Stroiciel fortepianów

#Wyzwanie LC maj 2024

"Stroiciel fortepianów" to opowieść o bezimiennym stroicielu w średnim wieku, którego życie zostało splecione muzyką z historiami kilku innych bohaterów.
Nostalgiczna, skłaniająca do przemyśleń na temat niespełnionych ambicji oraz przemijania i żalu.
Bezimienny stroiciel w średnim wieku opowiada o swoich niewykorzystanych szansach, gdyż mając wielki talent nie spełnił swoich marzeń. Czy tego żałuje? Czy jest rozczarowany swoim życiem? Niekoniecznie...

"Stroiciel to nie tylko znawca fortepianu, musi również znać wszystkie utwory, które pianista chce wykonać podczas koncertu, ponadto musi także rozpoznawać styl i sposób interpretacji muzyka."
Często nie zdajemy sobie sprawy z tego ile osób stoi za sukcesem jednego artysty. Zachwycamy się grą pianistów, lecz zazwyczaj nie myślimy o tych, dzięki którym fortepian czy pianino wydaje czyste dźwięki. To właśnie stroiciel dba o instrument i niemal oddaje mu swoje serce a nikt o nim nie myśli ani nie docenia jego pracy. A przecież gdyby nie jego trud, pianista mógłby po prostu źle wykonywać swoje utwory, bo instrument nie brzmiałby tak jak powinien.
Można nawet powiedzieć, że to stroiciel łączy fortepian z pianistą w jedną, spójną całość.

„…każdy fortepian, nowy czy stary, ma duszę. Dopiero strojenie łamie zaklęcie i ją uwalnia, w innym przypadku pozostałaby uwięziona na wieki.”
Sięgnęłam po tę książkę bez żadnego zastanawiania, po prostu miałam ochotę na wysłuchanie lżejszego audiobooka i niezbyt długiego, w taki sposób wybór padł na tę powieść.
Pomysł na fabułę bardzo dobry, lecz niezbyt mi się podobał sam przekaz. Czasem gubiłam się w wątkach, które jakoś nagle się urywają a pojawiają się całkiem nowe, które nawet wprowadzały mnie z zakłopotanie, więc musiałam się cofać aby zrozumieć lepiej przekaz autora.
Stroiciel jest w tej powieści narratorem i sam o sobie mówi, że jest nikim, chociaż za chwilę podkreśla to, jaki jest genialny...

Nie wszystkich ta książka zachwyci, bo można w niej wyczuć brak szczerości, czasem sam bohater stwarza właśnie taką pozę nieszczerego człowieka.
Jednak ta krótka opowieść niesie ze sobą dużo emocji związanych ze stratą i pustką.

Jeśli lubicie krótkie i emocjonujące historie związane z muzyką, to polecam.

#Wyzwanie LC maj 2024

"Stroiciel fortepianów" to opowieść o bezimiennym stroicielu w średnim wieku, którego życie zostało splecione muzyką z historiami kilku innych bohaterów.
Nostalgiczna, skłaniająca do przemyśleń na temat niespełnionych ambicji oraz przemijania i żalu.
Bezimienny stroiciel w średnim wieku opowiada o swoich niewykorzystanych szansach, gdyż mając wielki...

Nie wiem, co napisać o tej książce. Rozumiem tych, co się zachwycają i tych, którym się kompletnie nie podoba. Jeśli ktoś lubi fabułę, to ta książka nie jest dla niego. Tu jest więcej mowa o uczuciach narratora i innych bohaterów. Poznajemy tylko strzępki ich historii, które służą snuciu refleksji.

Nie wiem, co napisać o tej książce. Rozumiem tych, co się zachwycają i tych, którym się kompletnie nie podoba. Jeśli ktoś lubi fabułę, to ta książka nie jest dla niego. Tu jest więcej mowa o uczuciach narratora i innych bohaterów. Poznajemy tylko strzępki ich historii, które służą snuciu refleksji.

Jest w tej książce coś odpychającego, jakiś rodzaj pozy i nieszczerości. Taki też wydał mi się główny bohater. Nie mam nic do zarzucenia rzemiosłu autora, ale już do niego nie wrócę. Jeśli ktoś poszukuje znacznie głębszej prozy na podobny temat polecam "Las z wełny i stali", rzecz subtelną i piękną.

Jest w tej książce coś odpychającego, jakiś rodzaj pozy i nieszczerości. Taki też wydał mi się główny bohater. Nie mam nic do zarzucenia rzemiosłu autora, ale już do niego nie wrócę. Jeśli ktoś poszukuje znacznie głębszej prozy na podobny temat polecam "Las z wełny i stali", rzecz subtelną i piękną.

