Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ludzie zamknięci w autokarze, który wypadł z szosy; ludzie uwięzieni wysoko w górze w wagoniku kolejki linowej; ludzie w Azylu chroniący się przed tym, co na zewnątrz. W żadnym z tych miejsc nie jest tak naprawdę bezpiecznie i śmierć co rusz ściga bohaterów, wymagając od nich szybkiego działania – najlepiej bez sentymentów. Gdy bowiem chodzi o przetrwanie, nie ma czasu na wahanie i wyrzuty sumienia.

Potrzebowałam chwili żeby wejść w tryb poruszania się pomiędzy różnymi miejscami akcji i grupami bohaterów, ale z drugiej strony lubię to oczekiwanie w napięciu na moment, gdy różne elementy zaczną się ze sobą łączyć. A w przypadku „Debitu” trzeba być pod tym względem cierpliwym, bo dosyć długo nic tu nie jest oczywiste. Dla mnie to plus, bo mogłam sobie tworzyć w głowie powiązania i próbować ułożyć wszystko w jedną całość, nie mając wcale pewności czy zmierzam w dobrym kierunku. Testowałam w głowie bardzo różne scenariusze – często pokręcone, bo już trochę się z C.J. Tudor znamy i wiem, że po niej można się spodziewać wszystkiego - ale kiedy wreszcie autorka zaczęła odkrywać prawdę, musiałam przyznać, że nie udało mi się przewidzieć, że wygląda ona w taki sposób.

Udane było to kolejne spotkanie z C.J. Tudor. I nawet nie zdziwiła mnie jakoś mocno postapokaliptyczna tematyka, bo już nie raz przekonałam się, że wyobraźnia tej autorki dryfuje w baaaardzo różnych kierunkach. Jak zawsze było niezwykle klimatycznie i wciągająco i sama nie potrafiłam zdecydować które z trzech miejsc akcji ciekawi mnie najbardziej. Podobało mi się domknięcie całości i te kilka zaskoczeń, które pojawiły się, gdy już myślałam, że wiem lepiej, bo dostrzegłam pewne wskazówki. Bardzo dobra rozrywka, ale z rodzaju tych nieprzypadkowo skonstruowanych, od początku do końca przemyślanych i zmuszających do refleksji nad ludźmi.

Pełna opinia na K-czyta.pl: https://www.k-czyta.pl/2024/05/cj-tudor-debit.html

~~*~~
Za książkę dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca ♥
[współpraca reklamowa]

Ludzie zamknięci w autokarze, który wypadł z szosy; ludzie uwięzieni wysoko w górze w wagoniku kolejki linowej; ludzie w Azylu chroniący się przed tym, co na zewnątrz. W żadnym z tych miejsc nie jest tak naprawdę bezpiecznie i śmierć co rusz ściga bohaterów, wymagając od nich szybkiego dz...

Rozwiń

Zwiń

Mimo że uważam „Dziwną Sally Diamond” za naprawdę świetną powieść, z gatunku tych, które się wyróżniają, to gdzieś tam podświadomie liczyłam na coś to-tal-nie odjechanego. A jednak ta początkowa ogromna fascynacja główną bohaterką, naprawdę solidne napięcie w trakcie czytania i poczucie, że czekam na kolejne mocne uderzenia, z czasem – szczególnie w środkowej części książki – trochę się rozmyły. Spodziewałam się chyba po prostu, że całość będzie dłużej trudna do ogarnięcia rozumem i jeszcze bardziej pokręcona, a w pewnym momencie szło to raczej niespecjalnie trudnym do przewidzenia torem. Jakieś zaskoczenia były, owszem i na pewno na plus zadziałało zakończenie, ale po drodze brakowało mi momentami takiego naprawdę silnego niepokoju o losy bohaterów.

