Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie jest to tragedia, ale i tak jestem srogo rozczarowany. Nigdy nie czytałem wielotomowej historii, w której drugi tom tak bardzo odbiegał jakością od tomu pierwszego. Pierwsze sto stron to lanie wody, wypełnione kilkoma różnymi pomysłami chyba tylko dlatego, że autor nie miał pomysłu, w jakim kierunku pchnąć opowieść i tak mija ponad 1/4 historii. Jedyną odskocznie wkrótce potem stanowi scena zmaltretowania czeladnika i egzekucja na kacie. Motyw Estery-dybuka kompletnie poroniony. Pytanie, dlaczego Marius, skoro miał słuszne podejrzenia, nie zdecydował się na normalną rozmowę, tylko na tortury. Co do kontaktów z łasicą, to mógł sobie Pilipiuk darować jej gadkę o spółkowaniu. To było niesmaczne.

Nie jest to tragedia, ale i tak jestem srogo rozczarowany. Nigdy nie czytałem wielotomowej historii, w której drugi tom tak bardzo odbiegał jakością od tomu pierwszego. Pierwsze sto stron to lanie wody, wypełnione kilkoma różnymi pomysłami chyba tylko dlatego, że autor nie miał pomysłu, w ...

Rozwiń

Zwiń

Trzeci tom, z 12 przeczytanych, oceniam najgorzej. Ciekawostką jest powiązanie dwóch pierwszych opowiadań. Niestety, tytułowego "Rzeźnika drzew", przez zwrot "Wędrowycze za dychę" nie dałem rady potraktować choć odrobinę poważnie. "Czytając z ziemi" (z nawiązaniami nie tylko do Pana Samochodzika w wykonaniu Pilipiuka, ale i do Zbigniewa Nienackiego i Pawła Dańca), nieco się dłuży. "Bunt szewców" jest przydługie i nie pasuje do reszty (kosmici na wygnaniu, błagam, to jak pisać na poważnie o kosmitach w opowiadaniach o Wędrowyczu), "Teatralna opowieść" kończy się na jeden z dwóch przewidywalnych sposobów, niestety wcześniej należy przeczytać ciągnącą się mocno całość. Na szczęście ostatnie opowiadanie, "Ślad oliwy na piasku" jest z Pawłem Skórzewskim w roli głównej, a ten genialny lekarz zawsze ma coś ciekawego czytelnikowi do zaoferowania. W następnej kolejności przeczytam drugi tom cyklu "Oko Jelenia", pozostałe 3 tomy "Światów Pilipiuka" zostawiam sobie na później. 7/10.

Trzeci tom, z 12 przeczytanych, oceniam najgorzej. Ciekawostką jest powiązanie dwóch pierwszych opowiadań. Niestety, tytułowego "Rzeźnika drzew", przez zwrot "Wędrowycze za dychę" nie dałem rady potraktować choć odrobinę poważnie. "Czytając z ziemi" (z nawiąza...

Rozwiń

Zwiń

Wciągnęła mnie, ale to zdecydowanie jedna z bardziej ostrych książek Pilipiuka, którego poznaję coraz lepiej. Teraz pora na "Rzeźnika drzew", potem przeczytam drugi tom.

Wciągnęła mnie, ale to zdecydowanie jedna z bardziej ostrych książek Pilipiuka, którego poznaję coraz lepiej. Teraz pora na "Rzeźnika drzew", potem przeczytam drugi tom.

Pierwszą książkę przeczytałem dość szybko (2-3 dni) jak na takie tomiszcze. Było ciekawie, ale połowicznie. Tutaj rozkręca się wszystko zbyt wolno. Nie wytrzymałem do połowy, więc oceny nie wystawiam. Dodam tylko, że Grzędowicz niepotrzebnie zrobił z Brusa takiego sadystę.

