Rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady. Pewnie znacie to powiedzenie. Byliście już w Bieszczadach? Ja niestety jeszcze nie.

Igor Brudny właśnie rzucił wszystko i wyjechał w Bieszczady. Mieszka w starej chacie z dala od ludzi. Co jakiś czas jednak pod jego dom trafia jakiś zbłąkany turysta. I tak przypadkowo pojawiają się u niego dwie turystki, którym pomaga naładować telefony.
Kilka dni później pojawia się u Brudnego policja. Turystki, którym pomógł, zaginęły. Podejrzenia padają na sąsiada Igora, Samuela, który zajmuje się wypałem drewna. Brudny nie wierzy w jego winę i rozpoczyna śledztwo na własną rękę.
Obcy na tym terenie nie są mile widziani. Zwłaszcza tacy, którzy węszą, wypytują i próbują przerwać panującą od lat zmowę milczenie.
Ile prawdy jest w legendzie o ponurym smolarzu?

"Smolarz" to szósta już część cyklu z komisarzem Igorem Brudnym. Tym razem akcja, jak już wiecie, rozgrywa się w malowniczych Bieszczadach.
Po raz pierwszy usłyszałam o zawodzie smolarza i wypale drewna w bieszczadzkich lasach. Muszę przyznać, że jest to bardzo ciekawy wątek, który dodaje książce klimatu. Podobnie jak legenda o smolarzu, który porywa turystów. Ta część ma więc trochę inny klimat niż poprzednie tomy. Dla mnie to oczywiście plus.

Brudny jest w formie. Mimo że próbuje oderwać się wszystkiego, odzyskać spokój, to szybko angażuje się w śledztwo. Nie potrafi przejść obojętnie obok zaginięcia turystek, które poznał przypadkiem. Jego policyjny nos od razu czuje, że coś w tej sprawie nie gra. I szybko łączy teraźniejsze wydarzenia z trudną przeszłością tego regionu.
Przemysław Piotrowski połączył prawdziwe wydarzenia z historii regionu z fikcją literacką. Wszystko łączy się i tworzy spójną, ciekawą całość.

Niezmiennie seria z Brudnym pozostaje jedną z moich ulubionych. I już bardzo się cieszę na kolejny zapowiedziany już tom.

Rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady. Pewnie znacie to powiedzenie. Byliście już w Bieszczadach? Ja niestety jeszcze nie.

Igor Brudny właśnie rzucił wszystko i wyjechał w Bieszczady. Mieszka w starej chacie z dala od ludzi. Co jakiś czas jednak pod jego dom trafia jakiś zbłąkany turysta. I tak przypadkowo pojawiają się u niego dwie turystki, którym pomaga naładować...

Mam wrażenie, jakby koncepcja na zakończenie została zmieniona w ostatniej chwili, a rozwiązanie zagadki dopisane na kolanie.
Uwielbiam serię o Brudnym i uwielbiam bieszczadzki klimat, ale coś mi tutaj nie do końca zagrało.

Mam wrażenie, jakby koncepcja na zakończenie została zmieniona w ostatniej chwili, a rozwiązanie zagadki dopisane na kolanie.
Uwielbiam serię o Brudnym i uwielbiam bieszczadzki klimat, ale coś mi tutaj nie do końca zagrało.

Smolarz” autorstwa Przemysława Piotrowskiego,
z jego zawiłą intrygą i głębokim rozważaniem ludzkiej psychiki, stanowi znakomity przykład tego, jak wielowymiarową formą literacką może być kryminał. Umieszczając akcję w Bieszczadach, autor nie tylko wykorzystuje tajemniczość i niebezpieczeństwo tego regionu jako tło dla wydarzeń, ale również wplata w narrację elementy kultury i wierzeń lokalnej społeczności, co dodatkowo wzbogaca powieść . To połączenie sprawia, że książka nabiera unikalnego charakteru, łącząc w sobie elementy thrillera, dramatu psychologicznego i studium charakterów.Zniknięcie dwóch turystek staje się punktem wyjścia do opowieści, która z każdą stroną staje się coraz bardziej mroczna i skomplikowana.