🎹STROICIEL FORTEPIANÓW 🎹

Z całą pewnością można rzec, że historia Stroiciela fortepianów była osobliwa pod względem samego pomysłu, poprowadzenia narracji, ale też wciśnięcia wielości przekazu na małej objętości. Temu ostatniemu - w mojej opinii autor nie podołał. Urwane wątki , w których miejsce zaraz pojawiały się nowe, bardziej konfundowaly niż zostawiały miejsce na refleksje. Niejasna była też dla mnie postawa narratora, tytułowego stroiciela. Stanowczo oznajmiał czytelnikowi, że jest nikim, by po chwili podkreślić kolejny raz uznanie dla swojego geniuszu, jak gdyby nie mógł się zdecydować czy chce być skromny czy nie.
Skoro już jestem przy narracji - muszę zaznaczyć, że technicznie, została ona dla mnie do końca zagadką. Nie wiem czy to błąd tłumaczenia, czy taki był zamysł, ale czytając miałam wrażenie, że nie zawsze jest to główny bohater. Jakby język nie nadążał za tym, co autor chce powiedzieć.

Tematycznie, mamy tutaj kwestię żałoby, radzenia sobie ze stratą, wyboru ścieżki życiowej, pielęgnowania w sobie pasji, ale zdecydowanie najwięcej miejsca zajmuje fascynacja muzyką i instrumentami. Właśnie te zdania o muzyce były najbardziej poetyckimi, zapadającymi w pamięć częściami tej historii. Książka dobra we fragmentach, natomiast jako całość nie zachwyca.

📝FABUŁA📝

Tajwańska opowieść o bezimiennym stroicielu w średnim wieku, którego życie zostało splecione muzyką z historiami kilku innych bohaterów. Nostalgiczne obsadzenie pasji w wizji społeczeństwa i realiach własnych możliwości.

🙋🏻‍♀️DLA KOGO🙋🏻
Polecam wielbicielom form krótkich i literatury wschodu.

Magda

🎹STROICIEL FORTEPIANÓW 🎹

Z całą pewnością można rzec, że historia Stroiciela fortepianów była osobliwa pod względem samego pomysłu, poprowadzenia narracji, ale też wciśnięcia wielości przekazu na małej objętości. Temu ostatniemu - w mojej opinii autor nie podołał. Urwane wątki , w których miejsce zaraz pojawiały się nowe, bardziej konfundowaly niż zostawiały miejsce na...

Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z wydawnictwem. Warunki współpracy w żaden sposób nie wpływają na treść recenzji i niezależność myśli w niej zawartych.

Bardzo trudno zebrać mi myśli po przeczytaniu tej książki. Bo jak mam ubrać w słowa historię, która dotknęła mojej duszy i poruszyła głęboko tkwiące w niej pragnienia? Jestem zachwycona pięknem używanego w niej języka, metafor i tego, że zostało wypowiedziane na głos to co miało być wypowiedziane, a przemilczane to co powinno zostać w sferze domysłów (w końcu gra się nie tylko dźwiękiem, ale i ciszą). Całym sercem doceniam te przeskoki w narracji i proste, czasem jednosłowne zdania. Kocham ją za pytania, które stawia narrator skłaniając czytelnika do refleksji. Ta książka to duchowy i zmysłowy aestethic.
Zapytacie mnie jakie jest jej przesłanie? A ja szczerze Wam odpowiem – nie wiem. I nie dlatego, że nie mam o niej przemyśleń, o nie, głowa aż mi od nich paruje, ale dlatego, że uważam, że każdy znajdzie w niej co innego. Dla mnie to książka o odnajdywaniu siebie i swoich pragnień w śweicie, który dąży tylko w jedną stronę i jednocześnie o zagubieniu jakie towarzyszy wielkim umysłom, dla których tak zwyczajne jest to co dla nas niezwykłe. To historia o smutku, samotności, niezrozumieniu, o tym co wielu nazywa świadomym zaprzepaszczeniem talentu i próbie późniejszego odnalezienia się jako „zwykły” człowiek. I co najciekawsze o odnajdywaniu odpowiednich ludzi na swojej drodze i tym, że nie zawsze potrafimy docenić ich dobro i piękno na czas…
Poczułam w tym dziele klimat „Ukochanego równania profesora” i to było spełnienie moich marzeń.

Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z wydawnictwem. Warunki współpracy w żaden sposób nie wpływają na treść recenzji i niezależność myśli w niej zawartych.

Bardzo trudno zebrać mi myśli po przeczytaniu tej książki. Bo jak mam ubrać w słowa historię, która dotknęła mojej duszy i poruszyła głęboko tkwiące w niej pragnienia? Jestem zachwycona pięknem używanego w...

Niestety rozczarowanie. W przypadku tej pozycji zabrakło zdecydowanie tej specyficznej magii i niezwykłości kojarzonych z literaturą azjatycką. Nie urzekła mnie, a wręcz - mimo swych niepozornych rozmiarów - znudziła.

