No tak średnio bym powiedział, początkowo książka ciągnie się próbując wytłumaczyć jak bardzo bohaterka ma źle i ciężko. Potem fabuła zagęszcza się pokazując, że jednak jest wspaniała. I na końcu jakby nie patrzeć, kończy się jakoś bez pomysłu i jedyne co można zaradzić to wspomóc się filmem.

No tak średnio bym powiedział, początkowo książka ciągnie się próbując wytłumaczyć jak bardzo bohaterka ma źle i ciężko. Potem fabuła zagęszcza się pokazując, że jednak jest wspaniała. I na końcu jakby nie patrzeć, kończy się jakoś bez pomysłu i jedyne co można zaradzić to wspomóc się filmem.

Niebawem upłynie 50 lat od premiery systemu będącego prekursorem gatunku fabularnych gier fantasy - Dungeons & Dragons. W Polsce ta forma gier towarzyskich zyskuje w ostatnich latach coraz większe grono wielbicieli.
Wynika to z faktu wydawania kolejnych edycji w rodzimym języku, jak również osadzania D&D w scenariuszach seriali czy filmów. Należy tutaj wymienić "Teorię wielkiego podrywu", "Stranger Things" czy mający kilka miesięcy temu premierę "Dungeons & Dragons: Złodziejski honor".
Ostania z wspomnianych produkcji amerykańskiego kina spotkała się z umiarkowanym odbiorem widzów i krytyków. Identyczne wnioski można wynieść po lekturze "Ścieżki druida". Prequel historii jednej z głównych postaci filmu był świetnym pomysłem.
Niestety jego realizacja pozostwia wiele do życzenia. Fabuła jest prosta, przewidywalna, a bohaterowie jednowymiarowi. Czuć tutaj siłę kursów coachingowych, na które musiała uczęszczać kanadyjska autorka. Z pewnością główym odbiorcą tytułu są młodsi czytelnicy.
Dla bardziej wymagających osób godne polecenia są dzieła R.A. Salvatore, osadzone w świecie Zapomnianych Krain

Niebawem upłynie 50 lat od premiery systemu będącego prekursorem gatunku fabularnych gier fantasy - Dungeons & Dragons. W Polsce ta forma gier towarzyskich zyskuje w ostatnich latach coraz większe grono wielbicieli.
Wynika to z faktu wydawania kolejnych edycji w rodzimym języku, jak również osadzania D&D w scenariuszach seriali czy filmów. Należy tutaj wymienić "Teorię...

Po obejrzeniu filmu Dungeons & Dragons: Złodziejski Honor sięgnąłem po tą pozycję. Choć książka zdecydowanie różni się klimatem od pierwowzoru (brakuje tu charakterystycznego humoru),okazała się przyjemną lekturą.

Przedstawia ścieżkę głównej bohaterki, która postanowiła zostać druidką. Porusza tematy wyobcowania i odnalezienia swojego miejsca w świecie.

Po obejrzeniu filmu Dungeons & Dragons: Złodziejski Honor sięgnąłem po tą pozycję. Choć książka zdecydowanie różni się klimatem od pierwowzoru (brakuje tu charakterystycznego humoru),okazała się przyjemną lekturą.

Przedstawia ścieżkę głównej bohaterki, która postanowiła zostać druidką. Porusza tematy wyobcowania i odnalezienia swojego miejsca w świecie.

Lekka, przyjemna opowieść o diabolęciu, która postanawia iść ścieżką druida. Powieść o dążeniu do celu, pomimo przeciwności losu. Opowieść o tym, ze nie ważne jest to, jak bardzo się różnisz od innych- ważne jest to, kim chcesz być w ich oczach. Treść krótka, jednak godna polecenia!

Lekka, przyjemna opowieść o diabolęciu, która postanawia iść ścieżką druida. Powieść o dążeniu do celu, pomimo przeciwności losu. Opowieść o tym, ze nie ważne jest to, jak bardzo się różnisz od innych- ważne jest to, kim chcesz być w ich oczach. Treść krótka, jednak godna polecenia!

Książka jest w porządku. Nie jest to pozycja wybitna, nie jest też słaba - jest po prostu dobrym czytadłem. Posiada przyjemny, leśny klimat.

Książka jest w porządku. Nie jest to pozycja wybitna, nie jest też słaba - jest po prostu dobrym czytadłem. Posiada przyjemny, leśny klimat.

