Ucieczka Anny

Mattia Corrente zabiera nas na wędrówkę po Sycylii, ale śladami jej głównych bohaterów. Razem z nimi cofniemy się do wspomnień słodkich jak sycylijska cassata oraz kwaśnych jak tamtejsze cytryny. Poczujemy również gorycz smaku pomarańczy, jedzonych jak jabłko, których sok spływa po brodach wyspiarzy...

Jednego z głównych bohaterów powieści, Severina poznajemy w momencie gdy wyrusza na poszukiwania zaginionej żony. Anna bowiem wyszła z domu i już nie wróciła. Seve za wszelką cenę chce sprowadzić ją do domu...

Razem z Severinem udajemy się w sentymentalną podróż pełną wspomnień. Seve dociera do miejsc bliskich jemu i Annie, do osób, które odegrały w jej życiu istotną rolę. Próbuje zrozumieć i poznać Annę na nowo. Zachodzi tu pewien dysonans między wspomnieniami jakie nosił, a jakie wyłaniają się po latach. Czy patrzył nie widząc? A może wiedział nie chcąc wiedzieć? Co teraz czuje?

W ich wspólną przeszłość możemy również zerkać oczami Anny. Autor przedstawia nam jej obraz od niepokornego dziecka po posłuszną żonę. Czy po drodze zgubiła hart ducha? Czy jest szczęśliwa?

Patrząc na relację Anny i Severina i na podejmowane przez nich decyzje trzeba wziąć pod uwagę dzieciństwo Anny oraz istniejące w latach sześćdziesiątych konwenanse zawierania związków małżeńskich. Głos ojca Anny mówiący jej "Anna ma robić tylko to, co Anna chce robić" stoi w kontraście do stanowczego i wiążącego zdania matki, że trzeba dobrze wyjść za mąż, być wierną, kochającą żoną i urodzić dzieci.

"Wolność to świadomość tego, gdzie już nie chcesz być"

Anna i Severino stojąc u schyłku życia mierzą się z trudnym pytaniem: Czy znajdują się we właściwym miejscu?

"Ucieczka Anny" to powieść niezwykle przejmująca. Czytając ją wręcz dotykamy bolesnej samotności głównych bohaterów. Uczestniczymy w życiu pełnym niedomówień, podskórnych pragnień i zakopanych bolesnych wspomnień. Autor w sugestywny sposób pokazuje nam również, że każda decyzja ma wpływ na to kim się stajemy, a życie jest w pewnym sensie jak uśpiony wulkan...

To pierwsza powieść autora i powiem Wam, że nadal nie mogę w to uwierzyć🤯 Niezwykle dopracowana i głęboka w swoim przekazie 👌

Mattia Corrente zabiera nas na wędrówkę po Sycylii, ale śladami jej głównych bohaterów. Razem z nimi cofniemy się do wspomnień słodkich jak sycylijska cassata oraz kwaśnych jak tamtejsze cytryny. Poczujemy również gorycz smaku pomarańczy, jedzonych jak jabłko, których sok spływa po brodach wyspiarzy...

Jednego z głównych bohaterów powieści, Severina poznajemy w momencie...

Jest to książka o wolności i podróży w głąb siebie, którym dodatkowym aspektem jest szczegółowe opisy wielu sycylijskich miast.

Jest to książka o wolności i podróży w głąb siebie, którym dodatkowym aspektem jest szczegółowe opisy wielu sycylijskich miast.

Anna, spędziwszy kilkadziesiąt lat jako przykładna żona i matka, ucieka z domu.To już nie pierwsza ucieczka w tej rodzinie. Kiedy bohaterka miała trzynaście lat, zniknął jej ojciec, zostawiając żonę i dzieci na pastwę losu. Czyżby córka odziedziczyła po nim pęd do wolności i skłonność do porzucania obowiązków? Po upływie mniej więcej roku jej mąż Severino pakuje bagaże i wyrusza w podróż, by odnaleźć zgubę. Nie jest mu łatwo, bo ma około osiemdziesiąt lat i na domiar złego choruje na cukrzycę. Ale przecież nie tylko młodzi ludzie są zdolni do szaleństw, starzy też potrafią zdobyć się na poświęcenie i wysiłek, też tęsknią, też nie umieją pogodzić się z faktem, że zostali porzuceni, i to w dodatku bez wyjaśnienia, bez pożegnania.

Anna od początku wydaje się postacią fascynującą. I niestety skazaną na to, by nie znaleźć w życiu spełnienia. Od rodziców otrzymała sprzeczne porady. Ojciec mówił, że każdy człowiek ma prawo sam decydować o swoim losie, matka z kolei wymagała bezwzględnego posłuszeństwa i powtarzała, że „Kobieta się rodzi, by być żoną mężczyźnie i matką dzieciom” i że trzeba odwzajemnić miłość męża, choćby tylko z obowiązku czy wdzięczności. W powieści znajduje się kilka bulwersujących scen pokazujących, w jaki sposób buntująca się Anna naprowadzana była na „właściwą” drogę. Pouczano ją na przykład, że powinna jak najprędzej urodzić mężowi syna, a kiedy odburknęła: „Dać mężowi syna. Jakbym tylko po to się urodziła”, usłyszała od bliźniaczej siostry, że grzeszy i powinna zostać zbita rózgą. Można sobie wyobrazić, co czuła, wiedząc, że albo dostosuje się do wymagań, albo zostanie potępiona, przyniesie matce i siostrze wstyd...

Ludzie są skomplikowani i autor doskonale umie to pokazać. Kilkakrotnie bohaterowie nie postępują według schematu, widać w nich sprzeczności, wahania. Po kimś takim jak Anna można by się spodziewać, że będzie umiał uszanować wybory własnego dziecka, tymczasem niekoniecznie tak się dzieje. Zachowanie bohaterki wobec syna dziwi i irytuje, można nawet odnieść wrażenie, że Anna zapomina, jaki bunt i żal czuła w młodości, że powiela błędy własnej matki. Severino okazuje się o wiele lepszym i mądrzejszym rodzicem niż ona.

Podsumowując, „Ucieczka Anny” to ciekawa powieść o powolnej akcji, z dużą liczbą retrospekcji, przesycona nostalgią, pokazująca dawniejszą i współczesną Sycylię. Mattia Corrente opowiada o relacjach małżeńskich, tłamszeniu kobiet, zmianach w obyczajowości, o smutku i zagubieniu starca porzuconego przez żonę, którą kochał przez całe życie, a która już w dniu ślubu pokazała mu pazurki. I wreszcie jest to książka o tęsknocie za wolnością, za niezależnością, pokazująca, że ten, w kim wykiełkowało takie marzenie, już nigdy nie będzie szczęśliwy, bo albo porzuci i zrani bliskie osoby, albo będzie tkwił przy rodzinie i czuł się tak jak złapana na haczyk ryba.

https://koczowniczkablog.blogspot.com/2024/05/ucieczka-anny-mattia-corrente.html

Anna, spędziwszy kilkadziesiąt lat jako przykładna żona i matka, ucieka z domu.To już nie pierwsza ucieczka w tej rodzinie. Kiedy bohaterka miała trzynaście lat, zniknął jej ojciec, zostawiając żonę i dzieci na pastwę losu. Czyżby córka odziedziczyła po nim pęd do wolności i skłonność do porzucania obowiązków? Po upływie mniej więcej roku jej mąż Severino pakuje bagaże i...