Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książki autora są mi znane ze słyszenia, wiem że wiele osób go bardzo lubi. Sama zraziłam się do jego pióra dobrych kilka, jak nie kilkanaście lat temu i książki, którą wtedy miałam w rękach nie byłam w stanie skończyć. O ile dobrze kojarzę to dosłownie przeczytałam parę stron i miałam dość. Stwierdziłam jednak że teraz jestem starsza, wezmę egzemplarz z polecenia a nie jakiś przypadkowy i może jakoś pójdzie? No cóż, poszło ale jest mi daleko od zachwytów nad tą książką, tak jak zakładałam.

Na wstępie zaznaczę, że jestem osobą która ceni sobie sarkazm, ironię i szczyptę abstrakcji - serio nie mam nic przeciwko. Ale nie jak mi się od niej ulewa, bo autor nie potrafi napisać zdania bez któregoś z tych elementów. Pióro Pilipiuka jest dla mnie takim przykładem, wszystkiego jest w nim za dużo, bez umiaru, przez co strasznie męczy. Dobór bohaterów jest co najmniej ekscentryczny, ale tego oceniać nie będę skoro pasowało autorowi do konceptu i w sumie koniec końców jakoś trzymało się kupy. Pozwalało mu to też na więcej, wiek co niektórych bohaterów (bardzo młody albo z kolei bardzo, bardzo stary) wyjaśniał ich dziecinne zachowania, motywacje i same absurdalne dialogi (które pewnie wiele osób bawią, u mnie wywoływały głównie przewracanie oczami a maksymalnie blady uśmiech). Dużo tu było przy okazji knurskiego humorku co mnie osobiście odrzucało, dziwnego urywania wątków albo kończenia ich w zaskakująco szybki sposób, dorzucania wyjaśnień na temat funkcjonowania wampirów w dość chaotyczny i w zamierzeniu zabawny sposób - ogólnie nie ma tu nic czemu bym przyklasnęła. Jedynym smaczkiem, który jednak nie zestarzeje się myślę zbyt dobrze, jest umiejscowienie akcji w czasach PRL-u i to tej polskiej wersji, czytelnej obecnie dla mniej więcej połowy Polski, tak zakładam. Dzisiejsi dwudziestolatkowie nie załapią połowy rzeczy w niej zawartych i tych wszystkich smaczków, już nie mówiąc o młodszych pokoleniach. A bez tego z książki nie zostanie właściwie nic dobrego.

Nie jestem jakoś szczególnie zawiedziona, tak jak pisałam na początku, tego się właśnie spodziewałam. Nie polubię się z książkami Pilipiuka, są po prostu nie dla mnie. Tak jak tą poprzednią, którą miałam w ręku oceniłabym na 0, tak tą w porównaniu do niej ocenię znacznie wyżej bo nie dość że ją przeczytałam, to nie wywołała we mnie jakiejś skrajnej odrazy czy zakłopotania. Jest po prostu słaba, każdy rozdział czyta się w zasadzie jak opowiadanie z tymi samymi bohaterami i tłem, jest trochę jak książka dla dzieci. Ani jej nie polecę ani jakoś szczególnie nie odradzę, myślę że każdy musi spróbować ją przeczytać i ocenić na własną rękę, bo to tego typu specyficzna literatura.

Książki autora są mi znane ze słyszenia, wiem że wiele osób go bardzo lubi. Sama zraziłam się do jego pióra dobrych kilka, jak nie kilkanaście lat temu i książki, którą wtedy miałam w rękach nie byłam w stanie skończyć. O ile dobrze kojarzę to dosłownie przeczytałam parę stron i miałam doś...

Rozwiń

Zwiń

Książkę zakupiłam z jakiegoś internetowego polecenia, w wersji bez płyty CD. Byłam jej bardzo ciekawa, podeszłam do niej z otwartą głową i bez oczekiwań. I dobrze, bo odczucia po jej przeczytaniu miałam różne, chociaż nie ukrywam że dowiedziałam się z niej też wielu przydatnych rzeczy.