Postać Igora Brudnego, zmagającego się nie tylko z zagadką zniknięcia turystek, ale i własnymi demonami, stanowi klucz do zrozumienia, jak przeszłość i lokalne przesądy mogą wpływać na teraźniejszość. Jego determinacja w rozwiązaniu tajemniczych zaginięć nawet kosztem osobistego bezpieczeństwa i spokoju, pokazuje, jak skomplikowane mogą być ludzkie motywacje. Autor mistrzowsko oddaje psychologiczną głębię postaci, oferując czytelnikom nie tylko kryminalną zagadkę, ale i głęboki wgląd w naturę ludzkiego cierpienia i odkupienia.
„Smolarz” to nie tylko kryminał, ale również głęboka opowieść o ludzkich emocjach, strachu, zemście i poszukiwaniu prawdy. Fabuła, pełna zaskakujących zwrotów akcji, trzyma w napięciu do samego końca. Styl Piotrowskiego, łączący lekkość z intensywnością emocjonalną, sprawia, że książka jest nie tylko przerażająca, ale też niezwykle wciągająca. Polecam „Smolarza” każdemu, kto szuka nie tylko dobrze napisanego kryminału, ale również historii, która skłania do refleksji nad naturą człowieka i mrocznymi zakamarkami ludzkiej duszy.

Smolarz” autorstwa Przemysława Piotrowskiego,
z jego zawiłą intrygą i głębokim rozważaniem ludzkiej psychiki, stanowi znakomity przykład tego, jak wielowymiarową formą literacką może być kryminał. Umieszczając akcję w Bieszczadach, autor nie tylko wykorzystuje tajemniczość i niebezpieczeństwo tego regionu jako tło dla wydarzeń, ale również wplata w narrację elementy kultury...

Początkowo bardzo wciągająca historia, ale im bliżej końca tym czuć, że coś się rozjechało. Mam wrażenie, że tom 6 jest zdecydowanie gorszy od pozostałych książek.

Początkowo bardzo wciągająca historia, ale im bliżej końca tym czuć, że coś się rozjechało. Mam wrażenie, że tom 6 jest zdecydowanie gorszy od pozostałych książek.

• SMOLARZ • PRZEMYSŁAW PIOTROWSKI

Miejscem akcji szóstej części serii z komisarzem Brudnym są Bieszczadzkie knieje. "Powietrze po deszczu pachnie tak, że mogłoby zbudzić trupa, a cisza przerywana sporadycznie przez kręcącą się po wzgórzach zwierzynę wydaje się najwspanialszą muzyką". Wszystko wskazuje na to, że Igor Brudny w końcu znalazł swoje miejsce na ziemi, lecz Przemysław Piotrowski zadbał, by kłopoty spłynęły na głównego bohatera z mocą wrzącej lawy!

Zaginięcie dwóch turystek, które po raz ostatni widziano w towarzystwie Igora Brudnego stawiają go w kręgu osób podejrzanych. Z racji tego, iż sprawa dotyczy go osobiście, ale przede wszystkim dlatego, że jest gliniarzem, który nigdy, przenigdy nie odpuszcza, postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i zaczyna węszyć. Miejscowy układ sił, na którego czele stoi ceniony polityk pociągający za sznurki, oraz bezewględny morderca, a także nieustające pogróżki, którymi chronicznie nękany jest Igor, dodatkowo napędzają go do odkrycia prawdy. Po raz kolejny przekona się jak cenne jest wsparcie inspektora Romualda Czarneckiego oraz Julki Zapackiej (życiowej partnerki Igora, którą notabene uwielbiam i podziwiam za niekonczące się pokłady cierpliwości do ukochanego😜)

Ta część serii to powiew świeżości nie tylko dlatego, że autor przeniósł miejsce akcji do Bieszczad i pięknie oddał małomiasteczkowy klimat, ale również dlatego, że Igor tym razem działa inaczej niż zwykle. Nieoficjalnie, poza protokołem, niczym wolny strzelec, który nie ugnie się przed nikim i niczym w dojściu do prawdy.

