Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„ W naszych sercach ukryte są też takie miejsca, które trudno przed kimkolwiek otworzyć. A przynajmniej nie dla każdego i nie od razu. Trzeba czasu, by dobrze poznać drugiego człowieka, a tym bardziej w pełni i bezwarunkowo mu zaufać.” (str.223)

Jest to pierwsza część sagi rodzinnej, której bohaterką jest Kinga. Po śmierci rodziców zaopiekował się nią dziadek. Dał jej miłość, oddanie i zapewnił poczucie bezpieczeństwa. Po jego śmierci ośmioletnia dziewczynka trafiła do domu wujostwa, których nie znała. Jej ciotka Maria od początku nienawidziła jej i okazywała to na każdym kroku. Nie mogła pogodzić się z faktem, że jej zmarła, młodsza siostra była ulubienicą ojca i towarzystwa i przez zamążpójście z nieodpowiednim jej zdaniem człowiekiem przyniosła wstyd rodzinie.

Według niej sierota, do której wychowania ją zmuszono była owocem zatrutego drzewa. Kinga jako dziecko z pokorą przyjmowała wszystkie połajanki ciotki, lecz im była starsza postanowiła walczyć o swoją godność. Próby zdobycia przychylności i miłości ciotki nie zdały egzaminu i z czasem Kinga zrozumiała, że nic nie wskóra. Także próby zaprzyjaźnienia się z kuzynką spełzły na panewce, bo tego nie życzyła sobie ciotka. Sprzymierzeńców miała w wuju i kuzynie ci jednak rzadko bywali w domu.

Ciotka po osiągnięciu przez Kingę pełnoletności planuje pozbyć się dziewczyny z domu. Za jej plecami planuje jej przyszłość, na co Kinga nie wyraża zgody. W końcu mając dosyć ciotki i jej wiecznych pretensji i oskarżeń Kinga podjęła odważną decyzję o wyjeździe do Krakowa do kuzynki ojca ( mimo, że jej nie znała). W tych trudnych chwilach mogła liczyć na zrozumienie i wsparcie ze strony wuja.

W Krakowie ciocia przyjmuje ją z początku z rezerwą. Jednak z upływem czasu ciocia okazała się otwartą osobą i szybko znalazły wspólny język. Od niej Kinga dużo dowiedziała się o rodzicach. Opowiada też o swojej karierze aktorskiej, która zgodnie z przewidywaniami jej ojca okazała się rozczarowaniem.
Przyjemna lektura jak wszystkie książki pani Janiszewskiej

„ W naszych sercach ukryte są też takie miejsca, które trudno przed kimkolwiek otworzyć. A przynajmniej nie dla każdego i nie od razu. Trzeba czasu, by dobrze poznać drugiego człowieka, a tym bardziej w pełni i bezwarunkowo mu zaufać.” (str.223)

Jest to pierwsza część sagi rodzinnej, któr...

Rozwiń

Zwiń

„ Leczenie otyłości to proces wymagający czasu i cierpliwości.” (str.131)

Książka jest pierwszym reportażem o osobach chorych na otyłość olbrzymią i skrajnie olbrzymią. Lektura bardzo ciekawa, ważna i wnosząca wiele nowych informacji w temacie, który dla przeciętnego obywatela nie jest znany.
Autorka chorowała na otyłość od dzieciństwa, dlatego tematyka, którą poruszyła w książce jest jej dobrze znana.

Są to prawdziwe historie osób, które zmagały się z otyłością. Ich codzienne problemy, zmagania się z chorobą. Okrutnym środowiskiem wyśmiewających się z nich, przezywający ich. Trudnej walce, którą podjęli by schudnąć, dietami po których czuli się głodni, a waga po jakimś czasie znowu wracała. Wizytach w gabinetach lekarskich, u terapeutów, psychologów i dietetyków i operacjach bariatrycznych ( chirurgiczne leczenie otyłości). Upokorzeniem z jakim się spotykali w życiu codziennym, samotnością.