Spokojnie można po nią sięgnąć już na początku ciąży, kiedy o porodzie się nawet w ogóle nie myśli. Pierwsza część może okazać się niezwykle przydatna, rozpisano w niej co i kiedy sprawdza się danym tygodniu czy trymestrze, w przypadku słabego lekarza prowadzącego taka lista może okazać się nieodzowna. Co do reszty treści książki, autor wyjaśnia nam nieco realia polskich porodów, które wcale miłe nie są, a następnie motywuje i przekonuje że mamy w nas moc (jakkolwiek górnolotnie to nie zabrzmi) i to dostępną w zasadzie od ręki. A jest nią nasze nastawienie, umysł i umiejętność uspokojenia się, wchodzenia w stan medytacyjny czy nawet swego rodzaju trans, który on nazywa tajemniczo hipnozą. Dla każdego kto wyobraża sobie że zacznie podczas takiej hipnozy szczekać czy okradać banki to uprzejmie donoszę, że to absolutnie nie o to chodzi - dla mnie jest to stan bardzo zbliżony do medytacji właśnie, tylko bardziej pogłębiony. Ponoć, i szczerze w to wierzę, pomaga on podczas porodu i ułatwia przyjście dziecka na świat. Spokojna, skupiona i trzeźwo patrząca na sytuację mama zwyczajnie ma szansę urodzić szybciej, dobrze współpracując z dzieckiem i personelem co jest myślę kluczowe. Od razu mówię że autor nie obiecuje żadnych cudów, nie namawia do sztuczek rodem z filmów, nie rozkazuje też afirmować złotych gór. W gruncie rzeczy wszystko o czym pisze jest naprawdę proste, chociaż zarazem trudne w stosowaniu bo zwyczajnie nie jesteśmy uczeni takich podstawowych rzeczy jak odpowiednie oddychanie, skupienie i rozluźnianie się.

Cieszę się że to książkę przeczytałam, chociaż przyznam że po jej zakończeniu miałam taki trochę niedosyt z jakiegoś powodu. Jest bardzo przystępna, napisana prostym i zrozumiałym językiem, dlatego chciałabym żeby miała jeszcze więcej treści bo szczególnie ta o hipnozie była potraktowana tak trochę po łebkach, mimo tak hucznej zapowiedzi w postaci tytułu. Niby autor zawarł w niej co trzeba, ale to jest absolutne minimum - wielka szkoda bo można by było temat pogłębić. Przydałby się nie tylko rodzącym ale ich partnerom chociażby. Wydaje mi się, że książka może być przez to trudna w odbiorze dla osób, które o medytacji do tej pory może coś tam słyszały, ale jej nigdy nie praktykowały, o hipnozie już nie wspominając. Tak czy siak dobrze było zapoznać się z tą treścią i z pewnością ją polecę przyszłym mamom jako ważną lekturę uzupełniającą do standardowych poradników ciążowych.

Książkę zakupiłam z jakiegoś internetowego polecenia, w wersji bez płyty CD. Byłam jej bardzo ciekawa, podeszłam do niej z otwartą głową i bez oczekiwań. I dobrze, bo odczucia po jej przeczytaniu miałam różne, chociaż nie ukrywam że dowiedziałam się z niej też wielu przydatnych rzeczy.

Sp...

Rozwiń

Zwiń

Kolejne tomiszcze serii za mną. Jak zawsze uważam, że całość można było zamknąć w 300, maks 400 stronach. Ale autorka najwyraźniej lubi, kiedy jej książki zawierają w większości bezsensowną i niepotrzebną do niczego treść. Niby wtłacza trochę historycznego tła, codzienności ludzi z XVIII wieku, przypadkowych problemów z którymi się mierzą, ale wszystko to jest takie płytkie i często oderwane od fabuły, że nie wiem co czytam i po co. Fabuła nie drgnęła praktycznie w ogóle, mimo że sytuacja się zagęszcza i jak zwykle karmieni jesteśmy serią nieprzypadkowych przypadków, które w rzeczywistości nie miałyby prawa się przydarzyć. Gabaldon plecie jakiś wzór z tych swoich nici, ale robi to strasznie powoli i po drodze nieudolnie, niestety.