Dodatkowym smaczkiem jest zawód "smolarz". Podczas lektury spotkałam się z tym określeniem i profesją, nie mając zielonego pojęcia że taki zawód w ogole istnieje. Przemysław Piotrowski wykonał piękny reserch i mnóstwo przygotowań, o czym wspomina w podziękowaniach. Wsiąkając w tę historię czuć autentyczność, dlatego ta historia jest tak wyjątkowa.
Na poklask zasługuje również perfekcyjne budowanie napięcia oraz malownicze opisy przyrody, które wprowadzają do fabuły element grozy. Według mnie SMOLARZ to jeden z najlepszych tomów serii. Liczę, że Igor Brudny nie powiedział jeszcze ostatniego słowa.. Ogromnie polecam!

• SMOLARZ • PRZEMYSŁAW PIOTROWSKI

Miejscem akcji szóstej części serii z komisarzem Brudnym są Bieszczadzkie knieje. "Powietrze po deszczu pachnie tak, że mogłoby zbudzić trupa, a cisza przerywana sporadycznie przez kręcącą się po wzgórzach zwierzynę wydaje się najwspanialszą muzyką". Wszystko wskazuje na to, że Igor Brudny w końcu znalazł swoje miejsce na ziemi, lecz...

Moim zdaniem najsłabsza część serii o Igorze Brudnym, chociaż początkowo zapowiadała się bardzo ciekawie. Zakończenie nie klei się z motywem, który przewijał się przez całą powieść. Wygląda to trochę tak jakby autor w ostatniej chwili próbował zmienić zakończenie, które pierwotnie miało być zupełnie inne. Mimo wszystko warto przeczytać, chociażby z uwagi na postać Igora Brudnego i niesamowitych dialogów z Julką ;)

Moim zdaniem najsłabsza część serii o Igorze Brudnym, chociaż początkowo zapowiadała się bardzo ciekawie. Zakończenie nie klei się z motywem, który przewijał się przez całą powieść. Wygląda to trochę tak jakby autor w ostatniej chwili próbował zmienić zakończenie, które pierwotnie miało być zupełnie inne. Mimo wszystko warto przeczytać, chociażby z uwagi na postać Igora...

Moim zdaniem najgorsza powieść z serii. Fabuła momentami jest bardzo naciągana. Niby bazuje na realnych sytuacjach, ale autor nie potrafi poruszać się w ramach kontekstu historycznego, który jest mocną osią książki. 1968 i kampania antysemicka miała zupełnie inny przebieg. Pogromy antysemickie, taki jak ten opisywany w czwartej części przygód Brudnego, to ewentualnie element historii tuż po wojnie, a nie końcowych lat epoki Gomułki. Nie mogłam też kupić jako zawodowy historyk wersji o przejęciu pałacu z 18. wieku w efekcie pogromu antyżydowskiego. Komuniści załatwili to znacznie wcześniej przez nacjonalizację takich nieruchomości. Mam świadomość, że to powieść a nie praca historyczna, ale skoro autor tak bardzo odwołuje się do historii i trudnego sąsiedztwa, wypadałoby mocniej przyłożyć się do kwerendy. Drażni mnie też powtarzający się na przestrzeni całej serii motyw budowania postaci. Mocne wrażenie kalki

Moim zdaniem najgorsza powieść z serii. Fabuła momentami jest bardzo naciągana. Niby bazuje na realnych sytuacjach, ale autor nie potrafi poruszać się w ramach kontekstu historycznego, który jest mocną osią książki. 1968 i kampania antysemicka miała zupełnie inny przebieg. Pogromy antysemickie, taki jak ten opisywany w czwartej części przygód Brudnego, to ewentualnie...

Zapiera dech w piersiach. Świetnie się czyta. Polecam.

Zapiera dech w piersiach. Świetnie się czyta. Polecam.

