Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wyjątkowo dobra pozycja z gatunku obyczajówek. Wbrew tytułowi brak tu sztuczności, lukrowania rzeczywistości i płaskich postaci. Ciekawe , niejednoznaczne bohaterki, ich codzienność w prl-owskich czasach, a w tle przełomowe momenty z historii Polski i nadciągającego upadku komunizmu. Czyta się bardzo dobrze.

Wyjątkowo dobra pozycja z gatunku obyczajówek. Wbrew tytułowi brak tu sztuczności, lukrowania rzeczywistości i płaskich postaci. Ciekawe , niejednoznaczne bohaterki, ich codzienność w prl-owskich czasach, a w tle przełomowe momenty z historii Polski i nadciągającego upadku komunizmu. Czyta się bardzo dobrze.

"Moja przyjaciółka opętana", "Horrorstör", "Poradnik zabójców wampirów...", "Sprzedaliśmy dusze"... książki Grady'ego Hendrixa już nie raz gościły w moich rękach, wywołując mieszankę strachu i śmiechu. "Jak sprzedać nawiedzony dom", najnowsza powieść autora, ma wszystko to, za co cenię jego wcześniejszą twórczość. Pastisz na współczesne amerykańskie społeczeństwo, trochę makabry, czarny humor i najlepsze motywy z literatury grozy = świetna zabawa gwarantowana. Tym razem jednak bardziej niż na społecznych zrachowaniach Hendrix skupił się na relacjach rodzinnych. Skomplikowane rodzinne więzy stały się tłem dla historii o demonicznej lalce, która, jak możecie się domyślić, umożliwia sprzedaż domu. Laleczka Chucky w towarzystwie ikony horroru — nawiedzonego domu? Yes, please. A że Grady Hendrix zamiast w kwieciste opisy i tkanie gęstej atmosfery niedopowiedzeń woli dosłowność i dociśnięcie akcji do maxa, to przygotujcie się na intensywną lekturę, która jest po prostu pierwszorzędną rozrywką.

"Moja przyjaciółka opętana", "Horrorstör", "Poradnik zabójców wampirów...", "Sprzedaliśmy dusze"... książki Grady'ego Hendrixa już nie raz gościły w moich rękach, wywołując mieszankę strachu i śmiechu. "Jak sprzedać nawiedzony dom", najnowsza powieść autora, ma wszystko to, za co cenię jego wcześniejszą twórczość. Pastisz na współczesne amerykańskie społeczeństwo, trochę...

Rafał Nawrocki zabrał mnie w mroczną, nieprzyjemną, budzącą jednocześnie lęk, zdziwienie i momentami fascynację podróż. Ten niby dobrze znany Poznań tutaj zmienił się w miasto rodem z sennych koszmarów. Już sam pomysł, stanowiący wyjście do kolejnych historii, zasługuje na uznanie i dobrze oddaje, czego czytelnik może spodziewać się po snutych przez autora opowieściach. Oto podążamy za Omnifagiem — nienasyconym stworem, żyjącym pod miejskimi ulicami. Ciągle spragniony, poszukuje kolejnych, którzy zaspokoją jego głód. A czego szuka najbardziej? Opowieści. To nimi się karmi, a im bardziej zanurzone w grozie, tym co dziwne i niepokojące, tym lepiej.

Wszystkie historie spina klamra narracyjna. Od jednej do drugiej opowieści podążamy miejską kanalizacją wraz z Omnifagiem. Każda historia wpisuje się w nurt weird fiction, ale jednocześnie skrywa w sobie drugie dno. Kartki przepełnione są ludzkimi dramatami, które objawiają się w formie dobrze znanych zjaw czy zombie, ale też mniej oczywistych anomalii. Koniec końców odzwierciedlają jednak psychiczny koszmar bohaterów, ich najgłębiej skrywane lęki i tajemnice.
Autor bezsprzecznie ma wielką wyobraźnię, która połączona z lekkim piórem zaowocowała zbiorem wciągających, zapadających w pamięć opowiadań.

Rafał Nawrocki zabrał mnie w mroczną, nieprzyjemną, budzącą jednocześnie lęk, zdziwienie i momentami fascynację podróż. Ten niby dobrze znany Poznań tutaj zmienił się w miasto rodem z sennych koszmarów. Już sam pomysł, stanowiący wyjście do kolejnych historii, zasługuje na uznanie i dobrze oddaje, czego czytelnik może spodziewać się po snutych przez autora opowieściach. Oto...