Nie zmienia to jednak faktu, że Liz Nugent stworzyła historię, którą bez wahania zaliczam do tych pamiętanych dłużej. Najmocniej uderzyła mnie część pierwsza (książka podzielona jest na trzy), ale to nie oznacza, że wobec reszty byłam obojętna. Po prostu siła emocji i poziom zaskoczeń były nieco mniejsze, niż na to liczyłam. A muszę zaznaczyć, że oczekiwania miałam ogromne, więc to też pewnie wpłynęło na mój odbiór. Sally, jej działania i zachodzące w niej zmiany, były naprawdę ciekawe, a to nie jedyna warta uwagi postać w tej książce. Autorka w pewnym sensie zmusza do zastanowienia się jak wpływa na nas otoczenie i to, w jakich warunkach i z jakimi wzorcami się wychowujemy. Czy da się odciąć od przeszłości? Takich i podobnych pytań pojawia się po drodze całkiem sporo. Bardzo dobra książka i tylko muszę następnym razem pamiętać, by nieco mniej nastawiać się na totalną jazdę bez trzymanki.

Pełna opinia na blogu: https://www.k-czyta.pl/2024/05/liz-nugent-dziwna-sally-diamond.html
~~*~~
za książkę dziękuję Wydawnictwu Znak.
[współpraca reklamowa]

Mimo że uważam „Dziwną Sally Diamond” za naprawdę świetną powieść, z gatunku tych, które się wyróżniają, to gdzieś tam podświadomie liczyłam na coś to-tal-nie odjechanego. A jednak ta początkowa ogromna fascynacja główną bohaterką, naprawdę solidne napięcie w trakcie czytania i poczucie, ż...

Rozwiń

Zwiń

Czwarty tom („Błękitna krew”) nie zdołał mnie jakoś szczególnie porwać, za to „Jeden fałszywy ruch” nadrobił to z nawiązką. To było dokładnie takie spotkanie z Harlanem Cobenem, jakie lubię – wciągające, angażujące od pierwszej do ostatniej strony i zaskakujące. Świetnie się przy tej powieści bawiłam, zastanawiając się oczywiście usilnie nad rozwiązaniem zagadki. A plącze się tu wszystko szalenie, zahaczając o trudne relacje córki z ojcem, wydarzenia sprzed lat, zbliżające się wybory na gubernatora i plany stworzenia ligi Związku Koszykarek Zawodowych. I najważniejsze, że takiego zakończenia nie przewidziałam i mogłam bez przeszkód z uznaniem pokiwać głową nad tym, jak amerykański pisarz to wszystko rozegrał. Więcej takich historii poproszę, Panie Coben.

Pełna opinia na K-czyta.pl: https://www.k-czyta.pl/2024/05/harlan-coben-jeden-faszywy-ruch.html

Czwarty tom („Błękitna krew”) nie zdołał mnie jakoś szczególnie porwać, za to „Jeden fałszywy ruch” nadrobił to z nawiązką. To było dokładnie takie spotkanie z Harlanem Cobenem, jakie lubię – wciągające, angażujące od pierwszej do ostatniej strony i zaskakujące. Świetnie się przy tej powie...

Rozwiń

Zwiń

Jest w tej powieści trochę banalnie, a niektóre sceny świetnie by się sprawdziły w typowej komedii romantycznej, ale akurat potrzebowałam takiej lekkiej, niespecjalnie wymagającej lektury, więc jakoś mocno na to nie narzekam. Dobrze mi się ją czytało, a historia niosła ze sobą jakieś przesłanie i nawet jeżeli momentami wszystko przybierało nieco zbyt bajkową formę, to całość sprawdziła się jako przerywnik między bardziej niezapomnianymi lekturami.

Pełna opinia na K-czyta.pl: https://www.k-czyta.pl/2024/05/nicole-deese-iluzja.html

Jest w tej powieści trochę banalnie, a niektóre sceny świetnie by się sprawdziły w typowej komedii romantycznej, ale akurat potrzebowałam takiej lekkiej, niespecjalnie wymagającej lektury, więc jakoś mocno na to nie narzekam. Dobrze mi się ją czytało, a historia niosła ze sobą jakieś przes...

