Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Gwiezdny pył” to całkiem sympatyczna oniryczno-baśniowa opowiastka, choć szkoda, że tak krótka. Ale po kolei. O czym to jest? Młody Tristran Thorn to chłopak zamieszkujący niewielką wieś o nazwie Mur, której nazwa wzięła się od muru, który odgranicza jego kraj od Krainy Czarów. Jak tam naprawdę jest? Tego nikt nie wie, bo dotychczas nie znalazł się śmiałek, który by tam wkroczył. Tristran podkochuje się w pięknej Victorii i pewnego wieczora razem obserwując niebo zauważają spadającą gwiazdę. Chłopak wymawia na głos życzenie, że chciałby pocałować swą towarzyszkę lub żeby oddała mu swą rękę. Dziewczyna odpowiada, że jeśli przyniesie jej ową spadającą gwiazdę, ale tylko tą i żadną inną to spełni pragnienie jego serca. Tristran wyrusza więc w pełną niebezpieczeństw podróż do Krainy Czarów. Co go tam czeka? Czy uda mu się wypełnić zadanie?
„Gwiezdny pył” to ciekawa opowiastka, napisana w fajnym klimacie i przyjemnie odprężająca. Może nie grzeszy oryginalnością, nie wprowadza żadnych innowacji niemniej warto się w nią zanurzyć, gdyż jest napisana bardzo sprawnie. No i stanowczo jest zbyt krótka (niecałe 200 stron). Ale nie chcę się czepiać, bo całość wypada ok. Sześć gwiazdek (dobra).

„Gwiezdny pył” to całkiem sympatyczna oniryczno-baśniowa opowiastka, choć szkoda, że tak krótka. Ale po kolei. O czym to jest? Młody Tristran Thorn to chłopak zamieszkujący niewielką wieś o nazwie Mur, której nazwa wzięła się od muru, który odgranicza jego kraj od Krainy Czarów. Jak tam na...

Rozwiń

Zwiń

„Morze ognia” to kontynuacja znakomitego „Władcy Barcelony”, książka napisana w podobnym duchu co „Filary ziemi” Kena Folletta, również jak pierwowzór stanowi monumentalne dzieło, nie tylko ze względu na swoją objętość (800 stron), ale też na rozmach oraz bogactwo wątków i postaci. Powieść Llorénsa to podróż do XI- wiecznej Barcelony w której odkrywamy dalsze losy poznanego w części pierwszej Martìego Barbany oraz jego córki Marty. Mężczyzna jest teraz bogatym armatorem i choć nie należy do szlachty to z jego zdaniem powszechnie liczą się mieszkańcy Barcelony. Wydawałoby się, że Marti ma wszystko czego może pragnąć człowiek o jego statusie, a jednak pewnego dnia zostanie wystawiony na próbę i to nie jedną a kilka. Jak z nich wyjdzie?
„Morze ognia” to udana powieść historyczno-przygodowa powodująca w czytającym całą gamę emocji. Jak zwykle w tego typu literaturze mamy rozgrywki pałacowe, namiętności, żądzę władzy i pieniędzy, wielkie ambicje, wielkie porażki i triumfy oraz możemy poczuć rozkoszny smak zemsty. Czy trzeba coś więcej dodawać? Jeśli lubicie tego typu opowieści to ta pozycja jest idealna, bo można się w niej naprawdę rozsmakować. Siedem gwiazdek (bardzo dobra).

„Morze ognia” to kontynuacja znakomitego „Władcy Barcelony”, książka napisana w podobnym duchu co „Filary ziemi” Kena Folletta, również jak pierwowzór stanowi monumentalne dzieło, nie tylko ze względu na swoją objętość (800 stron), ale też na rozmach oraz bogactwo wątków i postaci. Powieś...