Strasznie dużo w tym tomie o śmierci i umieraniu, co jak się okazuje ma nas przygotowywać na niedoprowadzony do końca plot twist z końcówki książki. Zaczynam czuć, że postacie są po prostu nieśmiertelne, natomiast ich przeciwnicy czy wręcz wrogowie są jak najbardziej pokonalni, bo są źli oczywiście. Druga rzecz która mnie irytowała już od jakiegoś czasu, ale tutaj przechodzi wszelkie granice, to mądrość dzieci. Nie dość że dwójka z nich podróżuje w czasie i o tym z nikim nie rozmawia, bo przecież dzieci rozumieją jakie to ważne, wiadomo, to jeszcze są w stanie idealnie przeskakiwać życiami między XVIII a XX wiekiem, jakby nie robiło to dla nich żadnej różnicy. Koń czy samochód, szkoła czy polowanie - jedno i to samo dla dziecka. Są też niesamowicie inteligentne, czujne, łapią wszystko w lot, mają niebywałą intuicję, no coś niesamowitego. I tyczy się to nie tylko Jema i Mandy, ale kilku innych również. Jest to momentami zabawne, wygląda to tak jakby autorka sama nie miała dzieci albo nie miała z żadnymi nigdy styczności, stąd takie dziwne opisywanie ich zachowania. Jak na to jaka ta książka jest kobylasta bardzo mało tutaj opisów dotyczących przeżyć wewnętrznych bohaterów, ich rozterek, traum, bóli, które przecież są im ciągle serwowane. A jeśli już coś się dzieje (przykładem może być tutaj śmierć jednej z bohaterek i przygotowania do jej pogrzebu) to temat jest najpierw rozdmuchiwany do niebotycznych rozmiarów, a potem gwałtownie ucinany. Na co to komu w takim razie? Przez to postacie wydają się być jakimiś pacynkami, bezmyślnymi i bez większych pokładów głębszych emocji. To tworzy jakąś strasznie dziwną otoczkę, która drażni i sprawia że przestajemy im wierzyć czy przywiązywać wagę do tego, co robią. A chyba nie o to chodzi w serii kręcącej się wokół życia kilku postaci?

Mimo tego wszystkiego, przyznam że nie był to najgorszy tom. Nie znudził mnie bo ciągle coś tam się działo i miałam nadzieję, że będzie to ważne fabularnie a prawie nigdy nie było, niestety. Cieszę się że mamy więcej Williama i Lorda Johna czy jego rodziny, dało to lekki powiew świeżości tej serii, tym bardziej że autorka skutecznie eliminuje bohaterów nie będących rdzeniem serii co działa mocno na niekorzyść tej historii. Przyznam że odczułam ulgę gdy zamknęłam ten tom, a jednocześnie byłam niemile zaskoczona, że wcale nie jest on ostatni i szykuje się kolejna cegła… mam nadzieję że tym razem autorka zdecyduje się na zamknięcie serii i zrobi to w miarę zgrabnie, bo jak znowu ma zamiar wydać tysiąc stron to niech tym razem dobrze je wykorzysta i podomyka wszystkie wątki. Trzymam za nią kciuki… A ten tom polecam tylko i wyłącznie fanom serii albo osobom jak ja, czekającym na jej koniec ;)

Kolejne tomiszcze serii za mną. Jak zawsze uważam, że całość można było zamknąć w 300, maks 400 stronach. Ale autorka najwyraźniej lubi, kiedy jej książki zawierają w większości bezsensowną i niepotrzebną do niczego treść. Niby wtłacza trochę historycznego tła, codzienności ludzi z XVIII w...

Rozwiń

Zwiń

Obiecałam sobie już jakiś czas temu, że nie sięgnę więcej po książkę Piotrowskiego, bo powiedzieć że do mnie nie przemawiają to nic nie powiedzieć. Wyjątkiem jest dla mnie ta seria z Brudnym, chyba dlatego że mam do niej sentyment (większość tomów czytałam na jakichś wakacjach albo w luźniejszym życiowo czasie), noi zwykle daję się wciągać w serie i inwestuje w nie swój czas. Po dwóch czy trzech ostatnich tomach nie spodziewałam się po “Smolarzu” niczego interesującego, a jednak muszę przyznać że nie był najgorszy. Mam wrażenie że autor spuścił z tonu i się uspokoił, wracając do korzeni kryminału, zamiast bawić się w politykowanie. Książce wyszło to zdecydowanie na dobre.

