Biały Kieł

Cudowny język, naturalistyczne opisy oraz ukazanie więzi, jaka może połączyć człowieka i zwierzę. Czuć, że autor miał romantyczną duszę.

Cudowny język, naturalistyczne opisy oraz ukazanie więzi, jaka może połączyć człowieka i zwierzę. Czuć, że autor miał romantyczną duszę.

Przepadałam w stylu Jacka Londona po przeczytaniu "Martina Edena". I choć męczyłam się z tą książką okropnie, to jestem zdania, że nikt nie potrafiłby lepiej opisać świata postrzeganego przez psa-wilka niż on.
Jestem pod wrażeniem podprogowego przekazu, bo nie jest to powieść o niczym i skłania do przemyśleń.

Przepadałam w stylu Jacka Londona po przeczytaniu "Martina Edena". I choć męczyłam się z tą książką okropnie, to jestem zdania, że nikt nie potrafiłby lepiej opisać świata postrzeganego przez psa-wilka niż on.
Jestem pod wrażeniem podprogowego przekazu, bo nie jest to powieść o niczym i skłania do przemyśleń.

Absolutna klasyka, genialna opowieść. Książka, która sprawiła, że zakochałam się w biegówkach ;-) choć może się to wydawać absurdalnym skojarzeniem!

Absolutna klasyka, genialna opowieść. Książka, która sprawiła, że zakochałam się w biegówkach ;-) choć może się to wydawać absurdalnym skojarzeniem!

Powiem tak - cieszę się, że przeczytałam tę książkę, będąc osobą dorosłą, dzięki czemu mogłam połączyć wiele ukrytych wątków, powiązań dotyczących historii, psychologii.

Próbując myśląc o ten pozycji, jako książki dla młodzieży - faktynie znajduje się tu wiele brutalnych opisów, mogących bardzo mocno działać na wyobraźnię. Natomiast może właśnie ich dosadność (zwłaszcza dotycząca złego traktowania zwierząt przez człowieka),może uwrażliwić na myślenie o zwierzętach w bardziej empatyczny sposób.

Powiem tak - cieszę się, że przeczytałam tę książkę, będąc osobą dorosłą, dzięki czemu mogłam połączyć wiele ukrytych wątków, powiązań dotyczących historii, psychologii.

Próbując myśląc o ten pozycji, jako książki dla młodzieży - faktynie znajduje się tu wiele brutalnych opisów, mogących bardzo mocno działać na wyobraźnię. Natomiast może właśnie ich dosadność (zwłaszcza...

🐺 Następna #książkazbiblioteki i ponowne spotkanie z Jackiem Londonem.

🐺 Biały Kieł, czyli 1/4 psa i 3/4 wilka. Podstępnie oswojony przez Indian, później wykupiony do nielegalnych walk z psami. Zawdzięcza życie dwóm białym "bogom" - Mattowi i Weedonowi Scott. W powieści występuje sytuacja odwrotna do tej z "Zewu krwi". Zwierzę przechodzi przemianę z dzikiego do oswojonego, lecz nie w 100%.

🐺 Może będzie ciężko w to uwierzyć ale... okropnie zmęczyłam się tą książką. Tak - Jack London posiadł niezwykłą umiejętność ukazywania świata oczami zwierząt. Tak - dzięki opisom odczuć Białego Kła poczułam, jakbym była nim osobiście. Tak - powieść jest wzruszająca. Tylko ciągle pozostaje to "ale", czyli sztywność języka, która w "Zewie krwi" nie przeszkadzała mi aż tak bardzo. 🥵 Również tutaj mają miejsce drastyczne opisy agresywności ludzi do zwierząt. Nawet twierdzę, że jest ich więcej niż w poprzednio recenzowanej powieści Autora.

🐺 Wiele tu odniesień do "Zewu krwi". Obydwie dotyczą nie tylko zwierząt ale i tematyki, miejsc akcji. Obie są tak samo lekturami uzupełniającymi i tu również mam mieszane uczucia. Nie mniej jednak uważam, że warto poznać historię Białego Kła. Zakończenie wynagradza wszystko. 🫠

🐺 Następna #książkazbiblioteki i ponowne spotkanie z Jackiem Londonem.

🐺 Biały Kieł, czyli 1/4 psa i 3/4 wilka. Podstępnie oswojony przez Indian, później wykupiony do nielegalnych walk z psami. Zawdzięcza życie dwóm białym "bogom" - Mattowi i Weedonowi Scott. W powieści występuje sytuacja odwrotna do tej z "Zewu krwi". Zwierzę przechodzi przemianę z dzikiego do...

Jacka Londona znałam z biografii Irvinga Stone’a, a także jako autora doskonałego „Martina Edena”.
I „Zew krwi”, i „Białego kła”, mimo że miałam ich zawsze na uwadze, przegapiłam w czasie bardziej sprzyjającym takim lekturom i przeczytałam dopiero niedawno. Wydawało mi się, że wyrosłam z literatury przygodowej i że będę traktować ją trochę z przymrużeniem oka.
Historia przyjaźni człowieka i psa – ograny od tylu lat temat.

„Biały Kieł” udowodnił jednak, że jest świetnie skomponowaną powieścią, napisaną wspaniałym, oszczędnym, ale ekspresywnym i plastycznym językiem. Mistrzowski styl, który London wypracował przez wszystkie lata morderczych prób pisarskich, daje przyjemność obcowania z wyborną twórczością. To budowanie napięcia, granie na emocjach czytelnika.