Sporo zbiegów okoliczności, kilka niesamowitych (nieprawdopodobnych) sytuacji, ale mimo to, słuchało się świetnie. Pan Piotrowski należy do moich ulubionych autorów, po których sięgam, żeby się "odmóżdżyć" albo przyjemnie spędzić dłuższy czas w podróży. Dobre pióro, plastyczne opisy i świetna interpretacja p. Kosiora. Duet doskonały. Polecam serdecznie

Sporo zbiegów okoliczności, kilka niesamowitych (nieprawdopodobnych) sytuacji, ale mimo to, słuchało się świetnie. Pan Piotrowski należy do moich ulubionych autorów, po których sięgam, żeby się "odmóżdżyć" albo przyjemnie spędzić dłuższy czas w podróży. Dobre pióro, plastyczne opisy i świetna interpretacja p. Kosiora. Duet doskonały. Polecam serdecznie

Na ten to tom autor kazał nam czekać bardzo długo, Brudny zrobił sobie długi urlop i wrócił w dobrym, starym stylu, takiego Igora mi brakowało.
Po wydarzeniach w „Bagnie” Brudny nie może się pozbierać, pragnie spokoju i nierozpoznawalności więc rzuca wszystko i wyjeżdża w Bieszczady, nie za bardzo pasuje to jego dziewczynie Julii tym bardziej, że krótki wyjazd niemiłosiernie się przedłuża. Czy Igor potrafi żyć w spokoju i nie pakować się w kłopoty? Nie ma takiej opcji. Pewnego dnia zjawiają się u niego dwie turystki, chcą tylko podładować telefon, okazuje się że Brudny jest ostatnią osobą który je widział zanim zostały w bestialski sposób zamordowane. Powraca legenda o ponurym smolarzu, podejrzanym zostaje Samuel, sąsiad Igora który zajmuje się wypałem drewna. Okazuje się, że w miasteczku panują jakieś tajemnice sprzed lat, a lokalna śmietanka tworzy układ sił, którego od lat nikt nie może obalić. Brudny nie jest już komisarzem, działa prywatnie ale zrobi wszystko żeby wyjaśnić tą sprawę.
Chwilę przed premierą książki miałam okazję porozmawiać a Przemysławem Piotrowskim i uczestniczyć w jego panelu dyskusyjnym na Targach Książki w Poznaniu, dzięki temu wiem, że wyruszył w Bieszczady, rozmawiał ze smolarzami, był częstowany denaturatem, jednym słowem dobrze przygotował się do historii z Brudnym. Ta część wzbudza ogromne emocje, taki powrót do „Piętna” i „Sfory” czyli części, które rozkochały mnie w tej serii. Uwielbiam wszystko co wychodzi spod pióra autora jednak to do Brudnego mam ogromny sentyment, często łapię się na tym, że czuję iż jest prawdziwy a nie umieszczona na kartach powieści fikcyjna postać. Mój ulubiony bohater jakoś tak gdzieś na uważanie na siebie i mimo że teraz ma bliską osobę która się o niego martwi on nadal ryzykuje i odważnie wchodzi w kłopoty, na szczęście ma przychylne sobie osoby.
Dodam jeszcze dwa słowa o zakończeniu, odpowiedź na wszystkie pytania, które gromadziły się u mnie od początku książki dostałam dopiero na końcu, a sam koniec tego tomu było dla mnie sporym zaskoczeniem, takiego obrotu sprawy się nie spodziewałam.
Wiem, że trwają jakieś tam rozmowy i głęboko wierzę, że Brudny wreszcie trafi na ekran, należy się to autorowi, bohaterowi i nam czytelnikom, to było by coś niesamowitego.
Kto jeszcze nie zna tej serii polecam całym serduchem, naprawdę warto ją przeczytać, jeśli lubicie mocne historie, pełne emocji to Igor Brudny jest dla Was.

Na ten to tom autor kazał nam czekać bardzo długo, Brudny zrobił sobie długi urlop i wrócił w dobrym, starym stylu, takiego Igora mi brakowało.
Po wydarzeniach w „Bagnie” Brudny nie może się pozbierać, pragnie spokoju i nierozpoznawalności więc rzuca wszystko i wyjeżdża w Bieszczady, nie za bardzo pasuje to jego dziewczynie Julii tym bardziej, że krótki wyjazd...