Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Młoda handlarka Rysn Ftori, która po wypadku porusza się na wózku ma szanse wyruszyć w podróż w poszukiwaniu legendarnej wyspy Akinah. Zadanie to zleca jej Navani Kholin przydzielając do pomocy dwóch Świetlistych Rycerzy i skrybę. Ftori musi przezwyciężyć wlasne ograniczenia i dorównać swojemu mistrzowi oraz zasłużyć na zaufanie załogi statku.
Akinah jest nie tylko źródłem starożytnych tajemnic i niewyjaśnionych zaginięć innych statków wraz z załogą, ale też domem żywiącego się Burzowym Światłem skrzydlatego Skowrończyka imieniem Chiri-Chiri - gatunku uważanego za wymarły.
Rysn ma przed sobą najcięższą i najważniejszą handlową umowę do zawarcia, od której będzie zależeć los Rosharu i całego cosmere.
Krótka, bo licząca zaledwie 170 stron książka, która porusza problem ludzi niepełnosprawnych i daje szanse zabłysnąć postacią pobocznym. Główna bohaterka która uważa sie za ciężar dla innych próbuje udowodnić, że pomimo ograniczeń może być niezależna i coś warta. Świetlisty Rycerz Lopen znany ze swojego specyficznego poczucia humoru, bezsenni strażnicy, potężny artefakt, wyprawa morska i odrobina walki - to wszystko można tutaj znaleźć.
Dobra odskocznia od ciągłych intryg i głównych postaci.
"Muszę chronić ludzi, wiesz? Nawet przed sobą. Muszę dać z siebie wszystko"

Młoda handlarka Rysn Ftori, która po wypadku porusza się na wózku ma szanse wyruszyć w podróż w poszukiwaniu legendarnej wyspy Akinah. Zadanie to zleca jej Navani Kholin przydzielając do pomocy dwóch Świetlistych Rycerzy i skrybę. Ftori musi przezwyciężyć wlasne ograniczenia i dorównać swojemu mistrzowi oraz zasłużyć na zaufanie załogi statku.
Akinah jest nie tylko źródłem...

!Recenzja nawiązuje do wydarzeń z poprzednich tomów, więc mogą pojawić się spoilery dotyczące fabuły!
„Dawca Przysięgi, moja chwała i mój wstyd”.
Na Rosharze trwa wojna, burza powraca, a siły wroga są wręcz niepokonane. Dalinar próbuje za wszelką cenę zjednoczyć królestwa jednak przeszkadzają mu w tym wracające wspomnienia o jego niechlubnej przeszłości. Wróg jest przyszykowany na każdą możliwość, a dodatkowym problemem okazuje się zdrada jednego z sojuszników i jego polityczne intrygi.
Elhokar, Adolin, Shallan i Kaladin wyruszają z misją ocalenia Kholinaru oraz żony i syna Elhokara jednak zadanie to może okazać się trudniejsze niż myśleli. Będą musieli zmierzyć się nie tylko z mroczną siłą, która opanowała pałac, ale też z wyznawcami Kultu Chwil, jednak przede wszystkim z własnymi słabościami.
Tajemnica, która wcześniej doprowadziła do Odstępstwa Świetlistych Rycerzy jest gorsza, niż, ktokolwiek mógł się spodziewać. Zostanie zachwiane wszystko to w co ludzkość wierzyła i czemu Rycerze przysięgali.
Druga część lepsza niż poprzednia. Zaczyna się w niej dziać dużo, zwłaszcza na końcu. Tutaj każdy z bohaterów dostaje swój czas, tak by jego wątek został dokładnie poprowadzony. Wielką przemianę przechodzi król Elhokar, który wreszcie staje na wysokości zadania. Powraca skrytobójca w bieli, który ze Zwinką tworzy udany duet. Zostaje nam też przedstawiona cała przeszłość Dalinara (rozumiem, czemu on sam pragną wymazania tego czasu z pamięci), ale i jego przeznaczenie. Ciągłe rozterki Shallan i wieczne dołujący się Kaladin męczą, ale chyba trzeba się do tego przyzwyczaić, bo właśnie to tworzy pełnie tych postaci.
Pomimo że książki Sandersona czyta się wspaniale i z pewnością zasługują na wszelkie pochwały brakuje mi w nich opisów walk i głębszych relacji między bohaterami. Dlatego z miłą chęcią po przeczytaniu „Dawcy Przysięgi” zanurzę się w świat Jaya Kristoffa, a dokładniej w historię Gabriela de Leóna z „Cesarstwa potępionych”.
"Obiecałem Talanowi, że jego wdowy będą opłakiwać to, co tu zrobię, ale to zbyt wielkie miłosierdzie wobec tego, co mi zrobili. Zamierzam tak dokładnie spustoszyć to miejsce, że przez dziesięć pokoleń nikt nie odważy się tu niczego wybudować, z obawy przed duchami, które będą je nawiedzać. Uczynimy z tego miasta stos i nikt nie będzie go opłakiwał, bo nie pozostanie nikt, kto mógł by je opłakiwać".