Niestety rozczarowanie. W przypadku tej pozycji zabrakło zdecydowanie tej specyficznej magii i niezwykłości kojarzonych z literaturą azjatycką. Nie urzekła mnie, a wręcz - mimo swych niepozornych rozmiarów - znudziła.

"Stroiciel fortepianów" to reprezentant literatury pięknej, w której dominuje melancholia i rozważania o miłości, ale także o niespełnionych marzeniach.

Chiang-Sheng Kuo przenosi czytelnika w świat zdominowany przez ciszę marzeń i melodię fortepianów, która odzwierciedlałaby tę jedną najpiękniejszą barwę. Autor w swej opowieści na główny plan wysuwa refleksje głównych bohaterów oraz emocje, które nimi targają. W "Stroicielu fortepianów" poznajemy historię dwóch mężczyzn. Tytułowego stroiciela, który zagubił drogę do swoich marzeń oraz Lin Sanga, odnoszącego sukcesy na każdej płaszczyźnie życia biznesmena.

Szczególnie ujęła mnie samoświadomość głównego bohatera, który mimo wielu porażek w życiu i niespełnionych marzeń był przekonany o swojej wartości i roli w świecie, którą przyjął bez żalu i poczucia niesprawiedliwości. Trudno opisać tę książkę tak, by nie zdradzić zbyt wiele. Nie jest to tytuł, który zapada w pamięć na długo, jednak czas spędzony przy jego lekturze uznaję za interesujący. To książka obowiązkowa dla osób, które cenią sobie w literaturze niespieszność i głęboką analizę wnętrza bohaterów, którzy z pełną świadomością własnych błędów idą przez życie. Subtelna i pełna nostalgii opowieść o tajemniczym stroicielu może przypaść do gustu wielu czytelników z powodu filozoficznego stylu i uniwersalnej tematyki, którą podejmuje.

https://www.instagram.com/p/C7RxK3sA8XQ/?igsh=cGU5Y2lsZTdocGhi

"Stroiciel fortepianów" to reprezentant literatury pięknej, w której dominuje melancholia i rozważania o miłości, ale także o niespełnionych marzeniach.

Chiang-Sheng Kuo przenosi czytelnika w świat zdominowany przez ciszę marzeń i melodię fortepianów, która odzwierciedlałaby tę jedną najpiękniejszą barwę. Autor w swej opowieści na główny plan wysuwa refleksje głównych...

Czy słuchając muzyki fortepianowej pomyślałaś kiedyś dlaczego ten instrument tak brzmi, dlaczego każdy dźwięk pasuje do siebie, dlaczego wszystkie dźwięki współtworzą czysty akord? „Kiedy duszę przenika niebiańska melodia, wszyscy zapamiętują talent kompozytora i wirtuozerię wykonawcy, nikt nie pomyśli o roli stroiciela”. To jakby zapomniane dusze, „aniołowie dźwięków”, bez nich nikt nie mógłby zaprosić Cię do świata muzyki w tak czysty sposób.

„…każdy fortepian, nowy czy stary, ma duszę. Dopiero strojenie łamie zaklęcie i ją uwalnia, w innym przypadku pozostałaby uwięziona na wieki.”

Poznaj jednego z nich, strażnika dźwięków, osobę, dzięki której możesz rozkoszować się barwą instrumentu. Przed nim staje techniczne zadanie, ale jak ważne i potrzebne dla muzyki. Pozwól, aby został dostrzeżony, podziękuj mu za jego pracę.

To historia pełna subtelności, smutku, nostalgii, piękna, marzeń i …. spełnienia, a może jednak jego braku…

Stroiciel fortepianów poprowadzi Cię przez meandry jego pracy, jakże trudnej, wymagającej skupienia i precyzyjności. Tu nie chodzi o to, żeby usłyszeć melodię, bo jesteś w momencie poprzedzającym, bo jesteś jeszcze przed chwilą, kiedy muzyka rozbrzmiewa na scenie. Póki co za fortepianem siedzi on, nie wśród świateł, błysku fleszy i oklasków, on który sprawi, że brawa, za również jego pracę, dostanie ktoś inny.
Stroiciel i pianista to dwie osoby, któr3 muszą ze sobą współgrać, jak dwanaście półtonów w oktawie.

To krótka opowieść, ale niosąca za sobą ogrom emocji i momentami poczucie pustki i straty. To świat dźwięków i ciszy, bo pamiętaj, że „partie bez dźwięku to też część gry.” To historia dwóch mężczyzn, owego stroiciela i człowieka przepełnionego tęsknotą za zmarłą żoną.