Rozwiń

Zwiń

Siła „Rozwodu” tkwi w umiejętności autorki do przedstawienia dwóch zupełnie różnych punktów widzenia, dwóch wersji tego samego małżeństwa. I nie wybrzmiewa tu wcale wniosek, że któreś z bohaterów mija się z prawdą, ale że po prostu można inaczej postrzegać te same rzeczy, inaczej je czuć i przeżywać. I to nie znaczy, że tylko jeden z tych obrazów jest autentyczny. To szalenie życiowe i niezwykle uderzające.

Właśnie takie powieści jak „Rozwód” doceniam najbardziej, gdy mam poczucie, że to było coś więcej niż tylko kolejna mniej lub bardziej ciekawa historia. To raczej pełna różnych emocji lekcja, z której mogłam wyciągnąć coś dla siebie. Autentycznie przedstawiona i zdecydowanie poruszająca. Taka, przy której nie sposób uznać, że to jedynie fikcja literacka, daleka od rzeczywistości, bo przecież takie sceny z życia rodzinnego rozgrywają się codziennie, w wielu miejscach, rozrywając serca różnych osób. Moa Herngren stworzyła obraz na tyle przejmujący, a przy tym nieprzerysowany, że jej proza z miejsca do mnie trafiła. Czekam na kolejne powieści szwedzkiej pisarki z nadzieją, że okażą się tak samo wartościowe.

Pełna opinia na K-czyta.pl: https://www.k-czyta.pl/2024/05/moa-herngren-rozwod.html

~~*~~
Za książkę dziękuję Wydawnictwu Albatros. ♥
[współpraca reklamowa]

Siła „Rozwodu” tkwi w umiejętności autorki do przedstawienia dwóch zupełnie różnych punktów widzenia, dwóch wersji tego samego małżeństwa. I nie wybrzmiewa tu wcale wniosek, że któreś z bohaterów mija się z prawdą, ale że po prostu można inaczej postrzegać te same rzeczy, inaczej je czuć i...

Rozwiń

Zwiń

Poznałam Emilkę kilka miesięcy temu, spędzając z nią zaledwie kilka dni. Niby niewiele na nawiązanie nici porozumienia, ale czasami sympatia rodzi się niemal od razu, szczególnie, gdy mowa o takiej rezolutnej i pełnej energii literackiej postaci. Teraz zapragnęłam wrócić i sprawdzić, co u niej słychać. I tak właśnie sięgnęłam po kolejny tom serii, czyli „Emilka szuka swojej gwiazdy”.

Dostrzegam, że w powieściach Lucy Maud Montgomery niektóre poglądy czy spostrzeżenia są już zdecydowanie przestarzałe, ale przyznaję, że przymykam nieco na to oko, bo jej książki przynoszą mi swego rodzaju ukojenie. Z „Emilką szuka swojej gwiazdy” też tak było – lektura sprawiała mi dużo przyjemności i z uśmiechem myślałam o chwilach spędzonych z bohaterami, wcale nie spiesząc się z przewracaniem stron. Jest coś takiego w prozie kanadyjskiej pisarki, że wszystko dookoła jakby zwalnia i zaczyna się dostrzegać drobne rzeczy, którymi warto się cieszyć. Taki oddech od natłoku myśli i codziennych spraw bardzo się przydaje.

Pełna opinia na K-czyta.pl: https://www.k-czyta.pl/2024/05/lucy-maud-montgomery-emilka-szuka.html

Poznałam Emilkę kilka miesięcy temu, spędzając z nią zaledwie kilka dni. Niby niewiele na nawiązanie nici porozumienia, ale czasami sympatia rodzi się niemal od razu, szczególnie, gdy mowa o takiej rezolutnej i pełnej energii literackiej postaci. Teraz zapragnęłam wrócić i sprawdzić, co u ...