Powieść jest prequelem wydanej w tym roku powieści dla młodzieży nawiązującym do kinowej ekranizacji uniwersum gry. Książka. K. Johnston przedstawia historię odrzuconej przez ludzi druidki Doric która została przygarnięta przez elfów. Jej umiejętności i pochodzenie wyróżniają ją od innych, ale sprawiają też, że czuje się samotna. 👍 Gdy ludzie coraz częściej zaglądają do lasów, elfy stają się zagrożone. Doric chce opanować umiejętności druidzkie, aby pomóc rodzinie elfów, która ją adoptowała. Z czasem dziewczyna zaczyna walczyć o ochronę świata naturalnego razem z wojownikami, którzy chcą utrzymać równowagę między siłami natury a cywilizacją. Doric musi stawić czoło lękom i oswoić magiczną moc, aby podjąć wyzwanie. Czytelnicy poznają aktualne wydarzenia i przeszłość dowiadując się, dlaczego dzieją się takie, a nie inne rzeczy. Fabuła przedstawia opisy natury i doświadczanie świata. 👌Więcej na blogu: https://mamaizabawa.blogspot.com/2023/06/dungeons-dragons-zodziejski-honor.html

Powieść jest prequelem wydanej w tym roku powieści dla młodzieży nawiązującym do kinowej ekranizacji uniwersum gry. Książka. K. Johnston przedstawia historię odrzuconej przez ludzi druidki Doric która została przygarnięta przez elfów. Jej umiejętności i pochodzenie wyróżniają ją od innych, ale sprawiają też, że czuje się samotna. 👍 Gdy ludzie coraz częściej zaglądają do...

Chociaż Doric da się lubić i można jej kibicować, jest po prostu za mało charyzmatyczna, by pociągnąć tę historię na swoich barkach. Pokochałem Złodziejski Honor między innymi ze względu na bohaterów – całą zgraję charakterystycznych nieudaczników, którzy razem tworzyli naprawdę zgraną paczkę. Historia również nie była odkrywcza, ale właśnie chemia między postaciami robiła ten tytuł. Ścieżka Druida, w przeciwieństwie do filmowego D&D, ma spore braki zarówno pod względem historii, jak i bohaterów. Fabuła jest do bólu generyczna i mało wciągająca, a protagoniści zwyczajnie nudni. Mało tego! Są tak nieciekawi i pozbawieni osobowości, że...

https://popkulturowcy.pl/2023/05/20/sciezka-druida-dungeons-dragons-recenzja-ksiazki-boze-miej-w-opiece-tlumacza/

Chociaż Doric da się lubić i można jej kibicować, jest po prostu za mało charyzmatyczna, by pociągnąć tę historię na swoich barkach. Pokochałem Złodziejski Honor między innymi ze względu na bohaterów – całą zgraję charakterystycznych nieudaczników, którzy razem tworzyli naprawdę zgraną paczkę. Historia również nie była odkrywcza, ale właśnie chemia między postaciami robiła...

Przyjemna lektura jako opowieść o jednej z ciekawszych bohaterek z najnowszego filmu D&D. Nic Wielkiego, od zwykłe fantasy z paroma momentami, dążeniem do walki o własne Ja itp.

Przyjemna lektura jako opowieść o jednej z ciekawszych bohaterek z najnowszego filmu D&D. Nic Wielkiego, od zwykłe fantasy z paroma momentami, dążeniem do walki o własne Ja itp.