Wiele osób nie zdaje sobie sprawę ile ludzi stoi za sukcesem jednego człowieka, artysty. Zauważ ich i będąc teraz na koncercie wspomnij chociaż o nim, o stroicielu, który oddaje serce muzyce. Czy to „nikt ważny”? Nie… to osoba spajająca fortepian i pianistę.

Czy słuchając muzyki fortepianowej pomyślałaś kiedyś dlaczego ten instrument tak brzmi, dlaczego każdy dźwięk pasuje do siebie, dlaczego wszystkie dźwięki współtworzą czysty akord? „Kiedy duszę przenika niebiańska melodia, wszyscy zapamiętują talent kompozytora i wirtuozerię wykonawcy, nikt nie pomyśli o roli stroiciela”. To jakby zapomniane dusze, „aniołowie dźwięków”, bez...

Współpraca reklamowa (barterowa) z @artragepl

Lubicie książki z motywem muzyki? Jeśli tak, to ta pozycja może być właśnie dla Was.

"Stroiciel fortepianów" to nostalgiczna i melancholijna powieść o szansach, których nie udało się wykorzystać. O rozczarowaniach, które nas dotykają. Tych zawodowych, miłosnych, życiowych. O rozczarowaniach drugim człowiekiem i sobą samym.

To powolna, ale wciągająca opowieść. Jest w niej trochę tajemnic, więc ważną rolę odgrywają tu z pozoru nic nieznaczące szczegóły.

Chiang-Sheng Kuo (uznawany jest za jednego z najbardziej cenionych współczesnych tajwańskich autorów) pozwolił mi zatrzymać się na chwilę podczas lektury. Myślę jednak, że ta książka nie zostanie ze mną na dłużej a tym samym nie trafi do topki tego roku, bo na tle innych tegorocznych tytułów była po prostu okej. Oczarowała mnie fragmentami dotyczącymi pracy stroiciela, które uważam za fascynujące i ciekawe. Sama historia nie wywołała we mnie jednak takich emocji jakich bym po niej oczekiwała.

Współpraca reklamowa (barterowa) z @artragepl

Lubicie książki z motywem muzyki? Jeśli tak, to ta pozycja może być właśnie dla Was.

"Stroiciel fortepianów" to nostalgiczna i melancholijna powieść o szansach, których nie udało się wykorzystać. O rozczarowaniach, które nas dotykają. Tych zawodowych, miłosnych, życiowych. O rozczarowaniach drugim człowiekiem i sobą...

Melancholijna opowieść, utkana ze wspomnień, z niedostatków i niedoskonałości, która jednak w ogólnym rozrachunku nie wydaje się być szczególnie przygnębiająca. Choć opisuje raczej te epizody, które ostatecznie jakoś się jednak nie udały, nie przyniosły sławy, splendoru, ani nawet większych pieniędzy - mamy wrażenie, że bohaterowie pogodzili się z własnym losem.

“Stroiciel fortepianów” Chianga-Sheng Kuo
to najbardziej nagradzana tajwańska powieść ostatnich lat - rzecz o miłości, stracie i utraconych marzeniach.

Głównym bohaterem jest tu bezimienny, łysiejący stroiciel fortepianów, który - mimo swoich zdolności - nie został wielkim pianistą.
Na kartach swojej powieści, w opowieść stroiciela Sheng Kuo wplata historię wdowca, który opłakuje śmierć młodej żony.

Tych dwóch samotnych mężczyzn spotyka się w szkole, gdzie uczyła żona pianisty. Pozornie niewiele ich łączy, może poza miłością do muzyki, ale przy bliższym poznaniu okazuje się, że mają więcej wspólnego, niż można przypuszczać.

Refleksjna, nostalgiczna pozycja, w tle której wybrzmiewa Rachmaninow, Schubert, czy Richter. “Stroiciel fortepianów” to rzecz o przemijaniu, straconych szansach i wysiłkach, by zaakceptować to, na co pozwala chwila bieżąca. W tym życiorysie bohatera odmienionego zdradą i zawodem miłosnym znajduje się przestrzeń pozwalająca to wszystko zaakceptować.

W czasach, gdy nie ustajemy w wysiłkach poprawiania swoich wyników, chcąc stać się przysłowiowo “najlepszą wersją siebie”, opowieść o tym, że bycie kimś “zwyczajnym” może być wystarczające - wydaje mi się odświeżającym powiewem ulgi. Czytajcie!

Melancholijna opowieść, utkana ze wspomnień, z niedostatków i niedoskonałości, która jednak w ogólnym rozrachunku nie wydaje się być szczególnie przygnębiająca. Choć opisuje raczej te epizody, które ostatecznie jakoś się jednak nie udały, nie przyniosły sławy, splendoru, ani nawet większych pieniędzy - mamy wrażenie, że bohaterowie pogodzili się z własnym losem....