Nikt nie zna liczby osób chorych na otyłość olbrzymią i skrajnie olbrzymią. Często pozostają w domu zdani na opiekę bliskich i znajomych. Wstydzą się swojego wyglądu i często kończy się to depresją. Prócz otyłości towarzyszą im inne choroby. Smutne jest ich życie. Ograniczeni ruchowo, osamotnieni, zdani na innych. Jedni pojęli walkę, inni po jakimś czasie machnęli na to ręką, a jeszcze inni szybko pożegnali się z życiem. Dla niektórych wyjście z domu było nieosiągalnym wyzwaniem i niespełnionym marzeniem.

Często bliscy popełniali błędy wyręczając we wszystkim osoby otyłe, a przecież niektóre z nich byliby w stanie wykonywać sami. Ludzie z otyłością w większości przypadków nie wzbudzają troski i współczucia. Towarzyszy im niechęć a często także agresja. Jest niewielka grupa osób zaangażowana w pomoc dla nich.

Mamy tez opisy, gdy do chorych ludzi przyjeżdżała straż pożarna, by pomóc pracownikom medycznym w transporcie do szpitala. Nie ma ogólnokrajowych procedur, jak postępować w przypadku transportu z pacjentami z otyłością.
Autorka przytoczyła wywiady z lekarzami, psychologami, specjalistami do spraw żywienia, ratownikiem medycznym, pielęgniarką, rzecznikiem Pogotowia Ratunkowego, pracownikami OPS i wieloma innymi, którzy wypowiedzieli się na temat trudności jakie napotykali w swojej pracy z osobami cierpiącymi na otyłość z ich punktu widzenia. Pojawiły się też wypowiedzi bliskich.

Dowiadujemy się też o działalności Stowarzyszenia Pacjentów Bariatrycznych.
Autorka przedstawiła smutne statystyki niewłaściwego zachowania personelu medycznego wobec osób otyłych. Znajdujemy też sceny z filmu „Wielka woda”(świetny film, polecam) z doskonałą rolą Anny Dymnej grającą osobę z otyłością skrajnie olbrzymią i rozmowę ze scenarzystką filmu.

Pod koniec książki autorka umieściła wywiad z prezesem Polskiego Stowarzyszenia Pogrzebowego, który przybliżył nam temat pochówku ludzi z otyłością i problemy z jakimi borykają się w tym zawodzie.
Ważne jest by ludzie dotknięci nadwagą uświadamiali sobie, że otyłość jest chorobą i jak profesjonalnie ją leczyć.
Polecam lekturę.
Dziękuję wydawnictwu RM za bezpłatny egzemplarz.

„ Leczenie otyłości to proces wymagający czasu i cierpliwości.” (str.131)

Książka jest pierwszym reportażem o osobach chorych na otyłość olbrzymią i skrajnie olbrzymią. Lektura bardzo ciekawa, ważna i wnosząca wiele nowych informacji w temacie, który dla przeciętnego obywatela nie jest zn...

Rozwiń

Zwiń

„ Wina jest myśliwym” – Joana
„ Los jest myśliwym” – Florian
„ Wstyd jest myśliwym” – Emilia
„ Strach jest myśliwym” – Alfred

Obraz wojny ukazanej z perspektywy młodych ludzi różnej narodowości. Litwinka, Polka i Niemiec przypadkowo spotykają się uciekając przed nadchodzącymi Sowietami. Wojna zmusiła ich do porzucenia tego co kochali. Okrucieństwo okupantów dosięgnęło ich rodziny. Dużo stracili. Każde z nich zmagało się z traumą przeszłości. Mieli swoje tajemnice, które skrzętnie skrywali.

