Kolonia

Są takie książki, do których nie powinno się podchodzić w chwili, kiedy czas i niepokój w głowie nie pozwala na to, aby się nad nią odpowiednio pochylić. Taką książką jest właśnie „Kolonia” Audrey Magee.

Początkowo, a w zasadzie po kilku pierwszych stronach byłam do niej nastawiona raczej sceptycznie. Uznałam jednak, że przecież muszę dać jej szansę i coś podpowiadało mi, że nie będę żałować. Dałam więc sobie czas i kiedy byłam pewna, że nadszedł odpowiedni moment, po raz kolejny sięgnęłam po tę książkę.

I w tym momencie coś mnie uderzyło. „Kolonia” okazała się wyjątkową lekturą, napisaną w sposób przejmujący, miejscami szorstki, ale jednocześnie tak obrazowy i klimatyczny, że przeplatające się między sobą relacje międzyludzkie stanowią idealne połączenie z tłem historycznym, które w nienachalny sposób pokazuje nam wydarzenia związane z wojną domową w Irlandii Północnej.

„Kolonia” zachwyca językiem, opisami natury, szczegółowym opisem wielowymiarowych postaci oraz ukazaniem kontrastu pomiędzy przybyszami, a rdzennymi mieszkańcami wyspy.
Pomimo moich wcześniejszych obaw, książkę czyta się wyjątkowo szybko – na szczególną uwagę zasługuje przystępna forma, sposób narracji, świetne i dopracowane dialogi.

I pomimo, że początkowo książka może wydawać się nieprzystępna i trudna, powinna trafić w ręce każdego miłośnika literatury pięknej.

Są takie książki, do których nie powinno się podchodzić w chwili, kiedy czas i niepokój w głowie nie pozwala na to, aby się nad nią odpowiednio pochylić. Taką książką jest właśnie „Kolonia” Audrey Magee.

Początkowo, a w zasadzie po kilku pierwszych stronach byłam do niej nastawiona raczej sceptycznie. Uznałam jednak, że przecież muszę dać jej szansę i coś podpowiadało mi,...

Dawno nie czytałam tak dobrej książki.
W takiej nietypowej formie.
Początkowo byłam sceptyczna, ale ciekawość zwyciężyła uprzedzenia. Nie mogłam się oderwać.
Przez kilkanaście lat latałam do Irlandii, miałam ogólne informacje o historii Irlandii, Wielkiej Brytanii, o IRA.
Ta powieść otworzyła mi szerzej oczy, skłoniła do pogłębienia wiedzy.
To refleksyjna, mądra książka.
O wyzysku, krzywdzie, niesprawności.
O nierozliczonej przeszłości ,która wciąż kładzie się cieniem na teraźniejszości.

Dawno nie czytałam tak dobrej książki.
W takiej nietypowej formie.
Początkowo byłam sceptyczna, ale ciekawość zwyciężyła uprzedzenia. Nie mogłam się oderwać.
Przez kilkanaście lat latałam do Irlandii, miałam ogólne informacje o historii Irlandii, Wielkiej Brytanii, o IRA.
Ta powieść otworzyła mi szerzej oczy, skłoniła do pogłębienia wiedzy.
To refleksyjna, mądra książka....

Według mnie - arcydzieło!

Według mnie - arcydzieło!

Wspaniała lektura! Ciekawie prowadzona narracja, rzeczywiście malarsko, nieraz stopklatkami. Fantastycznie oddany surowy klimat irlandzkiej wyspy. I ogromne brawa dla autorki za mistrzowskie wplecenie tła historycznego, które po prostu jest integralną częścią opowieści a nie koślawym dodatkiem między wydarzeniami. Powolnie tocząca się uczta :)

Wspaniała lektura! Ciekawie prowadzona narracja, rzeczywiście malarsko, nieraz stopklatkami. Fantastycznie oddany surowy klimat irlandzkiej wyspy. I ogromne brawa dla autorki za mistrzowskie wplecenie tła historycznego, które po prostu jest integralną częścią opowieści a nie koślawym dodatkiem między wydarzeniami. Powolnie tocząca się uczta :)

Mała irlandzka wyspa. Lato 1979 roku. Wojna domowa w Irlandii trwa w najlepsze. Mała wysepka wydaje się być oddalona od tego całego zgiełku.
Dwoje bohaterów, przybyszów z zewnątrz. Anglik, artysta malarz. Myśli obrazami. Francuz, językoznawca. Ważne są dla niego słowa i język. Jeden patrzy na świat, drugi go słucha. W międzyczasie ścierają się ze sobą na każdym kroku. Odwieczny konflikt przenoszą na wsypę.