Powtórzę to, co już pisałam w poprzednich recenzjach tej serii - ubolewam że autor nie zakończył tej historii na trzecim tomie, wyszłoby mu to na serio na dobre. A tak to na siłę ciągnie coś, co już zaczęło być nierealistyczne i przegięte, tylko po to żeby pisać kolejne dzikie historie o niezniszczalnym policjancie. Jednak w tym tomie wracamy nieco na ziemię, na szczęście. Oprócz samego motywu mordercy, który jest średnio realistyczny, to cała konstrukcja i przebieg fabuły są całkiem fajne, można się było przy tym więcej bawić niż wkurzać co stanowi miłą odmianę po poprzednich tomach. Brudny jak na męskiego mężczyznę przystało nadal traktuje swoją partnerkę jak podnóżek (ale zaczyna mieć na ten temat jakieś przemyślenia!), dalej lubi sobie wypić i po tym jakby nigdy nic rozwiązywać zagadki, pali i prowadzi krótkie i lakoniczne rozmowy przez telefon, żeby być bardziej tajemniczym. Mimo wszystko naprawdę jest to jakieś znośne, dużo się w książce dzieje, akcja cały czas ma odpowiednie tempo (ani nie nudzi ani nie przytłacza), bohaterowie pojawiają się i znikają w odpowiednich momentach, mało jest też takich niepotrzebnych, kozackich dialogów, które robią czytelnikowi ciary żenady. Zawsze lubię też w kryminałach motyw zbiorowego milczenia albo zmowy lokalnych władz, ciężko się wtedy połapać kto może być zbrodniarzem bo kandydatów jest sporo, więc miło że tutaj to dostałam. Autor oczywiście trochę odjechał z tą zagadką, jak pisałam wcześniej było to średnio realistyczne, ale biorąc do ręki jego książkę liczyłam się z tym, także nie było mi tak z tym źle koniec końców.

Podsumowując, jestem pozytywnie zaskoczona, bo spodziewałam się kolejnego badziewia patrząc na poziom poprzednich tomów. A dostałam zwyczajny i deczko przesadzony, ale jednak przyjemny do czytania, prawie klasyczny kryminał, także nieźle. O piórze autora zdania nie zmienię i nie wiem jak bardzo musiałby je zmienić żebym go polubiła, ale jestem już w czeluściach tej serii (która jak mniemam na tej części się nie zakończy z tego co widać w ostatnich zdaniach “Smolarza”...) więc przy niej zostanę. Chyba że nastąpi diametralny spadek jakości, znowu. Ale liczę jednak na to, że ton tego tomu pozostanie w kolejnych ;) Polecam fanom serii, ktoś kto chce się za nią wziąć od zera niech się najpierw zastanowi i poczyta recenzje wszystkich tomów.

Obiecałam sobie już jakiś czas temu, że nie sięgnę więcej po książkę Piotrowskiego, bo powiedzieć że do mnie nie przemawiają to nic nie powiedzieć. Wyjątkiem jest dla mnie ta seria z Brudnym, chyba dlatego że mam do niej sentyment (większość tomów czytałam na jakichś wakacjach albo w luźni...

Rozwiń

Zwiń

Książki o tematyce ciążowej pisane przez położne jakoś ewidentnie do mnie przemawiają. Widać, że są to osoby znające się na rzeczy, o sporym doświadczeniu i gigantycznej pasji. Czyta się je i słucha z przyjemnością, mają wiele do zaoferowania każdemu, kto chce się dowiedzieć rzetelnych informacji na temat czasu ciąży, połogu a także laktacji. I nie inaczej było w przypadku tej książki, pani Lucyna wydaje się być niesamowicie ciepłą i zaangażowaną położną, której łatwo zaufać i która wie co robi. Dlatego tą pozycję czytało mi się z czystą przyjemnością i zainteresowaniem.

Książka podzielona jest na kilka rozdziałów i na pewno warto do niej wracać w momencie kiedy interesuje nas dany temat. Będzie łatwo go odnaleźć, bo jej podział jest przejrzysty i sensowny, co na pewno stanowi zaletę książki. Omawiane są takie zagadnienia jak poród (przygotowanie do niego, przebieg), połóg, karmienie piersią oraz opieka nad noworodkiem. Każde jest rozwinięte w przystępny sposób, bez zbędnego straszenia ale też bez owijania w bawełnę. Da się na tej podstawie rzetelnie przygotować na najczęściej spotykane problemy i wyzwania. Książka tchnie też jakimś spokojem i pewnością wynikającą z wiedzy, którą potencjalny czytelnik na spokojnie może sobie nabyć podczas czytania. Autorka dodaje też bardzo ciekawe wskazówki, które mogą przydać się młodym rodzicom w śledzeniu stanu zdrowia dziecka, czy przekazywania odpowiednich informacji na wizytach u lekarza, żeby wszystko usprawnić i monitorować dla własnych potrzeb. Pewnie jest to coś, co z czasem przychodzi człowiekowi do głowy, ale fajnie wiedzieć takie rzeczy wcześniej, szczególnie kiedy jest się zupełnie niedoświadczonym rodzicem.