Często nie zdajemy sobie jak wielkie mamy talenty. Podążamy utartymi ścieżkami nauki, porównujemy się z innymi, próbujemy im dorównać, być przydatni i podobni do innych. Okazuje się jednak, że jesteśmy kiepscy, a dorównywanie innym wywołuje jedynie frustracje . Setki godzin treningu nie poprawiają naszych wyników. Uczucie porażki staje się naszą codziennością. Boimy się odrzucenia, braku utrzymania i zabrania prawa do życia w społeczności. Często zapominamy, że ważniejsza jest różnorodność, poszukiwanie tego, w czym jesteśmy dobrzy, że dobrze jest kiedy każdy ma inne umiejętności. Wtedy możemy się wzajemnie uzupełniać. Do tego odkrywając swój dar jesteśmy w stanie pogodzić się ze sobą, pokochać siebie, a kiedy już to potrafimy to relacje z innymi są dużo prostsze. O takich problemach jest książka E. K. Johnston „Ścieżka druida”.
Historia jest prequelem świetnego filmu „Dungeons&Dragons. Złodziejski honor”. Potraktowany po macoszemu wątek z Doric kanadyjska pisarka rozwija w swojej powieści. Dowiemy się, że mająca diablęce pochodzenie bohaterka najwcześniejsze lata spędziła na strychu rodzinnego domu, a po porzuceniu przez rodziców w lesie została przygarnięta przez leśne elfy. Doświadczenia z dzieciństwa oraz odmienny wygląd sprawiają, że dziewczyna czuje się wykluczona, niepasująca do społeczności i samotna.
Kiedy wchodzimy do opowieści trafiamy na polowanie, w czasie którego Doric po raz kolejny nie udaje się trafić w jelenia. Nie chce jednak do osady wracać z pustymi rękami. Po zebraniu jagód z przyjaciółką dostaje polecenie sprawdzenie, co dzieje się w pobliżu rzeki. Nastolatki trafiają tam na wyniszczony teren i spotykają niedźwiedzia, z którym Doric udaje się nawiązać kontakt. To sprawia, że powstaje podejrzenie, że ma nietypowe umiejętności. Trzeba je zweryfikować. I właśnie w ten sposób zaczyna się jej wędrówka ścieżką druida. Bohaterka trafi na szkolenie w czasie, którego będzie poddana wielu próbom i to nie tylko ze strony nauczycieli. Nauka będzie próbom zmierzenia się z własnymi słabościami i lękami, a także rozwijaniem mocy i panowaniem nad emocjami.
Doric jest postacią przebojową, posiadającą niezwykły talent, ale jednocześnie bardzo niewierzącą w siebie. Początkowo tworzy wrażenie bycia postacią, która nie radzi sobie z nauką. Odkryjemy sobie, że to przez to, że uczyła się czegoś, do czego nie była powołana.
„Spojrzała w gwiazdy. Dla większości osób nocne niebo nie stanowiło nadzwyczajnego widoku. Dzieciństwo Doric było jednak zupełnie inne, bo dokładnie zapamiętałą pierwszy raz, gdy je zobaczyła. Miała wówczas około sześciu lat. Iskrzące się na niebie punkciki wypełniły jej serce czystym zachwytem. Teraz, ponad dziesięć lat później, wciąż ją zachwycały. Gwiazdy dawały jej coś, czego brakowało jej przez większość życia: poczucie stałości. Zawsze uspokajała się na ich widok”.
Akcja toczy się tu dwutorowo: poznajemy aktualne wydarzenia i przeszłość, z której dowiemy się, dlaczego w ten, a nie inny sposób bohaterka reaguje na różne rzeczy. Mamy tu spokojną akcję bogatą w opisy natury, doświadczania świata, powolnego godzenia się ze swoją odmiennością i rozwijania wiary w siebie. Opowieść jest prosta, dość przewidywalna dla doświadczonego czytelnika, ale dla młodzieży, do której jest ona skierowana będzie pouczająca. Młodzi odbiorcy dostają historię, w której zostają przekonani, że każdy z nas jest inny i możemy odnosić sukcesy dopiero wtedy, kiedy pozwolimy sobie na odnalezienie swojego talentu, a nie przez porównywanie się z innymi i robienie tego samego, co oni. Duży nacisk położono tu na dążenie do samodzielności, akceptację poczucia nieprzystawania do społeczności.
„Nie zmienisz innych – powiedział. – To znaczy, czasami możesz ich zmienić, tak troszkę, ale niektórzy na zawsze pozostaną małostkowi do bólu. Bez ograniczeń możesz zmienić siebie, ale pytanie brzmi, czy dla tych konkretnych osób w ogóle warto to robić. Jeśli uznasz, że nie, to wtedy po prostu odchodzisz i szukasz takich, którzy cię zaakceptują”.
W opowieści nie zabraknie konfliktów. Doric jako postać odmienna i postrzegana w świecie ludzi jako demon jest wrażliwsza i trudniej ulega takim stereotypom wobec innych stworzeń. To także zachęca młodych czytelników do nierzucania zbyt szybkich negatywnych ocen wobec innych.
„Ścieżka druida” to przyjemna lektura poruszająca wyobraźnię, ale też zachęcająca do rozwijania swojej wewnętrznej siły i talentu. Polecam.

Często nie zdajemy sobie jak wielkie mamy talenty. Podążamy utartymi ścieżkami nauki, porównujemy się z innymi, próbujemy im dorównać, być przydatni i podobni do innych. Okazuje się jednak, że jesteśmy kiepscy, a dorównywanie innym wywołuje jedynie frustracje . Setki godzin treningu nie poprawiają naszych wyników. Uczucie porażki staje się naszą codziennością. Boimy się...

Typowy średniak dla młodszego czytelnika - o odnajdywaniu siebie, walce z przeciwnościami. Starsi (14+) raczej znajdą tu niewiele ciekawych treści.

Typowy średniak dla młodszego czytelnika - o odnajdywaniu siebie, walce z przeciwnościami. Starsi (14+) raczej znajdą tu niewiele ciekawych treści.