Dołącza do nich Trzewikowy poeta, niewidoma Ingrid, mały chłopiec i wielka Eva, która nienawidziła wszystkiego. Zmierzali razem do celu, wspierając się wzajemnie i pomagając sobie. Napotykali na różne przeszkody, jednak udawało im się je pokonać. Raz było gorzej, raz lepiej. Zbliżyli się do siebie, zżyli ze sobą.
„ Przeszkody nie istnieją po to, żeby im ulegać, lecz aby je pokonać.” (str.298)

Wiele tygodni upłynęło nim dotarli do portu w Gdyni. Miasto pękało od uchodźców i niemieckiego wojska. Dostali przydział na statek Wilhelm Gustloff.
Na statku wreszcie poczuli się bezpiecznie. Z czasem poznajemy smutną prawdę z przeszłości Emilii i Joanny. Motywy, którymi kierował się Florian podejmując taką decyzję. Mimo iż statek zabrał tysiące pasażerów, wielokrotnie przekraczając dopuszczalną normę, wielu zostało zrozpaczonych na nadbrzeżu.
Później pojawiły się rosyjskie torpedy. Wybuchła panika. Statek zaczął tonąć. Tragedia ludzi, usiłujących się uratować. Zatonięcie Wilhelma Gustlofa było jedną z największych katastrof morskich, która pochłonęła tysiące istnień ludzkich.

Krótkie rozdziały poświęcone kolejnym bohaterom. Ciekawy wątek Bursztynowej Komnaty. Miejsca zamieszkania bohaterów przed wojną, po wojnie zmieniły swoją przynależność. Wojna z jej okrucieństwami widziana oczyma młodych ludzi. Jest to powieść przy, której tworzeniu pracował cały sztab ludzi zbierając dla autorki materiały, które wykorzystała w powieści. Niektóre wydarzenia są prawdziwe.

„ Wina jest myśliwym” – Joana
„ Los jest myśliwym” – Florian
„ Wstyd jest myśliwym” – Emilia
„ Strach jest myśliwym” – Alfred

Obraz wojny ukazanej z perspektywy młodych ludzi różnej narodowości. Litwinka, Polka i Niemiec przypadkowo spotykają się uciekając przed nadchodzącymi Sowietami. W...

Rozwiń

Zwiń

„ Nikomu nie jest dane prawo do niszczenia człowieka tylko dlatego, że należy do wrogiego narodu. Wszak człowiek to nie naród.” (str. 205)

Większość wydarzeń opisanych w książce oparta jest na faktach. Obok autentycznych postaci pojawiają się fikcyjni bohaterowie. Są naocznymi świadkami tego co działo się w obozie na Zgodzie w Świętochłowicach po wojnie. Listy umieszczone w książce są autentyczne.

Jest rok 1945. Mieszane małżeństwo Karol i Margot było szczęśliwe, mimo dzielących je różnic. Dużo było takich małżeństw na Śląsku, który przechodził raz w ręce Polaków, a raz Niemców.
„ Ludzi trzeba rozliczać, biorąc pod uwagę ich winy i zasługi. Nie można patrzeć na to, z jakiej matki się zrodzili.” (str.41)

Do Katowic dociera Armia Czerwona siejąc strach i przerażenie, zamiast radości z wyzwolenia. Łupili wszystko co się dało. Zaczęły się kolejne ciężkie czasy. Najcięższe prace przy odbudowie miasta mieli wykonywać przymusowo posiadacze I i II grupy narodowościowej.

Karol zaniepokoił się kiedy zniknął jego ulubiony nauczyciel (Niemiec), z którym utrzymywał kontakty po zakończeniu edukacji. Bał się też o żonę, ale to po niego przyszli pewnego dnia o świcie. Najgorsze było to, że nie wiedział za co został zatrzymany. On i wielu niewinnych ludzi trafiło do pozostałości po podobozie KL Auschwitz w Świętochłowicach.
„ W praworządnym państwie nie można przecież zamęczyć człowieka bez wyroku.” (str.145)