Pod drugiej stronie są rdzenni mieszkańcy. Przywiązani do swojej ojczyzny lub szukający sposobu na ucieczkę. Duszna atmosfera i purytańskie warunki nie wszystkimi odpowiadają. Część przygląda się przybyszom z fascynacją, a część ze strachem, a nawet wrogością.

Przede wszystkim to tekst o kolonializm, neokolonializmie i dominacji kulturowej. O zaszłościach, o historii i o tym, że każdy realizuje tutaj swoje interesy. Każdy dba tylko o siebie. To historia o tym, jak bohaterowie wykorzystują rdzennych mieszkańców i traktuję ich instrumentalnie.
W Irlandii mamy konflikt w skali makro, a na wyspie w skali mikro. Jeden i drugi to bardzo podobne historie.

Lapidarny tekst, oszczędna forma, piękne pejzaże, surowy klimat i plejada wyjątkowych postaci.
Bardzo dobra powieść.

Mała irlandzka wyspa. Lato 1979 roku. Wojna domowa w Irlandii trwa w najlepsze. Mała wysepka wydaje się być oddalona od tego całego zgiełku.
Dwoje bohaterów, przybyszów z zewnątrz. Anglik, artysta malarz. Myśli obrazami. Francuz, językoznawca. Ważne są dla niego słowa i język. Jeden patrzy na świat, drugi go słucha. W międzyczasie ścierają się ze sobą na każdym kroku....

"Kolonia" to lektura, która budzi emocje, a zarazem skłania do głębszych refleksji nad życiem, wartościami i naszą relacją z historią. To nie tylko książka do przeczytania, ale do doświadczenia i ponownego odkrywania. To powieść pełna barw i emocji, momentów czułości przeplatanych szorstkim humorem, która zostawia czytelnika z refleksją nad naturą człowieka i jego relacjami ze światem. To literacka podróż, którą warto odbyć.

"Kolonia" to lektura, która budzi emocje, a zarazem skłania do głębszych refleksji nad życiem, wartościami i naszą relacją z historią. To nie tylko książka do przeczytania, ale do doświadczenia i ponownego odkrywania. To powieść pełna barw i emocji, momentów czułości przeplatanych szorstkim humorem, która zostawia czytelnika z refleksją nad naturą człowieka i jego relacjami...

Czytając opinie o tej książce, spodziewałam się po niej czegoś trochę innego - tymczasem to, co przeczytałam, podobało mi się znacznie bardziej :). "Kolonia" Magee to krótka, ale bardzo dobrze napisana (i równie dobrze przetłumaczona) powieść o niewielkiej irlandzkiej wysepce pod koniec lat siedemdziesiątych. Żyją na niej cztery pokolenia mieszkańców - od najstarszej kobiety, która mówi tylko po irlandzku i nigdy nie opuściła wyspy, po młodego chłopca, swobodnie zmieniającego irlandzki na angielski i marzącego o innym życiu niż to, które znali jego przodkowie. Na wyspę od lat przybywa Francuz Masson, który bada i w swoim własnym rozumieniu stara się chronić język irlandzki. Jednak tego lata jego badania zakłóca przybycie Lloyda - angielskiego malarza, który początkowo chce malować klify, a z czasem zaczyna pracę nad "dziełem życia"...
Tytuł książki można rozumieć na wiele sposobów, a wątków kolonialnych tu nie brakuje. Masson jest pół-Algierczykiem i jego wspomnienia dotyczące trudnej relacji rodziców były dla mnie ciekawe i wciągające. Lloyd jako Anglik na irlandzkiej wyspie wydaje się ze swoim podejściem do świata wręcz obrazkowym przykładem kolonizatora, choć Francuz wcale nie zachowuje się lepiej. Ofiarami ich zachowań padają zaś mieszkańcy - szczególnie młody James; fakt, że zakończenie było przewidywalne, nie sprawił, że było mi go mniej żal. Historie z wysepki są przeplatane opisami terroryzmu, w którym pogrążona była Irlandia w tamtych latach.
"Kolonię" czyta się bardzo szybko - szczególnie fragmenty dotyczące Lloyda i Jamesa: krótkie zdania, myślenie obrazami. Masson i irlandzkie kobiety bardziej zatapiali się w języku, opowieść biegła w formie strumienia świadomości (choć w zdecydowanie bardziej przystępnej formie niż u Joyce'a ;) ). Spodobała mi się ta różnorodność narracji i stylów, przeplatanie wydarzeń na wyspie z wiadomościami z kraju, sposób, w jaki skonstruowane zostały główne postacie. Szczerze polecam :)