Serdecznie polecam tą książkę, jest skarbnicą wiedzy napisaną w sympatyczny sposób, którą warto mieć w domu do wertowania w razie potrzeby. To na pewno jedna z pozycji którą poleciłabym każdej świeżo upieczonej mamie, która stara się szukać wiedzy żeby nie wpaść w panikę ;) Myślę że nikt się na niej nie zawiedzie, a uzyska porcję niezwykle przydatnych informacji, w dodatku w pewien sposób pokrzepiających. Bo jak się okazuje, nie jesteś w tym sama/sam a ze świetną książką w ręku, popartą historiami dziesiątków kobiet, którymi opiekowała się pani Lucyna.

Książki o tematyce ciążowej pisane przez położne jakoś ewidentnie do mnie przemawiają. Widać, że są to osoby znające się na rzeczy, o sporym doświadczeniu i gigantycznej pasji. Czyta się je i słucha z przyjemnością, mają wiele do zaoferowania każdemu, kto chce się dowiedzieć rzetelnych inf...

Rozwiń

Zwiń

Każda książka autora jest dla mnie wejściem w jakiś inny świat, który jednak jest tak znajomy i ludzki. Tym razem nie było inaczej, znowu dałam się ponieść historii pisanej z mieszanką melancholii, grozy i dojmującego bólu, a koniec końców przedstawiającą bardzo życiowe zdarzenia. Mimo tego że wszystkie jego pozycje są dokładnie takie i wzbudzają we mnie podobne palety emocji, to każda jest inna i ma niepowtarzalny klimat w który wchodzi się jak w masło.

Tym razem zapoznajemy się z historiami dwóch głównych postaci - Szymona i jego babci Tośki. Nie są to zbyt przyjemne dla czytelnika historie, obie okraszone tragediami i trudnymi wyborami, których konsekwencje oboje biorą na barki na bieżąco i na długi czas. Wydaje się, jakby reszta postaci krążyła wokół nich i chciała im za wszelką cenę, na różne sposoby przeszkadzać. A tak naprawdę widzimy zwyczajne interakcje między ludźmi i ich zmaganie się z często niełatwą codziennością. Każda z postaci ma własną historię i rozterki, które przeplatają się w przeszłości, teraźniejszości i mają wpływ na przyszłość co jest chyba najbardziej znamienne. Autor niesamowicie oddaje to, jakie znaczenie ma tak naprawdę wszystko co człowiek w swoim życiu robi, albo nie robi i jakie to może nieść ze sobą konsekwencje. Trochę to przerażające, ale pod wyjściu spod jego pióra też w pewien sposób piękne. Dodatkowo, wszystko to jest pisane w jakiś taki magiczny i wyjątkowy sposób, który spotkałam tylko u Małeckiego. Jesteśmy cały czas na granicy snu (czy też koszmaru), a bardzo realnej i dobitnej rzeczywistości, z którą niektórzy bohaterowie w ogóle nie chcą się mierzyć.

Z pewnością sięgnę po pozostałe książki autora, są absolutnie warte przeczytania. Myślę że mogą wzbudzić w czytelniku, nawet tym najbardziej zatwardziałym i zamkniętym w sobie, pewną wrażliwość na ludzkie losy. A także poniekąd zmusić do przemyśleń na temat własnego życia i to jak się ono przeplata z innymi. “Rdza” to wzruszająca i bolesna opowieść, każdy odnajdzie w niej kawałeczek siebie i to właśnie dla mnie wyznacznik literatury pięknej ;) Polecam bez wahania!

Każda książka autora jest dla mnie wejściem w jakiś inny świat, który jednak jest tak znajomy i ludzki. Tym razem nie było inaczej, znowu dałam się ponieść historii pisanej z mieszanką melancholii, grozy i dojmującego bólu, a koniec końców przedstawiającą bardzo życiowe zdarzenia. Mimo teg...

Rozwiń

Zwiń