Karol z własnego wyboru trafił do najgorszego baraku numer 7. Tam został odarty ze wszystkich złudzeń, a nadzieja na szybkie uwolnienie szybko zgasła. Naczelnikiem obozu był bezwzględny Salomon Morel, o czym wkrótce przekonali się nowo przybyli do obozu.
„ Wściekłość jest lepsza niż rozpacz. Daje siłę.” (str.97)
Głód, brutalność nadzorujących obóz, bezczynność mieszkańców bloku nr 7, maltretowanie, odczłowieczanie, pluskwy, pchły, tyfus. Wszechobecny strach, zobojętnienie, niepewność co przyniesie chwila w zależności od humoru nadzorujących, pragnienie powrotu do domu, to była rzeczywistość i codzienność mieszkańców bloku nr 7.
Jak to możliwe by po wojnie wyzwoliciele zgotowali wielu niewinnym ludziom taki los?.
„ Trzeba uważać, aby w tym nieludzkim miejscu nie zgubić w sobie człowieka.” (str.118)

Karol wiele razy żegnał się ze światem, ale zawsze wymykał się śmierci, dzięki radom i wsparciu towarzyszy niedoli, a także dzięki myśleniu o żonie i synu.
Więźniowie wiedzieli, że nigdy nie zapomną tego z czym się zetknęli w obozie, ani tego, że wybaczą oprawcom. Bali się też wolności. Nie wiedzieli, czy będą w stanie normalnie żyć po traumie obozowej. Musieli podpisać dokument zakazujący mówienie o tym, co działo się w obozie.

Ci co przeżyli zostali okaleczenie na całe życie i psychicznie i fizycznie. Tym, którzy mieli rodzinę i nie odebrano im mieszkania łatwiej było wracać. Byli też tacy, którzy nie mieli już nikogo i nie mieli do czego wracać.
Po latach w miejsce obozu powstały ogródki działkowe „ Zgoda”.
Bardzo przejmująca lektura.

„ Nikomu nie jest dane prawo do niszczenia człowieka tylko dlatego, że należy do wrogiego narodu. Wszak człowiek to nie naród.” (str. 205)

Większość wydarzeń opisanych w książce oparta jest na faktach. Obok autentycznych postaci pojawiają się fikcyjni bohaterowie. Są naocznymi świadkami t...

Rozwiń

Zwiń

„ Kłamstwo, które powtarzane tysiąc razy staje się prawdą.” (str.271)

Pomysł na fabułę książki zrodził się podczas pobytu autora w Mikołajkach. A jego zainteresowanie filmowym slasherem znalazło odzwierciedlenie w książce.
Grupa przyjaciół udaje się na wakacje do Mikołajek, świętować obronę prac magisterskich. Nie wiedząc, że pobyt tam przerodzi się w koszmar. Wspólną decyzją zamykają swoje telefony w sejfie, nie zdając sobie sprawy jak są od nich uzależnieni. Od samego początku zaczęły się niesnaski między nimi.

Adam był hazardzistą. Jadzia była niesympatyczną osobą, patologicznie ambitną, a seks stanowił dla niej wyzwanie. Z nieśmiałą Krysią zarwał chłopak. Marcin uzależniony od smartfona, amatorski twórca scenariuszy, w przeszłości przeszedł traumatyczne chwile. Życie przyjaciół stopniowo zmienia się w koszmar. Kiedy jedna z par nie wraca do Mazurskiej Oazy, pozostali zaniepokojeni udają się na poszukiwania. Pomaga im miejscowy chłopak, mieszkaniec domu Straussów. Później gra toczyła się o życie.

Dom Straussów wybudowany przez Josefa Straussa oficera Wehrmachtu, wraz z jego „ bogato wyposażonymi lochami”, w których przeprowadzał eksperymenty. Jego obecni mieszkańcy nie budzą zaufania. W domu rządzi matka, a rodzina daje ciche przyzwolenie na czyny, które mają tam miejsce.

Poznajemy mroczne rodzinne tajemnice. Skomplikowane stosunki rodzinne. Relacje rodzicielskie związane z odpowiedzialnością i miłością.
To mroczna powieść o podejmowaniu trudnych wyborów. O rodzicielskiej dominacji. O życiu w kłamstwie. O walce o przetrwanie. O pragnieniu lepszego życia. O wyparciu winy. O przemocy i okrucieństwie.