Pierwszą książkę przeczytałem dość szybko (2-3 dni) jak na takie tomiszcze. Było ciekawie, ale połowicznie. Tutaj rozkręca się wszystko zbyt wolno. Nie wytrzymałem do połowy, więc oceny nie wystawiam. Dodam tylko, że Grzędowicz niepotrzebnie zrobił z Brusa takiego sadystę.

Zajas zapowiadał ten horror ponad cztery lata temu. Wyczekiwałem go i zawiodłem się całkowicie. Już od pierwszych stron czułem niesmak, powodowany natrętnym przypisywaniem bohaterowi (a przynajmniej przez odniesienie) własnej biografii. Nawet cytat z ostatniej książki "Nigdy nie jest koniec" się pojawił. Na 144 stronie pojawił się fragment, który muszę przytoczyć w całości.
"Tak, wiem, wyrok jest surowy, ale sprawiedliwy. Kompletnie mi odbiło. Od teraz cokolwiek powiem, zostanie użyte przeciwko mnie, choćbym się zaklinał na wszystkie świętości. Jak się okazuje, na własne oczy można zobaczyć wszystko, co możliwe i co niemożliwe. Powinienem zamilknąć, skulić się w sobie, objąć ramionami i pokornie powędrować do sypialni, położyć się i natychmiast zasnąć. Albo łkać w poduszkę. W każdym razie nie snuć tej opowieści dalej, bo zostały w niej naruszone wszelkie reguły i każdy następny akapit będzie mnie tylko bardziej pogrążał. I fabułę, co gorsza".

W tym momencie dochodzimy do miejsca, w którym widać, iż znacznie lepiej wypadłoby pisanie w trzeciej osobie, a nie tworzenie żałosnych wynurzeń w pierwszej i to nie do końca gramatycznie. Zresztą większość książki pisana jest "kwiecistym" pełnym beznadziejnych porównań i wydumanych zwrotów, takich jak choćby "Księżyc spuścił z tonu". Nie brak też fragmentów, gdzie kilka słów pod rząd pisanych jest całkowicie niepotrzebnie z samych dużych liter, do czego kompletnie bez smaku dokładane są nieraz wykrzykniku lub znaki zapytania (albo jedno i drugie jednocześnie). Mnóstwo jest powtórzeń, bywa, że dodawanych jest kilka słów, czy też całe zdania, albo i akapity kompletnie niepotrzebne i nic nie wnoszące, tworzone tylko po to, by przedłużyć mękę czytelnika. Gdyby usunąć wszystko, co niepotrzebne, z 444 stron pozostałoby 400, albo i mniej.

Wypada również wspomnieć o samym Zajasie. W pewnym momencie autor dowiaduje się, że w miejscowości, w której obecnie mieszka, jakiś czas wcześniej gościł Krzysztof Zajas i pisał książkę "Oszpicyn" (a żeby było śmieszniej, o tym samym pisze bohater omawianej tu powieści). Przy okazji przedstawia Zajasa jako postać niesympatyczną (a należy dodać, że głównego bohatera sam nie byłem w stanie do końca polubić).

Od momentu pierwszego wspomnienia o Zajasie na stronie 283, nie byłem już w stanie traktować tej historii poważnie. Gdy intryga została w końcu splątana z książką "Oszpicyn", wiele razy temat powraca i póki temat był ciągnięty, ledwo powstrzymywałem się od załamywania rąk.

Napisana fatalnym stylem, niepotrzebnie w pierwszej osobie, z niepotrzebnymi, długimi wtrętami, niezbyt subtelnymi bliżej początku książki. Mógłbym wymieniać tu jeszcze długo mnóstwo jej wad, ale szkoda na to moich nerwów i czasu. Odradzam z całego serca.

Zajas zapowiadał ten horror ponad cztery lata temu. Wyczekiwałem go i zawiodłem się całkowicie. Już od pierwszych stron czułem niesmak, powodowany natrętnym przypisywaniem bohaterowi (a przynajmniej przez odniesienie) własnej biografii. Nawet cytat z ostatniej książki "Nigdy nie jest koni...

Rozwiń

Zwiń