Rozwiń

Zwiń

Szósta część serii podobała mi się bardziej niż poprzednia, bo lepiej odnalazłam się w przestrzeni, w której Przemysław Piotrowski umieścił tym razem swoich bohaterów. Może dlatego, że sama chętnie rzuciłabym wszystko i wyjechała w Bieszczady, a może po prostu na plus zadziałało mniej wielkiego miasta i polityki. Wystarczyły mi miejscowe układy, nawiązania do niejednoznacznej przeszłości, niepokojąca legenda, aura tajemnicy i pokręcona kryminalna zagadka osnuta wokół zawodu smolarza. Nie mogę jednak nie wspomnieć, że coraz większy problem mam z Igorem Brudnym – nijak nie potrafię się do jego postaci przywiązać, poczuć sympatii i mocniej przejąć się jego problemami. Prawdę mówiąc to trochę mnie drażni, ale tłumaczę to sobie tak, że lepsze to niż zupełna obojętność, prawda?

Z różnych serii po które sięgam ta do tej pory nie stała się jedną z ulubionych – dobrze mi się ją czyta, spędzam przy niej kilka godzin, z ciekawością odsłaniając kolejne tajemnice, ale nadal nie czekam z palącą niecierpliwością na kolejne tomy. I chyba już się z takim stanem rzeczy pogodziłam. Dla mnie to kryminały na dobrym poziomie, po które warto sięgnąć, ale którym czegoś trudno uchwytnego brakuje, bym nie mogła się od nich oderwać.

Pełna opinia na K-czyta.pl: https://www.k-czyta.pl/2024/04/przemysaw-piotrowski-smolarz.html

Za książkę dziękuję Wydawnictwo Czarna Owca ♥
[współpraca reklamowa]

Szósta część serii podobała mi się bardziej niż poprzednia, bo lepiej odnalazłam się w przestrzeni, w której Przemysław Piotrowski umieścił tym razem swoich bohaterów. Może dlatego, że sama chętnie rzuciłabym wszystko i wyjechała w Bieszczady, a może po prostu na plus zadziałało mniej wiel...

Rozwiń

Zwiń

Czasami trafia się po prostu na książkę, którą czyta się z taką nieskrępowaną przyjemnością, z uczuciem powrotu do tego, co znane i lubiane. A ja zaczytywałam się kiedyś w książkach Dennisa Lehane’a i jego pióro zdecydowanie do mnie trafiało. I nie inaczej było tym razem. „Brudny szmal” ma w sobie znany mi już klimat niezbyt przyjaznego, ale intrygującego miasta (Boston, a jakżeby inaczej!), w którym brudne bywają nie tylko ulice i ciemne zakamarki, ale też przede wszystkim myśli i interesy. Naprawdę czułam w trakcie lektury, że jestem w opisywanych miejscach i mam okazję być świadkiem wciągających wydarzeń. Może nie jakoś wybitnie nieprzewidywalnych, ale ewidentnie pokazujących ciemną stronę ludzkiej natury i bohaterów, którzy rzeczywiście na kartach powieści ożywają.

I tylko fakt, że ta powieść jest tak krótka (niecałe 200 stron!) boli mnie niezmiernie, bo wyobrażam ją sobie w zdecydowanie bardziej rozbudowanej wersji. Nie musiałabym się wtedy tak szybko z nią rozstawać i żałować, że to już koniec. Cieszę się jednak, że wreszcie po długiej przerwie po Lehane’a sięgnęłam, bo to spotkanie zaostrzyło mój apetyt na więcej i tym razem nie mam zamiaru czekać aż tyle z sięgnięciem po kolejny tytuł. A kilka na szczęście jeszcze przede mną.

Pełna opinia na K-czyta.pl: https://www.k-czyta.pl/2024/04/dennis-lehane-brudny-szmal.html

Czasami trafia się po prostu na książkę, którą czyta się z taką nieskrępowaną przyjemnością, z uczuciem powrotu do tego, co znane i lubiane. A ja zaczytywałam się kiedyś w książkach Dennisa Lehane’a i jego pióro zdecydowanie do mnie trafiało. I nie inaczej było tym razem. „Brudny szmal” ma...

Rozwiń

Zwiń