„ Kłamstwo, które powtarzane tysiąc razy staje się prawdą.” (str.271)

Pomysł na fabułę książki zrodził się podczas pobytu autora w Mikołajkach. A jego zainteresowanie filmowym slasherem znalazło odzwierciedlenie w książce.
Grupa przyjaciół udaje się na wakacje do Mikołajek, świętować obr...

Rozwiń

Zwiń

„ Historia opowiadana dostatecznie często staje się prawdą.” (str.83)

Jest to kontynuacja „ Chłopca w pasiastej piżamie”. Tutaj bohaterką jest Gretel córka komendanta. Ta część podobała mi się bardziej niż poprzednia. Akcja toczy się dwutorowo. Po wojnie i współcześnie.

W roku 1946 Gretel z mamą uciekają z Niemiec do Paryża. W tym mieście nienawiść do Niemców była widoczna na każdym kroku. Incydent który je tam spotkał mocno odbił się na ich psychikach. Po śmierci mamy Gretel udaje się w podróż do Australii z nadzieją na nową przyszłość, która byłaby mniej bolesna od teraźniejszości i przeszłości i znalezienie przebaczenia. Spotyka tam człowieka z przeszłości. Tam też zdecydowała się na desperacki czyn. Chciała poznać smak zemsty.

Powoli docierało do jej świadomości, jakim człowiekiem był jej ojciec i jakich czynów się dopuścił. Nosiła w sobie poczucie winy za czyny ojca. Mimo to go kochała. Wiedziała, że jeśli chce przeżyć będzie musiała żyć w kłamstwie. Trudno jest żyć z przekonaniem, że można być rozpoznanym. Doznała bólu i upokorzenia i poczuła co odczuwali bezbronni ludzie w obozie jej ojca. Wiedziała też, że od odpowiedzialności za zło, którego była świadkiem nie ucieknie, pomimo prób usiłowanie usunięcia go z pamięci.

W czasie współczesnym Gretel ma 91 lat i mieszka w Londynie. Całkowicie odcięła się od tragicznej przeszłości. Do apartamentowca, w którym mieszkała wprowadziło się małżeństwo z małym chłopcem, który przypominał jej zmarłego brata. On znany producent filmowy, ona była aktorka. Często słyszała awantury dochodzące z mieszkania nowych lokatorów. Widziała też ślady przemocy fizycznej na ciele matki i syna. Po czasie zaprzyjaźnia się z ich synem. Ciekawa była konfrontacja Gretel z ojcem chłopca. Mimo, że się dogadali ona nie dotrzymała umowy, mając świadomość, że niszczy siebie i swoich bliskich.

Pojawia się też epizod kiedy cofamy się w czasie do roku 1943. Czasu kiedy ojciec Gretel objął komendanturę nad obozem koncentracyjnym w Polsce. Zawsze nazywała to innym miejscem. Ojciec zabrał ją do obozu, który napawał ją obrzydzeniem.

Gretel miała ciężki żywot. Nie wybrała sobie rodziny, urodziła się w niej. W jej żyłach płynęła krew ojca, jednak nie była taka jak on. Całe życie przeżyła w kłamstwie, z poczuciem winy. Utraciła miłość swojego życia. Zetknęła się z odrzuceniem, pogardą i nienawiścią. Winiła się za śmierć brata, do której po części się przyczyniła.
Książka trzyma w napięciu do końca, a zakończenie zaskakuje.

„ Historia opowiadana dostatecznie często staje się prawdą.” (str.83)

Jest to kontynuacja „ Chłopca w pasiastej piżamie”. Tutaj bohaterką jest Gretel córka komendanta. Ta część podobała mi się bardziej niż poprzednia. Akcja toczy się dwutorowo. Po wojnie i współcześnie.