!Recenzja nawiązuje do wydarzeń z poprzednich tomów, więc mogą pojawić się spoilery dotyczące fabuły!
„Dawca Przysięgi, moja chwała i mój wstyd”.
Na Rosharze trwa wojna, burza powraca, a siły wroga są wręcz niepokonane. Dalinar próbuje za wszelką cenę zjednoczyć królestwa jednak przeszkadzają mu w tym wracające wspomnienia o jego niechlubnej przeszłości. Wróg jest...

Dalinar Kholin osiągnął chwilowe zwycięstwo, za które świat przypłacił gwałtowną Wielką Burzą, niszczącą wszystko na swojej drodze. Teraz Arcyksiążę musi zjednoczyć wszystkie królestwa, aby stanęły wraz z nim do walki przeciw Pustkowcą. Jednak zadanie to utrudnia mu krwawa przeszłość, o której pamiętają inni władcy. „Czarny Cierń" budził i dalej budzi lęk nie tylko we wrogach, ale i w sojusznikach.
Kaladin wyrusza w drogę by ostrzec rodzinę przed nowym zagrożeniem. Podczas swojej misji spotyka grupę parshmenów i zaczyna rozumieć, że ich gniew wymierzony w stronę ludzi jest całkowicie uzasadniony. Młody Świetlisty musi wybrać, po czyjej stanąć stronie w nadchodzącej wojnie.
Shallan Davar bada starożytną twierdzę Świetlistych Rycerzy, a odkrywając jej mroczne sekrety coraz bardziej zaplątuje się we własne kłamstwa.
Świetlistym Rycerzom zagraża tajemnica, która doprowadziła ich poprzedników do buntu i porzucenia przysięgi. Jednak słowa muszą zostać wypowiedziane.
I tak w pierwszej części tomu trzeciego poznajemy przeszłość Dalinara. O ile teraz jest dobrym, mądrym władcą tak za młodu jego nieustająca chęć do walki przysporzyła mu wielu wrogów, za którą teraz płaci ogromną cenę. Ciężko się dziwić, że pozostali książęta nie chcą mu zaufać i trzymają go na dystans.
Pojawia się wątek zabójstwa, za którego śledztwo bierze się Shallan, chowając się za swoimi złudnymi postaciami, gubiąc się przy okazji we własnych pragnieniach.
Kaladina niestety za wiele nie ma, ale za to bliżej poznajemy ludzi z mostu czwartego - ich pragnienia, słabości, uzależnienia i szkolenie w posługiwaniu się Burzowym Światłem.
Zostają nam też przybliżone losy Heroldów -obrońców ludzi- ale największa tajemnica, która sprawiła, że Świetliści Rycerze złamali przysięgi zostaje nieodkryta. Powraca mała złodziejka, Zwinka która nadaje całej opowieści odrobinę humoru.
Podsumowując książkę, jest ona gorsza od poprzedniego tomu. Po części przez Shallan która wyjątkowo mnie irytowała (nie żeby nie robiła tego wcześniej ale teraz wspięła się na wyżyny swoich umiejętności), Dalinar chodzi i myśli co i jak by tu zrobić a Kaladina niestety jest za mało. W ogóle cała akcja zwalnia i skupia się na taktykach i planowaniu kolejnych kroków.
Na plus to wątek o młodości Kholina i tajemnicze zabójstwa.
Oczywiście rozumiem autora, że chciał i musiał pokazać jak królestwa ze sobą współpracują (lub też nie) ale trochę jest to zbyt rozwleczone.
,,Masz za ładny tyłek. Starzy goście nie powinni mieć jędrnych tyłków. To znaczy, że spędzasz za dużo czasu, machając mieczem albo bijąc ludzi. Powinieneś mieć stary, obwisły tyłek. Wtedy bym ci zaufała."

Dalinar Kholin osiągnął chwilowe zwycięstwo, za które świat przypłacił gwałtowną Wielką Burzą, niszczącą wszystko na swojej drodze. Teraz Arcyksiążę musi zjednoczyć wszystkie królestwa, aby stanęły wraz z nim do walki przeciw Pustkowcą. Jednak zadanie to utrudnia mu krwawa przeszłość, o której pamiętają inni władcy. „Czarny Cierń" budził i dalej budzi lęk nie tylko we...