Czytając opinie o tej książce, spodziewałam się po niej czegoś trochę innego - tymczasem to, co przeczytałam, podobało mi się znacznie bardziej :). "Kolonia" Magee to krótka, ale bardzo dobrze napisana (i równie dobrze przetłumaczona) powieść o niewielkiej irlandzkiej wysepce pod koniec lat siedemdziesiątych. Żyją na niej cztery pokolenia mieszkańców - od najstarszej...

Fenomenalna. Po przeczytaniu ostatnich zdań nie mogłam zasnąć.

Fenomenalna. Po przeczytaniu ostatnich zdań nie mogłam zasnąć.

Kolonia jest książką, która oczaruje każdego wielbiciela literatury pięknej, doskonała w każdym calu, porywająca do ostatniej strony.
Zawiera wszystkie elementy, które niezmiernie doceniam od nowatorskiego stylu, dobrze nakreślonych bohaterów, wielowarstwowości, dopracowania, po niesamowity wyspiarski klimat.
Ten ostatni przenika do nas z kart powieści, jest namacalny. Czujemy wilgoć i mgłę wsiąkającą w betonowe ściany, odgłos wzburzonego morza uderzającego o skały, nawoływania ptaków. Z tego pejzażu uderza pustka i surowość.
Do tej małej irlandzkiej enklawy przybywa pewnego dnia malarz Anglik Lloyd i językoznawca Francuz Masson, którzy pragną wykorzystać mieszkańców do własnych celów.

Pomiędzy bohaterami zaczyna iskrzyć. Jeden pragnie ciszy by tworzyć w skupieniu, drugi chce rozmów, by nadstawić ucha i słuchać zmian jakie dokonują się w języku. Każdy wietrzy swój interes.

Dynamiczna narracja i wspaniałe obrazy odciętej od reszty świata małej społeczności tworzą fabułę, która hipnotyzuje czytelnika od pierwszych zdań. Choć brak wyodrębnionych dialogów, czy brak interpunkcji przestaje być już w książkach czymś nowym, to można się do tego stylu przyzwyczaić dość szybko.
Maggie serwuje czytelnikom także drugi nurt powieściowy, zamieszczając krótkie wstawki reporterskie z ogarniętej wojną domową Irlandii.

Mamy tu odrobinę klimatu trylogii R.Jacobsena połączonej ze świetnym debiutem L.Kennedy Nasze winy. Autorka starała się w sposób subtelny wpleść akcenty polityczne, stawiając bardziej na relację, na uchwycenie indywidualności. Kolonia jest wspaniałą książką o budowaniu nadziei, o zmianach jakie niesie kolonializm, kipi od emocji i zaskakuje oryginalnością stylu.
Prawdopodobnie zasili też szereg najlepszych książek tego roku.

Kolonia jest książką, która oczaruje każdego wielbiciela literatury pięknej, doskonała w każdym calu, porywająca do ostatniej strony.
Zawiera wszystkie elementy, które niezmiernie doceniam od nowatorskiego stylu, dobrze nakreślonych bohaterów, wielowarstwowości, dopracowania, po niesamowity wyspiarski klimat.
Ten ostatni przenika do nas z kart powieści, jest namacalny....

Bardzo klimatyczna i niezmiernie ciekawa książka! Przypominała mi się trochę "Greka Zorbę". W kostyczne, mocno zhierarchizowane małe społeczeństwo - wręcz w kolonię - wchodzi "obcy" a nawet dwoje. Świetne dialogi i świeżość przekazu. Świetna socjologiczna rozgrywka. Autorka sprawiła mi tą książką wielką przyjemność!

Bardzo klimatyczna i niezmiernie ciekawa książka! Przypominała mi się trochę "Greka Zorbę". W kostyczne, mocno zhierarchizowane małe społeczeństwo - wręcz w kolonię - wchodzi "obcy" a nawet dwoje. Świetne dialogi i świeżość przekazu. Świetna socjologiczna rozgrywka. Autorka sprawiła mi tą książką wielką przyjemność!