Rozwiń

Zwiń

Ostatnia powieść z cyklu „Kingsbridge” za mną. Ostatnia jaką przeczytałem choć chronologicznie jest umiejscowiona na pierwszym miejscu, ponieważ opisuje wypadki z końca pierwszego tysiąclecia i początku drugiego a zatem na przełomie X i XI wieku. Co mogę powiedzieć? Również i tym razem się nie zawiodłem. Ken Follett tworzy świetne postaci z wyraźnym podziałem na tych dobrych i tych złych (o czym pisałem już wcześniej) i wymyśla świetne intrygi, gdzie mieszają się ze sobą walki o wpływy, wielkie pieniądze i seks. Powieść daje świetną rozrywkę, czyta się ją z napięciem i niepewnością o losy bohaterów. Czy zło i nikczemność zostaną ukarane? Czy dobro i miłość zatriumfują? A może dla niektórych stanie się to dopiero w przyszłym życiu?
„Niech się stanie światłość” to intrygująco napisana książka w stylu do jakiego przyzwyczaił nas Autor. Nic dziwnego, że pojawili się naśladowcy, którzy z mniejszym bądź większym sukcesem tworzą dzieła mocno inspirowane tym stylem i choć radzą sobie nieźle, to niekwestionowanym królem tego typu powieści (historyczno- przygodowej?) jest bezsprzecznie Ken Follett. Co jeszcze mogę dodać? Cykl „Kigsbridge” obejmuje obecnie pięć książek i udało mi się je wszystkie przeczytać, bo według mnie każda z nich jest warta poznania i poświęcenia jej czasu. Siedem gwiazdek (bardzo dobra).

Ostatnia powieść z cyklu „Kingsbridge” za mną. Ostatnia jaką przeczytałem choć chronologicznie jest umiejscowiona na pierwszym miejscu, ponieważ opisuje wypadki z końca pierwszego tysiąclecia i początku drugiego a zatem na przełomie X i XI wieku. Co mogę powiedzieć? Również i tym razem się...

Rozwiń

Zwiń

„Kroniki Czarnej Kompanii” to właściwie nie jedna książka a trzy, z tym, że zebrane w jedną całość. Na ten zbiór składają się:
1. Czarna Kompania.
2. Cień w ukryciu.
3. Biała Róża.
Jako, że z natury jestem leniwy to nie będę ich oceniał osobno a pokuszę się o jedną zbiorczą opinię. Książka Glena Cooka przyniosła podobno przełom w literaturze fantasy, ale jest to dla mnie o tyle dziwne, ponieważ nie rozumiem jej fenomenu. Dla mnie jest to niestety całkiem przeciętne czytadło, nie angażujące zbyt emocjonalnie ani nie niosące ze sobą jakichś głębszych treści. O ile dwie pierwsze części byłem jeszcze w stanie jakoś przełknąć to przy trzeciej (Biała Róża) całkowicie poległem i nie doczytałem jej do końca. Rzecz pisana na siłę i bez większego polotu. Może jeśli ktoś zadowala się ogólnikami to będzie zadowolony, ale już w przypadku bardziej wymagającego czytelnika powieść nie zdaje egzaminu. Nic mnie niestety do niej nie przekonuje. Ani wydarzenia ani postaci, których jest multum i wszystkie są do siebie podobne a jak by tego było mało to mają jeszcze idiotyczne pseudonimy. Zdecydowanie nie moja bajka, toteż nie będę czytał kolejnych tomów, ale nie wykluczam, że komuś może spasować tego rodzaju dzieło. Jak dla mnie jednak słabo. Pięć gwiazdek (przeciętna).

„Kroniki Czarnej Kompanii” to właściwie nie jedna książka a trzy, z tym, że zebrane w jedną całość. Na ten zbiór składają się:
1. Czarna Kompania.
2. Cień w ukryciu.
3. Biała Róża.
Jako, że z natury jestem leniwy to nie będę ich oceniał osobno a pokuszę się o jedną zbiorczą opinię. Książka...

