Oczy Mony

Opinię to tej powieści należy podzielić na dwie części - pierwsza dotyczy sztuki i tutaj muszę powiedzieć, że się nie rozczarowałem. We wszystkich opisanych muzeach byłem kilka razy, opisane dzieła sztuki widziałem wielokrotnie i mimo to dowiedziałem wielu ciekawych rzeczy, o których nie miałem pojęcia. Pod tym kątem powieść jest wyjątkowo ciekawa, bo w przystępny sposób pokazuje świat sztuki i głębokiej interpretacji dzieł, których zazwyczaj nie poświęcamy należytej uwagi z prostej przyczyny - nie mamy odpowiednich kompetencji i wiedzy. Druga sprawa to główny wątek książki czyli Mona i jej dziadek. Tutaj niestety historia była dla mnie infantylna i nudna. Aż dziwne, że autor nie skonstruował tego lepiej. Ale może czytelnicy chcą takich prostych i dziecinnych historii? Efekt mamy następujący - dużo ciekawej treści okraszonej nudną historią o dziewczynce. Czy przeczytać. Moim zdaniem tak, a przynajmniej przed wizytą w Paryżu;)

Opinię to tej powieści należy podzielić na dwie części - pierwsza dotyczy sztuki i tutaj muszę powiedzieć, że się nie rozczarowałem. We wszystkich opisanych muzeach byłem kilka razy, opisane dzieła sztuki widziałem wielokrotnie i mimo to dowiedziałem wielu ciekawych rzeczy, o których nie miałem pojęcia. Pod tym kątem powieść jest wyjątkowo ciekawa, bo w przystępny sposób...

Historia sztuki w pigułce dla tych, którzy nie odróżniają Moneta od Maneta ;-)

Historia sztuki w pigułce dla tych, którzy nie odróżniają Moneta od Maneta ;-)

Korzystając z wolnego wieczoru opowiem Wam o książce, która stała wiem moim majowym odkryciem .

,,Oczy Mony " zachwyciły mnie swoją nietuzinkowością, pięknem przekazanego w postaci dzieł sztuki i linii fabularnej wzruszającej ,wciągającej ,sprawiającej że oczekujesz końca w napięciu .

Przechadzałem się po największych paryskich wystawach , oglądałam obrazy oczyma wyobraźni i słuchałam ,a słuchać mogłabym bez końca,bo jeszcze nikt tak pięknie nie opowiadał mi o sztuce .
Każde dzieło niosło ze sobą niewyobrażalną lekcje życia .
Wśród wiedzy przekazanej przez dziadka niosły się za mną echa słów Mony ,która mimo trudności wykazuje się nie tylko nadzwyczajna uwaga ale i mądrością .
Dziewczynka chłonie piękno świata zamknięte w dziełach sztuki,a co więcej z każdą wizytą te lekcje coraz lepiej wdraża w życie .

Tajemnicza choroba Mony nie jest do końca wątkiem zachwycającym lecz uchwyconym gdzieś pomiędzy .
Stanowi bardziej tło , które samo w sobie niesie ciężar traumy i straty z którą mała dziewczynka nie potrafiła sobie poradzić.
Zniknięcie bliskiej dla dziewczynki babci odbije się na jej zdrowiu lecz po latach niepewności być może odkryje w końcu prawdę .
Widmo utraty wzroku sprawia ,że w moim odczuciu szybciej dorasta , więc poniekąd obserwujemy pożegnanie Mony z dzieciństwem .

Relacja dziadka z wnuczką wzruszała mnie do łez , bliskość ,zrozumienie ,bijące od nich ciepło.
Jeśli chodzi o relacje z rodzicami czułam przepaść niezrozumienia i ciężar niewypowiedzianych słów noszących niepewność.

Ta wyjątkowa książka przyciągała mnie jak magnez .
Piękno słów , relacji i życiowych lekcji zaszyfrowanych wśród detali i głębi dzieł sztuki .
Wyjątkowa pozycja zajmująca w moim sercu wyjątkowe miejsce.

Korzystając z wolnego wieczoru opowiem Wam o książce, która stała wiem moim majowym odkryciem .

