzec. Jednakże zainteresowanie po drugiej stronie pojawia się także. Narracja odbywa się dwojako, raz opowiada nam historię bohaterką , niekiedy sam autor zwraca się bezpośrednio. Pozycja napisana bardzo klarownie, wszystko jest przejrzyste, napięcie budowane w sposób niezłe oddziaływujące, też z dawką humoru. Książkę się wręcz chłonie, do przeczytania jednym tchem. Co ciekawe historia pisana od punktów. Dla mnie osobiście to pozycja o tęsknocie za drugą osobą, bliskością, potrzebie tej bliskości. Niezależnie od wieku, przysięg składanych po drodze. To też pozycja o namiętności, też tej nieodwzajemnionej. Czy stanie się tylko wspomnieniem? Na drugim planie jest pasja, Chopin, Polska. Czy zostawiła we mnie trwały ślad? To dobra literatura. Musiałam ją przemyśleć, dać jej czas. Ciągle mam mętlik w głowie. Chciałabym przeczytać ją w oryginale. Czytajcie!

Miałam dość duży mętlik w głowie po przeczytaniu tej pozycji. Nie wiedziałam do końca jak ją umiejscowić. Krótka, zaledwie 180 stronicowa powieść o historii poznania polskiego pianisty staruszka 70-letniego z 40-letnią kobietą dojrzałą, żona, matka, patronka sztuki. On, dojrzały mężczyzna zwracający uwagę na ustatkowaną kobietę. Rodzi się fascynacja bez wzajemności można...

dwoje samotnych, już nie najmłodszych ludzi spotyka się w Barcelonie. On - uznany pianista, samotny człowiek . Ona - filantropka, żona - trofeum, żyjąca w pozornie udanym małżeństwie, zdradzana od lat, poprawnie reagująca na pokrętne wymówki męża. I choc nic nie zapowiada tego na początku - między niedopowiedzeniami i nieporozumieniami językowymi - wszak każdy mówi w innym języku a angielski jest tylko płaszczyzną porozumiewania - rodzi się delikatna , dojrzała, niezwykła miłość...

dwoje samotnych, już nie najmłodszych ludzi spotyka się w Barcelonie. On - uznany pianista, samotny człowiek . Ona - filantropka, żona - trofeum, żyjąca w pozornie udanym małżeństwie, zdradzana od lat, poprawnie reagująca na pokrętne wymówki męża. I choc nic nie zapowiada tego na początku - między niedopowiedzeniami i nieporozumieniami językowymi - wszak każdy mówi w innym...

Polecam!!! Cytat na okładce "Pisarz wymyślający na nowo zasady gatunku, w którym pisze..." bardzo na miejscu🙂

Polecam!!! Cytat na okładce "Pisarz wymyślający na nowo zasady gatunku, w którym pisze..." bardzo na miejscu🙂

Oj słabiutko... ani fabuły, ani myśli, ani języka...taki dość pretensjonalny romans. Jestem na nie.

Oj słabiutko... ani fabuły, ani myśli, ani języka...taki dość pretensjonalny romans. Jestem na nie.

„Miłość sama w sobie jest ekstrawagancją”.

Niebanalna to historia. I całe szczęście. Po cóż nam więcej takich, gdzie on i ona, tak samo, w tym samym czasie, a jak nie to później, i żyli długo i szczęśliwie.

Nie tak się kocha po 40-tce, a jeszcze inaczej po 70-tce. Kobieta, w tym wieku, jest już wyzbyta tej naiwności, egzaltacji, ona potrzebuje wiedzieć, co on od niej chce i dlaczego. Z kolei mężczyzna, u schyłku życia, o to co innego, on już nie potrzebuje nic wiedzieć, bo wszystko już wie. On po prostu kocha, bez lęku, bez obawy o wszystko inne, nie zadaje już pytań, on już tylko wielbi, i cieszy się, że zostało mu to dane.

A w tym wszystkim jeszcze, ona jest Hiszpanką, on Polakiem. Słowa gubią się w niuansach tłumaczeń. Co więc zostaje? Muzyka i miłość.

Kolejny wspaniały twórca, którego teraz, oczywiście będę musiała przeczytać wszystko.

„Miłość sama w sobie jest ekstrawagancją”.

Niebanalna to historia. I całe szczęście. Po cóż nam więcej takich, gdzie on i ona, tak samo, w tym samym czasie, a jak nie to później, i żyli długo i szczęśliwie.

Nie tak się kocha po 40-tce, a jeszcze inaczej po 70-tce. Kobieta, w tym wieku, jest już wyzbyta tej naiwności, egzaltacji, ona potrzebuje wiedzieć, co on od niej...