I chociaż domyślamy się jak ta historia się potoczy, los głównego bohatera przejmuje nas i wzrusza. Po przeczytaniu miałam przekonanie, że to dzieło kompletne, w którym niczego nie brakuje i wszystko ma tam swoje uzasadnienie i miejsce.

Na długo ze mną zostanie określenie - „rzetelne cięgi”, które regulowały kwestie wychowawcze i stanowiły podstawę wymiaru sprawiedliwości „bogów”.

Jacka Londona znałam z biografii Irvinga Stone’a, a także jako autora doskonałego „Martina Edena”.
I „Zew krwi”, i „Białego kła”, mimo że miałam ich zawsze na uwadze, przegapiłam w czasie bardziej sprzyjającym takim lekturom i przeczytałam dopiero niedawno. Wydawało mi się, że wyrosłam z literatury przygodowej i że będę traktować ją trochę z przymrużeniem oka.
Historia...

Książka którą przeczytałam jeszcze w dzieciństwie i z miejsca się zakochałam. Uwielbiam opowieści prowadzone z perspektywy zwierząt, a historia o Białym Kle jest zarówno wzruszająca jak i pouczająca.
Świetnie został przedstawiony cały przekrój społeczeństwa amerykańskiego XIX wieku, w tym i kultura Indian. Oglądanie Ameryki oczami wilka pozwala ujrzeć okrucieństwo i ludzką znieczulice na los innych, ale też pozwala zrozumieć w jak ciężkich czasach tym ludziom przyszło żyć.

Absolutna klasyka!

Książka którą przeczytałam jeszcze w dzieciństwie i z miejsca się zakochałam. Uwielbiam opowieści prowadzone z perspektywy zwierząt, a historia o Białym Kle jest zarówno wzruszająca jak i pouczająca.
Świetnie został przedstawiony cały przekrój społeczeństwa amerykańskiego XIX wieku, w tym i kultura Indian. Oglądanie Ameryki oczami wilka pozwala ujrzeć okrucieństwo i ludzką...

Czasami miło jest powrócić do klasyki, ponieważ chociaż na chwilę człowiek jest w stanie się przenieść w czasie. Tak jest i tym razem. Podczas lektury ,, Biały Kieł '' poczułem się o dobre kilka lat młodszy... fajne uczucie.
Kolejne etapy życia, narodziny , uczenie się wszystkiego to co ważne, życie dorosłe, odpowiedzialne, tak dorasta wilk , tak dorasta człowiek, jest w tym jakaś taka zbieżność.
Świat oczami Londona jest i magiczny, ale i brutalny prawdziwy, paradoksalnie taki jest w rzeczywistości świat i wszystko zależne jest od naszego otoczenia w jakiś środowisku przyjdzie nam się urodzić, dorastać, spędzać czas.....to wszystko nałoży się na to jakim/ kim będziemy, jacy będziemy w przyszłości. M.in o tym jest ta książka, ale nie tylko. Autor w swoim dziele zawarł kilka prawd życiowych jakimi kierują się ludzie i zwierzęta. Jest prawo ludzi, jest instynkt, jest zew wolności, jest posłuszeństwo , są geny jest wolność i niewola ( różne jej odcienie ) jest nienawiść, pogarda i zło, ale także na przeciwnej szali jest honor, odwaga i przyjaźń, poświęcenie.
Co więcej ? Klasyka - a to mówi wiele, mimo upływu lat książka się obroniła i jest ciągle aktualna, kto wie ? Może dzisiaj więcej, bardziej jak kiedyś....

Czasami miło jest powrócić do klasyki, ponieważ chociaż na chwilę człowiek jest w stanie się przenieść w czasie. Tak jest i tym razem. Podczas lektury ,, Biały Kieł '' poczułem się o dobre kilka lat młodszy... fajne uczucie.
Kolejne etapy życia, narodziny , uczenie się wszystkiego to co ważne, życie dorosłe, odpowiedzialne, tak dorasta wilk , tak dorasta człowiek, jest w...

Kolejny audiobook, i moja kolejna pełna ochów i achów opinia. W przeciwieństwie do „Zewu krwi” ta pozycja jest bardziej rozbudowana, stąd też więcej miejsca na opisy przyrody i analizę przedstawionych wydarzeń. One mnie nie nudziły. Postrzegam je bardziej jako dopełnienie tej rozrywającej serce opowieści i nadanie jej autentyczności, mogącej mocnej przemówić do wyobraźni czytelnika. Podobnie jak w przypadku „Zewu krwi” nadal uważam, że naturalistyczne opisy nie powinny wyrządzić krzywdy w psychice szósto- czy siódmoklasisty. Gierki komputerowe są znacznie brutalniejsze i nie służą wyższym celom w przeciwieństwie do powyższej książki, która doskonale opisuje uczucia zwierzęcia i wstrząsa sumieniem ludzi.

Kolejny audiobook, i moja kolejna pełna ochów i achów opinia. W przeciwieństwie do „Zewu krwi” ta pozycja jest bardziej rozbudowana, stąd też więcej miejsca na opisy przyrody i analizę przedstawionych wydarzeń. One mnie nie nudziły. Postrzegam je bardziej jako dopełnienie tej rozrywającej serce opowieści i nadanie jej autentyczności, mogącej mocnej przemówić do wyobraźni...

Kiedy byłam mała nie umiałam się do tej książki przekonać teraz jest jedną z moich ulubionych. Super książka opowiadająca o samotności lecz też o miłości i przywiązaniu

Kiedy byłam mała nie umiałam się do tej książki przekonać teraz jest jedną z moich ulubionych. Super książka opowiadająca o samotności lecz też o miłości i przywiązaniu