,,Oczy Mony " zachwyciły mnie swoją nietuzinkowością, pięknem przekazanego w postaci dzieł sztuki i linii fabularnej wzruszającej ,wciągającej ,sprawiającej że oczekujesz końca w napięciu .

Przechadzałem się po największych paryskich wystawach , oglądałam obrazy oczyma...

Odejmuję gwiazdki za linię fabularną. Fragmenty dotyczące historii sztuki bardzo przyjemne, ale fabuła ckliwa i krindżowa miejscami

Odejmuję gwiazdki za linię fabularną. Fragmenty dotyczące historii sztuki bardzo przyjemne, ale fabuła ckliwa i krindżowa miejscami

Bardzo dobrze się czytało. Pięknie napisana. Polecam

Bardzo dobrze się czytało. Pięknie napisana. Polecam

Odzieram ze złudzeń, Mony w tej historii jest może 10-15% powieści, to tak naprawdę przystępnie napisana historia malarstwa i sztuki na przykładach. I ta część autorowi wyszła. Mona jest pretekstem by mogła wytworzyć się relacja mistrza i ucznia i by mogła być prowadzona narracja objaśniająca świat sztuki. I ja to kupuję.
Natomiast do historii Mony mam zastrzeżenia, dziesiątki badań, rezonanse, tomografy cuda nie widy z powodu jednorazowych "mroczków".
Ale jedna gwiazdka mniej to naprawdę za mało za założenie że profesjonalna terapia psychologiczna zalecona przez lekarza nie jest potrzebna, że wystarczy domorosły pomysł na kurację sztuką i to wystarczy za pomoc psychologiczną. Wiem, że przysłowiowo sztuka jest lekarstwem dla duszy, ale zbyt dużo artystów popełniło samobójstwo, czy miało problemy ze swoją psyche bym miała ten bon mot traktować poważnie, a autor właśnie to nam sugeruje.
Mam też pomniejsze czepialskie zastrzeżenia, ale nie będę się pastwić, bo w tej książce nie o historię Mony tu chodzi a o historię malarstwa, szkoda tylko, że jest mylnie pozycjonowana i reklamowana jako książka o czym innym niż jest w rzeczywistości. Bo bez Mony książkę oceniłabym dużo wyżej - wszystkie gwiazdki w dół są za Monę.

Odzieram ze złudzeń, Mony w tej historii jest może 10-15% powieści, to tak naprawdę przystępnie napisana historia malarstwa i sztuki na przykładach. I ta część autorowi wyszła. Mona jest pretekstem by mogła wytworzyć się relacja mistrza i ucznia i by mogła być prowadzona narracja objaśniająca świat sztuki. I ja to kupuję.
Natomiast do historii Mony mam zastrzeżenia,...

Mam ogromny problem z powieścią Thomasa Schlessera. O ile, jako miłośniczka historii sztuki, byłam zachwycona samymi opisami dzieł sztuki, które stanowiły dla mnie źródło wspaniałych ciekawostek odnośnie biografii malarzy lub okoliczności powstania dzieła, o tyle fabularnie książka niejednokrotnie mnie zawiodła. Niestety, ale założenia w stylu "zamiast do psychiatry należy udać się do muzeum" wywoływały we mnie ogromną złość i drastycznie zaniżały moją ocenę :Oczu Mony" jako całości. Również wytłumaczenie przyczyn zaburzeń wzroku Mony wydało mi się przekombinowane i niezmiernie rozczarowujące. O ile Thomas Schlesser z całą pewnością posiada ogromną wiedzę o historii sztuki i talent do opowiadania o dziełach, o tyle w kwestii czysto literackiej ma jeszcze sporo do poprawienia. Powieść polecam każdemu miłośnikowi sztuki, ale z zastrzeżeniem, że warstwa fabularna może okazać się rozczarowująca

Mam ogromny problem z powieścią Thomasa Schlessera. O ile, jako miłośniczka historii sztuki, byłam zachwycona samymi opisami dzieł sztuki, które stanowiły dla mnie źródło wspaniałych ciekawostek odnośnie biografii malarzy lub okoliczności powstania dzieła, o tyle fabularnie książka niejednokrotnie mnie zawiodła. Niestety, ale założenia w stylu "zamiast do psychiatry należy...