W roku 1946 Gret...

Rozwiń

Zwiń

„ Prawda bywa okrutna, więc nieraz lepiej posłużyć się kłamstwem, by się przed nią obronić.” (str. 467)

Polski fotograf Konrad przebywał na emigracji w Nowym Jorku. Były żołnierz AK. W czasie wojny robił zdjęcia będące świadectwem okrucieństwa nazistów i Sowietów. Zabiegał o ich opublikowanie, jednak napotykał się na trudności z uzyskaniem zgody. Ponadto pragnął odnaleźć zbrodniarza wojennego Rudolfa Schultego, który był odpowiedzialny za śmierć jego żony. Znęcał się z upodobaniem nad ludnością cywilną Warszawy. Tropił go od paru lat.

Trop prowadził do hollywoodzkiej aktorki Lauren córki Ingi przedwojennej kochanki Schultego. Lauren była ulubienicą Ameryki, u szczytu sławy. Pięknej, bogatej, rozpieszczonej i zmanierowanej kobiety. Miała wszystko o czym marzyła, jednak nie była szczęśliwa. Jej liczne romanse kończyły się klapą, a ostatni złamał jej serce. Przy bliższym poznaniu okazała się zupełnie inną osobą. Samotną, nadużywającą alkoholu, sterowaną, manipulowaną i szantażowaną przez agenta. Była mu posłuszna bo bała się, że wyjawi jej niechlubną przeszłość, a to złamałoby jej karierę. Cena by być na topie była wysoka. Żyła w okrutnym świecie pełnym kłamstw, przemocy i hipokryzji.

Pierwsze spotkanie Konrada i Lauren przybrało niespodziewany obrót. Kolejne zbliżyły ich do siebie. Poznając ją Konrad zrozumiał, że często padała ofiarą zaborczych mężczyzn, mających wpływ na jej karierę. Mimo, że spotykali się relacje między nimi nie były takie jakich życzyłaby sobie Lauren. Konrad traktował ją z góry. Nie starał się jej przypodobać. Był chłodny i oszczędny w komplementach. Nazywał rzeczy po imieniu. Przy nim jednak czuła się spokojna i bezpieczna. Mimo wszystkich przeciwności, upokorzeń i przykrych doświadczeń Lauren wróciła do świata z podniesioną głową u boku ukochanego mężczyzny.

Bohaterowie są wyraziści. Mają swoje problemy i dylematy, upiorne wspomnienia z przeszłości. Lecz potrafili z różnym skutkiem stawić czoła rzeczywistości i uporać się zarówno z nią jak i przeszłością.
Bardzo mądrą i wrażliwą dziewczynką była córka Konrada. Mimo traumy jaką przeszła „widziała” rzeczy dla innych niedostrzegalne. Konrad swoje życie podporządkował córce by zastąpić jej mamę . Szukał dla nich spokoju, stabilizacji i bezpieczeństwa.

Sympatyczną osobą była też Daisy, która uratowała się z tonącego statku. Była bystrą obserwatorką, a jej rady i sugestie były trafne.

Nie dało się polubić szwagierki Konrada Heleny, która opuściła kraj z Konradem i jego córką i zamieszkali razem. Liczyła na związek z Konradem, lecz on nie żywił żadnych uczuć względem niej, przez co ich relacje nie układały się najlepiej. Ciągle narzekała. Była zazdrosna, zgorzkniała i mściwa. Czyn, który popełniła zniszczył życie innej osoby i zmienił jej życie.
Akcja toczy się szybko i z przyjemnością można oddać się lekturze.

„ Prawda bywa okrutna, więc nieraz lepiej posłużyć się kłamstwem, by się przed nią obronić.” (str. 467)

Polski fotograf Konrad przebywał na emigracji w Nowym Jorku. Były żołnierz AK. W czasie wojny robił zdjęcia będące świadectwem okrucieństwa nazistów i Sowietów. Zabiegał o ich opublikow...

Rozwiń

Zwiń