Rozwiń

Zwiń

„Pieśń miecza” to czwarty tom o walecznych wikingach Bernarda Cornwella i jak dotąd oceniam go najniżej spośród wszystkich. Dlaczego? Niby wszystko jest na swoim miejscu- są intrygi, polityczne rozgrywki, krwawe potyczki, jest namiętność i przygoda, ale zabrakło mi tutaj jakiejś iskry, która rozpaliłaby tą historię i uczyniła powieść fascynującą. Być może Autor popadł już w niebezpieczną rutynę i zaczyna powielać samego siebie, nie wiem. Faktem jest jednak, że brakuje tu świeżych pomysłów i ciekawych rozwiązań fabularnych. Większość książki to walka, która nie przeczę jest opisana sprawnie, ale bez większych zaskoczeń czy zwrotów akcji. Więc tych elementów mi tutaj zabrakło, choć książka prezentuje przyzwoity i dobry poziom, poniżej którego pan Cornwell nie schodzi. Niestety jest trochę nużąco i wydaje mi się, że dało się wycisnąć więcej z tej historii. Czy będę dalej czytał tą serię? Raczej tak, z tym, że jeśli w dalszym ciągu będę znużony to ją sobie po prostu odpuszczę. A na razie jestem umiarkowanie zadowolony. Sześć gwiazdek (dobra).

„Pieśń miecza” to czwarty tom o walecznych wikingach Bernarda Cornwella i jak dotąd oceniam go najniżej spośród wszystkich. Dlaczego? Niby wszystko jest na swoim miejscu- są intrygi, polityczne rozgrywki, krwawe potyczki, jest namiętność i przygoda, ale zabrakło mi tutaj jakiejś iskry, któ...

Rozwiń

Zwiń

Choć literatura jest niewątpliwie zdominowana przez anglojęzycznych autorów, to czasem sięgam po coś z naszego podwórka, aby przekonać się, że w kraju nad Wisłą również powstają ciekawe i wartościowe książki. A taką jest niewątpliwie „Chrobot” Tomasza Michniewicza czyli zbiór reportaży na temat życia w najróżniejszych rejonach świata. Poznajemy tutaj: Ugandyjkę, mieszkańca Zimbabwe, Amerykanina, Kolumbijkę, Hinduskę, Fina i Japonkę. Możemy towarzyszyć im od momentu bycia nastolatkami przez wchodzenie w dorosłość po doczekanie się przez nich dzieci a w niektórych przypadkach nawet i wnuków. Autor jest przy tym dość mocno zaniepokojony kondycją współczesnego świata. Czy materializm i pogoń za pieniądzem zawsze mają sens? Czy poszukiwanie szczęścia za wszelką cenę jest tego warte? A może czasem warto zwolnić i obejrzeć się dookoła siebie, docenić to co się ma? Odpowiedzi na te pytania są raczej niejednoznaczne, bo w różnych częściach świata różnie pojmuje się szczęście i poczucie spełnienia. Bohaterowie reportażu będą poszukiwać, błądzić aż w końcu będzie dane im odnaleźć własną ścieżkę. Czy wszystkim będzie dane spełnić swoje marzenia lub chociaż niewygórowane cele życiowe?
„Chrobot” to reportaże, które czyta się z przyjemnością, ale i nie bez pewnej refleksji. Jak to ktoś powiedział, że jeśli ktoś jest najmądrzejszy to wcale nie oznacza, że ma najwięcej pieniędzy, bo tak naprawdę tym światem rządzi przypadek. Jeśli urodziłeś się w danym kraju to może być to dla ciebie przekleństwem bądź też szczęściem. Charakter też jest wynikiem genów i środowiska, w którym się dorasta. Tak więc przypadek i nic więcej. Trochę to smutna refleksja, ale człowiek ma jeszcze wolną wolę i może zawsze starać się być najlepszą wersją samego siebie. Sęk w tym, aby nie mierzyć zbyt wysoko, bo tym łatwiej się rozczarować a do celu dążyć metodą małych kroków i jeśli jest się wytrwałym to można dojść do zadziwiających rezultatów. Tak odczytuję przesłanie książki, którą pragnę z tego miejsca polecić. Osiem gwiazdek (rewelacyjna).

Choć literatura jest niewątpliwie zdominowana przez anglojęzycznych autorów, to czasem sięgam po coś z naszego podwórka, aby przekonać się, że w kraju nad Wisłą również powstają ciekawe i wartościowe książki. A taką jest niewątpliwie „Chrobot” Tomasza Michniewicza czyli zbiór reportaży na ...

Rozwiń

Zwiń