Sztuka to nie tylko piękne dzieło stworzone przez autora.
To również historia kryjąca się za każdym pociągnięciem pędzla.
Osobiste doświadczania przelane na płótno. Manifest. Wyrażenie opinii w ważnej dla artysty kwestii.
To również zwrócenie uwagi na drugiego człowieka. Podkreślenie wartości ważnych w życiu każdego człowieka.
Uważność w kontekście otaczającego nas świata.

I taką piękną lekcję uważności dał Monie jej dziadek.
Kiedy groza utraty wzroku przez 10 letnią dziewczynkę roztacza na rodzinę swój całun, dziadek postanawia nie czekać na to, co się wydarzy, tylko pokazać piękno tego świata i jego najważniejsze wartości za pośrednictwem sztuki. Raz w tygodniu zabiera dziewczynkę do muzeum i pokazuje jej jedno wybrane dzieło.

„Oczy Mony” to piękna literacka podróż również dla osób, które do tej pory nie miały wiele wspólnego ze sztuką. Autor w sposób skrupulatny zwraca czytelnikowi uwagę na detale, wprowadza w kontekst powstawania danego dzieła, nakreśla styl i okoliczności. Przybliża sylwetkę samego artysty. A wszystko to odbywa się w bardzo ciekawy i angażujący sposób.

To taka wirtualna podróż po odkrywaniu znakomitych dzieł, w doborowym towarzystwie i z niezwykle dobrym przewodnikiem. A do tego jest jeszcze Mona i jej własna historia.

Piękne i bardzo wartościowe połączenie literatury i sztuki!

Sztuka to nie tylko piękne dzieło stworzone przez autora.
To również historia kryjąca się za każdym pociągnięciem pędzla.
Osobiste doświadczania przelane na płótno. Manifest. Wyrażenie opinii w ważnej dla artysty kwestii.
To również zwrócenie uwagi na drugiego człowieka. Podkreślenie wartości ważnych w życiu każdego człowieka.
Uważność w kontekście otaczającego nas...

Co to było? Styl jakby ktoś drzewo rąbał. Postacie i dialogi sztuczne i ciężko powiedzieć, które bardziej. Dziadek zamiast do specjalisty zabiera wnuczkę do galerii sztuki, no litości. Zaleta tej pozycji - jeśli uda się komuś przebrnąć przez infantylny styl autora, może zainteresuje się sztuką i zacznie ją zgłębiać z lepszych źródeł.

Co to było? Styl jakby ktoś drzewo rąbał. Postacie i dialogi sztuczne i ciężko powiedzieć, które bardziej. Dziadek zamiast do specjalisty zabiera wnuczkę do galerii sztuki, no litości. Zaleta tej pozycji - jeśli uda się komuś przebrnąć przez infantylny styl autora, może zainteresuje się sztuką i zacznie ją zgłębiać z lepszych źródeł.

Ogromne rozczarowanie. Opisy i interpretacje obrazów bez żadnej odkrywczości, pobieżne (przypomniałem sobie z rozrzewnieniem zachwyt oryginalnością spojrzenia siostry Wendy Beckett). Akcja schematyczna, a osobowość Mony wymyślana na siłę, nieuzasadniona rozwojowo i psychologicznie. A największą zbrodnią jest jakość i skala reprodukcji omawianych dzieł na obwolucie... PS Lepiej przeczytać "Porozmawiajmy o sztuce, Tygrysie" Katarzyny Rygiel i Magdaleny Kozieł-Nowak choć to dla dzieci...

Ogromne rozczarowanie. Opisy i interpretacje obrazów bez żadnej odkrywczości, pobieżne (przypomniałem sobie z rozrzewnieniem zachwyt oryginalnością spojrzenia siostry Wendy Beckett). Akcja schematyczna, a osobowość Mony wymyślana na siłę, nieuzasadniona rozwojowo i psychologicznie. A największą zbrodnią jest jakość i skala reprodukcji omawianych dzieł na obwolucie... PS...